Άνοιξε τα μάτια του για να αντικρίσει τη
συνηθισμένη εικόνα που έβλεπε κάθε πρωί, την οροφή του δωματίου του με το
σφαιρικό φωτιστικό. Ήταν στο κρεβάτι του. Ανασηκώθηκε και η τελευταία ανάμνηση
πριν χάσει τις αισθήσεις του επανήλθε να τον στοιχειώσει. Τι είχε συμβεί στην
Κριστίν, πως ήταν; Μήπως...
-Όχι, ψιθύρισε, μην το σκέφτεσαι αυτό.
-Ποιο να μη σκέφτεσαι;
Σε μια πολυθρόνα λίγο πιο πέρα καθόταν ο Άλφρεντ.
Ο Μιχάλης αναγνώρισε την πολυθρόνα, ήταν εκείνη που καθόταν ο ίδιος στο γραφείο
του.
-Πως είναι η Κριστίν; ρώτησε ο Μιχάλης απαντώντας
και στην απορία του γιατρού.
-Είσαι πεισματάρης έτσι; Τι σου είπα να κάνεις;
-Μα είχα κοιμηθεί.
-Προφανώς όχι αρκετά. Και μετά μόλις συνέρχεσαι
δεν κοιτάς να δεις τι έπαθες εσύ. Πάλι για την Κριστίν νοιάζεσαι.
-Τη λατρεύω, γιατρέ, είναι τα πάντα για' μενα.
Είναι τόσο ξεχωριστή, μοναδική.
-Θα γίνει καλά, είπε ο Άλφρεντ χαμογελώντας. Η
θεραπεία άρχισε να λειτουργεί και το σοκ την επανέφερε από το κώμα.
Ο Μιχάλης τινάκτηκε όρθιος και, παρά τον πόνο που
η κίνηση αυτή έφερε, το πρόσωπό του έλαμπε.
-Μπορώ να πάω να τη δω;
-Ναι, πάμε μαζί.
Ανέβηκαν στον τέταρτο και προχώρησαν στο δωμάτιο
της Κριστίν. Η κοπέλα ήταν ξαπλωμένη αλλά φαινόταν ήδη πολύ καλύτερα. Ο γιατρός
κοίταξε το διάγραμμα που βρισκόταν σε μια θήκη στα πόδια της και χαμογέλασε.
-Πολύ ωραία, είπε, θα ξαναπεράσω αργότερα
Κριστίν.
-Πως αισθάνεσαι; ρώτησε ο Μιχάλης και πήγε να
καθίσει κοντά της.
-Καλά, μόνο κουρασμένη.
-Θα γίνεις καλά.
-Ναι, ποτέ δεν το περίμενα αυτό.
-Να σε αφήσω να ξεκουραστείς, είπε ο Μιχάλης.
-Θα κοιμηθώ σε λίγο, αλλά θα ήθελα να μου κάνεις
παρέα. Αν θες.
Ο Μιχάλης κατένευσε και κάθισε δίπλα της.
Μια αστραπή έσχισε τον γεμάτο σύννεφα ουρανό
φωτίζοντας και το μικρό σαλονάκι. Ο Μιχάλης καθισμένος σε μια πολυθρόνα έπινε
ζεστή σοκολάτα κοιτώντας την καταιγίδα έξω με τη σκέψη του να γυρίζει στις
τελευταίες μέρες.
Ο Αλέξανδρος είχε δώσει ρεσιτάλ στο διοικητικό
συμβούλιο αποκαλύπτοντας την αλήθεια για το σχέδιο της Καρς και το τι είχε
συμβεί στο νοσοκομείο. Δεν είχε παρά μόνο έναν μάρτυρα που να συνδέει την Καρς
με την απάτη μιας και ο τραπεζικός λογαριασμός δεν ήταν στο όνομά της αλλά σε
μιας εταιρίας κεφαλαιαγοράς. Δεν μπορούσε να την φέρει ενώπιον της δικαιοσύνης
αλλά το είχε καταδιασκεδάσει στη συνεδρίαση παίζοντας με τα νεύρα της και
προκαλώντας την να αντιδράσει. Στο τέλος για να την κάνει έξαλλη αποκάλυψε ότι
ο Μιχάλης από καιρό ήξερε ότι είχε βάλει τη Φαίη να τον κατασκοπεύει και την
είχε επίτηδες παραπληροφορήσει.
Η διοίκηση
είχε και πάλι ανατεθεί στον Άλφρεντ ως που να οριστεί ο νέος διευθυντής και τη
θέση του Μιχάλη θα έπαιρνε η Τζάνις, η κοπέλα είχε κλάψει από συγκίνηση όταν
της το ανακοίνωσε, και αμέσως μετά είχε πει στην Φαίη ότι την είχαν ήδη απολύσει.
Όλα είχαν
πάει όπως θα έπρεπε, είχε κάνει το σωστό, είχε πάρει τις σωστές αποφάσεις. Και
όχι μόνο όσο αφορούσε το νοσοκομείο.
-Τι
σκέφτεσαι;
Ήταν ο
Άλφρεντ που είχε μόλις πλησιάσει.
-Τις
αποφάσεις μου, αποφάσεις που πήρα αυτόν τον καιρό.
-Και; δεν είσαι
ευχαριστημένος;
-Κάθε άλλο,
πήρα αποφάσεις από τις πιο απλές ως εκείνες που αφορούσαν ζωές. Από το να
βοηθήσω μια έφηβη να διοχετεύσει την ενεργητικότητά της μέχρι μια μεταμόσχευση
που έκανε τη δουλειά της ή μια μετάγγιση που αποδείκτηκε σωτήρια.
-Αποφάσεις
Ζωής, είπε ο γιατρός, και μπορείς να είσαι περήφανος για κάθε μία από αυτές.
Πάω να ξεκουραστώ, θα τα πούμε. Σε αφήνω με την καλύτερη παρέα.
Στο σαλονάκι
είχε μόλις μπει η Κριστίν. Ο Μιχάλης σηκώθηκε να την υποδεκτεί. Στις μέρες που
είχαν περάσει η κατάσταση της υγείας της βελτιωνόταν συνεχώς αλλά ήταν η πρώτη
φορά που την έβλεπε έξω από το δωμάτιό της.
-Κάνει να
βγαίνεις; ρώτησε ανήσυχος.
-Ε να έρθω ως
εδώ δεν είναι πρόβλημα, ο γιατρός είπε ότι μπορώ.
-Ωραία,
κάθισε.
Η Κριστίν
κάθισε κοντά του και τον κοίταξε.
-Σου χρωστάω
μια απάντηση, είπε.
-Δεν είναι
απαραίτητο να μου τη δώσεις τώρα, είπε ο Μιχάλης.
-Τη φοβάσαι
αυτήν την απάντηση; Δεν πρέπει, δεν πρέπει να φοβάσαι. Δεν είναι καλό.
-Δεν είναι
καλό να φοβάσαι όντως, είπε ο Μιχάλης, ό,τι και αν είναι που φοβάσαι.
-Αυτήν την
απάντηση πάντως δεν χρειάζεται παρότι δεν είναι ναι, είπε η κοπέλα και ο
Μιχάλης την κοίταξε αδυνατώντας να καταλάβει πως μπορούσε να ισχύει αυτό. Αν
δεν ήταν ναι δεν θα έπρεπε να τη φοβάται; Δε σήμαινε ότι θα την έχανε; Δεν τον
άφησε πολύ σε απορία μιας και συνέχισε σχεδόν αμέσως. Δεν είναι ναι αλλά δεν
είναι ούτε όχι. Θα ήταν βιαστικό κάτι τέτοιο και ίσως άδικο για' σενα.
-Τότε;
-Χρειάζομαι
χρόνο. Να σε ζήσω και να αποφασίσω. Μπορείς να το δεκτείς αυτό; Να περιμένεις;
Ο Μιχάλης την
κοίταξε, ναι μπορούσε να ζήσει με την ελπίδα και να περιμένει την απόφασή της
γιατί την αγαπούσε περισσότερο από κάθε άλλη γυναίκα που είχε υπάρξει στη ζωή
του. Πήρε το χέρι της στα δικά του και το έφερε στα χείλη του αποθέτοντας στα
ακροδάκτυλά της ένα τρυφερό φιλί.
-Θα περιμένω
μέχρι να είσαι έτοιμη να δώσεις απάντηση, πριγκίπισσά μου, είπε.
Ξαναφίλησε
απαλά τα ακροδάκτυλά της, μπορούσε να είναι ευτυχισμένος. Είχε φέρει ένα
δύσκολο έργο σε πέρας και είχε βρει και αγαπήσει μια υπέροχη κοπέλα που δεν τον
απέκλειε από την αγάπη της απλά του ζητούσε να περιμένει. Τι άλλο να ζητούσε;
ΤΕΛΟΣ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου