Χωρίς Μάρτυρες 12

Author: Νυχτερινή Πένα /

Ο Ραξής χαμογέλασε με την έκπληξη του φίλου του.
-Όπως πάντα βοήθησες και’ συ, είπε ο Ραξής, με τα στοιχεία που βρήκες. Δεν είχα καταλάβει και εγώ μέχρι πριν λίγο. Όταν είπες για το πρόβλημα υγείας και με αυτό που είδα στο λάπτοπ του Αγγέλου μπήκαν όλα στη θέση τους.
-Τι είδες;
Ο Ραξής εξήγησε στον Μιχάλη τι είχε καταγράψει η κάμερα από το λάπτοπ του Αγγέλου και εκείνος τον άκουσε με μια έκφραση απέχθειας να σχηματίζεται στο πρόσωπό του.
-Αισχρή γυναίκα, είπε όταν ο επιθεωρητής ολοκλήρωσε. Με τον μνηστήρα της κόρης της… Μου θυμίζει μια γυναίκα που ήξερα κάποτε. Αλλά ξέραμε ότι είναι πρόστυχη, τώρα ξέρουμε ότι είναι ακόμα περισσότερο. Πως μας βοηθάει αυτό;
-Θα σου πω, εσύ έμαθες τίποτα νέο;
Ο Μιχάλης του είπε τι είχε διαβάσει ακόμα και ο Ραξής ξεκίνησε να εξηγήσει το σκεπτικό του.
-Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, είπε ο Ραξής. Ξέρουμε ότι η Αφροδίτη Κομνηνού είναι μια πρόστυχη, ακόρεστη σεξουαλικά γυναίκα, έχει εραστή τον Αξελό αλλά δεν της φτάνει και έτσι κοιμάται και με φοιτητές και δοκιμάζει διάφορα πράγματα μαζί τους. Θέλει τον Αγγέλου που προφανώς την απορρίπτει αφού αγαπάει τη Λυδία. Αλλά η Αφροδίτη δεν είναι γυναίκα που παίρνει από όχι, τι κάνει λοιπόν; Μιας και είναι καλή γιατρός και ξέρει τα φάρμακα της δουλειάς της φτιάχνει ένα κοκτέιλ που φροντίζει να πιούν όλοι εκτός από εκείνη. Έτσι έχει την ευκαιρία να πάει με τον Αγγέλου όπως είδα αλλά το σχέδιο έχει παρενέργειες.
-Δηλαδή;
-Η Λυδία δεν θυμάται τίποτα από το βράδυ εκείνο, είναι η πιο νέα, πιο αμάθητη στο ποτό πόσο δε και στα φάρμακα. Ο Αγγέλου, παρότι δεν φάνηκε στο βίντεο, θυμάται ότι πήγε με γυναίκα και ξέρει επειδή το έψαξε ότι δεν φόραγε προφυλακτικό. Η λογική λέει με τη Λυδία που μετά από λίγο ανακαλύπτει την εγκυμοσύνη της. Όλα καλά ως εδώ;
-Ναι.
-Όταν είπες ότι πήγε σε γαστρεντερολόγο και ήθελες να το τσεκάρω με τον ιατροδικαστή το έκανα.
-Διάβασα το ημερολόγιο και μετά βρήκα στα φορολογικά έγγραφα του καθηγητή την απόδειξη. Μπορούμε να τον ρωτήσουμε τον γιατρό.
-Δεν είναι απαραίτητο. Ο ιατροδικαστής έλεγξε το σώμα της Λυδίας, έχει περάσει καιρός και είχε επουλωθεί αλλά είναι προφανές ότι δεν είχε τίποτα πέρα από τον τραυματισμό μιας σεξουαλικής επαφής παρά φύσιν.
-Δεν θα το φανταζόμουν, είπε ο Μιχάλης.
Κοίταξε το ημερολόγιο μπροστά του στο γραφείο.
-Δεν μπορεί… ψιθύρισε. Δεν ταιριάζει με το χαρακτήρα της, με όσα διάβασα. Ήταν μια ρομαντική τρυφερή κοπέλα.
Ο Ραξής χαμογέλασε.
-Ίσως πρέπει να σε εντάξω μόνιμα στην ομάδα μου. Έχεις φυσικά δίκιο. Η Λυδία δεν θα έκανε κάτι τέτοιο, ήταν όμως σε κατάσταση παραζάλης. Το θέμα είναι με ποιον το έκανε. Ο Αγγέλου δεν ήταν σε θέση. Μας μένει ένας άνδρας που προφανώς δεν τον έπιασε όσο θα ήθελε η Αφροδίτη το φάρμακο, και αυτός ήταν ο άνδρας της. Όπως ο Αγγέλου νόμιζε ότι ήταν με την καλή του έτσι και εκείνος πήγε με τη γυναίκα που νόμιζε ότι ήταν η δική του μιας και ήταν στην κρεβατοκάμαρά τους.
-Τι;
Ο Μιχάλης κοίταξε με μια έκφραση σοκ τον Ραξή. Άνοιξε το ημερολόγιο και βρήκε μια εγγραφή.
-Το γράφει ότι κοιμήθηκε εκεί και ότι είχαν πιει.
-Ακριβώς. Και μετά πήγε στο γιατρό με τη μητέρα της. Σίγουρα εκεί δεν θα είπε τίποτα η Αφροδίτη αλλά όταν θα ήταν μόνες θα έκανε κάποιο σχόλιο και η Λυδία θα της είπε φυσικά ότι δεν έκανε τέτοια πράγματα με τον Άγγελο. Αυτό θα την θορύβησε αν και όχι απόλυτα μιας και υπήρχαν πάντα πιθανότητες απλά η κόρη της να ντρεπόταν να το παραδεχθεί. Ωστόσο το είχε στο μυαλό της, βλέπεις της άρεσε και εκείνης αυτό το παιχνίδι, μου το επιβεβαίωσε ο ιατροδικαστής. Έπειτα ήρθε η εγκυμοσύνη. Η Λυδία προφανώς είπε στη μητέρα της πως έγινε και έμεινε έγκυος και τότε η Αφροδίτη κατάλαβε μιας και εκείνη ήξερε ότι ήταν μαζί της ο Αγγέλου που δε φορούσε προφυλακτικό. Προσπάθησε να πείσει την Λυδία να ρίξει το μωρό και καθώς εκείνη αρνήθηκε η Αφροδίτη αποφάσισε να δώσει ένα τέλος.
-Εννοείς ότι τους σκότωσε όλους εκείνη;
-Ναι. Αν το μωρό γεννιόταν θα ήταν πιθανότατα με προβλήματα και δεν θα ήταν απίθανο κάποια εξέταση να υποδείξει την αλήθεια. Για να αποφύγει την ντροπή αποφάσισε να καταφύγει στο έγκλημα που όλοι ξέρουμε. Μια δόση από το φάρμακο και όλοι νεκροί.
-Γιατί να μην προκαλέσει ένα ατύχημα για να ρίξει το μωρό η Λυδία;
-Γιατί θα τη σκότωνε και έτσι. Κάτι που η ίδια η Αγγελική δεν ήξερε αλλά μου το επιβεβαίωσε ο ιατροδικαστής, ήταν ότι είχε αδύναμη καρδιά, δεν θα άντεχε κάτι τέτοιο. Οπότε αφού θα έπρεπε να πεθάνει αποφάσισε ότι έφταιγε και ο άντρας της. Αποφάσισε να πεθάνει και η ίδια για να μην αντιμετωπίσει τις συνέπειες. Αλλά ακόμα και στο θάνατο πήρε ένα τρόπαιο. Δήλωσε ότι ο Αγγέλου ήταν δικός της.
-Αλλά πως;
-Ήπιε το φάρμακο λίγο πιο μετά. Μερικά λεπτά αρκούσαν.
Ο Μιχάλης σηκώθηκε από το γραφείο.
-Δεν το πιστεύω, για την ακόρεστη λαγνεία μιας πρόστυχης γυναίκας πέθαναν τόσοι άνθρωποι.
Προχώρησε προς την πόρτα του γραφείου.
-Άτιμη σκύλα, είπε χλωμός.
Βγήκε από το γραφείο και ο Ραξής τον ακολούθησε.
-Τι θα κάνεις; ρώτησε ο Μιχάλης. Θα ενημερώσεις τον Κομνηνό για τα αποτελέσματα;
-Θα σε πάω σπίτι και μετά θα πάω να τον ενημερώσω, είπε ο Ραξής. Είσαι εντάξει;
-Ναι, είπε ο Μιχάλης, αλλά αμφιβάλλω αν θα κοιμηθώ απόψε αν και ήταν μια μακριά ημέρα.
-Να ξεκουραστείς, είπε ο Ραξής. Η υπόθεση τελείωσε.
-Πραγματικά, αλλά αποδώσαμε δικαιοσύνη; Η δολοφόνος ήταν ήδη νεκρή. Δεν θα υπάρξει εκδίκηση για το αθώο αυτό κορίτσι.
Ο Ραξής κοίταξε το φίλο του και το μυαλό του πήγε πολλά χρόνια πίσω σε μια ερημική τοποθεσία όπου μια αγέλη λύκων είχε αρχίσει να ξεσκίζει έναν άνδρα που του άξιζε αυτός και ακόμα χειρότερος θάνατος και μόλις ο Μιχάλης τον είχε καταδικάσει σε αυτόν για τη δολοφονία της κόρης του, της κοπέλας που ο φίλος του αγαπούσε τόσο πολύ.
Ακούμπησε το χέρι του στον ώμο του φίλου του.
-Δεν ήταν βασανισμένη σαν την Βερονίκη, είπε, και πέθανε ευτυχισμένη. Κάτι είναι και αυτό.
-Θα πρέπει να μου αρκέσει, είπε ο Μιχάλης πνιχτά.

  


Επίλογος

Υπήρχε αρκετός κόσμος στο πρώτο νεκροταφείο το μεθεπόμενο πρωινό. Η νεκρώσιμη ακολουθία ήταν σύντομη και οι περισσότεροι ακολούθησαν και στον οικογενειακό τάφο των Κομνηνών για τον ενταφιασμό του Πέτρου και της Λύδιας. Ο Άγγελος Αγγέλου τάφηκε στον τάφο της δικής του οικογενείας, της οποίας ήταν ο τελευταίος γόνος, ενώ η Αφροδίτη Κομνηνού είχε ταφεί στο νεκροταφείο του Βύρωνα χωρίς καμία ακολουθία όπως γίνεται για τους αυτόχειρες χωρίς μάλιστα να γίνει γνωστό.
Οι παριστάμενοι άρχισαν να αποχωρούν αφού συλλυπούνταν τον Ιάκωβο Κομνηνό. Δεν υπήρχαν δημοσιογράφοι, το είχε ζητήσει εκείνος και παραδόξως το είχαν σεβαστεί. Όταν τον συλλυπήθηκε και ο τελευταίος ο Ιάκωβος έμεινε να κοιτάζει τον τάφο που είχε σκεπάσει τα πιο αγαπημένα του πρόσωπα στον κόσμο. Έκανε να φύγει και τότε πρόσεξε τους δύο άνδρες που στέκονταν παράμερα. Θα τους είχε αγνοήσει αν δεν αναγνώριζε τον ένα, τον επιθεωρητή Ραξή. Τους πλησίασε.
-Τα συλλυπητήριά μου, είπε ο Ραξής και ο άνδρας μαζί του το επανέλαβε προσθέτοντας την φράση, ο Θεός να τους αναπαύσει.
Ο Ιάκωβος τους ευχαρίστησε και είπε στον Ραξή:
-Δεν περίμενα να σας δω εδώ επιθεωρητά.
-Έκρινα πως έπρεπε, ήθελε και ο Μιχάλης να έρθει.
Ο Κομνηνός κοίταξε τον Μιχάλη. Δεν τον είχε ξαναδεί και τώρα τον κοίταξε εξεταστικά. Το βλέμμα του σταμάτησε στο μπαστούνι στο οποίο στηριζόταν ο Μιχάλης. Εκείνος κατάλαβε, ήταν πολύ νέος για κάτι τέτοιο, ήταν η συνηθισμένη αντίδραση πολλών.
-Ένα άσχημο ατύχημα πριν από πολλά χρόνια, είπε.
-Μη σας καθυστερούμε, είπε ο Ραξής.
Ο Κομνηνός έκανε ένα νεύμα σαν να μην υπήρχε κανένα πρόβλημα και ρώτησε:
-Έκλεισε η υπόθεση;
-Ναι, είπε ο Ραξής, όσο για τους δημοσιογράφους κυνηγάνε άλλο λαβράκι τώρα με την αποκάλυψη μιας καινούριας οργάνωσης. Ο Δέδες ομολόγησε και άλλα πράγματα. Θα συλληφθούν γρήγορα όλοι, παρότι δεν θα απαγγελθούν κατηγορίες για αυτό το έγκλημα έχουν αρκετά για να πάνε όλοι για πάντα μέσα και θα αφήσουμε τον κόσμο να πιστεύει ότι ήταν και αυτό δικό τους έργο.
-Εντάξει, είναι καλά έτσι. Δεν χρειάζεται να σπιλωθεί το όνομα του γιου μου εξαιτίας της χαμένης αυτής γυναίκας. Ευχαριστώ επιθεωρητά, δεν μπορώ να σε ανταμείψω με κάποιον τρόπο αλλά να ξέρεις ότι έχεις πάντα έναν φίλο πρόθυμο να σε βοηθήσει.
-Ευχαριστώ κύριε αντιπρόεδρε, είπε ο Ραξής.
-Λέγε με Ιάκωβο, κατ’ ιδίαν τουλάχιστον.
Ο Μιχάλης είχε απομακρυνθεί και στεκόταν με το κεφάλι σκυμμένο μπροστά στον τάφο.
-Ο φίλος σου, είναι θλιμμένος, είπε ο Κομνηνός, ήξερε την οικογένεια του γιου μου;
-Ήξερε τον καθηγητή, είχε υπάρξει φοιτητής του και μετά συνεργάτης. Και με βοήθησε με την υπόθεση. Είχε ορκιστεί εκδίκηση για την εγγονή σας, και τώρα νιώθει επίορκος.
-Εκδίκηση, όχι δικαιοσύνη;
-Εκδίκηση, είπε ο Ραξής, του θυμίζει την κοπέλα που εκείνος έχασε. Ας μη σας απασχολούμε με αυτά όμως, είναι μια παλιά ιστορία.
Ο Κομνηνός έτεινε το χέρι του στο Ραξή που το έσφιξε και μετά απομακρύνθηκε. Καταλάβαινε και εκείνος πολύ καλά την εκδίκηση. Εν καιρώ θα την ενασκούσε στον Αξελό για το ρόλο που είχε παίξει.
Ο Ραξής πλησίασε τον Μιχάλη και οι δύο τους μετά από μια τελευταία ματιά στον τάφο προχώρησαν προς την έξοδο. Ο επιθεωρητής για την επόμενη δύσκολη υπόθεσή του, ο Μιχάλης για να συνεχίσει την απομονωμένη ζωή του σαν λόγιος ως που να τον ξαναβγάλει από αυτήν ο Ραξής ή κάποιο άλλο πρόβλημα που θα απαιτεί λύση.


Τέλος

0 σχόλια

Χωρίς Μάρτυρες 11

Author: Νυχτερινή Πένα /

Βγήκε από το γραφείο του και προχώρησε για τον ανελκυστήρα. Έβγαλε το κινητό τηλέφωνο από την τσέπη του καθώς αυτό άρχισε να χτυπάει και είδε ότι τον καλούσε ο Μιχάλης.
-Πως τα πας; ρώτησε απαντώντας την κλήση.
-Βρήκα κάτι που θέλω να διασταυρώσεις με τον ιατροδικαστή, είπε ο Μιχάλης και του εξήγησε.
-Εντάξει θα το κοιτάξω. Εσύ συνέχισε με το ημερολόγιο. Κάνεις πολύ καλή δουλειά. Θα έρθω από εκεί.
Έκλεισε το κινητό και το έριξε στην τσέπη του. Πήρε τον ανελκυστήρα και κατέβηκε στο ισόγειο. Βρήκε μερικούς αξιωματικούς στην είσοδο να συζητούν. Μόλις εμφανίστηκε είδε χαμόγελα και επιδοκιμαστικά βλέμματα.
-Πήρε και κάμψεις; ρώτησε ένας καθώς τους έφτανε ο Ραξής.
-Δεν ξέρω, είπε με ένα χαμόγελο ο επιθεωρητής, αλλά ρε μάγκες δε φανταζόμουν τον Κομνηνό να αστράφτει και να βροντάει έτσι. Ειδικά για να με ξαναβάλει στην υπόθεση.
-Είναι σίγουρος ότι θα λύσεις την υπόθεση φαίνεται, σχολίασε ο άλλος. Αλλά ότι αστράφτει και βροντάει… πρέπει να τον δεις σε συνεδρίαση της βουλής και να τα’ χει πάρει. Αλλά δε βλέπεις το κανάλι της βουλής προφανώς.
-Για συνεδριάσεις της βουλής ειδικά, με καμία κυβέρνηση.
Ο Ραξής άφησε τους συναδέρφους του και ένα αυτοκίνητο σταμάτησε μπροστά του. Το παράθυρο της πίσω πόρτας κατέβηκε αποκαλύπτοντας τον Ιάκωβο Κομνηνό.
-Να σας πάω κάπου επιθεωρητά;
-Όχι, ευχαριστώ, είπε ο Ραξής. Έχω δικό μου αυτοκίνητο, μη σας βάζω σε κόπο.
-Επιμένω, είπε ο Κομνηνός και ο Ραξής έκανε το γύρο του αυτοκινήτου και μπήκε από την άλλη πόρτα δίπλα στον Κομνηνό.
Το αυτοκίνητο ξεκίνησε και ο αντιπρόεδρος της κυβερνήσεως ζήτησε να μάθει για την έρευνα. Ο Ραξής του είπε τι είχε μάθει.
-Το ήξερα ότι είσαι ο κατάλληλος άνθρωπος, συνέχισε την έρευνα και βρες τον δολοφόνο.
-Γι’ αυτό δεν με αφήσατε να βγω από την υπόθεση;
-Και γι’ αυτό. Αλλά και επειδή συμβαίνει να ξέρω ότι δε μίλησες εσύ στα κανάλια.
Ο Ραξής κοίταξε τον Κομνηνό.
-Να ρωτήσω το πώς;
-Ναι… αλήθεια δεν μου είπες που θες να σε πάμε.
-Στη σήμανση θα πήγαινα, είπε ο Ραξής σαστισμένος.
-Ωραία, είπε ο Κομνηνός και έδωσε οδηγίες στον οδηγό του.
Άφησαν την αστυνομική διοίκηση πίσω και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης είπε στον επιθεωρητή.
-Ήθελες να ρωτήσεις κάτι.
-Πως ξέρατε ότι δεν μίλησα;
Ο Κομνηνός χαμογέλασε αλλά δεν απάντησε αμέσως. Τελικά είπε:
-Πριν ακόμα έρθω στο σπίτι του γιου μου έχοντας μάθει ποιος ανέλαβε την υπόθεση έβαλα να μάθουν για’ σενα. Λίγο μετά τη συνάντησή μας είχα τις πληροφορίες και βεβαιώθηκα ακόμα περισσότερο ότι ήσουν ο άνθρωπος που θα λύσει την υπόθεση. Ταυτόχρονα έμαθα και κάτι άλλο όμως, ο Αξελός είχε ζητήσει το ίδιο πράγμα και ενώ μπορούσε από επίσημα κανάλια είχε απευθυνθεί σε ανεπίσημα. Κρίμα που δεν έμαθε τίποτα.
-Δεν έμαθε; εκπλάγηκε ο Ραξής.
-Ας πούμε ότι ο άνθρωπός του είχε ένα μικρό ατύχημα, είπε ο Κομνηνός. Τόσο μικρό που να είναι στο ΚΑΤ τώρα με σπασμένο γοφό. Από τα ίδια κανάλια έμαθα την πληροφορία που μετέφερα και στον αρχηγό. Ο Αξελός μίλησε, για πολιτικούς λόγους δεν τον ξεμπρόστιασα, εξάλλου δεν μίλησε κατευθείαν αλλά σε κάποιον άνθρωπό του που φρόντισε να τα μεταφέρει στη δημοσιογράφο.
-Δεν φανταζόμουν ότι ακόμα και η δική μας πολιτική σκηνή έχει τέτοια κανάλια και παιχνίδια.
-Τα έχει, δεν είμαστε Ουάσιγκτον αλλά υπάρχουν και εδώ.
-Και μάθατε την διαθεσιμότητά μου πριν από’ μενα.
-Ακριβώς και αποφάσισα ότι έπρεπε να την σταματήσω.
-Σας ευχαριστώ, δεν ξέρω τι να πω.
-Δεν χρειάζεται να πεις τίποτα, απλά βρες το καθίκι που σκότωσε την οικογένειά μου.
-Θα το βρω…
Ο Ραξής σταμάτησε για μια στιγμή νιώθοντας άβολα με αυτό που είχε να πει.
-Σύμφωνα με τα όσα ξέρουμε, είπε τελικά, ο Αξελός διατηρούσε σχέση με την σύζυγο του γιου σας. Δεν πιστεύω ότι εμπλέκεται στο φόνο αλλά θέλει να ολοκληρωθεί η έρευνα όσο πιο γρήγορα γίνεται για να μην βρεθεί μπλεγμένος.
Το είχε σκεφθεί όταν στο γραφείο του αρχηγού είχε συνειδητοποιήσει ότι ο υπουργός ήταν ο μόνος που θα μπορούσε να είχε μιλήσει στον τύπο και βέβαια υπήρχε μόνος ένας λόγος για κάτι τέτοιο, ο Αξελός ήταν ο πλούσιος κουστουμαρισμένος εραστής της Αφροδίτης. Εξήγησε το σκεπτικό του στον Κομνηνό.
-Δυστυχώς είχε περάσει από το μυαλό μου, θα το πληρώσει αυτό φυσικά αλλά προς το παρόν προέχει ο δολοφόνος.
-Θα τον βρούμε.
Φτάσανε στη σήμανση και πριν ο Ραξής κατέβει ο Κομνηνός είπε:
-Και ό,τι χρειαστείς πάρε με τηλέφωνο. Δεν θα σταματήσει κανείς αυτήν την έρευνα.
Ο Ραξής άφησε τον Κομνηνό και πήγε κατευθείαν στα εργαστήρια των τεχνικών υπολογιστών. Σε μια αίθουσα με οθόνες υπολογιστών κυριαρχούμενη από τον βόμβο των μηχανημάτων δούλευαν τρεις τεχνικοί.
-Τι έχεις για’ μενα; ρώτησε τον επικεφαλής.
-Έλα να δεις, είπε ο τεχνικός.
Σε ένα μικρό γραφειάκι είχε το λάπτοπ του Αγγέλου. Πήγε εκεί με ένα σβέλτο σπρώξιμο της καρέκλας με ροδάκια στην οποία καθόταν. Άνοιξε το λάπτοπ και άνοιξε ένα αρχείο.
-Ο Αγγέλου βιντεοσκοπούσε τον εαυτό του να μιλάει για ιδέες και γράψιμο, είπε, ήταν προφανώς ο τρόπος του να κρατάει σημειώσεις. Αλλά το τελευταίο βίντεο ήταν άλλη υπόθεση.
-Γιατί;
-Καλύτερα να το δεις μόνος σου.
Ο τεχνικός ενεργοποίησε το βίντεο και στην οθόνη φάνηκε ο Άγγελος Αγγέλου να κοιτάζει κατευθείαν στην κάμερα, προφανώς καθόταν απέναντι από το λάπτοπ.
-Σκέψεις για το ένατο κεφάλαιο είπε και συνέχισε, τι θα γίνει σε αυτό. Ο Άιαν, οι δύο αδερφοί Μόντακιου και η Αμέλια ξεκινούν την έρευνα για το σημείο που πιστεύουν ότι θα βρίσκεται ο άνδρας με τον εκτοξευτήρα ρουκετών RPG-32 Hashim, ωστόσο είναι εκεί και οι μαχητές της ISIS και ξεσπάει μια μάχη. Οι τέσσερεις πρέπει να εξουδετερώσουν τον αντίπαλο πριν έρθει κοντά το αεροπλάνο που αρχίζει την κάθοδο και τη διαδικασία προσγείωσης. Σημείωση, θα χρειαστώ τα δεδομένα για τη διαδικασία της προσγείωσης με έναν κινητήρα από τις λίστες του αεροπλάνου…
Φαινόταν ωστόσο ότι δεν πήγαιναν όλα όπως θα έπρεπε. Ο Αγγέλου μιλούσε αργά και με συχνές παύσεις. Το κατάλαβε και ο ίδιος ότι κάτι συνέβαινε γιατί είπε:
-Να πάρει, ήπιαμε πολύ μου φαίνεται. Καλύτερα να την πέσω.
Σηκώθηκε από το γραφείο ή το τραπέζι που ήταν ακουμπισμένο το λάπτοπ και πήγε σε ένα κρεβάτι που ως τότε έκρυβε ο ίδιος. Ξάπλωσε με το εσώρουχο και αποκοιμήθηκε.
-Δεν είναι ύπνος, είπε ο τεχνικός, ο γιατρός λέει ότι είναι μια κατάσταση σαν νάρκωση, όπως περίπου κάποιος που βγαίνει από το χειρουργείο και αρχίζει να συνέρχεται.
Ο τεχνικός μετακίνησε το ποντίκι.
-Για εννιά περίπου λεπτά δε γίνεται τίποτα, μετά έχει ενδιαφέρον.
Η πόρτα του δωματίου άνοιξε και μπήκε η Αφροδίτη Κομνηνού. Ήταν ντυμένη με μια βαθυκόκκινη ρόμπα και ξυπόλυτη. Τα μακριά καστανά μαλλιά της ήταν λυτά στην πλάτη της. Έκλεισε την πόρτα πίσω της και πήγε κοντά στον Αγγέλου λύνοντας την ρόμπα της. Την έριξε πάνω σε μια καρέκλα – η κάτι ανάλογο – έξω από το πλάνο της κάμερας και κάθισε στο κρεβάτι, έσκυψε και φίλησε τον Αγγέλου στο στόμα ενώ το χέρι της χωνόταν μέσα από το εσώρουχό του. Ο Αγγέλου μουρμούρισε κάτι και η Αφροδίτη είπε με χαμηλή φωνή.
-Ναι μωρό μου, είπε. Εδώ είμαι.
-Επεξεργαστήκαμε το σημείο αυτό, σχολίασε ο τεχνικός, ο Αγγέλου είπε ένα όνομα, Λυδία.
Άρα νόμιζε ότι ήταν η μνηστή του, σκέφθηκε ο Ραξής, τι πιο φυσιολογικό από το να κάνει έρωτα μαζί της.
Η Αφροδίτη παραμέρισε το εσώρουχο του Αγγέλου αποκαλύπτοντας την στύση του. Συνέχισε να τον χαϊδεύει λίγο ακόμη και μετά βρέθηκε από πάνω του.
Ο Ραξής θυμήθηκε τα όσα του είχε μεταφέρει ο Μιχάλης για την ερωτική της ζωή και τις εμπειρίες των φοιτητών μαζί της. Της άρεσε αυτή η στάση.
Ο Αγγέλου βόγκηξε από ικανοποίηση μέσα στην παραζάλη του και ακολούθησε μια βραχνή κραυγή μαινάδας από την Αφροδίτη Κομνηνού. Έγειρε πάνω στο σώμα του Αγγέλου και έμεινε εκεί βαριανασαίνοντας για λίγο. Ύστερα σηκώθηκε και έφυγε.
-Είναι γραμμένες από οκτώ ώρες. Δεν έγινε τίποτα, είπε ο τεχνικός. Ο Αγγέλου κοιμήθηκε και το πρωί δεν θυμόταν τίποτα. Νόμιζε προφανώς ότι είχε απλά αφήσει το βίντεο να γράφει και το έκλεισε. Δεν το έχει προσπελάσει από τότε. Πιθανότατα δεν του χρειάστηκε.
-Ευχαριστώ, είπε ο Ραξής και άφησε την αίθουσα.
Πέρασε από τον ιατροδικαστή όπου ρώτησε αυτό που είχε ζητήσει ο Μιχάλης κάνοντας την ίδια ερώτηση και για την Αφροδίτη και μετά επέστρεψε στο αρχηγείο με ένα περιπολικό. Από εκεί πήρε το αυτοκίνητό του και ξεκίνησε για το σπίτι του θύματος.

«Η μαμά αντιδρά άσχημα σε κάθε αναφορά στο μωρό, σαν να μην θέλει να το κάνω. Δε θέλει να γίνει γιαγιά; Απ’ έξω, απ’ έξω είπε κάτι για αποβολή. Αν την ακούσει ο μπαμπάς θα γίνει χαμός. Εκείνος είναι πασίχαρης που αποκτήσει εγγόνι. Αφού λέει ότι θα βγει στη σύνταξη για να πηγαίνει την εγγονή του βόλτα! Φυσικά εγώ και ο Άγγελος είμαστε ευτυχισμένοι και εκείνος με χαϊδεύει στην κοιλιά συνέχεια και λέει ότι ανυπομονεί να φουσκώσει. Τα έχει όλα τώρα λέει.»
Ήταν η τελευταία καταχώρηση μόλις λίγες μέρες πριν. Ο Μιχάλης έκλεισε το ημερολόγιο και το ακούμπησε στο γραφείο. Δεν μπορούσε να πει ότι είχε κάτι μάθει που θα βοηθούσε, πέρα από το να καταλάβει λίγο περισσότερο τους ανθρώπους που είχαν βρεθεί νεκροί. Φοβόταν πως αντιμετώπιζαν το τέλειο έγκλημα.
Η πόρτα που άνοιξε διέκοψε τις απαισιόδοξες σκέψεις του και τον έκανε να στρέψει εκεί το βλέμμα του. Ο Ραξής μπήκε στο γραφείο.
-Έχουμε νεότερα; ρώτησε.
-Ναι, είπε ο Ραξής. Μόλις με ενημέρωσαν ότι βρήκαν τον Βολίδη.
-Θα πας να τον ανακρίνεις;
-Δε χρειάζεται, είπε ο Ραξής και κάθισε σε μια πολυθρόνα. Τον συνέλαβαν και του απήγγειλαν κατηγορία για τετραπλό φόνο. Ομολόγησε προκειμένου να μην τον χρεωθεί.
-Τι ομολόγησε αν όχι τον φόνο; εκπλάγηκε ο Μιχάλης.
-Κατ’ αρχάς ότι δε λέγεται Κυριάκος Βολίδης αλλά Μανώλης Δέδες. Είναι μέλος της οργάνωσης «Επαναστατική Αριστερή Κίνηση» και πήρε τη θέση του οδηγού του Κομνηνού με σκοπό να τον σκοτώσει. Πριν να γίνει αυτό πρόλαβε κάποιος άλλος και ο Δέδες το έσκασε. Γιατί; Ήξερε ότι τα χαρτιά με τα οποία παρουσιάστηκε στον Κομνηνό σαν Βολίδης, και εκείνος τα δέχθηκε γιατί δεν είχε λόγους να υποψιάζεται κάτι, δεν θα άντεχαν στην εξέταση της αστυνομίας. Εξάλλου αφού είχε πεθάνει ο Κομνηνός δεν είχε λόγο να παραμείνει. Τώρα προτίμησε να ομολογήσει αυτά παρά να φορτωθεί την τετραπλή δολοφονία.
-Έκλεισε και αυτό αλλά είμαστε το ίδιο μακριά από το να βρούμε τον δολοφόνο.
-Κάθε άλλο, είπε ο Ραξής. Ξέρω ποιος είναι ο δολοφόνος και τι έγινε. 
-Ποιος; Πως το ξέρεις; 

0 σχόλια

Χωρίς Μάρτυρες 10

Author: Νυχτερινή Πένα /

Ο Μιχάλης έβαλε το κινητό στην τσέπη του πουκαμίσου του όπως συνήθιζε και συνέχισε το διάβασμα του ημερολογίου της Λυδίας. Η ανάγνωση είχε γίνει πιο δύσκολη. Όχι γιατί τώρα όλες οι καταχωρήσεις ήταν προσωπικές αλλά γιατί η κοπέλα ήταν ευτυχισμένη και φαινόταν σε κάθε γραμμή που έγραφε θυμίζοντάς του έναν παράδεισο που ο ίδιος είχε προ πολλού και απολύτως μόνιμα απωλέσει.
Συνέχιζε να διαβάζει όμως για να βρει το δολοφόνο που τόσο άδικα είχε στερήσει την ευτυχία από αυτήν την κοπέλα. Έπρεπε οπωσδήποτε να αποδοθεί δικαιοσύνη.
«Ο Άγγελος έκλεισε το πρώτο του συμβόλαιο για βιβλίο! Είναι ενθουσιασμένος και εγώ βέβαια χαρούμενη και τόσο περήφανη! Ήταν το όνειρό του από μικρός.»
Ο Μιχάλης χαμογέλασε, αυτό και αν ήταν κάτι που καταλάβαινε. Πήγε στην επόμενη καταχώρηση.
«Παραήπιαμε χθες. Τόσο πολύ που πήγαμε για ύπνο άλλ’ αντ’ άλλων. Εγώ πήγα στο κρεββάτι των γονιών μου, ο Άγγελος στο δικό του, η μαμά στο δικό μου και ο μπαμπάς στον ξενώνα. Το πιο περίεργο το κάναμε εγώ με τον Άγγελο βέβαια. Γιατί κοιμηθήκαμε αλλού ενώ κάναμε και έρωτα τη νύχτα, το θυμάται εκείνος δηλαδή. Εγώ όχι.
Και όχι μόνο το κάναμε αλλά μπορεί να γίνω και μαμά, καλά που σκοπεύουμε να παντρευτούμε. Πως το ξέρει; Θυμάται άγριο πάθος αλλά κοίταξε τα προφυλακτικά του και δεν λείπει κανένα. Δεν με πειράζει, θα είναι υπέροχο και θα είναι η ολοκλήρωση της αγάπης μας.»
Ώστε περίμενε παιδί. Ακόμα ένας λόγος να βρουν το δολοφόνο που είχε σκοτώσει ένα παιδί πριν δει το φως του ήλιου.
Η επόμενη εγγραφή δεν ήταν τόσο χαρούμενη.
«Έχω ένα πρόβλημα, έχω αίμα όταν πηγαίνω στην τουαλέτα, ελπίζω να μην είναι κάτι κακό. Έχω ακούσει ότι είναι σύμπτωμα του καρκίνου του εντέρου.»
Όχι απαραίτητα, ακόμα και ένας καλοήθης όγκος θα μπορούσε να το προκαλέσει, σκέφθηκε ο Μιχάλης. Οι φορές που είχε νοσηλευθεί για διάφορους λόγους σε νοσοκομεία, του είχαν χαρίσει μια ποικιλία γνώσεων σε θέματα ασθενειών και των θεραπειών τους. Αναρωτήθηκε αν η κοπέλα πάνω στην πιο ευτυχισμένη της ώρα είχε χτυπηθεί από κάποια ανίατη ασθένεια. Αυτό θα έθετε υπό άλλο πρίσμα την όλη κατάσταση παρότι δεν εξηγούσε το θάνατο και των υπολοίπων.

Ο Ραξής πάρκαρε στο συνηθισμένο του σημείο στον περίβολο του αρχηγείου και περπάτησε προς το κτίριο. Επειδή ήταν μακριά από την είσοδο και χρειαζόταν λίγο περπάτημα, δεν το προτιμούσαν και έτσι το έβρισκε ελεύθερο. Πέρασε την είσοδο και στάθηκε στο τηλεφωνικό κέντρο. Ο αρχιφύλακας που είχε εκεί υπηρεσία τον χαιρέτησε και ο Ραξής ρώτησε:
-Τίποτα για’ μενα;
-Όχι απ’ έξω, αλλά σε θέλει ο αρχηγός στο γραφείο του μόλις έρθεις.
-Εντάξει, πάω.
-Επιθεωρητά, είπε ο αρχιφύλακας και ο Ραξής σταμάτησε και γύρισε να τον κοιτάξει. Ο αρχιφύλακας έριξε μια ματιά γύρω και μετά είπε: Είναι μαζί του ο υπουργός και είναι έξω φρενών.
Ο Ραξής ευχαρίστησε τον αρχιφύλακα και προχώρησε στον ανελκυστήρα. Τον πήρε για τον τελευταίο όροφο όπου βρισκόταν το γραφείο του αρχηγού που καταλάμβανε τον μισό όροφο. Η υπαξιωματικός που ήταν γραμματέας του αρχηγού μόλις τον είδε έκανε έναν μορφασμό.
-Δεν θα ήθελα να είμαι στη θέση σου.
-Έμαθα ότι είναι τσαντισμένος.
-Είναι χειρότερο από τσαντισμένος και είναι μαζί σου.
-Μαζί μου;
Αυτό αιφνιδίασε τον Ραξή. Γιατί ο αρχηγός να είναι θυμωμένος μαζί του; Ανασήκωσε τους ώμους, θα το μάθαινε γρήγορα. Η γραμματέας ενημέρωσε τον αρχηγό και εκείνος τον κάλεσε να περάσει.
Το γραφείο του αρχηγού αν και τεράστιο δεν διέθετε άλλη πολυτέλεια, ήταν λιτό και λειτουργικό. Ο αρχηγός στεκόταν κοντά στο παράθυρο ενώ ο Αξελός ήταν θρονιασμένος σε μια πολυθρόνα.
-Ραξή! μούγκρισε ο αρχηγός, το πρωί είπαμε να κρατηθεί μυστικότητα και εσύ μίλησες στα κανάλια;
-Τι πράγμα; Ξέρετε πολύ καλά ότι εγώ μιλώ σε δημοσιογράφους μόνο αν είναι να βοηθήσει την υπόθεση.
-Ναι αλλά το Πρωινό Δελτίο είχε λεπτομέρειες από τι ειπώθηκε το πρωί. Και ο αντιπρόεδρος δεν έκανε δηλώσεις, ούτε εγώ. Άρα μένεις εσύ.
Αυτό ήταν αλήθεια, σκέφθηκε ο Ραξής, μόνο που ήξερε πως ο ίδιος δεν είχε μιλήσει. Κοίταξε με άλλο μάτι τους συνομιλητές του.
-Είσαι σε διαθεσιμότητα, είπε ο αρχηγός, παρέδωσε το υπηρεσιακό όπλο και το σήμα σου και παρέδωσε ό,τι έχεις σχετικά με την υπόθεση στον επιθεωρητή Γαρμπή.
-Μάλιστα, είπε ο Ραξής.
Έβγαλε το όπλο από τη θήκη στο πλευρό του και το σήμα από τη ζώνη όπου το είχε περασμένο και τα άφησε στο γραφείο. Βγήκε μετά με το κεφάλι ψηλά αλλά συννεφιασμένο πρόσωπο.
Προχώρησε προς τον ανελκυστήρα. Λίγο πριν τον φτάσει η πόρτα άνοιξε και βγήκε ο Κομνηνός συνοδευόμενος από την προσωπική του ασφάλεια. Ο Ραξής στάθηκε στο πλάι για να αφήσει τον αντιπρόεδρο της κυβερνήσεως να περάσει. Αναρωτήθηκε αν θα τον ρωτούσε για την υπόθεση αλλά εκείνος μόνο έκοψε ταχύτητα και είπε ένα γρήγορο: «μην το κουνήσεις ρούπι,» πριν συνεχίσει για το γραφείο του αρχηγού. Άνοιξε την πόρτα νεύοντας στην ασφάλειά του να μείνει έξω. Πριν την κλείσει είχε αρχίσει να μιλάει και δεν το έκανε σε φιλικό τόνο.
-Ποιος ηλίθιος έβαλε σε διαθεσιμότητα τον Ραξή;
Ο Ραξής χαμογέλασε άθελά του. Δεν περίμενε τέτοια υπεράσπιση. Αναρωτήθηκε πως είχε μάθει τα νέα τόσο γρήγορα ο Ιάκωβος Κομνηνός. Τώρα πάντως άστραφτε και βρόνταγε.

Ο Ιάκωβος Κομνηνός κοίταξε τον αρχηγό της αστυνομίας και μετά τον Αξελό.
-Λοιπόν; ρώτησε.
-Δεν είδες ειδήσεις προφανώς, Ιάκωβε, είπε ο Αξελός. Ο Ραξής μίλησε στους δημοσιογράφους και έχει δημιουργηθεί θέμα. Ο αρχηγός τον έθεσε, όπως είναι λογικό, σε διαθεσιμότητα και εγώ θα πρότεινα να περάσει από πειθαρχικό κιόλας.
-Ανοησίες, είπε ο Κομνηνός ξερά. Τυχαίνει να ξέρω πολύ καλύτερα ποιος διέρρευσε τι ειπώθηκε στον τύπο.
Ο αρχηγός πήγε να πει κάτι αλλά ο Κομνηνός δεν τον άφησε.
-Η διαρροή δεν ήταν από την αστυνομία, ήταν από άλλα κανάλια.
-Δηλαδή; ρώτησε ο Αξελός.
-Δηλαδή ξέρω ποιος μίλησε και τι είπε. Ο Ραξής να επανέλθει στη θέση του και στην υπόθεση.
-Μα… έκανε ο αρχηγός.
-Αυτό που είπα, είπε ο Κομνηνός.
Ο αρχηγός είπε στη γραμματέα του να καλέσει τον Ραξή και ο επιθεωρητής ξαναμπήκε στο γραφείο. Ο αρχηγός του είπε ξινισμένα ότι τον επανάφερε στην ενεργό υπηρεσία και ότι ήταν και πάλι δική του η υπόθεση. Ο επιθεωρητής έφυγε αφού χαιρέτησε συγκρατώντας το χαμόγελό του.
Ο Ιάκωβος Κομνηνός εξέφρασε την ευχαρίστησή του για την απόφαση του αρχηγού και αφού τον χαιρέτησε γύρισε στον Αξελό.
-Αλέξη, θα με συνοδεύσεις;
Ο Αξελός χαιρέτησε τον αρχηγό της αστυνομίας και βγήκε με τον αντιπρόεδρο της κυβερνήσεως.

Ο Ραξής είχε μόλις καθίσει στην πολυθρόνα πίσω από το όπως πάντα φορτωμένο με έγγραφα γραφείο του όταν χτύπησε το τηλέφωνο. Το σήκωσε και είπε:
-Ραξής εδώ.
-Τα σαΐνια κάτω με τους υπολογιστές άνοιξαν το λάπτοπ του Αγγέλου. Βρήκαν κάτι που πρέπει να δεις, μπήκε στο θέμα κατευθείαν ο Δονάτος.
-Τι είναι;
-Πρέπει να το δεις, είναι ένα βίντεο.
-Εντάξει, έρχομαι.

0 σχόλια

Χωρίς Μάρτυρες 9

Author: Νυχτερινή Πένα /

Κεφάλαιο 3

Ξαναγύρισαν στα βόρεια προάστεια για να πάνε στο ιατρείο της Αφροδίτης Κομνηνού. Ήταν σε ένα καινούριο κτιριακό συγκρότημα μοντέρνο και διαφημιζόμενο ως υπερπολυτελές. Το ιατρείο της ήταν από εκείνα που βρίσκονταν στην πρόσοψη του κτιρίου πράγμα που της επέτρεπε να έχει μια τεράστια πινακίδα με το όνομα και την ειδικότητά της και δίπλα τους το σύμβολο της ιατρικής επιστήμης, την ράβδο του Ασκληπιού.
Ανέβηκαν στο δεύτερο όροφο όπου βρισκόταν το ιατρείο και ο Ραξής χτύπησε το κουδούνι. Του άνοιξε μια ψηλή γυναίκα με μαύρα μαλλιά και τέλεια χαρακτηριστικά, σαν αρχαιοελληνικό άγαλμα. Ο επιθεωρητής αναρωτήθηκε αν ήταν το φυσικό της ή είχε τύχει της περιποίησης της εργοδότριάς της. Πάντως είχε τώρα το απόλυτα επιθυμητό παρουσιαστικό για να διαφημίζει τη δουλειά.
-Η δόκτωρ Κομνηνού δεν βρίσκεται εδώ, είπε, είμαι η βοηθός της. Μπορώ να σας βοηθήσω σε κάτι;
-Ξέρετε ότι η κυρία Κομνηνού δολοφονήθηκε;
Τα μάτια της βοηθού άνοιξαν διάπλατα. Προφανώς δεν είχε ανοίξει τηλεόραση το πρωί και δεν είχε ιδέα για την τραγωδία που είχε συμβεί. Τους είπε να περάσουν, το ιατρείο ήταν χωρισμένο στα δύο, ο χώρος αναμονής με ένα μοντέρνο σαλονάκι και ένα γραφείο για τη βοηθό και το γραφείο της γιατρού. Πίνακες στον τοίχο και ένα σύστημα στερεοφωνικού έδιναν την κατάλληλη ατμόσφαιρα.
Η Αφροδίτη Κομνηνού ήταν πλαστική χειρούργος αν και είχε και γνώσεις αναισθησιολογίας μιας και αυτήν την κατεύθυνση είχε σκεφθεί να ακολουθήσει αρχικά. Δεν είχε αποτύχει ποτέ και οι πελάτες της ήταν όλοι παραπάνω από ευχαριστημένοι.
Ο Ραξής ερεύνησε το γραφείο της γιατρού αλλά δε βρήκε τίποτα που να έχει κάποια σημασία. Γρήγορα άφησε το ιατρείο με τον Μιχάλη.
-Το περιβάλλον και των δύο δείχνει ανθρώπους αγαπητούς και με την εκτίμηση όλων. Δεν είναι επαγγελματικός ο λόγος της δολοφονίας τους.
-Τι μένει; Η τρομοκρατία;
-Όχι, μόνο. Δεν την αποκλείω μέχρι να βρούμε τον Βολίδη αλλά υπάρχουν και άλλα θέματα.
-Όπως;
-Κάποια οικογενειακή διαφορά ή κάτι που να σχετίζεται με τον πατέρα του καθηγητή, κάποιος εχθρός που θέλει εκδίκηση ή κάποιος δυσαρεστημένος.
-Γιατί να μην σκοτώσει τον ίδιο τότε;
-Η πρακτική απάντηση είναι γιατί δεν είναι εύκολο να σκοτώσεις τον αντιπρόεδρο της Κυβερνήσεως. Αλλά υπάρχει και μια άλλη.
-Ποια;
-Γιατί είναι πολύ πιο σκληρή εκδίκηση να τον αφήσει ζωντανό και να του πάρει την οικογένεια.
Ο Μιχάλης ένιωσε ένα ρίγος να τον διατρέχει. Είχε δει πολλά, είχε αντιμετωπίσει ανείπωτη σκληρότητα στο πρόσωπο ενός παιδοκτόνου αλλά τέτοιο πράγμα δεν το είχε σκεφθεί. Παρότι το ίδιο είχε κάνει και ο Στάμος, είχε σκοτώσει τη Βερόνικα και είχε αφήσει τον ίδιο να ζήσει.
Ο Ραξής οδήγησε το αυτοκίνητο στο δρόμο που είχε πλέον τη συνήθη για την Αθήνα καθημερινή κίνηση. Για λίγο δεν μίλησε κανένας, ήταν και οι δύο βυθισμένοι στις σκέψεις τους.
-Που πάμε; ρώτησε ο Μιχάλης.
-Θα αφήσω εσένα στο σπίτι του Κομνηνού και θα πάω μετά στη σήμανση, θα παραδώσω το εύρημά μας και θα μάθω αν βρήκαν τίποτα από τα πρωινά στοιχεία.

Ο Μιχάλης πήρε στα χέρια του το ημερολόγιο της Λυδίας Κομνηνού. Υπό άλλες συνθήκες θα το θεωρούσε απαίσιο σε βαθμό ιεροσυλίας το να εισβάλλει έτσι στην προσωπική ζωή κάποιου αλλά τώρα ήταν αναγκαίο κακό. Έπρεπε να γίνει για να βρεθεί ο δολοφόνος της. Ακούμπησε το δερματόδετο τετράδιο στο γραφείο και το άνοιξε.
Το τετράδιο ήταν δερματόδετο και με βιβλιοδεσία κανονικού βιβλίου, με το πάχος που είχε έδειχνε σαν ένα κανονικό βιβλίο. Οι σελίδες ήταν σε απαλό κρεμ χρώμα χωρίς γραμμές. Η Λυδία Κομνηνού έγραφε ωστόσο στρωτά και ίσα και χωρίς αυτές. Ο γραφικός της χαρακτήρας ήταν πολύ καλός και ευανάγνωστος και έδειχνε άνθρωπο ευαίσθητο και ρομαντικό.
Ο Μιχάλης κάθισε στη θέση του καθηγητή πίσω από το μεγάλο γραφείο και άνοιξε το ημερολόγιο. Η πρώτη του εγγραφή ήταν στα δέκατα τρίτα της γενέθλια. Ήταν χαρούμενη με τα δώρα που της είχαν πάρει και ευτυχισμένη με την οικογένειά της. Όσο μεγάλωνε σοβάρευαν οι καταχωρήσεις της, ήταν πάντα μια ώριμη κοπέλα με μια φυσιολογική εφηβεία και με άριστες σχέσεις με τους δικούς της. Ήταν καλή μαθήτρια και με καλούς βαθμούς.
Ένα φυσιολογικό κορίτσι, μια κοπέλα που θα γινόταν καλή μητέρα και ένας πολύτιμος άνθρωπος για την κοινωνία αν κάποιο κάθαρμα δεν είχε διακόψει έτσι την ζωή της. Ο Μιχάλης άφησε το ημερολόγιο για μια στιγμή, δεν είχε την ψυχραιμία να συνεχίσει το διάβασμα.
Έπρεπε να το βρουν αυτό το κάθαρμα και να το φέρουν στη δικαιοσύνη, ή αν αυτό ήταν αδύνατο να φροντίσουν να αποδοθεί η δικαιοσύνη. Ο ίδιος το είχε ξανακάνει, και παρότι ήταν ένα βάρος η αυτοδικία, στην συγκεκριμένη περίπτωση δε θα δίσταζε καθόλου.
Ξανάπιασε το διάβασμα αφού ηρέμησε λίγο. Διάβασε έτσι την πορεία της Λυδίας στο λύκειο και την γνωριμία της με τον Άγγελο Αγγέλου, τον τωρινό της μνηστήρα. Ήταν συμμαθητές και από την αρχή είχε υπάρξει μια έντονη συμπάθεια μιας και είχαν πολλά κοινά ενδιαφέροντα. Βοηθούσε που η Λυδία, παρότι κοινωνική, δεν ήταν τύπος των πάρτι και του ξενυχτιού και ταίριαξε με τον σοβαρό και μετρημένο Άγγελο.
Το αίσθημα γινόταν όλο και πιο σοβαρό και έτσι έγιναν ζευγάρι και μετά από έναν περίπου χρόνο αρραβωνιάστηκαν. Η Λυδία είχε εν τω μεταξύ περάσει στην καλών τεχνών κάτι που τους έκανε ακόμα ποιο ταιριαστούς αφού ο Άγγελος ήταν συγγραφέας.
Έφτασε στην ημερομηνία ένα χρόνο πριν. Διάβασε την πρώτη γραμμή.
«Σήμερα έκανα έρωτα για πρώτη φορά με τον Άγγελο, ήταν κάτι που ήθελα, που θέλαμε και οι δύο αλλά δεν ήξερα αν ήμουν έτοιμη.»
Σταμάτησε να διαβάζει. Ένιωθε πως εισέβαλλε στην προσωπική της ζωή, μάθαινε πράγματα που δεν είχε κανένα δικαίωμα να μάθει. Και δεν θα το έκανε ποτέ αν η Λυδία ζούσε. Μήπως να το περνούσε το κομμάτι; Αλλά πάλι αν αποκάλυπτε κάτι για την οικογενειακή κατάσταση της οικογενείας Κομνηνού; Δεν είχαν ιδέα για τα κίνητρα του φόνου, ίσως άθελά της η Λυδία έδινε κάποιο στοιχείο.
«Σήμερα όμως ήταν αλλιώς, ήταν αβίαστο, ήρθε τόσο φυσικά και ήταν τόσο όμορφα. Πώς να το περιγράψω, με ποια λόγια; Ο Άγγελος σίγουρα θα έχει τις κατάλληλες λέξεις, ίσως κιόλας αυτή τη στιγμή να γράφει κάποιο κείμενο που θα το βρω αύριο στα μέηλ μου. Ίσως με σκέφτεται και αναπολεί… Ήταν λοιπόν τέλειο, ονειρικό… Μια έκσταση.
Όταν με φίλησε στο στήθος και ένιωσα την θηλή μου να φουσκώνει, ω ήταν εξαίσιο. Και μετά που συνέχισε να με φιλάει και κατέβηκε στην κοιλιά. Σαν να με πέρασε ρεύμα εκείνη τη στιγμή. Και μετά πίσω στο στήθος και την άλλη θηλή. Μετά δεν υπήρχε πια γυρισμός. Και χαίρομαι που δεν υπήρχε… Ήταν τόσο τέλειο.»
Τίποτα που να δίνει μια έστω ένδειξη. Ίσως ήταν και μακριά χρονικά και δεν υπήρχαν τα κίνητρα τότε ακόμα.

Ο Ραξής μπήκε στο γραφείο του επικεφαλής της σήμανσης. Ο Ανδρέας Δονάτος ήταν καθισμένος σε μια περιστρεφόμενη καρέκλα με ροδάκια μπροστά από την οθόνη ενός υπολογιστή σε έναν πάγκο εργασίας και μελετούσε ένα διάγραμμα.
-Έχουμε νέα; ρώτησε ο Ραξής.
-Αποτελέσματα τοξικολογικής εξέτασης.
-Πες μου.
-Υπερβολική δόση ενός μυοχαλαρωτικού πολύ κοινού σε επεμβάσεις αισθητικής. Συμφωνεί και η νεκροψία, αυτό τους σκότωσε.
-Τίποτα άλλο ενδιαφέρον;
-Από πλευράς σήμανσης όχι, δεν υπάρχουν αποτυπώματα που δεν θα έπρεπε, είναι όλα των ενοίκων του σπιτιού.
Ο Ραξής κούνησε το κεφάλι του, έβγαλε από την τσέπη του το φιαλίδιο που είχε βρει, τοποθετημένο τώρα μέσα σε ένα σακουλάκι φύλαξης στοιχείων, και το έδωσε στον Δονάτο.
-Δείτε τι θα μπορέσετε να μάθετε από αυτό.
-Θα σε ενημερώσω μόλις έχω κάτι.
-Εντάξει, είπε ο Ραξής και προχώρησε προς την πόρτα. Αλλά ο Δονάτος τον σταμάτησε.
-Κάτι ακόμα, η Λυδία Κομνηνού ήταν έγκυος, πρέπει να το ήξερε η ίδια αλλά δεν ξέρω αν  το είχε πει σε άλλο. Ήταν στον τρίτο μήνα.
Έγκυος στον τρίτο μήνα, ίσως ο Μιχάλης να έβρισκε κάτι σχετικό στο ημερολόγιο. Αν και δεν είχε σημασία πιθανότατα για να βρουν το δολοφόνο. Πέρα από το ότι έκανε το έγκλημα χειρότερο. Μοιράστηκε την τελευταία αυτή σκέψη με το Δονάτο.
-Πέντε φόνοι λοιπόν.
-Ναι, είπε ο Δονάτος, το καημένο, είδε τι σκατά κόσμος είναι πριν καν έλθει σε αυτόν.
Ο Ραξής βγήκε. Είχε πια μεσημεριάσει και σταμάτησε σε ένα Έβερεστ και έφαγε ένα σάντουιτς. Αναρωτήθηκε τι έκανε ο Μιχάλης και αν θα ήθελε να φάει κάτι. Του τηλεφώνησε. Ο Μιχάλης σήκωσε το τηλέφωνο αμέσως.
-Όλα καλά; Πως πάει το διάβασμα;
-Τίποτα προς το παρόν που να μας χρησιμεύει.
-Συνέχισε, δεν ξέρεις πότε θα βρεθεί κάτι, μην απογοητεύεσαι.
-Εντάξει.
-Πεινάς; Να σου φέρω κάτι να φας;
-Έφαγα, απάντησε ο Μιχάλης, με φρόντισε η Ειρήνη. Μαγείρεψε για τον εαυτό της μακαρόνια και μου έφερε και εμένα. Ήθελε παρέα και φάγαμε μαζί. Πιστεύω ότι όντως δεν έχει σχέση με το έγκλημα.
-Το πιστεύω και’ γω.
-Τι έχει σειρά;
-Επί του παρόντος δεν έχω πολλά νεότερα. Θα πάω μέχρι το αρχηγείο τώρα και μετά θα έρθω εκεί. Θα σου πω και τι έμαθα από τη σήμανση.
-Εντάξει, θα τα πούμε.

0 σχόλια

Χωρίς Μάρτυρες 8

Author: Νυχτερινή Πένα /

Είχε ξημερώσει πια αλλά το κρύο ήταν πιο έντονο, η θερμοκρασία πρέπει να είχε πέσει δύο με τρεις βαθμούς Κελσίου. Οι δημοσιογράφοι είχαν αραιώσει και οι λίγοι που είχαν απομείνει έμειναν μακριά καθώς λανθασμένα νόμιζαν ότι ήταν ο Φίλιππος ο επικεφαλής των ερευνών. Έτσι ο Ραξής με το Μιχάλη δεν αντιμετώπισαν πρόβλημα στο να πάνε στο αυτοκίνητο του πρώτου.
Ο Ραξής έβαλε μπροστά τη μηχανή και ξεκίνησαν. Δίπλα του ο Μιχάλης έτριψε το γόνατό του.
-Λοιπόν; Που βρισκόμαστε;
-Έχουμε τέσσερις νεκρούς πιθανότατα από κάποιο δηλητήριο, είπε ο Ραξής, αφού δεν υπάρχουν τραύματα, και χωρίς σοβαρά κίνητρα ακόμα αφού κανένας από την οικογένεια δεν είχε εχθρούς, σοβαρούς τουλάχιστον και που δεν θα εξόντωναν όλη την οικογένεια. Εκτός και αν μιλάμε για τρομοκρατικό χτύπημα. Αυτό θα εξετασθεί μόλις βρούμε το σοφέρ.
-Τρομοκρατικό χτύπημα με δηλητήριο; εξέφρασε την δυσπιστία του ο Μιχάλης. Δεν μας έχουν συνηθίσει σε τόσο αθόρυβα χτυπήματα.
-Πιθανόν να έχεις δίκιο, παραδέχθηκε ο Ραξής, αλλά δεν αποκλείεται και η πιθανότητα να μην ήταν δυνατή με άλλο τρόπο η εκτέλεση του χτυπήματος.
-Μετά τη σχολή τι θα κάνουμε;
-Θα επιστρέψω στο γραφείο μου, εσύ μπορείς να πας σπίτι σου και να μελετήσεις αυτό που θα σου δώσω. Εκτός και αν θέλεις να επιστρέψεις στο σπίτι του καθηγητή.
-Εξαρτάται, τι θα μου δώσεις να μελετήσω;
-Το ημερολόγιο της Λυδίας Κομνηνού.
-Θα το κάνω στον τόπο του εγκλήματος, ίσως παραστεί η ανάγκη να διασταυρώσω κάτι.
-Εντάξει. Θα σε πάω πίσω τότε, στο μεταξύ πάμε να δούμε τι θα κάνουμε στο πανεπιστήμιο.

Στο πανεπιστήμιο είχε ήδη γίνει γνωστή η δολοφονία του καθηγητή και υπήρχε μια αναστάτωση με πολλά πηγαδάκια όπου γνώμες έδιναν και έπαιρναν για το ποιος βρισκόταν πίσω από το φόνο. Ο Ραξής πάρκαρε κοντά στην είσοδο του κτιρίου της σχολής και μαζί με τον Μιχάλη μπήκαν στην σχολή. Φοιτητές και φοιτήτριες τους κοιτούσαν καθώς περνούσαν την είσοδο και προχωρούσαν προς την γραμματεία της σχολής.
Εκεί ο Ραξής ζήτησε οδηγίες για τα γραφεία των καθηγητών της σχολής  και συναδέρφων του νεκρού καθηγητή ενώ ο Μιχάλης κοιτούσε γύρω, το περιβάλλον επανάφερε αναμνήσεις από ένα αρκετά μακρινό παρελθόν για αυτόν παρότι δεν είχε αποκοπεί τελείως από τον ακαδημαϊκό κόσμο.
Ο επιθεωρητής πήρε τις πληροφορίες που ήθελε και προχώρησε στην κεντρική μαρμάρινη σκάλα που ήταν αρκετά φαρδιά για να ανεβαίνουν μαζί δέκα άτομα. Φοιτητές με επιμελώς ατημέλητο στυλ και φοιτήτριες με καυτά μίνι κάθονταν στις σκάλες, σχεδόν όλοι με έναν καφέ στο χέρι, και συζητούσαν για όλα τα πιθανά θέματα, από την απόδοση της ομάδας τους στο πρωτάθλημα μέχρι την ερχόμενη εξεταστική.
Η ηλικία τους και το διαφορετικό ντύσιμο προσέλκυσαν πολλά βλέμματα και δεδομένων των συνθηκών πολλοί μάντεψαν την ιδιότητά τους κατηγοριοποιώντας και τον Μιχάλη σαν αστυνομικό.
Ο Ραξής ακολουθούμενος από το Μιχάλη άρχισε να ανεβαίνει τη σκάλα. Στον πρώτο όροφο έκανε δεξιά προς τα γραφεία των καθηγητών. Εκεί στάθηκε και στράφηκε προς το φίλο του.
-Θα έλεγα να περιμένεις εδώ, ίσως μάθεις τίποτα από την άλλη πλευρά της σχολής.
Ο Μιχάλης ένευσε και κάθισε σε ένα παγκάκι δίπλα στην πόρτα που πέρασε ο Ραξής για να βρεθεί στον προθάλαμο των γραφείων. Έριξε μια ματιά γύρω, φοιτητές πηγαινοέρχονταν κατευθυνόμενοι στα μαθήματά τους ή σκοτώνοντας την ώρα ως που να αρχίσουν αυτά ενώ κάποιοι διάβαζαν τις αναρίθμητες ανακοινώσεις στους ανάλογους πίνακες ή στους τοίχους. Πολλοί του έριχναν πλάγια ή και ευθέα βλέμματα.
Μια παρέα στάθηκε λίγο πιο πέρα και πολλοί τον κοιτούσαν ενώ συζητούσαν. Τελικά ένας νεαρός αποσπάστηκε από την παρέα και τον πλησίασε.
-Καλημέρα, είπε διστακτικά.
-Καλημέρα, απάντησε ο Μιχάλης φιλικά.
-Εεεε… μπορώ να καθίσω;
-Φυσικά, δεν το έχω πάρει αγκαζέ το παγκάκι.
Ο νεαρός κάθισε και κοίταξε τον μεγαλύτερό του άνδρα.
-Να ρωτήσω κάτι;
-Ελεύθερα.
-Ε… Είστε… αστυνομικός;
Ο Μιχάλης ζύγισε τις πιθανές απαντήσεις.
-Όχι, είπε τελικά. Είμαι απλά σύμβουλος του επιθεωρητή για την υπόθεση του θανάτου του καθηγητή Κομνηνού.
-Ώστε είναι αλήθεια.
-Δυστυχώς ναι, τον ήξερες; Ήταν καθηγητής σου;
Ο νεαρός κούνησε το κεφάλι του.
-Ήταν πολύ καλός και νοιαζόταν για τους φοιτητές του. Ποιο καθίκι τον σκότωσε;
-Αυτόν και την οικογένειά του, είπε ο Μιχάλης, ήξερες τη γυναίκα ή την κόρη του;
Ο νεαρός πήγε κάτι να πει αλλά σταμάτησε, φάνηκε να το μετανιώνει. Ο Μιχάλης δεν τον πίεσε ενώ εκείνος κοιτούσε το πάτωμα σκεφτικός. Τελικά ξανακοίταξε τον Μιχάλη.
-Ό,τι σου πω είναι σαν να το λέω στην αστυνομία;
-Εξαρτάται, είπε ο Μιχάλης, από το τι είναι που θα μου πεις.
-Δεν θέλω να με χαρακτηρίσει κανείς προδότη ή καταδότη. Ούτε θέλω να δώσω ένα φίλο στην αστυνομία αλλά να ο Δημήτρης εκεί πέρα…
-Τι;
Ο νεαρός δίστασε πάλι και είπε:
-Είχε πάει με την γυναίκα του Κομνηνού.
Ο Μιχάλης συνοφρυώθηκε. Αν και δεν φαινόταν πιθανόν να έχει σχέση, εκτός και αν ο φοιτητής ήθελε να εξοντώσει τον αντίζηλο, ίσως του έδινε κάποιο στοιχείο.
-Θέλω να του μιλήσω. Ό,τι πει θα μείνει μυστικό, να μην ανησυχεί.
Ο νεαρός σηκώθηκε από το παγκάκι και πήγε στην παρέα του για να επιστρέψει μαζί με έναν φίλο του, έναν καστανομάλλη μεγαλόσωμο τύπο.
-Αυτός είναι ο Δημήτρης, είπε ο νεαρός που είχαν μιλήσει και πριν.
-Γεια σου Δημήτρη, είπε ο Μιχάλης ήσυχα. Μπορείς να μου μιλήσεις, αν δεν έχεις κάνει κάτι παράνομο δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα.
-Κοιμήθηκα με μια παντρεμένη.
-Παρότι ανήθικη και σίγουρα απορριπτέα, η μοιχεία δεν είναι αδίκημα που διώκεται. Πες μου τι έγινε.
Ο Δημήτρης έκατσε δίπλα του και του είπε.

Την πρώτη φορά που την είδε ήταν σε ένα μπαρ που είχε πάει με την παρέα του, φοιτητές όλοι. Ήταν ντυμένη με ένα μπλουζάκι και ένα εφαρμοστό τζιν, η κοιλιά της ήταν σχεδόν ολόκληρη ακάλυπτη και κανένας σεξουαλικά ενεργός άνδρας δεν είχε μείνει που να μην την είχε προσέξει. Στην αρχή την πέρασε για φοιτήτρια, μόνο όταν πλησίασε κατάλαβε ότι ήταν μεγαλύτερη αν και δεν έδειχνε όσο ήταν.
Την πλησίασε και ζήτησε να χορέψουν, εκείνη τον κοίταξε από πάνω έως κάτω και του έγνευσε θετικά. Τον αγκάλιασε από το λαιμό με το ένα χέρι και αρχίσανε, χόρευε αισθησιακά, προκλητικά, λίκνιζε όλο το κορμί της και τον άγγιζε σαν να ήθελε να την πάρει εδώ και τώρα μπροστά σε όλους. Ένιωσε να ερεθίζεται και ήταν σίγουρος ότι εκείνη το ήξερε. Όταν κόλλησε πάνω του ένιωσε να κομπλάρει, δεν ήξερε πως θα αντιδράσει εκείνη, πολλές γυναίκες τη βρίσκουν να σε ανάβουν αλλά ως εκεί. Δεν δίνουν μετά τίποτα παρακάτω.
Η Αφροδίτη Κομνηνού δεν ήταν από αυτές. Τρίφτηκε πάνω του και μετά τον τράβηξε να φύγουν από τον κόσμο. Τον οδήγησε σε ένα μεγάλο πολυτελές αυτοκίνητο και του είπε να μπει. Το έκανε φυσικά. Στη μικρή απόσταση από το μπαρ σε μια πολυκατοικία στο κέντρο δεν του πέρασε η έξαψη και ο ερεθισμός. Μόλις άφησαν το αυτοκίνητο τον οδήγησε στον ανελκυστήρα και μπήκαν μαζί. Ίσα που τους χωρούσε και όπως ήταν κολλημένοι ο ένας πάνω στον άλλο η Αφροδίτη ψιθύρισε αποπλανητικά στο αυτί του:
-Το έχεις κάνει στο ασανσέρ;
-Πολλές φορές, απάντησε προσπαθώντας να δείξει έμπειρος.
-Και’ γω, είπε η Αφροδίτη, αλλά εσένα θέλω να σε απολαύσω στο κρεβάτι.
Τότε αντέδρασε τελείως αυθόρμητα και την άρπαξε από τη μέση και τη φίλησε άγρια στο στόμα. Ή νόμιζε ότι ήταν άγρια γιατί η ανταπόδοση ήταν ακόμα πιο άγρια σχεδόν ζωώδης. Η Αφροδίτη τον φίλησε με ένα βίαιο πάθος που τον άφησε άναυδο ενώ η αίσθηση της γλώσσας της που έσμιγε με τη δική του κόντεψε να τον αποτελειώσει. Την κράτησε σφιχτά και άρχισε να παλεύει με το μπλουζάκι της αλλά σταμάτησε καθώς το ταξίδι τους με τον ανελκυστήρα τελείωσε. Βγήκαν στο διάδρομο και εκείνη άνοιξε την πόρτα που ήταν κοντά τους.
Μπήκαν σε μια γκαρσονιέρα με τα πολύ βασικά και ένα τεράστιο διπλό κρεβάτι. Η Αφροδίτη με μια γρήγορη κίνηση έβγαλε το μπλουζάκι της προσφέροντάς του το θέαμα του γυμνού της στήθους. Έμεινε να την κοιτάζει σαν αποβλακωμένος ενώ εκείνη γδυνόταν. Το αίμα σφυροκοπούσε τα μηνίγγια του και είχε αποκτήσει μια πρωτοφανή στύση. Η Αφροδίτη ήρθε κοντά του λικνίζοντας τους γυμνούς γοφούς της.
-Θες βοήθεια με τα ρούχα μήπως;
Έλυσε τη ζώνη του παντελονιού του και το κατέβασε διατρέχοντας όλο το μήκος του ανδρισμού του με τα δάκτυλά της και κάνοντάς τον να βογκήξει. Τον έγδυσε και από τη μέση και πάνω και μετά στράφηκε προς το κρεβάτι και τον οδήγησε εκεί. Τον έριξε ανάσκελα και τον ακολούθησε στο κρεβάτι. Ανακάθισε και πέρασε το ένα πόδι της πάνω από το σώμα του. Ύστερα τον πήρε μέσα της και άρχισε να κινείται αργά αισθησιακά στέλνοντας ρίγη ηδονής να τον διατρέξουν ενώ συνέχιζε με μαεστρία το λίκνισμά πάνω του. Οι κινήσεις της έγιναν ακόμα πιο γρήγορες κάνοντας την αίσθηση σχεδόν ανυπόφορη μέχρι που με ένα βραχνό βογγητό τελείωσε μέσα της την ίδια στιγμή που εκείνη έφτανε σε οργασμό με ένα ουρλιαχτό μαινάδας και με το σώμα της να τεντώνει σε ένα άκαμπτο τόξο που πρόβαλλε τα στήθη της όπως είχε γείρει προς τα πίσω.
Ξάπλωσε πάνω του και τον φίλησε στο λαιμό, δαγκώνοντάς τον παιχνιδιάρικα.
-Δεν πιστεύω να κουράστηκες, μόλις αρχίσαμε.
Κάνανε έρωτα για πολλές ώρες και δεν ήταν η τελευταία φορά που βρεθήκανε στη γκαρσονιέρα.

-Και δεν ήταν η τελευταία φορά, ολοκλήρωσε ο Δημήτρης την διήγησή του.
Ο Μιχάλης δεν μίλησε. Σκεφτόταν τα όσα είχε ακούσει. Δεν έδειχναν σχετικά με το έγκλημα, έλεγαν πολλά για την Αφροδίτη Κομνηνού αλλά δεν συνδέονταν με το έγκλημα.
-Ήσασταν ακόμα εραστές;
-Όχι, πριν μερικούς μήνες τα έφτιαξα με μια κοπέλα, τη Νίνα, είναι εκείνη η καστανούλα δίπλα στην κολόνα που μας κοιτάει.
Ούτε κίνητρο λοιπόν.
-Ξέρεις αν υπήρχαν και άλλοι εδώ με τέτοιες εμπειρίες;
-Από εμάς εδώ όχι, αλλά σίγουρα είχε με φοιτητές. Είχαμε κάνει τριπλέτα όταν ήμασταν μαζί.
-Δηλαδή; ρώτησε ο Μιχάλης σίγουρος ότι αυτό που θα άκουγε δεν θα του άρεσε.
-Δηλαδή η Αφροδίτη και δύο άνδρες ή εγώ, εκείνη και μια άλλη κοπέλα. Αυτή ήταν φοιτήτρια.
-Από’ δω;
-Όχι από το πολυτεχνείο, πολιτική μηχανικός ή μηχανολόγος.
Ο Μιχάλης δεν είπε τίποτα για λίγο. Η Αφροδίτη Κομνηνού λοιπόν ήταν μια πρόστυχη γυναίκα που απατούσε τον άνδρα της. Αλλά όλα αυτά απλά την χαρακτήριζαν και δεν έδειχναν τίποτα για το δολοφόνο, εκτός και αν κάποιος τη σκότωσε για το ποιόν της αλλά γιατί και την υπόλοιπη οικογένεια; Ύστερα θυμήθηκε κάτι που είχε δει στο σπίτι της. Το πτώμα της μαζί με εκείνο του μνηστήρα της κόρης της. Είχε και με αυτόν σχέση; Χολή ανέβηκε στο στόμα του.
-Μπορείς να μου πεις τίποτα άλλο σχετικό; ρώτησε τον Δημήτρη.
-Η Αφροδίτη ήταν ακόρεστη στο σεξ, εμείς ικανοποιούσαμε τις επιθυμίες της αλλά είχε και εραστή, επειδή δεν μπορούσε να τον έχει συνέχεια κατέφευγε και σε’ μας.
Έναν εραστή. Τον Άγγελο Αγγέλου άραγε;
-Τον είχες δει;
-Όχι αλλά ήταν κάποιος με ισχύ και πλούσιος.
Όχι ο Αγγέλου λοιπόν, ή όχι μόνο ο Αγγέλου.
-Τίποτα άλλο;
-Όχι, είπε ο νεαρός φοιτητής.
Ο Μιχάλης κούνησε το κεφάλι.
-Θα πρέπει να καταθέσω επίσημα;
-Όχι, δεν είναι κάτι σχετιζόμενο με το έγκλημα, άλλα μπορεί να βοηθήσει. Ευχαριστώ που μου μίλησες πάντως.
Ο Δημήτρης έφυγε, πήγε κοντά στην παρέα του και την κοπέλα του που τον περίμενε ανήσυχη. Ο ίδιος έμεινε να περιμένει τον Ραξή. Ο επιθεωρητής δεν άργησε και ενώ επέστρεφαν στο αυτοκίνητο ο Μιχάλης τον ενημέρωσε για όσα είχε μάθει.
-Μάλιστα, υπάρχει ένας εραστής, αν δεκτούμε ότι αυτός θα σκότωνε τους υπόλοιπους για να την έχει δική του, γιατί να σκοτώσει την ίδια;
-Επειδή τη βρήκε με τον Αγγέλου;
-Δεν την βρήκε όμως, τους είχε όλους δηλητηριάσει από νωρίτερα, δεν είναι ότι την είδε μαζί του και τη σκότωσε. Κάτι πιο σκοτεινό κρύβεται εδώ.
-Αν κάποιος ήξερε;
-Και ήθελε να την τιμωρήσει; Τότε θα σκότωνε εκείνη, όχι όλη την οικογένεια.
-Αδιέξοδο, είπε ο Μιχάλης ενώ αφήνανε τη σχολή και βγαίνανε έξω.
Το κρύο συνέχιζε να περονιάζει και ο Μιχάλης αναρωτήθηκε πως μπορούσαν μερικές κοπέλες να βγαίνουν έξω τόσο ελαφρά ντυμένες. Ίσως τα νιάτα και η έντονη ζωή να τις κρατούσαν ζεστές, ίσως πάλι να θυσίαζαν την άνεσή τους για να κερδίσουν τα βλέμματα θαυμασμού των αγοριών γύρω τους.
-Πάντως είναι χρήσιμο να ξέρουμε ότι η Αφροδίτη Κομνηνού είχε εραστή και ήταν σεξουαλικά ακόρεστη, είπε ο Ραξής καθώς έφταναν στο αυτοκίνητό του.
-Αλλά είμαστε ακόμα στο ίδιο σκοτάδι, είπε ο Μιχάλης.
-Θα το διαλύσουμε το σκοτάδι, είπε ο Ραξής ενώ έπαιρνε τη θέση του στη θέση του οδηγού. Και πρέπει να είσαι ικανοποιημένος, έμαθες πιο πολλά από εμένα εδώ. Οι συνάδερφοι του καθηγητή δεν είχαν ιδέα για εχθρούς ή κάποιον που θα ήθελε να τον βλάψει.
-Που πάμε τώρα;
-Στο ιατρείο της Αφροδίτης. Να δούμε αν ξέρει κάτι η βοηθός της. Έστειλα τον Φίλιππο να ρωτήσει και στο νοσοκομείο με το οποίο συνεργαζόταν. 

0 σχόλια

Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)