Δεν συνηθίζω να προσέχω
τον κόσμο γύρω μου, σχεδόν ποτέ. Ακόμα και όταν ταξιδεύω το μυαλό μου είναι
συνήθως σε ένα πράγμα, στα διάφορα έργα που έχω εν εξελίξει ή που σχεδιάζω.
Ωστόσο βγαίνοντας για δουλειές αναγκάστηκα να προσέξω ένα πράγμα γιατί γινόταν
γύρω μου κατά κόρον. Τα σχόλια. Σχόλια για τους άλλους.
«Πως είναι ντυμένος έτσι;
Πως είναι βαμμένη έτσι σαν τσουλί! Κοίτα όλα έξω, δεν έχει μάνα να τη μαζέψει;
Κοίτα τον, το σκουλαρίκι στο αυτί του έλειπε.» Και πάει λέγοντας.
Θα μου πεις τι σε
νοιάζει; Εμπίπτεις σε κάποια κατηγορία από αυτές; Όχι, το μόνο πράγμα που
συνήθως σχολιάζουν πάνω μου, είναι το ότι κουτσαίνω και το άστατο περπάτημά μου
σαν αποτέλεσμα, αλλά μετά από μια εικοσαετία το έχω συνηθίσει. Δεν είναι αυτός
ο λόγος που με ενοχλεί. Ο λόγος που με ενοχλεί είναι η κενότητα των σχολίων.
Αν σχολιάσεις εμένα
επειδή χωλαίνω θα διορθωθώ; Όχι είναι φύσει αδύνατον, αν σχολιάσεις ένα κορίτσι
για το βάψιμό του θα το αλλάξει; Απίθανο. Άρα περιττεύουν τα σχόλια. Και στο
κάτω κάτω της γραφής ποιος σου έδωσε το δικαίωμα να κρίνεις και να σχολιάζεις
τον άλλο;
Υπάρχουν σχόλια που είναι
εποικοδομητικά. Στο γράψιμο ας πούμε, κάθε κριτική είναι χρήσιμη, ακόμα και αν
είναι κακή ή άδικη και δεν συμφωνείς, κάτι θα πάρεις από αυτήν. Εκεί λοιπόν δεν
έχω καμία αντίρρηση, το ίδιο ισχύει για βιβλία και ταινίες.
Αλλά όταν είσαι στο
λεωφορείο ή στο μετρό ή σε όποιο άλλο μεταφορικό μέσο δεν υπάρχει λόγος να σχολιάζεις,
υπάρχουν σίγουρα πολλοί μα πολλοί άλλοι τρόποι να περάσει η ώρα, ειδικά τώρα με
τα μέσα της τεχνολογίας. Αξιοποίησε λοιπόν αγαπητέ αναγνώστη το χρόνο και άσε
τα ανώφελα σχόλια. Με το νέο έτος που έρχεται βάλε το στις αποφάσεις για τις αλλαγές
που θες να κάνεις. Άσε το σχολιασμό κατά μέρος, δεν βοηθάει κανέναν.
2 σχόλια:
Υπάρχουν άνθρωποι που τους αρέσει να παρατηρούν. Τα πάντα γύρω τους. Χωρίς να σχολιάζουν, απλά να παρατηρούν. Είναι μια πολύ χρήσιμη διαδικασία.
Την καλησπέρα μου.
Το να παρατηρεί κανείς δεν πειράζει, αλλά το να σχολιάζει και ειδικά όταν πληγώνει δεν είναι καλό αυτό.
Δημοσίευση σχολίου