Ο Μιχάλης κοίταξε το πρόσωπο της κοπέλας που
αγαπούσε, με την επέμβαση του γιατρού είχε ξαναβρεί τις αισθήσεις της αλλά η
κρίση που είχε περάσει είχε εξαντλήσει τον ήδη εξαντλημένο οργανισμό της. Τώρα
κοιμόταν ενώ ένας ορός στάλαζε στις φλέβες της από το αριστερό της χέρι.
Η κατάστασή της έκανε φανερό πως η θεραπεία που
σχεδίαζε ο Άλφρεντ με τη μεταμόσχευση νωτιαίου μυελού δεν έπαιρνε πλέον
αναβολή, έπρεπε να γίνει άμεσα. Ήδη στον ορό που κατέληγε στο χέρι της Κριστίν
βρίσκονταν τα απαραίτητα φάρμακα για να αρχίσουν την προετοιμασία της για την
επέμβαση.
Ο Μιχάλης κρατούσε το δεξί της χέρι στα δικά του
καθώς κοιτούσε το χλωμό της πρόσωπο. Το μόσχευμα θα λαμβανόταν από εκείνον το
πρωί. Στο ενδιάμεσο θα ολοκλήρωνε την εργασία του κάνοντας τις διορθωτικές
εγγραφές και αποκαθιστώντας τη σωστή εικόνα της επιχείρησης. Ο Αλέξανδρος θα
αναλάμβανε από' κει και πέρα με τη σύγκλιση ενός διοικητικού συμβουλίου του
ομίλου.
Ο Άλφρεντ μπήκε μαζί με μια νοσοκόμα και ο
Μιχάλης τον κοίταξε ανήσυχος.
-Μην τρομάζεις, είπε ο γιατρός, ήρθε η ώρα να
μεταφερθεί στην εντατική. Πρέπει να μπει σε καταστολή.
-Οι δικοί της;
-Είναι καθ' οδόν. Θα περιμένουμε να τη δουν στην
εντατική πριν την βάλουμε σε καταστολή του ανοσοποιητικού όπου δεν θα μπορεί να
έχει επισκέπτες.
-Εντάξει, εμείς θα τα πούμε γιατρέ. Πάω να
δουλέψω προς το παρόν.
-Θα έλεγα να ξεκουραστείς, είπε ο Άλφρεντ, αρκετά
ρισκάρεις ήδη δεν χρειάζεται να επιβαρύνεις την κατάσταση.
-Α δεν πειράζει, είπε ο Μιχάλης και σηκώθηκε από
το πλευρό της Κριστίν. Και γιατρέ θυμάσαι τον μόνο όρο για την ιστορία αυτή ε;
-Ναι, αν και δεν τον καταλαβαίνω.
-Δεν πειράζει, είπε ο Μιχάλης και έκανε να φύγει
όταν η Κριστίν άνοιξε τα μάτια της και πρόφερε το όνομά του.
Εκείνος πήγε και πάλι κοντά της.
-Εδώ είμαι, ο γιατρός ήρθε για να σε μεταφέρουν
στην εντατική. Θα ξεκινήσετε τη διαδικασία προετοιμασίας για τη μεταμόσχευση.
-Λες να πιάσει; ρώτησε κουρασμένα η κοπέλα.
Ο Μιχάλης χαμογέλασε και τη διαβεβαίωσε. Τη
μεταφέρανε σε ένα φορείο και πήγε μαζί της ως το σημείο που επιτρεπόταν για το
μη ιατρικό προσωπικό. Εκεί την αποχαιρέτησε.
-Θα σε δω μετά, είπε, όλα θα πάνε καλά. Μην
ανησυχείς.
Τη φίλησε απαλά στο μάγουλο και έμεινε πίσω ενώ
εκείνη περνούσε την πόρτα της εντατικής.
Επέστρεψε στο γραφείο του και αφοσιώθηκε στη
δουλειά. Δεν ήθελε να σκέφτεται την Κριστίν που βρισκόταν σε κρίσιμη κατάσταση.
Ολοκλήρωσε τις διορθωτικές εγγραφές και μετά αυτές που χρειάζονταν για το
κλείσιμο των βιβλίων. Είχε ολοκληρώσει το έργο του, το νοσοκομείο ήταν και πάλι
κερδοφόρο και μακριά από τα αρπακτικά χέρια της Καρς, ο Αλέξανδρος είχε
υποσχεθεί να την κάνει να το μετανιώσει στο συμβούλιο για το παιχνίδι που είχε
παίξει. Ο ίδιος δεν θα έφευγε από το νοσοκομείο για να παραστεί, τον ένοιαζε η
Κριστίν πρώτα απ’ όλα.
Πριν ακόμα ξημερώσει βρισκόταν ξαπλωμένος στο
χειρουργικό τραπέζι ναρκωμένος για να ληφθεί το μόσχευμα νωτιαίου μυελού που
ήταν απαραίτητο. Όταν ξύπνησε έμεινε στο κρεβάτι μόνο τόσο όσο χρειάστηκε για
να συνέλθει από την νάρκωση, διάστημα που δεν ήταν και μεγάλο. Ύστερα πήγε να
βρει τον Άλφρεντ στο γραφείο του.
-Καλημέρα γιατρέ, είπε μπαίνοντας στο γραφείο
του.
Ο Άλφρεντ σήκωσε το κεφάλι του από μερικές
εκτυπωμένες σελίδες που διάβαζε.
-Δεν έπρεπε να σηκωθείς, είπε βλοσυρά βλέποντας
ποιος είναι.
-Καλά, δεν με κρατούσες κάτω ούτε αλυσοδεμένο,
απάντησε ο Μιχάλης, αλλά άσε με εμένα. Πως είναι η Κριστίν;
-Η μεταμόσχευση έγινε, περιμένουμε να δούμε πως
θα αντιδράσει ο οργανισμός της. Σε λίγες ώρες θα ξέρουμε αν το δέχθηκε.
-Εντάξει, κράτα με ενήμερο.
-Ρώτησαν ξέρεις, οι γονείς της, ποιος είναι ο
δότης.
-Επιθυμεί να παραμείνει ανώνυμος, δεν είπες;
-Ναι, αλλά δεν καταλαβαίνω το γιατί.
-Δεν πειράζει, είπε ο Μιχάλης και βγήκε αφήνοντας
τον γιατρό να μελετήσει τις τελευταίες εξετάσεις ενός ασθενούς που θα ήταν ο
επόμενος που θα χειρουργούσε.
Επέστρεψε στο λογιστήριο και καλημέρισε τις τρεις
κοπέλες που δούλευαν μαζί του.
-Δείχνεις πολύ πιεσμένος, παρατήρησε φιλικά η
Τζάνις.
-Ναι, είναι αλήθεια, είπε ο Μιχάλης, δεν
προχωράνε τα πράγματα όπως θα έπρεπε παρά τις προσπάθειές μου.
Ως που να πάει στο γραφείο του και να καθίσει
στον υπολογιστή του, η Φαίη είχε ήδη στείλει μήνυμα στην Καρς.
“Το παραδέχθηκε ότι δεν τα πάει καλά, μάλλον τα
παρατάνε για να συγκάλεσε ο Κομνηνός συμβούλιο, νικήσατε κυρία Καρς.”
Ο Μιχάλης χαμογέλασε, η Καρς δεν θα ήξερε τι την
χτύπησε σε λίγες ώρες. Αν γινόταν καλά και η Κριστίν θα ήταν όλα τόσο καλά.
Πέρασε τις ώρες μέχρι το μεσημέρι αργά και
βασανιστικά, η αγωνία τον κατέτρωγε αλλά δεν μπορούσε να κάνει κάτι.
Προσπαθούσε να κρατηθεί απασχολημένος αλλά η δουλειά που είχε τώρα ήταν
ελάχιστη. Δεν είχε νόημα να φορτώνεται στο γιατρό, αν υπήρχε κάτι θα τον
ενημέρωνε.
Έχοντας πάνω από είκοσι τέσσερις ώρες άυπνος και
τις τελευταίες μέρες με λίγο ύπνο έχοντας παλέψει να βρει άκρη στο πρόβλημα που
αντιμετώπιζε αποφάσισε πως μπορούσε να κοιμηθεί. Η έννοια του για την Κριστίν
και η σκέψη ότι πάλευε για τη ζωή της δεν τον άφηναν ωστόσο να το κάνει, η
σκέψη του γύριζε συνέχεια σε’ κεινη. Θα προτιμούσε να πεθάνει ο ίδιος παρά
εκείνη. Τελικά η κόπωση τον νίκησε και βυθίστηκε σε έναν ανήσυχο ύπνο από τον
οποίο ξύπνησε πολλές ώρες αργότερα όταν είχε νυχτώσει.
Ντύθηκε και πήγε στο γραφείο του Άλφρεντ βρήκε το
γιατρό όρθιο να μελετάει στον ειδικό φωτεινό πίνακα μια εξέταση που εκείνος δεν
μπορούσε να προσδιορίσει ούτε την φύση της. Ο γιατρός ήταν φανερά καταπονημένος
και αυτό έστειλε ένα ρίγος στην σπονδυλική του στήλη σαν να την διέτρεχε ένα
παγωμένο δάκτυλο.
-Γιατρέ;
Ο Άλφρεντ γύρισε και τον κοίταξε. Κάτι πήγε να
πει αλλά σαν να το μετάνιωσε.
-Πως είναι η Κριστίν;
-Δεν απέρριψε το μόσχευμα και ξεκινήσαμε την άρση
της καταστολής αλλά εκεί δεν ανταποκρίθηκε ο οργανισμός της.
-Και;
-Είναι σε κώμα. Δεν ξέρω το πότε και αν θα
συνέλθει.
-Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα; ρώτησε ο Μιχάλης
νιώθοντας την απελπισία να τον πνίγει.
-Φοβάμαι πως όχι, η μεταμόσχευση πέτυχε, τώρα
μένει να δούμε αν έγινε εγκαίρως και αν ο οργανισμός της μπορεί να αρχίσει και
πάλι να λειτουργεί.
-Στην εντατική είναι ακόμα;
-Όχι, την μεταφέρανε κανονικά στο δωματιό της.
Μπορείς να τη δεις αν θες.
Ο Μιχάλης ένευσε και βγήκε, ήταν βυθισμένος σε
σκέψεις που συναγωνίζονταν η μια την άλλη σε απόγνωση. Ανέβηκε στον τέταρτο και
προχώρησε στο δωμάτιο της Κριστίν. Η κοπέλα ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι της και
το πρόσωπό της είχε μια γαλήνη που ποτέ δεν είχε ξαναδεί. Κάθισε σε έναν πάγκο
στο διάδρομο μιας και μαζί της στο δωμάτιο βρίσκονταν οι γονείς της και δεν
ήθελε να τους ενοχλήσει.
Έκρυψε το πρόσωπό του στα χέρια του καθώς δεν
μπορούσε να συγκρατήσει τα δάκρυά του και άρχιζε να κλαίει. Δεν ήταν δίκαιο,
μια τέτοια ξεχωριστή κοπέλα να έχει υποφέρει τόσο και τώρα να γλιστράει αργά
αργά προς το θάνατο.
Δεν ήξερε πόση ώρα έκλαιγε όταν μια καθόλου
ευπρόσδεκτη φωνή ήρθε να τον διακόψει.
-Πονάς;
Σήκωσε το βλέμμα του και αντίκρισε την Μάρθα
Καρς.
-Δεν σε αφορά, είπε ο Μιχάλης και σηκώθηκε
όρθιος.
-Μην στενοχωριέσαι, αύριο θα τελειώσει το
μαρτύριό της.
-Τι εννοείς;
-Α είναι απλό, από αύριο θα είναι πανάκριβο να
κρατήσουν αυτό το δωμάτιο, το νοσοκομείο θα είναι δικό μου και θα το αξιοποιήσω
επιτέλους, μερικοί δεν θα έχουν χώρο εδώ εκτός αν πουλήσουν το σπίτι τους.
Οπότε τι θα κάνουν; Απλά θα την αποσυνδέσουν.
-Πως μπορείς να είσαι τόσο πορωμένη; είπε ο
Μιχάλης και κινήθηκε προς το μέρος της. Η Καρς τον έσπρωξε πίσω, η θλίψη και η
κακή κατάσταση του ποδιού του ήταν αρκετές για να χάσει την ισορροπία του και
να πέσει. Χτύπησε με το πλαινό του κεφαλιού του στην κόγχη της πόρτας και το
αίμα άρχισε να τρέχει από τον κρόταφό του και το μάγουλο.
-Είσαι ελεηνά αδύναμος, είπε με περιφρόνηση η
Καρς και τον προσπέρασε. Απορώ πως σκέφθηκα να σε αφήσω να με αγγίξεις.
Ο Μιχάλης αγνοώντας το αίμα που έτρεχε σηκώθηκε
όριος πιασμένος από τον παραστάτη της πόρτας.
-Μάρθα Καρς, είπε και η φωνή του είχε την
βαρύτητα του πεπρωμένου, αν η Κριστίν πεθάνει θα πάει σε έναν καλύτερο κόσμο
αλλά εσένα σε περιμένει η κατάρα της κολάσεως. Όσο για αυτό το νοσοκομείο σε
διαβεβαιώνω ότι ποτέ δεν θα γίνει δικό σου.
Η Καρς γύρισε και τον κοίταξε και μετά με έναν
περιφρονητικό μορφασμό συνέχισε το δρόμο της. Αλλά ο Μιχάλης δεν της έδινε πια
σημασία, ένας ήχος είχε τραβήξει την προσοχή του, ο ηλεκτρονικός ήχος του
μόνιτορ που παρακολουθούσε την καρδιά της αγαπημένης του και ειδοποιούσε ότι
μόλις είχε σταματήσει.
Έτρεξε στο δωμάτιο και κοίταξε τη συσκευή που
πρόβαλλε στο μόνιτορ την καρδιακή λειτουργία της Κριστίν, μια απαίσια,
τελεσίδικη ευθεία γραμμή, ενώ συνεχιζε να ηχεί το σήμα κινδύνου. Με το παρελθόν
να επιστρέφει ολοζώντανο για να τον στοιχειώσει πλησίασε την αγαπημένη του.
Όχι! Δεν μπορούσε να συμβαίνει αυτό, δεν θα
πέθαινε η Κριστίν όπως η Βερόνικα! Όρμησε στο κρεβάτι και άρχισε να κάνει
καρδιακές μαλάξεις στην κοπέλα που αγαπούσε περισσότερο από την ίδια την ζωή
του. Το μηχάνημα συνέχισε να τη δείχνει να στέκεται στο μεταίχμιιο ζωής και
θανάτου.
-Έλα γλυκιά μου, πάλεψε, το ξέρω πως μπορείς,
ψιθύρισε, είσαι δυνατή, μην εγκαταλείπεις.
Δεν τολμούσε να σκεφτεί πόσος χρόνος είχε
περάσει, αν έμενε έτσι πάνω από δυο λεπτά ακόμα και αν ανέκαμπτε κινδύνευε να
έχει υποστεί εγκεφαλικές βλάβες. Συνέχισε να προσπαθεί να κάνει την καρδιά της
Κριστίν να ξαναλειτουργήσει χωρίς να αντιλαμβάνεται την παρουσία γύρω του και
του νοσοκομειακού προσωπικού που συνέδεε την κοπέλα με έναν απινιδιωτή.
Ξαφνικά το μηχάνημα σταμάτησε να ηχεί και οι
πρώτες διακυμάνσεις εφανίστηκαν στην γραμμή της καρδιακής λειτουργίας, η καρδιά
είχε αρχίσει να εκτελεί και πάλι το έργο της. Ο Μιχάλης έκανε πίσω αφήνοντας
τις νοσοκόμες να τη φροντίσουν και τον Άλφρεντ που είχε καταφτάσει. Την επόμενη
στιγμή μια σκοτοδίνη τον κατέλαβε και ένιωσε να πέφτει σε ένα απύθμενο κενό.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου