6.
Ο Μιχάλης σήκωσε το βλέμμα του από τις εκτυπώσεις
μπροστά του και κοίταξε τον τοίχο απέναντί του χωρίς ουσιαστικά να τον βλέπει
καθώς στο μυαλό του σχηματιζόταν επιτέλους η λογική αλληλουχία αυτών των
γεγονότων που εξηγούσαν το πως είχε δημιουργηθεί η κατάσταση του νοσοκομείου.
Εδώ και μέρες είχε ασχοληθεί με την αγορά των φαρμάκων αλλά και του υλικού που
ήταν απαραίτητο στο νοσοκομείο για να λειτουργεί, από γάζες και βαμβάκι ως
σύριγγες και τραυμαπλάστ. Και είχε ανταμοιφθεί για την προσεκτική του έρευνα,
είχε ανακαλύψει ότι τα στοιχεία από την αποθήκη δεν συμφωνούσαν με αυτά που
υπήρχαν στα τιμολόγια. Οι ποσότητες υλικών μιας εταιρίας συγκεκριμένης ήταν
τριπλάσια στα τιμολόγια από ό,τι στις καρτέλες της αποθήκης. Στην αρχή δεν
καταλάβαινε πως αυτό ήταν δυνατόν και είχε μιλήσει με τον αποθηκάριο που είχε
όμως βεβαιώσει ότι τίποτα περίεργο δεν είχε συμβεί στις παραδόσεις των υλικών.
Αλλά μετά το είχε εξιχνιάσει.
Τα υλικά παραδίδονταν στο νοσοκομείο κανονικά με
δελτίο αποστολής και μετά τιμολογούνταν από την εταιρία που έστελνε το
τιμολόγιο στο λογιστήριο. Με την κανονική μέθοδο λοιπόν έρχονταν τα υπαρκτά
φάρμακα και υλικά, τα επιπλέον βρίσκονταν σε τιμολόγια συνενωμένα με δελτία
αποστολής που φυσικά είχαν έρθει
κατευθείαν στο λογιστήριο. Πως η άλλη εταιρία δεν είχε πρόβλημα με αποθήκες ή
με τα ανύπαρκτα έσοδα; Απλούστατα είχαν εκδοθεί και πιστωτικά τιμολόγια που
αναιρούσαν τις πράξεις αυτές αλλά δεν είχαν ποτέ καταχωρηθεί στα βιβλία του
νοσοκομείου.
Αυτό είχε συμβεί αναλογικά και με την εταιρία που
συντηρούσε τον εξοπλισμό των μεγάλων συστημάτων όπως ο κλιματισμός.
Και τώρα είχε πλέον την απάντηση, το νοσοκομείο
δεν είχε ποτέ αναγκαστεί να προσφύγει σε δανεισμό γιατί ποτέ δεν είχε
κινδυνεύσει. Οι δαπάνες ήταν ψεύτικες. Κάπου υπήρχαν και τα επιπλέον χρηματικά
αποθέματα.
Εστίασε ξανά το βλέμμα του κοιτώντας έξω το
γραφείο όπου οι τρεις κοπέλες δούλευαν κανονικά όπως κάθε μέρα. Η μια βέβαια
είχε το νου της σε κάθε του κίνηση για να δίνει αναφορά. Με σχεδόν σαδιστική
ευχαρίστηση είχε ζητήσει διάφορες εκτυπώσεις παραπλανώντας την για το πως
πήγαιναν οι ερευνές του και διασκέδαζε μετά βλέποντας τα μηνύματα στην Καρς η
οποία τον είχε αφήσει στην ησυχία του.
Σήκωσε το τηλέφωνο και κάλεσε τον Αλέξανδρο. Είχε
ήδη ενημερώσει το φίλο του για το τι είχε ανακαλύψει και εκείνος είχε αναλάβει
δράση για να βρει τον προκάτοχό του στη θέση και να ανακαλύψει τι είχαν γίνει
τα χρήματα και τα πιστωτικά τιμολόγια.
-Ναι, άκουσε τη φωνή του Αλέξανδρου στο
ακουστικό.
-Καλημέρα, είχαμε νέα; ρώτησε ο Μιχάλης ενώ
άκουγε και μια γυναικεία φωνή να μιλάει χαμηλόφωνα στο φίλο του.
-Φυσικά.
-Θα περάσεις να μου τα πεις; Μη σε απασχολώ τώρα
από την παρέα σου.
Ο Αλέξανδρος είπε κάτι στα Γαλλικά και μετά
ακούστηκε ένα γελάκι.
-Θα στα πω τώρα, θα περάσω τη μέρα μου με τη
Ναταλί, λέω να μη δουλέψω σήμερα. Δεν είναι και πολλά εξάλλου.
-Για πες!
Ο Μιχάλης ακούμπησε πίσω στην πολυθρόνα του ενώ
σκεφτόταν ότι δεν είχε ακούσει ποτέ ξανά το όνομα της Ναταλί. Μάλλον ήταν
ολοκαίνουρια κατάκτηση του φίλου του που δεν έβαζε μυαλό παρά το γεγονός ότι
είχαν πια περάσει τα τριάντα και οι σχέσεις θα έπρεπε να είχαν μια άλλη
βαρύτητα και για εκείνον.
-Τον βρήκα φυσικά, ήταν και σχετικά εύκολο στα
Έβεργκλεηντς είχε πάει στη Λουιζιάννα. Του είπα ότι αν μου μιλούσε θα γλίτωνε
τη μήνυση και συμμορφώθηκε. Έτσι ομολόγησε ότι έχεις δίκιο. Έχει φυσικά
καταστρέψει όλα τα έγγραφα και τα λεφτά τα έχει η Καρς. Αλλά θυμόταν τον
λογαριασμό και τον κωδικό ασφαλείας έτσι με τη βοήθεια μερικών από τους δικούς
μου στην ασφάλεια του ομίλου σπάσαμε τον νέο κωδικό και αδειάσαμε τον
λογαριασμό.
-Πολύ ωραία, είπε ο Μιχάλης. Ξέρεις το πόσο.
Έμβασέ το μας στο λογαριασμό του νοσοκομείου, τα παραπάνω χάρισμά σου, θα είναι
η τιμωρία της Καρς να μην κάνει άλλη φορά τέτοιες απάτες.
-Πότε να συγκαλέσω το διοικητικό συμβούλιο;
-Όποτε θες, έχω ήδη ζητήσει αντίγραφα των
παραστατικών που λείπουν από τις εταιρίες, σε κανα δυο μέρες θα είμαι έτοιμος.
-Πολύ ωραία. Η Ναταλί έχει μια αδερφή......
-Αλέξανδρε!
-Καλά καλά, ξέρω. Θα τα πούμε.
Ο Μιχάλης έκλεισε το τηλέφωνο και χαμογέλασε,
ένιωθε πολύ ικανοποιημένος που είχε καταφέρει να λύσει το πρόβλημα και να
κερδίσει την Καρς στο βρώμικο παιχνίδι που είχε επιχειρήσει να παίξει.
Είδε τον Άλφρεντ να μπαίνει στο λογιστήριο και να
κατευθύνεται προς εκείνον αφού χαιρέτησε ευγενικα τις κοπέλες.
-Γιατρέ, τελικά μπορείς να είσαι περήφανος, τα
πήγες μια χαρά και σαν διευθυντής, είπε μόλις ο Άλφρεντ κάθισε απέναντί του. Το
νοσοκομείο δεν χρεωκόπησε, απλά ήταν μια λογιστική ψευδαίσθηση.
-Έπρεπε να την καταλάβω.
-Δύσκολο, εγώ είμαι στο αντικείμενό μου και έψαξα
τόσο καιρό να βρω την απάντηση. Αλλά δεν ήρθες γι’ αυτό.
-Όχι, θυμάσαι που σου είπα για το ότι μπορεί να
είσαι ο κατάλληλος δότης για κάποια ασθενή;
-Ναι, και κάναμε και εξετάσεις.
-Είδα τα αποτελέσματα. Είσαι σίγουρα συμβατός
δότης, άρα μένει να αποφασίσεις αν θα το κάνεις.
-Τι θα δώσω;
-Ένα μικρό μόσχευμα νωτιαίου μυελού.
-Είναι επικίνδυνο;
-Υπο φυσιολογικές συνθήκες όχι αλλά για’ σενα
μπορεί να αποδειχθεί τόσο εξ’ αιτίας του ιστορικού σου όσο και επειδή έχεις
παραμείνει στο νοσοκομείο τόσο πολύ και έχεις εκτεθεί σε ενδονοσοκομειακούς
παθογόνους μικροοργανισμούς. Κανονικά θα έλεγα να τελειώσεις εδώ και να μείνεις
εκτός νοσοκομείου ένα μήνα πριν το κάνουμε αλλά φοβάμαι ότι η ασθενής μου δεν
έχει τόσο χρόνο.
-Θα το κάνω γιατρέ.
-Σκέψου το φίλε μου. Μπορεί να περάσεις καμιά λοίμωξη.....
-Θα το κάνω, δώσε μου μερικές μέρες να πετάξω έξω
την Καρς και μετά είμαι στη διάθεσή σου.
-Πολύ γενναίο εκ μέρους σου, ξέρεις πρόκειται για
την αδυναμία σου, την Κριστίν. Απλά δεν στο είπα για να μην επηρεάσω την
απόφασή σου.
-Θα το κάνω. Τι ελπίδες έχει γιατρέ;
-Καλές αν δεκτεί ο οργανισμός της το μόσχευμα.
Βέβαια η κατάσταση είναι προχωρημένη, αλλά ελπίζουμε.
-Τότε να μην περιμένουμε, βάλε με αμέσως στο
νοσοκομείο.
-Έχεις κάποιες υποχρεώσεις, δεν είναι έτσι; Εξ’
άλλου θα πρέπει να ξεκινήσει και μια διαδικασία για την Κριστίν, να μπει σε
καταστολή το ανοσοποιητικό της για να μην αντιδράσει στην μεταμόσχευση.
-Εντάξει γιατρέ. Θα πάω να τη δω, μπορώ να κάνω
κάτι για εκείνη;
-Να είσαι κοντά της μόνο, αυτό κάνει πολλά που
ένα βουνό φάρμακα δεν μπορούν.
Ο Άλφρεντ σηκώθηκε και προχώρησε προς την πόρτα
όπου κοντοστάθηκε και είπε:
-Δεν είναι δική μου δουλειά αλλά ίσως θα έπρεπε
να της πεις τα όσα νιώθεις.
-Τώρα; Που είναι έτσι; Δεν θα ήταν καλό να μην
ταράζεται; ρώτησε ο Μιχάλης προσέχοντας ότι η Φαίη είχε στήσει αυτί. Δεν πάει
στα κομμάτια και αυτή σκέφθηκε.
-Τώρα, είπε ο Άλφρεντ. Είναι καλό να ξέρει, θα
της δώσει δύναμη, ειδικά αν υπάρχει ανταπόκριση. Εξάλλου θα μπει σε μια ακόμα
πιο δύσκολη φάση, δεν θες να το ξέρει;
-Ναι, είπε ο Μιχάλης, δεν θα ήθελα να γίνει κάτι
και να μην το ξέρει.
Ο γιατρός χαμογέλασε και βγήκε αφήνοντας το
Μιχάλη σκεφτικό. Δεν είχε μιλήσει ποτέ στην Κριστίν γιατί πίστευε ότι θα την
έχανε, δεν ήθελε να διακινδυνεύσει τη φιλία τους μιας και από την πλευρά της
εκείνη δεν ένιωθε για εκείνον τίποτα περισσότερο από μια φιλική οικειότητα.
Αλλά εν όψει της δοκιμασίας που την περίμενε ήθελε να ξέρει τι τον είχε κάνει
να νιώσει μετά από τόσο καιρό που δεν το είχε νιώσει για καμία γυναίκα.
Αποφάσισε να πάει να δει την Κριστίν μιας και δεν
είχε πλέον δουλειά να κάνει. Άφησε το λογίστηριο λέγοντας ότι πάει μια βόλτα
και πήγε στον ανελκυστήρα. Ως που να τον μεταφέρει ο θαλαμίσκος στον προορισμό
του σκεφτόταν πως θα έλεγε στην Κριστίν αυτό που ήθελε.
Τη βρήκε καθισμένη στο κρεβάτι της να διαβάζει
ένα βιβλίο. Το κρατούσε στην αγκαλιά της και δεν μπορούσε να δει ποιο ήταν αλλά
την είχε απορροφήσει τελείως. Στάθηκε στην πόρτα και την κοίταξε, δεν χόρταινε
να την κοιτάζει, και όχι μόνο επειδή ήταν πραγματικά όμορφη ακόμα και τώρα που
η ασθένειά της την είχε ταλαιπωρήσει πολύ. Ήταν τόσο ξεχωριστή και σήμαινε τόσα
πολλά για εκείνον. Την κοίταζε καθώς εκείνη διάβαζε και ένιωθε πως θα μπορούσε
να το κάνει αυτό για πάντα.
Σαν να ένιωσε πάνω της το βλέμμα του γύρισε και
τον κοίταξε, χαμογέλασε και τον καλημέρισε καλώντας τον να μπει στο δωμάτιο. Ο
Μιχάλης το έκανε ενώ εκείνη έκλεινε το βιβλίο και το άφηνε στο κομοδίνο δίπλα
της.
-Πως είσαι; ρώτησε ο Μιχάλης,
-Νιώθω καλά αν και κάπως αδύναμη. Αλλά θα ήθελα
να πάω μια βόλτα...
-Όπως το βράδυ που έβρεχε;
-Δεν αντέχω τόσο πολύ αλλά θα ήθελα αν είναι δυνατόν
να πάμε επάνω. Αν δεν θα είναι πρόβλημα για’ σενα. Επειδή είχες πει....
-Α τώρα δεν με απασχολεί πια η Μάρθα Καρς, το
παιχνίδι τελείωσε, είπε ο Μιχάλης. Έλα θα πάμε πάνω.
Η Κριστίν σηκώθηκε από το κρεβάτι και του ζήτησε
να περιμένει ως που να αλλάξει για να βγουν έξω. Μετά πήγαν μαζί στον
ανελκυστήρα. Όταν βγήκαν στον δωδέκατο όροφο η κοπέλα είπε:
-Σε πειράζει να σε κρατήσω από το χέρι; Θα νιώθω
πιο ασφάλεια.
-Εντάξει, κανένα πρόβλημα είπε ο Μιχάλης και προχώρησαν
στο σημείο που είχαν σταθεί και την άλλη φορά.
Η κοπέλα κοίταξε τον ορίζοντα όπου το φως έπαιζε
με τα σύννεφα ενώ ο Μιχάλης την κοίταζε. Το κατάλαβε και γύρισε να τον
κοιτάξει.
-Τι σκέφτεσαι; τον ρώτησε.
-Εσένα.
-Δηλαδή;
-Εσένα και όλα όσα σημαίνεις για’ μενα, είπε ο
Μιχάλης και βρέθηκε να της μιλάει για όσα ένιωθε για εκείνη, το πόσο μοναδική
και πολύτιμη του ήταν και πόσο την αγαπούσε.
Ήταν δύσκολο να πει τα πρώτα λόγια αλλά μετά
ένιωσε ελεύθερος να της μιλήσει και της είπε όλα όσα ήθελε. Όταν σταμάτησε να
μιλάει η Κριστίν πήρε μια βαθιά ανάσα και τον κοίταξε κατάματα πριν του δώσει
την απάντησή της.
-Είσαι ένας καλός άνθρωπος χωρίς αμφιβολία και
είμαι σίγουρη ότι εννοείς όσα λες αλλά αυτήν την στιγμή δεν μπορώ να σου πω ναι
ή όχι. Και δεν θα ήταν δίκαιο για σενα. Δεν είναι ένα θέμα που μπορώ να το
αποφασίσω έτσι εύκολα.
-Δεν σε πιέζει κανείς, είπε ο Μιχάλης ήσυχα.
Όποτε θες θα μου απαντήσεις. Πάρε το χρόνο σου.
-Εντάξει. Θα το σκεφτώ.
-Ωραία, δεν ζητώ τίποτα άλλο.
-Μπορούμε να επιστρέψουμε στο δωμάτιό μου; Δεν
νιώθω και τόσο καλά.
-Ναι, βέβαια.
Επέστρεψαν στον ανελκυστήρα με την Κριστίν να
στηρίζεται πολύ περισσότερο πάνω του τώρα. Ήταν τώρα πολύ χλωμή και το χέρι της
καυτό όπως ακουμπούσε το δικό του. Βγήκαν στον τέταρτο και η κοπέλα παραπάτησε
αλλά πρόλαβε και την έπιασε, την κράτησε στην αγκαλιά του – κάτι που θα τον
έκανε εξαιρετικά ευτυχισμένο υπό άλλες συνθήκες – και την κοίταξε. Είχε κλείσει
τα μάτια της, τα χείλη της ήταν σφιγμένα σε μια γραμμή.
-Κριστίν.
Η κοπέλα αναστέναξε και έχασε τις αισθήσεις της.
Ο Μιχάλης την κράτησε στα χέρια του και φώναξε για βοήθεια. Δυο νοσοκόμοι
πλησίασαν και την μετέφεραν αμέσως στο κρεβάτι της ενώ ειδοποιούσαν τον
Άλφρεντ.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου