Είχε ξημερώσει πια αλλά
το κρύο ήταν πιο έντονο, η θερμοκρασία πρέπει να είχε πέσει δύο με τρεις
βαθμούς Κελσίου. Οι δημοσιογράφοι είχαν αραιώσει και οι λίγοι που είχαν
απομείνει έμειναν μακριά καθώς λανθασμένα νόμιζαν ότι ήταν ο Φίλιππος ο
επικεφαλής των ερευνών. Έτσι ο Ραξής με το Μιχάλη δεν αντιμετώπισαν πρόβλημα
στο να πάνε στο αυτοκίνητο του πρώτου.
Ο Ραξής έβαλε μπροστά τη
μηχανή και ξεκίνησαν. Δίπλα του ο Μιχάλης έτριψε το γόνατό του.
-Λοιπόν; Που βρισκόμαστε;
-Έχουμε τέσσερις νεκρούς
πιθανότατα από κάποιο δηλητήριο, είπε ο Ραξής, αφού δεν υπάρχουν τραύματα, και
χωρίς σοβαρά κίνητρα ακόμα αφού κανένας από την οικογένεια δεν είχε εχθρούς,
σοβαρούς τουλάχιστον και που δεν θα εξόντωναν όλη την οικογένεια. Εκτός και αν
μιλάμε για τρομοκρατικό χτύπημα. Αυτό θα εξετασθεί μόλις βρούμε το σοφέρ.
-Τρομοκρατικό χτύπημα με
δηλητήριο; εξέφρασε την δυσπιστία του ο Μιχάλης. Δεν μας έχουν συνηθίσει σε
τόσο αθόρυβα χτυπήματα.
-Πιθανόν να έχεις δίκιο,
παραδέχθηκε ο Ραξής, αλλά δεν αποκλείεται και η πιθανότητα να μην ήταν δυνατή
με άλλο τρόπο η εκτέλεση του χτυπήματος.
-Μετά τη σχολή τι θα
κάνουμε;
-Θα επιστρέψω στο γραφείο
μου, εσύ μπορείς να πας σπίτι σου και να μελετήσεις αυτό που θα σου δώσω. Εκτός
και αν θέλεις να επιστρέψεις στο σπίτι του καθηγητή.
-Εξαρτάται, τι θα μου
δώσεις να μελετήσω;
-Το ημερολόγιο της Λυδίας
Κομνηνού.
-Θα το κάνω στον τόπο του
εγκλήματος, ίσως παραστεί η ανάγκη να διασταυρώσω κάτι.
-Εντάξει. Θα σε πάω πίσω
τότε, στο μεταξύ πάμε να δούμε τι θα κάνουμε στο πανεπιστήμιο.
Στο πανεπιστήμιο είχε ήδη
γίνει γνωστή η δολοφονία του καθηγητή και υπήρχε μια αναστάτωση με πολλά
πηγαδάκια όπου γνώμες έδιναν και έπαιρναν για το ποιος βρισκόταν πίσω από το
φόνο. Ο Ραξής πάρκαρε κοντά στην είσοδο του κτιρίου της σχολής και μαζί με τον
Μιχάλη μπήκαν στην σχολή. Φοιτητές και φοιτήτριες τους κοιτούσαν καθώς
περνούσαν την είσοδο και προχωρούσαν προς την γραμματεία της σχολής.
Εκεί ο Ραξής ζήτησε
οδηγίες για τα γραφεία των καθηγητών της σχολής
και συναδέρφων του νεκρού καθηγητή ενώ ο Μιχάλης κοιτούσε γύρω, το
περιβάλλον επανάφερε αναμνήσεις από ένα αρκετά μακρινό παρελθόν για αυτόν
παρότι δεν είχε αποκοπεί τελείως από τον ακαδημαϊκό κόσμο.
Ο επιθεωρητής πήρε τις
πληροφορίες που ήθελε και προχώρησε στην κεντρική μαρμάρινη σκάλα που ήταν
αρκετά φαρδιά για να ανεβαίνουν μαζί δέκα άτομα. Φοιτητές με επιμελώς ατημέλητο
στυλ και φοιτήτριες με καυτά μίνι κάθονταν στις σκάλες, σχεδόν όλοι με έναν
καφέ στο χέρι, και συζητούσαν για όλα τα πιθανά θέματα, από την απόδοση της
ομάδας τους στο πρωτάθλημα μέχρι την ερχόμενη εξεταστική.
Η ηλικία τους και το
διαφορετικό ντύσιμο προσέλκυσαν πολλά βλέμματα και δεδομένων των συνθηκών
πολλοί μάντεψαν την ιδιότητά τους κατηγοριοποιώντας και τον Μιχάλη σαν
αστυνομικό.
Ο Ραξής ακολουθούμενος
από το Μιχάλη άρχισε να ανεβαίνει τη σκάλα. Στον πρώτο όροφο έκανε δεξιά προς
τα γραφεία των καθηγητών. Εκεί στάθηκε και στράφηκε προς το φίλο του.
-Θα έλεγα να περιμένεις
εδώ, ίσως μάθεις τίποτα από την άλλη πλευρά της σχολής.
Ο Μιχάλης ένευσε και κάθισε
σε ένα παγκάκι δίπλα στην πόρτα που πέρασε ο Ραξής για να βρεθεί στον προθάλαμο
των γραφείων. Έριξε μια ματιά γύρω, φοιτητές πηγαινοέρχονταν κατευθυνόμενοι στα
μαθήματά τους ή σκοτώνοντας την ώρα ως που να αρχίσουν αυτά ενώ κάποιοι
διάβαζαν τις αναρίθμητες ανακοινώσεις στους ανάλογους πίνακες ή στους τοίχους.
Πολλοί του έριχναν πλάγια ή και ευθέα βλέμματα.
Μια παρέα στάθηκε λίγο
πιο πέρα και πολλοί τον κοιτούσαν ενώ συζητούσαν. Τελικά ένας νεαρός
αποσπάστηκε από την παρέα και τον πλησίασε.
-Καλημέρα, είπε
διστακτικά.
-Καλημέρα, απάντησε ο
Μιχάλης φιλικά.
-Εεεε… μπορώ να καθίσω;
-Φυσικά, δεν το έχω πάρει
αγκαζέ το παγκάκι.
Ο νεαρός κάθισε και
κοίταξε τον μεγαλύτερό του άνδρα.
-Να ρωτήσω κάτι;
-Ελεύθερα.
-Ε… Είστε… αστυνομικός;
Ο Μιχάλης ζύγισε τις πιθανές
απαντήσεις.
-Όχι, είπε τελικά. Είμαι
απλά σύμβουλος του επιθεωρητή για την υπόθεση του θανάτου του καθηγητή
Κομνηνού.
-Ώστε είναι αλήθεια.
-Δυστυχώς ναι, τον
ήξερες; Ήταν καθηγητής σου;
Ο νεαρός κούνησε το
κεφάλι του.
-Ήταν πολύ καλός και
νοιαζόταν για τους φοιτητές του. Ποιο καθίκι τον σκότωσε;
-Αυτόν και την οικογένειά
του, είπε ο Μιχάλης, ήξερες τη γυναίκα ή την κόρη του;
Ο νεαρός πήγε κάτι να πει
αλλά σταμάτησε, φάνηκε να το μετανιώνει. Ο Μιχάλης δεν τον πίεσε ενώ εκείνος
κοιτούσε το πάτωμα σκεφτικός. Τελικά ξανακοίταξε τον Μιχάλη.
-Ό,τι σου πω είναι σαν να
το λέω στην αστυνομία;
-Εξαρτάται, είπε ο
Μιχάλης, από το τι είναι που θα μου πεις.
-Δεν θέλω να με
χαρακτηρίσει κανείς προδότη ή καταδότη. Ούτε θέλω να δώσω ένα φίλο στην
αστυνομία αλλά να ο Δημήτρης εκεί πέρα…
-Τι;
Ο νεαρός δίστασε πάλι και
είπε:
-Είχε πάει με την γυναίκα
του Κομνηνού.
Ο Μιχάλης συνοφρυώθηκε.
Αν και δεν φαινόταν πιθανόν να έχει σχέση, εκτός και αν ο φοιτητής ήθελε να
εξοντώσει τον αντίζηλο, ίσως του έδινε κάποιο στοιχείο.
-Θέλω να του μιλήσω. Ό,τι
πει θα μείνει μυστικό, να μην ανησυχεί.
Ο νεαρός σηκώθηκε από το
παγκάκι και πήγε στην παρέα του για να επιστρέψει μαζί με έναν φίλο του, έναν
καστανομάλλη μεγαλόσωμο τύπο.
-Αυτός είναι ο Δημήτρης,
είπε ο νεαρός που είχαν μιλήσει και πριν.
-Γεια σου Δημήτρη, είπε ο
Μιχάλης ήσυχα. Μπορείς να μου μιλήσεις, αν δεν έχεις κάνει κάτι παράνομο δεν
έχεις να φοβάσαι τίποτα.
-Κοιμήθηκα με μια
παντρεμένη.
-Παρότι ανήθικη και
σίγουρα απορριπτέα, η μοιχεία δεν είναι αδίκημα που διώκεται. Πες μου τι έγινε.
Ο Δημήτρης έκατσε δίπλα
του και του είπε.
Την πρώτη φορά που την
είδε ήταν σε ένα μπαρ που είχε πάει με την παρέα του, φοιτητές όλοι. Ήταν
ντυμένη με ένα μπλουζάκι και ένα εφαρμοστό τζιν, η κοιλιά της ήταν σχεδόν
ολόκληρη ακάλυπτη και κανένας σεξουαλικά ενεργός άνδρας δεν είχε μείνει που να
μην την είχε προσέξει. Στην αρχή την πέρασε για φοιτήτρια, μόνο όταν πλησίασε
κατάλαβε ότι ήταν μεγαλύτερη αν και δεν έδειχνε όσο ήταν.
Την πλησίασε και ζήτησε
να χορέψουν, εκείνη τον κοίταξε από πάνω έως κάτω και του έγνευσε θετικά. Τον
αγκάλιασε από το λαιμό με το ένα χέρι και αρχίσανε, χόρευε αισθησιακά,
προκλητικά, λίκνιζε όλο το κορμί της και τον άγγιζε σαν να ήθελε να την πάρει
εδώ και τώρα μπροστά σε όλους. Ένιωσε να ερεθίζεται και ήταν σίγουρος ότι
εκείνη το ήξερε. Όταν κόλλησε πάνω του ένιωσε να κομπλάρει, δεν ήξερε πως θα
αντιδράσει εκείνη, πολλές γυναίκες τη βρίσκουν να σε ανάβουν αλλά ως εκεί. Δεν
δίνουν μετά τίποτα παρακάτω.
Η Αφροδίτη Κομνηνού δεν
ήταν από αυτές. Τρίφτηκε πάνω του και μετά τον τράβηξε να φύγουν από τον κόσμο.
Τον οδήγησε σε ένα μεγάλο πολυτελές αυτοκίνητο και του είπε να μπει. Το έκανε
φυσικά. Στη μικρή απόσταση από το μπαρ σε μια πολυκατοικία στο κέντρο δεν του
πέρασε η έξαψη και ο ερεθισμός. Μόλις άφησαν το αυτοκίνητο τον οδήγησε στον
ανελκυστήρα και μπήκαν μαζί. Ίσα που τους χωρούσε και όπως ήταν κολλημένοι ο
ένας πάνω στον άλλο η Αφροδίτη ψιθύρισε αποπλανητικά στο αυτί του:
-Το έχεις κάνει στο
ασανσέρ;
-Πολλές φορές, απάντησε
προσπαθώντας να δείξει έμπειρος.
-Και’ γω, είπε η
Αφροδίτη, αλλά εσένα θέλω να σε απολαύσω στο κρεβάτι.
Τότε αντέδρασε τελείως
αυθόρμητα και την άρπαξε από τη μέση και τη φίλησε άγρια στο στόμα. Ή νόμιζε
ότι ήταν άγρια γιατί η ανταπόδοση ήταν ακόμα πιο άγρια σχεδόν ζωώδης. Η
Αφροδίτη τον φίλησε με ένα βίαιο πάθος που τον άφησε άναυδο ενώ η αίσθηση της
γλώσσας της που έσμιγε με τη δική του κόντεψε να τον αποτελειώσει. Την κράτησε
σφιχτά και άρχισε να παλεύει με το μπλουζάκι της αλλά σταμάτησε καθώς το ταξίδι
τους με τον ανελκυστήρα τελείωσε. Βγήκαν στο διάδρομο και εκείνη άνοιξε την
πόρτα που ήταν κοντά τους.
Μπήκαν σε μια γκαρσονιέρα
με τα πολύ βασικά και ένα τεράστιο διπλό κρεβάτι. Η Αφροδίτη με μια γρήγορη
κίνηση έβγαλε το μπλουζάκι της προσφέροντάς του το θέαμα του γυμνού της
στήθους. Έμεινε να την κοιτάζει σαν αποβλακωμένος ενώ εκείνη γδυνόταν. Το αίμα
σφυροκοπούσε τα μηνίγγια του και είχε αποκτήσει μια πρωτοφανή στύση. Η Αφροδίτη
ήρθε κοντά του λικνίζοντας τους γυμνούς γοφούς της.
-Θες βοήθεια με τα ρούχα
μήπως;
Έλυσε τη ζώνη του
παντελονιού του και το κατέβασε διατρέχοντας όλο το μήκος του ανδρισμού του με
τα δάκτυλά της και κάνοντάς τον να βογκήξει. Τον έγδυσε και από τη μέση και
πάνω και μετά στράφηκε προς το κρεβάτι και τον οδήγησε εκεί. Τον έριξε ανάσκελα
και τον ακολούθησε στο κρεβάτι. Ανακάθισε και πέρασε το ένα πόδι της πάνω από
το σώμα του. Ύστερα τον πήρε μέσα της και άρχισε να κινείται αργά αισθησιακά
στέλνοντας ρίγη ηδονής να τον διατρέξουν ενώ συνέχιζε με μαεστρία το λίκνισμά
πάνω του. Οι κινήσεις της έγιναν ακόμα πιο γρήγορες κάνοντας την αίσθηση σχεδόν
ανυπόφορη μέχρι που με ένα βραχνό βογγητό τελείωσε μέσα της την ίδια στιγμή που
εκείνη έφτανε σε οργασμό με ένα ουρλιαχτό μαινάδας και με το σώμα της να
τεντώνει σε ένα άκαμπτο τόξο που πρόβαλλε τα στήθη της όπως είχε γείρει προς τα
πίσω.
Ξάπλωσε πάνω του και τον
φίλησε στο λαιμό, δαγκώνοντάς τον παιχνιδιάρικα.
-Δεν πιστεύω να
κουράστηκες, μόλις αρχίσαμε.
Κάνανε έρωτα για πολλές
ώρες και δεν ήταν η τελευταία φορά που βρεθήκανε στη γκαρσονιέρα.
-Και δεν ήταν η τελευταία
φορά, ολοκλήρωσε ο Δημήτρης την διήγησή του.
Ο Μιχάλης δεν μίλησε.
Σκεφτόταν τα όσα είχε ακούσει. Δεν έδειχναν σχετικά με το έγκλημα, έλεγαν πολλά
για την Αφροδίτη Κομνηνού αλλά δεν συνδέονταν με το έγκλημα.
-Ήσασταν ακόμα εραστές;
-Όχι, πριν μερικούς μήνες
τα έφτιαξα με μια κοπέλα, τη Νίνα, είναι εκείνη η καστανούλα δίπλα στην κολόνα
που μας κοιτάει.
Ούτε κίνητρο λοιπόν.
-Ξέρεις αν υπήρχαν και
άλλοι εδώ με τέτοιες εμπειρίες;
-Από εμάς εδώ όχι, αλλά σίγουρα
είχε με φοιτητές. Είχαμε κάνει τριπλέτα όταν ήμασταν μαζί.
-Δηλαδή; ρώτησε ο Μιχάλης
σίγουρος ότι αυτό που θα άκουγε δεν θα του άρεσε.
-Δηλαδή η Αφροδίτη και
δύο άνδρες ή εγώ, εκείνη και μια άλλη κοπέλα. Αυτή ήταν φοιτήτρια.
-Από’ δω;
-Όχι από το πολυτεχνείο,
πολιτική μηχανικός ή μηχανολόγος.
Ο Μιχάλης δεν είπε τίποτα
για λίγο. Η Αφροδίτη Κομνηνού λοιπόν ήταν μια πρόστυχη γυναίκα που απατούσε τον
άνδρα της. Αλλά όλα αυτά απλά την χαρακτήριζαν και δεν έδειχναν τίποτα για το
δολοφόνο, εκτός και αν κάποιος τη σκότωσε για το ποιόν της αλλά γιατί και την υπόλοιπη
οικογένεια; Ύστερα θυμήθηκε κάτι που είχε δει στο σπίτι της. Το πτώμα της μαζί
με εκείνο του μνηστήρα της κόρης της. Είχε και με αυτόν σχέση; Χολή ανέβηκε στο
στόμα του.
-Μπορείς να μου πεις
τίποτα άλλο σχετικό; ρώτησε τον Δημήτρη.
-Η Αφροδίτη ήταν ακόρεστη
στο σεξ, εμείς ικανοποιούσαμε τις επιθυμίες της αλλά είχε και εραστή, επειδή
δεν μπορούσε να τον έχει συνέχεια κατέφευγε και σε’ μας.
Έναν εραστή. Τον Άγγελο
Αγγέλου άραγε;
-Τον είχες δει;
-Όχι αλλά ήταν κάποιος με
ισχύ και πλούσιος.
Όχι ο Αγγέλου λοιπόν, ή
όχι μόνο ο Αγγέλου.
-Τίποτα άλλο;
-Όχι, είπε ο νεαρός
φοιτητής.
Ο Μιχάλης κούνησε το
κεφάλι.
-Θα πρέπει να καταθέσω
επίσημα;
-Όχι, δεν είναι κάτι
σχετιζόμενο με το έγκλημα, άλλα μπορεί να βοηθήσει. Ευχαριστώ που μου μίλησες
πάντως.
Ο Δημήτρης έφυγε, πήγε
κοντά στην παρέα του και την κοπέλα του που τον περίμενε ανήσυχη. Ο ίδιος
έμεινε να περιμένει τον Ραξή. Ο επιθεωρητής δεν άργησε και ενώ επέστρεφαν στο
αυτοκίνητο ο Μιχάλης τον ενημέρωσε για όσα είχε μάθει.
-Μάλιστα, υπάρχει ένας
εραστής, αν δεκτούμε ότι αυτός θα σκότωνε τους υπόλοιπους για να την έχει δική
του, γιατί να σκοτώσει την ίδια;
-Επειδή τη βρήκε με τον
Αγγέλου;
-Δεν την βρήκε όμως, τους
είχε όλους δηλητηριάσει από νωρίτερα, δεν είναι ότι την είδε μαζί του και τη
σκότωσε. Κάτι πιο σκοτεινό κρύβεται εδώ.
-Αν κάποιος ήξερε;
-Και ήθελε να την
τιμωρήσει; Τότε θα σκότωνε εκείνη, όχι όλη την οικογένεια.
-Αδιέξοδο, είπε ο Μιχάλης
ενώ αφήνανε τη σχολή και βγαίνανε έξω.
Το κρύο συνέχιζε να
περονιάζει και ο Μιχάλης αναρωτήθηκε πως μπορούσαν μερικές κοπέλες να βγαίνουν
έξω τόσο ελαφρά ντυμένες. Ίσως τα νιάτα και η έντονη ζωή να τις κρατούσαν
ζεστές, ίσως πάλι να θυσίαζαν την άνεσή τους για να κερδίσουν τα βλέμματα
θαυμασμού των αγοριών γύρω τους.
-Πάντως είναι χρήσιμο να
ξέρουμε ότι η Αφροδίτη Κομνηνού είχε εραστή και ήταν σεξουαλικά ακόρεστη, είπε
ο Ραξής καθώς έφταναν στο αυτοκίνητό του.
-Αλλά είμαστε ακόμα στο
ίδιο σκοτάδι, είπε ο Μιχάλης.
-Θα το διαλύσουμε το
σκοτάδι, είπε ο Ραξής ενώ έπαιρνε τη θέση του στη θέση του οδηγού. Και πρέπει
να είσαι ικανοποιημένος, έμαθες πιο πολλά από εμένα εδώ. Οι συνάδερφοι του
καθηγητή δεν είχαν ιδέα για εχθρούς ή κάποιον που θα ήθελε να τον βλάψει.
-Που πάμε τώρα;
-Στο ιατρείο της
Αφροδίτης. Να δούμε αν ξέρει κάτι η βοηθός της. Έστειλα τον Φίλιππο να ρωτήσει
και στο νοσοκομείο με το οποίο συνεργαζόταν.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου