Κεφάλαιο
5
09:01
– 09:30
Λονδίνο
Γραφεία Γενικού
Εισαγγελέως
14:01
Ο Άιαν έκλεισε το
τηλέφωνο και στράφηκε στους φίλους και συναδέρφους του. Εκείνοι περίμεναν να
τους πει αν και είχαν ήδη μαντέψει από τις απαντήσεις του.
«Τελικά δεν θα κάνουμε
διακοπές, ο στρατηγός μας θέλει στο Χήθροου στον συντομότερο δυνατό χρόνο. Κάτι
έγινε σε μια πτήση της British
από τη Νέα Υόρκη για
εδώ.»
«Φύγαμε για το αεροδρόμιο
τότε,» είπε ο Ρόμπερτ Μόντακιου.
«Με μια στάση στο
αρχηγείο για να αλλάξω,» είπε ο Άλαν, «ο στρατηγός είπε όχι στολές, μην
προκληθεί πανικός και τραβήξουμε την προσοχή. Ακόμα δεν έχει μαθευτεί τίποτα.
Εξάλλου πρέπει να πάρουμε και εξοπλισμό.»
«Καλύτερα από το ασφαλές
σπίτι στο Νότινγκ Χιλ,» είπε ο Μάικ Κάμπελ. «Είναι στο δρόμο μας και θα
κερδίσουμε χρόνο.»
14:04
Σάββατο μεσημέρι με τα
μαγαζιά ακόμη ανοιχτά και μάλιστα λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα οι δρόμοι
ήταν αρκετά γεμάτοι ειδικά αφού ο καιρός ήταν μουντός και σύμφωνα με την
πρόβλεψη θα γινόταν χειρότερος όσο θα περνούσε η ώρα προς το βράδυ. Η
επιθεωρήτρια Αμέλια Γκρέηβ ωστόσο πίστευε ότι θα είναι εγκαίρως στον προορισμό
της καθώς δεν είχαν μποτιλιάρισμα.
Μερικά λεπτά πριν ο
διευθυντής της Σκότλαντ Γιαρντ είχε τηλεφωνήσει και της είχε πει να βρίσκεται
στο Χήθροου σε ένα τέταρτο. Έπρεπε να ζητήσει τον Μπιλ Σάικς στον πύργο ελέγχου
και εκεί θα ενημερωνόταν για την κατάσταση που αντιμετώπιζαν, μια τρομοκρατική
επίθεση.
Είχε αφήσει το
μεσημεριανό που τελείωνε με την Τζένιφερ, την κόρη της, και είχε ετοιμαστεί να
φύγει. Η Τζένιφερ δεν απόρησε, ήταν συνηθισμένη σε αυτές τις ξαφνικές αλλαγές
στο πρόγραμμα, σύνηθες στη ζωή μιας αστυνομικού.
Στο αυτοκίνητό της, ένα
με συμβατικές πινακίδες της Γιαρντ, είχε ανοίξει το ραδιόφωνο αλλά δεν υπήρχε
τίποτα στις ειδήσεις ενώ και η συχνότητα της αστυνομίας στον ασύρματο ήταν
γεμάτη με τα συνηθισμένα καθημερινά περιστατικά. Άρα ό,τι και να συνέβαινε ήταν
ακόμα μυστικό.
Πάνω από τον Ατλαντικό
09:07
Χάιδεψε το κινητό στην
τσέπη του, αυτό ήταν το όργανο του ολέθρου. Με αυτό θα έδινε τέλος σε αυτό το
ταξίδι και στην ζωή όσων βρίσκονταν στο αεροπλάνο. Φυσικά και στη δική του αλλά
τον περίμενε ο παράδεισος σαν γνήσιο μαχητή του Αλλάχ ενώ το όνομά του θα έμενε
για πάντα γραμμένο στην μνήμη των πολεμιστών του ιερού σκοπού στις γενεές που
θα έρχονταν.
Κοίταξε το ρολόι του. Στο
Λονδίνο θα είχε αρχίσει ήδη η εφαρμογή του σχεδίου του αρχηγού της ομάδας τους.
Οι Άγγλοι θα άφηναν τον σεΐχη Αλ Μαλουί ελεύθερο και θα μάθαιναν να μην
ανακατεύονται στην πορεία του χαλιφάτου. Θα το μάθαιναν με τίμημα πολλών
νεκρών.
09:09
«Ορίστε κύριε,» είπε μια
ξανθιά κοπέλα με αγαλματένιο σώμα.
Υπό άλλες συνθήκες ο Έντ
θα την είχε φλερτάρει μέχρι να την καταφέρει ή να εισπράξει μια ηχηρή απόρριψη.
Στα 37000 όμως πόδια είχε μόνο κατά νου να καταφέρει να κοιμηθεί ως που να
ξαναβρεθεί στο έδαφος. Το μπουκαλάκι με το κονιάκ ήταν πολύ πιο ελκυστικό από
την κοπέλα του πληρώματος ακόμα και αν ήταν μπροστά του ολόγυμνη.
«Ευχαριστώ,» είπε και
πήρε το μπουκαλάκι που του έδωσε.
Έριξε μια φευγαλέα ματιά
στην ετικέτα, δεν ήξερε τη μάρκα αλλά δεν είχε καμία σημασία. Το άνοιξε ξεβιδώνοντας
το πώμα και μετά το ήπιε μονορούφι. Έλπιζε ότι θα ήταν αρκετό μαζί με το χάπι
που είχε πάρει.
Κοίταξε κάτω τον ωκεανό,
άδειος όσο μπορούσε να δει, μέχρι την καμπύλη του ορίζοντα. Αστείο που από’ δω
πάνω φαινόταν καμπύλη και όχι γραμμή όπως στην επιφάνεια της γης κάνοντας
φανερή και την καμπυλότητα του πλανήτη. Ακόμα και στη θέα τα αεροπλάνα ήταν πιο
ανησυχητικά. Είχε δίκιο… Δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τη σκέψη του. Αποκοιμήθηκε
και έγειρε πίσω στο κάθισμα όπως ακριβώς επιθυμούσε εδώ και μια ώρα.
09:13
Ο Καλ Χάριμαν κοίταξε τον
χάρτη στην οθόνη που υπήρχε πάνω από την μπροστινή σειρά και παρουσίαζε
λεπτομέρειες της πτήσης όπως την ταχύτητά τους, 84% της ταχύτητας του ήχου, την
αντίστοιχη ταχύτητα στο έδαφος, την πορεία, το υψόμετρο και την εξωτερική θερμοκρασία.
Το Λονδίνο ήταν ακόμα μακριά αλλά είχε δουλειά ως που να φτάσουν εκεί.
Άνοιξε το λάπτοπ που είχε
μαζί του και αφού συνδέθηκε με το ίντερνετ άρχισε να δουλεύει. Πακέτα μετοχών
θα πωλούνταν και άλλα θα αγοράζονταν, κάποια χρήματα θα έφευγαν από τις μετοχές
για να επενδυθούν σε άλλα χρηματοοικονομικά προϊόντα με μεγαλύτερο περιθώριο
κέρδους. Έπρεπε να ετοιμάσει όλες τις συναλλαγές πριν φτάσουν στο Λονδίνο. Μετά
δεν θα προλάβαινε να τις ετοιμάσει.
Λονδίνο
Αεροδρόμιο Χήθροου
14:15
Η Αμέλια πάρκαρε το
αυτοκίνητό της σε μια θέση του πάρκινγκ και έβαλε το ειδικό σήμα που της
επέτρεπε να μην πληρώσει ως κρατική λειτουργός. Άφησε το αυτοκίνητο και
προχώρησε γρήγορα στην είσοδο του τέρμιναλ. Ο διευθυντής της είχε πει ότι στην
υπόθεση θα συνεργαζόταν με μια ομάδα ειδικής υπηρεσίας των μυστικών υπηρεσιών.
Πλησιάζοντας την είσοδο
μπορούσε να δει την αντανάκλασή της στην αυτόματη πόρτα. Δεν έδωσε σημασία, στα
τριάντα οκτώ της δεν είχε ιδιαίτερα τη γυναικεία ματαιοδοξία. Πέρασε μέσα στο
τέρμιναλ και έδειξε το σήμα της στον ειδικό φρουρό. Αυτός το κοίταξε και μετά
κοίταξε εκείνη με περισσότερο αντρικό παρά επαγγελματικό ενδιαφέρον. Αρκετά
ψηλή για γυναίκα, με ένα σφριγηλό σώμα λόγω άσκησης αλλά και επαγγέλματος,
τραβούσε τα βλέμματα. Είχε καστανά εκφραστικά μάτια και αρμονικά χαρακτηριστικά
που τα πλαισίωναν μακριά καστανά μαλλιά, τώρα πιασμένα σε κοτσίδα. Το βλέμμα
του στάθηκε στα χείλη της, υπήρχε κάτι στο σχήμα τους που καλούσε κάθε άνδρα να
τα φιλήσει και γλύκαιναν το κατά τα άλλα αυστηρό πρόσωπο.
«Πως θα πάω στον πύργο
ελέγχου;» ρώτησε η Αμέλια. Η φωνή της ήταν κρυστάλλινα καθαρή και ευχάριστη.
Ο φύλακας μίλησε στον
φορητό ασύρματο που είχε και αμέσως κατέφτασε μια κοπέλα από το προσωπικό του
αεροδρομίου για να την οδηγήσει. Την οδήγησε από διαδρόμους του προσωπικού και
έτσι δεν καθυστέρησαν κινούμενες ανάμεσα στα πλήθη των ταξιδιωτών. Περάσανε από
ένα δεύτερο σημείο ελέγχου και βρεθήκανε στην είσοδο του χαμηλότερου επιπέδου
του πύργου όπου κατέφτασαν ταυτόχρονα και τέσσερις άνδρες οδηγημένοι από έναν
φανερά αγχωμένο υπάλληλο.
«Ευχαριστούμε Τζόνι,»
είπε ένας από τους τέσσερις, ένας μεγαλόσωμος άνδρας, και τον χτύπησε φιλικά
στην πλάτη, «και όπως είπαμε ε; Να κόψεις το κάπνισμα.»
Ένας άλλος από τους
άνδρες, ένας αρκετά ψηλός με μαύρα μαλλιά και καστανά μάτια, μια ιδέα πιο
σκούρα από τα δικά της πλησίασε την Αμέλια.
«Η επιθεωρήτρια Γκρέηβ;»
ρώτησε φιλικά. «Ονομάζομαι Άιαν Γκόρντον. Αντιτρομοκρατική υπηρεσία.»
Η Αμέλια έσφιξε το χέρι
που της έτεινε.
«Αμέλια Γκρέηβ, Σκότλαντ
Γιαρντ, ειδικός κλάδος.»
Πήραν τον ανελκυστήρα για
να ανέβουν στο τελευταίο επίπεδο του πύργου. Μόλις η πόρτα άνοιξε και βγήκαν
στον προθάλαμο της αίθουσας των ελεγκτών, ο Μπιλ Σάικς έσπευσε να τους
συναντήσει. Συστήθηκε:
«Ονομάζομαι Μπιλ Σάικς,
είμαι υπεύθυνος βάρδιας. Πριν από μισή ώρα έλαβα ένα απειλητικό μήνυμα σε cd για υπολογιστή. Το έλεγξα με το
αντιβάιρους και μετά το έπαιξα στον υπολογιστή μου. Ύστερα κάλεσα την
αστυνομία.»
Μιλούσε συγκρατημένα αλλά
ήταν φανερό πως είχε ταραχθεί και ήταν κατάχλομος.
«Μπορούμε να δούμε το
μήνυμα;» ρώτησε ο Άιαν.
«Ναι, βέβαια,» είπε ο
Μπιλ Σάικς «αλλά όχι εδώ. Θα παρεμποδίζουμε το έργο των συναδέρφων, καλύτερα να
πάμε κάτω στο γραφείο μου.»
Κατέβηκαν από τη σκάλα
μιας και ήταν στο αμέσως επόμενο επίπεδο κατεβαίνοντας. Ο Σάικς άνοιξε την
πόρτα και τους ένευσε να περάσουν. Ήταν ένα μικρό σχετικά δωμάτιο χωρίς
παράθυρα, υπήρχε ένα γραφείο με μια πολυθρόνα και δυο καρέκλες μπροστά του.
Στους τοίχους που άφηναν ελεύθερους οι μεταλλικές αρχειοθήκες ένα γύρο υπήρχαν
πίνακες ανακοινώσεων γεμάτες με υπηρεσιακές ανακοινώσεις, οδηγίες και
προγράμματα υπηρεσίας. Πάνω στο γραφείο υπήρχε ένας υπολογιστής και μια στοίβα υπηρεσιακών
φακέλων. Ο Σάικς έβαλε σε λειτουργία τον υπολογιστή και περίμενε να εμφανιστεί
στην οθόνη το λογότυπο του αεροδρομίου. Ύστερα έβαλε το cd στην υποδοχή. Καθώς φόρτωνε έστρεψε
την οθόνη έτσι ώστε να μπορούν να βλέπουν όλοι. Καθώς ο υπολογιστής ήταν
έτοιμος για την αναπαραγωγή του βίντεο, ο Μπιλ πάτησε το κατάλληλο πλήκτρο.
Για μια στιγμή η οθόνη
σκοτείνιασε, ύστερα φάνηκε ένας άνδρας καθισμένος σε μια καρέκλα με φόντο έναν
γυμνό τοίχο πάνω στον οποίο έπεφτε το πρωινό φως του ήλιου. Ήταν καθισμένος σε
μια καρέκλα με ψηλή ράχη και τον είχαν προφανώς χτυπήσει αφού είχε αμυχές και
μώλωπες στο πρόσωπο και στα χέρια όσο δεν κάλυπταν τα μανίκια του πουκαμίσου
που φορούσε.
«Να πάρει!» έκανε ο
Ρόμπερτ Μόντακιου αλλά ο Άιαν έκανε μια κοφτή κίνηση και ο φίλος και συνεργάτης
του σώπασε.
Ο άνδρας στην οθόνη
άρχισε να μιλάει:
«Αυτό είναι το μήνυμα του
αρχηγού των πιστών, του χαλίφη Ιμπραήμ, προς την κυβέρνηση του Ηνωμένου
Βασιλείου. Αφήστε ελεύθερο τον σεΐχη Αλ Μαλουί, τον πιστό μαχητή του Αλλάχ,
δοξασμένο το όνομά του. Αν δεν το πράξετε σήμερα το 777 της πτήσης της British από τη Νέα Υόρκη στο Λονδίνο θα ανατιναχθεί
και θα πεθάνουν όλοι σε αυτό. Οι όροι μας είναι οι εξής: Θα απελευθερώσετε τον
γενναίο πολεμιστή του παντοδύναμου Αλλάχ και θα πληρώσετε εκατό χιλιάδες λίρες
στερλίνες στον λογαριασμό που θα σας ανακοινωθεί. Αν δεν το κάνετε θα
ανατινάξουμε το αεροπλάνο. Αν επιχειρήσει να επιστρέψει στη Νέα Υόρκη θα το
καταστρέψουμε επίσης. Έχετε διορία ως τις δεκαεννιά ώρα Λονδίνου για να
συμμορφωθείτε. Αν δεν το κάνετε θα πεθάνουν όλοι στην πτήση 178. Για να μη
νομίσετε ότι πρόκειται για φάρσα ή κούφια απειλή….»
Ο άνδρας σταμάτησε και
ένας άλλος μπήκε στο οπτικό τους πεδίο. Φορούσε μαύρες φόρμες και μάσκα που
κάλυπτε το πρόσωπο αφήνοντας μόνο τα μάτια ακάλυπτα. Κρατούσε ένα πιστόλι με
σιγαστήρα και πήγε στο πλευρό του καθισμένου άνδρα.
«Για να μην έχετε καμία
αμφιβολία,» είπε με καθαρά και κατανοητά Αγγλικά, «θα εκτελέσουμε αυτόν τον
πράκτορά σας.»
Ο καθισμένος άνδρας τον
κοίταξε αιφνιδιασμένος και ανήμπορος να αντιδράσει ενώ ο μαυροντυμένος τον
πυροβολούσε ανάμεσα στα μάτια σχεδόν εξ’ επαφής. Ο άνδρας τινάχτηκε στο πλάι
και έπεσε στο πάτωμα ενώ η εικόνα έσβηνε.
«Καθίκια!» ξέσπασε ο
Μαξιμίλιαν Μόντακιου. «Θα σας βρω και θα μετανιώσετε που σας γέννησε η πόρνη
μάνα σας!» Ο Άιαν έβαλε το χέρι του στον ώμο του φίλου του και στράφηκε στον
Σάικς.
«Πόσοι ξέρουν για αυτό;»
«Κανένας, μόνο οι αρχές.
Στο αεροδρόμιο κανείς, ούτε τα παιδιά πάνω που θα πρέπει να ενημερωθούν ότι
κάτι συμβαίνει με την πτήση αυτή.»
«Θα γίνει και αυτό,» είπε
ο Άιαν «όταν θα είναι η ώρα. Υποθέτω δεν το ξέρουν ούτε στο αεροπλάνο.»
«Όχι δεν ξέρουν τίποτα.»
Ο Άιαν έμεινε για λίγο
σκεπτικός, οι τρεις σύντροφοί του περίμεναν οδηγίες, η Αμέλια ήθελε να δει τι
είχε κατά νου εκείνος. Παρότι η ίδια ήταν έμπειρη αστυνομικός με πολλές
επιτυχίες στο ενεργητικό της και ο ειδικός κλάδος ασχολείτο και με
αντιτρομοκρατία δεν είχε αντιμετωπίσει ξανά κάτι τέτοιο παρότι είχε
διαπραγματευθεί κάποιες φορές υποθέσεις ομηρίας.
«Προφανώς υπάρχει βόμβα
στο αεροπλάνο,» είπε ο Άιαν. «Πρέπει να μάθουμε αν μπορούμε πως φορτώθηκε και
ό,τι άλλο είναι πιθανόν να βρεθεί στο αεροδρόμιο αναχώρησης…»
«Το JFK,» έσπευσε να βοηθήσει ο Σάικς.
«Σε αυτό θα χρειαστούμε
τη βοήθεια του FBI.
Προφανώς αυτή η επιχείρηση μελετήθηκε καλά και χρειαστήκανε προετοιμασίες και
πληροφορίες. Ίσως κάποια τους κίνηση να βγήκε στην επιφάνεια. Ρόμπερτ, ρίξε μια
ματιά στα συμβάντα της αστυνομίας και στη δική μας βάση δεδομένων, ξεκίνα από
σήμερα και πήγαινε προς τα πίσω, Μαξιμίλιαν, καταλαβαίνω πως νιώθεις, αλλά για
να βρούμε τα καθάρματα αυτά και να πάρουν αυτό που τους αξίζει χρειάζεται να
κάνουμε κάποια πράγματα. Θέλω να βοηθήσεις τον Ρόμπερτ σε αυτή τη δουλειά.»
Ο Μαξιμίλιαν κατένευσε
και ο Άιαν στράφηκε στον Μάικ.
«Θέλω ένα μικρό κέντρο
επιχειρήσεων εδώ.»
Ο Άιαν στράφηκε στον
Σάικς.
«Μπορούμε να
χρησιμοποιήσουμε το γραφείο αυτό;»
«Φυσικά.»
Ο Μάικ βγήκε από το
γραφείο και ο Άιαν στράφηκε στην Αμέλια.
«Είναι σίγουρο ότι θα
παρακολουθούν το αεροδρόμιο για κινήσεις μας και αντιδράσεις. Θέλω να μην
μπορούν να το κάνουν. Μπορεί η Σκότλαντ Γιαρντ να επιτηρεί το αεροδρόμιο;»
«Θα το κανονίσω,» είπε η
Αμέλια.
«Γιατί να μη γυρίσει
πίσω;» είπε ο Σάικς. «Θα μπορέσουν να αποβιβαστούν και να ερευνηθεί το
αεροπλάνο για να βρεθεί η βόμβα.»
«Μας προειδοποίησαν να
μην το κάνουμε,» παρατήρησε η Αμέλια, «θα παρακολουθούν και το αεροδρόμιο
εκεί».
Ο Άιαν κοίταξε την Αμέλια
με ένα βλέμμα εκτίμησης. Ήταν γρήγορη στο να αφομοιώνει τα δεδομένα.
«Πιθανότατα θα έχουν
άνθρωπο και στο αεροπλάνο και με κάποιο τρόπο θα είναι σε θέση να πυροδοτήσει
την βόμβα,» πρόσθεσε στην αιτιολόγηση της Αμέλια. «Αυτοί οι φανατικοί δεν
λογαριάζουν τις ζωές τους.»
Ο Σάικς κούνησε το κεφάλι
του σοκαρισμένος. Ξαφνικά είχε έρθει σε επαφή με έναν κόσμο αποτρόπαιο και
βίαιο για τον οποίον μόνο άκουγε στις ειδήσεις.
«Με χρειάζεστε κάτι;
Πρέπει να επιστρέψω πάνω.»
«Όχι, κάντε τη δουλειά
σας,» είπε ο Άιαν, «θα σας ενημερώνουμε για τις όποιες εξελίξεις.»
Ο Σάικς βγήκε και ο Άιαν
έβγαλε από μια τσέπη το κινητό του. Η Αμέλια τον μιμήθηκε.
«Θα κάνω ένα τηλέφωνο στο
διευθυντή,» είπε και βγήκε. Ο Άιαν τηλεφώνησε στο στρατηγό Μακ Λίοντ και
εξήγησε την κατάσταση και τι χρειαζόταν από το FBI. Ο στρατηγός ανέλαβε να παρακάμψει
την γραφειοκρατία επικοινωνώντας κατευθείαν με το διευθυντή του στην
Ουάσιγκτον.
Η Αμέλια βγήκε στη σκάλα
έξω από το γραφείο του Σάικς και κάλεσε τον αριθμό από τον οποίο την είχε
καλέσει ο διευθυντής. Εκείνος το σήκωσε αμέσως και η Αμέλια εξήγησε τι ήταν που
χρειάζονταν. Ο διευθυντής τη διαβεβαίωσε ότι θα το φροντίσει και της είπε σε
δεκαπέντε λεπτά να είναι έτοιμη για ενημέρωση των ανδρών που θα έφταναν. Για να
μην κινήσουν την προσοχή η ενημέρωση θα γινόταν στο γραφείο της ασφάλειας στο
σταθμό του μετρό.
Μόλις έκλεισε το τηλέφωνο
η Αμέλια πήρε έναν άλλο αριθμό που τον ήξερε το ίδιο καλά με του σπιτιού της
γιατί ήταν του γραφείου της.
«Γραφείο Πληροφοριών και
Παντοδυναμίας, τι μπορώ να κάνω για την πιο καλό μυαλό της υπηρεσίας;» απάντησε
μια γυναικεία φωνή.
«Καλησπέρα και σε’ σενα Βαλέρια,»
είπε η Αμέλια χωρίς να μπορέσει να συγκρατήσει ένα χαμόγελο. «Πως είναι η
Σαββατιάτικη υπηρεσία;»
«Ησυχία, προς το παρόν,»
απάντηση η Βαλέρια Βεριντιάνα. «Ήθελες κάτι ή πήρες να δεις τι κάνω;»
«Κάτι ήθελα, είπε η
Αμέλια, συνεργάζομαι με έναν Άιαν Γκόρντον της ΜΙ6, δες αν έχουμε κάτι γι’
αυτόν, θέλω να ξέρω τι άνθρωπος είναι.»
«Έγινε, θα ψάξω αμέσως.»
«Θα σε πάρω πίσω, είπε η
Αμέλια και κλείνοντας το κινητό και επέστρεψε στο γραφείο όπου ο Άλαν μόλις
τελείωνε τη δική του συνομιλία.
Πάνω από τον Ατλαντικό
09:30
Ο Λαέρτης τελείωσε τον
καφέ του και άφησε το άφησε τη μικρή κούπας στο ανοιχτό τραπεζάκι μπροστά του.
Είχε ακούσει όπως και οι υπόλοιποι από το πιλοτήριο τον Πάτρικ να τους μιλάει
για την πτήση, πόσο ψηλά και με ποια διεύθυνση ταξίδευαν και να τους περιγράφει
την πορεία που θα ακολουθούσαν ως το Λονδίνο. Ύστερα είχε ευχηθεί καλό ταξίδι.
Ακούγοντάς τον ο Λαέρτης
είχε βεβαιωθεί ότι ήταν ο παλιός του φίλος και περίμενε την κοπέλα από την
οποία είχε ζητήσει να επισκεφθεί το πιλοτήριο, την απάντηση. Δεν είχε
επιστρέψει ακόμα αλλά δεν ήταν και περίεργο αυτό, είχε τόσα να κάνει το
πλήρωμα.
Οι δύο γυναίκες μπροστά
του συνέχιζαν να φλυαρούν με την κυρία να συστήνει στη συνομιλήτριά της τι
αξίζει στο Λονδίνο μη παραλείποντας και μερικές «πονηρές διευθύνσεις» όπως τις
χαρακτήρισε με ένα κοφτό γελάκι. Η κοπέλα που άκουγε μουσική έδειχνε να έχει
αποκοιμηθεί αγνοώντας το φως που έπαιζε παιχνίδια με τη σκιά στο πρόσωπό της.
Η κοπέλα με τα όμορφα
ασιατικά χαρακτηριστικά επέστρεψε.
«Μπορείτε
να επισκεφθείτε το πιλοτήριο,» είπε με ένα χαμόγελο.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου