Κεφάλαιο
14
Ο Δεκέμβριος έφερε μαζί
του τσουχτερό κρύο και χιόνι. Παρά το βαρύ πρόγραμμα με τα διαβάσματα και τις
πρόβες τα μέλη της αδελφότητας βρήκαν χρόνο για ένα γερό χιονοπόλεμο μέχρι που
ξεπαγιάσανε όλοι και μαζεύτηκαν μέσα να ζεσταθούν κάτω από το ζεστό ντουζ ή σε
μια θερμή αγκαλιά!
Κάτω από το ντουζ η Νιόβη
σκεφτόταν τον Τόμας και οι σκέψεις που έκανε δεν είχαν σχέση με το θεατρικό
τους έργο και δεν ήταν καθόλου αθώες. Η αλήθεια ήταν ότι τις τελευταίες μέρες
σκεφτόταν τον Τόμας κάθε στιγμή που δεν ήταν απασχολημένη με κάτι. Αν δεν
διάβαζε τα μαθήματά της ή δεν μελετούσε το ρόλο της το μυαλό της πήγαινε στον
Τόμας. Αρκούσε να μην είναι απασχολημένο το μυαλό της για να γίνει αυτό, όταν
ρέμβαζε, όταν ετοιμαζόταν να κοιμηθεί, όταν έκανε μπάνιο - όπως τώρα - έπιανε
τον εαυτό της να σκέφτεται τον Τόμας. Δεν ήταν καθόλου περίεργο, τις λίγες
μέρες που είχαν περάσει από το καυτό φιλί επί σκηνής εκείνη το είχε ζήσει με τη
φαντασία της ξανά και ξανά. Δεν είχε πια καμία αμφιβολία για το τι ένιωθε ο
Τόμας για εκείνη. Αν απλά ήθελε να ολοκληρώσει τη σκηνή αρκούσε να προσποιηθεί
πως την φιλούσε. Το φιλί του όμως ήταν διερευνητικό. Εντάξει, δεν ήταν ακριβώς
το ερωτικό φιλί που ανταλλάσσουν δυο ερωτευμένοι αλλά δεν ήταν και απλά
θεατρική κίνηση. Την είχε δοκιμάσει και εκείνη είχε ανταποκριθεί.
Βγήκε από το ντουζ και
άρχισε να ετοιμάζεται για να πάει στο θέατρο όπου είχαν πρόβα. Σε λίγο θα
έβλεπε τον Τόμας και θα ξεκαθάριζε η κατάσταση.
Κατεβαίνοντας στο ισόγειο
την περίμενε ωστόσο μια άσχημη είδηση.
-Ο Άντονι έπεσε και
έσπασε το πόδι του, είπε η Κέητ.
-Πως έγινε;
-Έπεσε στη σχολή στη
σκάλα, είπε ο Άνταμ, οι δικοί του μας πήραν τηλέφωνο. Θα μείνει στο γύψο μέχρι
τα Χριστούγεννα.
Ο Μιχάλης και ο
Μαξιμίλιαν κοιτάχτηκαν με νόημα.
-Δεν ήταν ατύχημα, είπε ο
Μαξιμίλιαν, έκανε το ίδιο που είχε κάνει και σε’ σενα. Το καθίκι!
-Τον Πάνκχερστ εννοείς;
ρώτησε η Κέητ. Δεν ήταν εκεί.
-Θα ήταν οι δικοί του, είπε
ο Μιχάλης, το’ χουν ξανακάνει το κόλπο.
Η Νιόβη κούνησε το κεφάλι
της λυπημένη.
-Έχει σημασία πως έγινε;
ρώτησε απελπισμένη, κέρδισε. Θα πάρω τον Τόμας να του πω ότι τελείωσε.
Με σκυμμένο το κεφάλι η
κοπέλα πήγε προς το τηλέφωνο αλλά τη στιγμή που σήκωνε το ακουστικό ο Μιχάλης
έπιασε το χέρι της.
-Δεν ηττηθήκαμε ακόμα. Πάμε
στο θέατρο.
-Μα δεν έχουμε...
-Ίσως να έχουμε, είπε ο
Έλληνας με ένα μυστηριώδες ύφος.
Ο Τόμας τους περίμενε στο
θέατρο καθισμένος σε μια από τις θέσεις της πρώτης σειράς. Η Νιόβη του μετέφερε
τα νέα αλλά πριν προλάβει να πει εκείνος τίποτα ο Μιχάλης πήρε το λόγο:
-Εσύ όμως μπορείς να
ερμηνεύσεις τον πρίγκηπα Γουίλλιαμ, δεν είναι έτσι;
Ο Τόμας έμεινε για λίγο
σκεφτικός και μετά κατένευσε.
-Ναι υποθέτω πως μπορώ. Πως
το ήξερες; ρώτησε το Μιχάλη.
-Στην τελευταία πρόβα
όταν έδειξες στον Άντονι πως θέλεις να παίξει στο φινάλε, το έκανες χωρίς να
κοιτάς το κείμενο. Μετά το σκέφθηκα, καμία φορά δεν είχες κοιτάξει το κείμενο
για αυτόν τον ρόλο άρα τον είχες μάθει απ’ έξω.
-Θα τον παίξεις; ρώτησε η
Νιόβη.
-Ναι, θα το κάνω.
-Υπέροχα, είπε η Νιόβη
και ανάσανε με την ανακούφιση κάποιου που έφυγε μεγάλο βάρος από πάνω του.
-Μόνο που θα έρθεις μαζί
μου στα παρασκήνια, είπε στον Μιχάλη ο Τόμας, Έγραψες το έργο και έχουμε
συζητήσει μαζί όλη την προετοιμασία του. Μπορείς να αναλαμβάνεις τα καθήκοντα
σκηνοθέτη όταν θα είμαι στη σκηνή.
-Εντάξει.
Οι πρόβες τράβηξαν ως
αργά αλλά ο Τόμας ήταν απόλυτα ευχαριστημένος με το αποτέλεσμα. Αν έπαιζαν έτσι
στην παράσταση θα σημείωναν μεγάλη επιτυχία, Άρχισαν να αποχωρούν σιγά σιγά και
ο Μαξιμίλιαν βγήκε μαζί με την Νιόβη και τον Μιχάλη από το θέατρο.
-Καλά που το σκέφθηκες
για τον Τόμας, είπε ο Μαξιμίλιαν στο Μιχάλη αλλά εκείνος αρνήθηκε τα εύσημα:
-Αν δεν το σκεπτόμουν εγώ
σίγουρα θα το έκανε εκείνος.
-Εμένα με συγχωρείτε, είπε
η Νιόβη, ξέχασα την τσάντα μου.
-Να σε περιμένουμε;
-Όχι, θα ζητήσω από τον
Τόμας να με φέρει.
Μπαίνοντας στο θέατρο η
Νιόβη τράβηξε κατευθείαν προς τα παρασκήνια και το καμαρίνι της. Περνώντας στο
διάδρομο πίσω από τη σκηνή συνάντησε τον Τόμας που ρύθμιζε κάτι στους διακόπτες
του φωτισμού της σκηνής.
-Νόμιζα πως είχατε φύγει
όλοι, είπε ο νεαρός εκκολαπτόμενος σκηνοθέτης.
-Οι υπόλοιποι φύγανε αλλά
εγώ ξέχασα την τσάντα μου και γύρισα να την πάρω.
-Α, ξέχασες την τσάντα
σου, είπε ο Τόμας με τόνο που έδειχνε ότι δεν την πίστευε. Ξέρεις τι νομίζω
εγώ;
Η Νιόβη προχώρησε προς το
μέρος του.
-Τι νομίζεις Τόμας Μουρ;
είπε προκλητικά.
-Ότι το έκανες επίτηδες.
-Και αν είναι έτσι;
ρώτησε τολμηρά η Νιόβη.
Στέκονταν τώρα αντικριστά
και κοιτάζονταν κατάματα. Η Νιόβη ένιωσε να χάνεται στο βάθος των βαθυγάλανων
ματιών του. Ο Τόμας την αγκάλιασε και έσκυψε προς το μέρος της. Η Νιόβη δεν
αντιστάθηκε, δεν μπορούσε αλλά και δεν ήθελε. Όλα τα αισθήματα που τόσες μέρες
προσπαθούσε να τιθασεύσει απελευθερώθηκαν μέσα της ζητώντας την ικανοποίησή
τους. Τα χείλη τους ενώθηκαν σε ένα φιλί άγριο, παθιασμένο, ερωτικό. Γεύθηκαν ο
ένας τον άλλο, σε αυτό το φιλί αφήνοντας το πάθος τους να εκδηλωθεί. Η Νιόβη
ένιωσε ένα ρίγος πρωτόγνωρης ευχαρίστησης να τη διατρέχει. Δεν ήθελε να σταματήσουν!
Ήθελε κι άλλο από αυτό το μεθυστικό συναίσθημα. Χωρίς να καλοκαταλάβει το πως
βρέθηκε στην αγκαλιά του Τόμας με τα πόδια της τυλιγμένα γύρω από τη μέση του
και τα σώματά τους κολλημένα, να συνεχίζει να τον φιλάει.
Μετά από λίγα λεπτά - ή
μήπως ήταν ώρες; η Νιόβη είχε χάσει την αίσθηση του χρόνου - και ενώ ήταν ακόμα
στην αγκαλιά του Τόμας εκείνος της είπε:
-Σε θέλω στη ζωή μου
Νιόβη, το ξέρω εδώ και καιρό. Απλά δεν ήξερα τι σκεφτόσουν εσύ.
-Και εκείνη η κοπέλα;
είπε η Νιόβη αόριστα ενθυμούμενη το τηλέφωνο που το είχε σηκώσει κάποια
γυναίκα.
-Η Κλερ, έχει φύγει καιρό
από τη ζωή μου, είπε ο Τόμας.
Η Νιόβη δεν τον άφησε να
πει τίποτα άλλο. Τον φίλησε ξανά με πάθος.
-Κοιμάσαι μαζί της;
Ο Μιχάλης ύψωσε το βλέμμα
του από το βιβλίο που διάβαζε στο κοινό δωμάτιο και κοίταξε τον Αλέξανδρο που
στεκόταν δίπλα του με το βλέμμα στραμμένο στη Ντήντρα. Η κοπέλα μιλούσε με την
Κέητ αλλά συχνά γύριζε και κοίταζε τον Μιχάλη.
-Γιατί;
-Φήμες λένε πως θεάθηκε
να βγαίνει από το δωμάτιο σου το πρωί.
-Κοιμάμαι μαζί της, είπε
ο Μιχάλης, και το εννοώ...
-Έκανες και κάτι σωστό, είπε
ο Αλέξανδρος με ένα πονηρό χαμόγελο, καλή;
-....Κυριολεκτικά, ολοκλήρωσε
ο Μιχάλης. Η Ντήντρα έχει ακόμα ανασφάλειες από το σοκ που την υπέβαλλε ο
Πάνκχερστ. Πολλές φορές έρχεται να κοιμηθεί δίπλα μου και δεν της το αρνούμαι.
-Δεν την έχεις...
-Όχι, την αγαπώ πολύ και
αυτό θα γίνει μόνο αν θέλει.
Ο Μιχάλης χαμογέλασε με
την έκπληξη του Αλέξανδρου και ξαναγύρισε στο βιβλίο του.
-Η αδερφή μου λάμπει από
χαρά, είπε ο Αλέξανδρος που τώρα κοίταζε τη Νιόβη η οποία μιλούσε με την
Μέλοντι που είχε έρθει να ρυθμίσουν τις τελευταίες λεπτομέρειες για το επόμενο
βράδυ, κερδίσατε στο μαραθώνιο; Δεν μου είπε τίποτα.
-Έχει κάθε λόγο να είναι,
είπε ο Μιχάλης χωρίς να σηκώσει το βλέμμα του από το βιβλίο. Και θα κερδίσουμε
και το μαραθώνιο, μην ανησυχείς.
Ο Μιχάλης ήξερε πολύ καλά
το λόγο της ευτυχίας της Νιόβης. Ήταν εξ’ άλλου ο μόνος που δεν κοιμόταν όταν
εκείνη γύρισε από την βόλτα της με τον Τόμας που ακολούθησε το γεμάτο πάθος
φιλί τους στο θέατρο. Δεν ήταν ο μόνος που το είχε καταλάβει βέβαια, τις
τελευταίες μέρες η Νιόβη ήταν η προσωποποίηση της ευτυχισμένης γυναίκας και η
αιτία ήταν σχεδόν ολοφάνερη. Αφού δεν είχε πει τίποτα ακόμα στον αδερφό της
εκείνος δεν είχε λόγο να το κάνει.
-Θα κερδίσετε; Πολύ
σίγουρο σε βλέπω.
-Ο Μαξιμίλιαν κέρδισε τον
Πάνκχερστ χθες στο σκάκι και ισοβαθμούμε στην πρώτη θέση. Όλα θα κριθούν από το
θεατρικό έργο. Απόψε είναι του Πάνκχερστ, αύριο το δικό μας.
-Κατάλαβα.
-Έπρεπε να δεις τη φάτσα
του όταν ο Μαξιμίλιαν αφιέρωσε τη νίκη του στη Μέλοντι, είπε ο Μιχάλης. Και θα
χαρώ να τη δω και αύριο.
Η Νιόβη κοίταξε από την
ειδική θυρίδα των παρασκηνίων την πλατεία, δεν υπήρχε καμία άδεια θέση. Στην
πρώτη σειρά κάθονταν οι καθηγητές που θα ήταν οι κριτές και πίσω τους ήταν το
κοινό. Η κοπέλα μπορούσε να διακρίνει στη δεύτερη σειρά, ακριβώς πίσω από την
κριτική επιτροπή τον Πάνκχερστ.
-Όχι ρε, εκεί βρήκε να κάτσει;
είπε η κοπέλα φοβούμενη - και όχι άδικα - πως θα εκμεταλλευόταν τη θέση του για
να υποδείξει στους κριτές όλα τα λάθη που θα διέκρινε.
-Έτοιμη;
Στράφηκε και αντίκρισε
τον Τόμας που ήταν ντυμένος με το κουστούμι του.
-Φοβάμαι, ομολόγησε.
Ο Τόμας την αγκάλιασε και
εκείνη ακούμπησε το κεφάλι της στο στήθος του. Εκείνος της χάιδεψε τα μαλλιά
και η Νιόβη ένιωσε το άγχος της να εξαφανίζεται σαν την πρωινή πάχνη στον ήλιο.
-Είμαι σίγουρος ότι θα
τους κάνεις να παραληρούν, είπε ενώ ακουγόταν το ειδικό κουδούνι.
Η αυλαία άρχισε να
τραβιέται. Η Νιόβη πήρε βαθιά ανάσα και έκλεισε τα μάτια της. Ακούστηκε δεύτερη
φορά το κουδούνι. Ο Τόμας σφράγισε τα χείλη της με ένα γλυκό φιλί και της
ψιθύρισε:
-Θα είμαι δίπλα σου, μαζί
θα τα καταφέρουμε.
Το κουδούνι ακούστηκε
τρίτη φορά. Η παράσταση άρχιζε. Η Νιόβη με μια βαθιά ανάσα άφησε την ζεστή
παρηγορητική αγκαλιά του Τόμας και βγήκε στη σκηνή.
Μόλις την έλουσε το φως
των προβολέων στη σκηνή ξέχασε κάθε άλλη σκέψη. Το άγχος της χάθηκε. Ήταν
γεννημένη να το κάνει αυτό, ήταν αυτό που της άρεσε και που τόσο πολύ
επιθυμούσε. Τώρα είχε έρθει η ώρα να αρχίσει να πραγματοποιεί το όνειρό της και
δεν θα έκανε πίσω. Δεν θα άφηνε το άγχος να της καταστρέψει την ευχαρίστηση
αυτής της στιγμής, της επίσημης πρεμιέρας της ως ηθοποιού. Κοίταξε την Κέητ που
έμπαινε από την άλλη πλευρά της σκηνής και ξεκίνησε το ρόλο της:
"Ιλέην, παιδική μου
φίλη
και μόνε σύντροφε των
μυστικών της καρδιάς μου..."
Ένιωσε μια ζεστασιά να
την κυριεύει και μια πρωτόγνωρη αποφασιστικότητα να πετύχει σ’ αυτό που είχε
ξεκινήσει να κάνει, Άφησε τον εαυτό της ελεύθερο να παρασυρθεί από το έργο και
το ρόλο, για τις επόμενες δυο ώρες δεν θα ήταν η Νιόβη αλλά η Φιντέλια.
-Είσαι υπέροχη αγάπη μου,
μονολόγησε ο Τόμας βλέποντας τη Νιόβη να παίζει.
-Ναι, είναι πολύ καλή, είπε
ο Μιχάλης που ήρθε να σταθεί δίπλα του.
Ο Τόμας τον κοίταξε, ο
Μιχάλης παρακολουθούσε με προσοχή το παίξιμο των δυο κοριτσιών στη σκηνή αλλά
υπήρχε κάτι το βεβιασμένο στην έκφραση του προσώπου του και τώρα πια τον ήξερε
αρκετά για να ξέρει τι είναι.
-Πονάς;
-Ναι, είπε ο Μιχάλης,
αλλά μην σ’ απασχολεί. Βγαίνεις σε λίγο.
-Είμαι έτοιμος.
Ο Τόμας προχώρησε να βγει
στη σκηνή και ο Μιχάλης έριξε μια ματιά στο κοινό. Παρακολουθούσαν με
ενδιαφέρον την παράσταση. Ο Πάνκχερστ δεν πρόσεχε σχεδόν καθόλου την παράσταση
κοίταζε την κριτική επιτροπή. Και όταν δεν κοίταζε την κριτική επιτροπή το
γεμάτο μίσος βλέμμα του στρεφόταν στην Ντήντρα. Η κοπέλα καθόταν στην άκρη της
ίδιας σειράς και παρακολουθούσε την παράσταση παρ’ ότι την είχε δει και στις
πρόβες. Ο Μιχάλης δεν ανησυχούσε για την ασφάλειά της. Ήταν με τα μέλη της αδελφότητας
που δεν συμμετείχαν στο έργο.
Ο Τόμας τώρα παίζοντας το
ρόλο του στην εντέλεια εξυμνούσε την ομορφιά της αγαπημένης του.
"...Τα μαλλιά σου
στο χρώμα του γλυκού μελιού
την γλύκα του χαρίζουν
στο αγγελικό σου πρόσωπο..."
Το κοινό είχε μαγευτεί. Παρακολουθούσε
τους δυο πρωταγωνιστές να έρχονται κοντά, να ανακαλύπτουν πόσο ταιριάζουν και
τελικά να αγαπιούνται. Ο Μιχάλης χαμογέλασε βλέποντας την ανταπόκριση του
κοινού. Λυπόταν τον Άντονι για αυτό που είχε πάθει, ήξερε εκ πείρας πόσο
επώδυνο ήταν, αλλά τους είχε βγει σε καλό. Όσο καλός ηθοποιός και αν ήταν δεν
μπορούσε να πετύχει τη χημεία που είχε ο Τόμας με τη Νιόβη, κάτι αναμενόμενο
βέβαια μιας και ήταν πραγματικά ερωτευμένοι και μάλιστα σε αυτό ακριβώς το
σημείο όπως και οι ήρωες που υποδύονταν, στην αρχή του έρωτά τους.
Ο Μαξιμίλιαν ήρθε δίπλα
του.
-Έτοιμος; του ψιθύρισε ο
Μιχάλης.
-Ναι, είπε εκείνος.
"Όποιος υποκρίνεται
τον ευγενή
με σκοπό το κέρδος πρέπει
να θανατώνεται"
η κοπέλα που έπαιζε την
Ραμόνα Γκενζ έλεγε με μια φωνή που παλλόταν από μίσος. Ήταν πολύ καλή στο ρόλο
της.
"Ψέματα λοιπόν όλα;
Και ποια είσαι
και τα αισθήματά
σου;"
η φωνή του Τόμας ήταν
γεμάτη απελπισία.
"Όχι!
Γι’ αυτά ψέματα
ποτέ δεν είπα.
Η αγάπη είναι ιερή
για να τη μολύνει το ψέμα."
Η Νιόβη ήταν στραμμένη
στον Τόμας με τα χέρια απλωμένα προς το μέρος του ικετευτικά και με δάκρυα στα
μάτια της. Ήταν εξαιρετική στο ρόλο της Φιντέλια σαν να είχε γραφεί για εκείνη.
"Θα ήθελα να το
πιστέψω,
ο Θεός μόνο ξέρει
πόσο".
-Αυτό είναι, είπε ο
Μαξιμίλιαν και προχώρησε για να μπει στη σκηνή.
"Θάνατος!
Όπως ο νόμος
προστάζει."
"Ο ΝΟΜΟΣ ΕΙΜΑΙ
ΕΓΩ!"
Η βροντερή φωνή του
Μαξιμίλιαν έκανε μερικούς από τους θεατές να τιναχθούν στα καθίσματά τους όπως
τους είχε συνεπάρει το έργο. Προχώρησε στη μέση της σκηνής όπου του εξέθεσαν
την υπόθεση και η Κέητ με μια συνεσταλμένη φωνή που δεν απείχε από την κανονική
της έλεγε πως ήταν τίτλος που ανήκε στη Φιντέλια από τη μητέρα της. Ο Μιχάλης
κοίταξε την κοπέλα που έπαιζε τη Ραμόνα Γκενζ. Μερικές φορές είχε πρόβλημα να
θυμηθεί την επόμενη ατάκα που ήταν στα λατινικά. Αλλά όχι αυτή τη φορά.
"In terram Salicam muliers ne succedat."
"Στη Σαλική γη
καμία γυναίκα ας μην
κληρονομεί"
ο Μαξιμίλιαν ξεκινούσε την
κάθαρση της υπόθεσης.
Το κοινό παρακολουθούσε
γοητευμένο, τους είχε κερδίσει αυτή η ιστορία.
"Άκου το λόγο του
Θεού που λέει στους Αριθμούς
όταν κάποιος πεθάνει
η κληρονομιά του ας
περάσει στην κόρη.
Άθλια γυναίκα!
Το μίσος τρώει την καρδιά
σου!"
Σ’ αυτό το σημείο η
κοπέλα που έπαιζε την κακιά του έργου έκανε το βήμα πίσω που είχε προσθέσει ο
Τόμας στην πρόβα που πρωτομίλησε τη Νιόβη.
"Δεν κέρδισε τίποτα
μόνο αγάπη
τη Φιντέλια αγάπησε ο
Γουίλλιαμ
κι όχι τον τίτλο της.
Γι’ αυτό εκείνοι θα
παντρευθούν και θα ζήσουν ευτυχισμένοι
και’ συ μοχθηρή γυναίκα
εξορίζεσαι
μακριά απ’ αυτό το
βασίλειο και τους ανθρώπους του
κάπου όπου δεν θα μπορείς
να κάνεις κακό."
Η υπόθεση έβαινε προς το
τέλος της, τώρα μόνο ο Τόμας και η Νιόβη ήταν στην σκηνή.
"Δεν έχω της αυλής
τους τρόπους
τους λεπτούς
μα η καρδιά μου
ειλικρινά μιλά.
Σ’ αγαπώ όσο μπορεί μόνο
η καρδιά η γυναικεία ν’
αγαπά
μ’ όλο μου το είναι,
μ’ όλη μου τη δύναμη
με κάθε χτύπο της καρδιάς
μου
τώρα και για πάντα,
όσο ζω θα σ’ αγαπώ".
Η Νιόβη απήγγειλε με μάτια
που έλαμπαν και ο Τόμας μπροστά της ήξερε ότι εννοούσε κάθε λέξη από την
εξομολόγηση αγάπης που έκλεινε το έργο. Η Νιόβη ρίχτηκε στην αγκαλιά του, την
κράτησε και φιλήθηκαν.
Για μια στιγμή επικράτησε
ησυχία, απόλυτη σιγή και μετά ακολούθησε ένας καταιγισμός χειροκροτημάτων και
ζητωκραυγών. Πολλοί είχαν σηκωθεί όρθιοι και δεν ήταν λίγες οι κυρίες που
σκούπιζαν τα βουρκωμένα μάτια τους. Ήταν πλήρης αποθέωση. Στην αγκαλιά του
Τόμας η Νιόβη ένιωθε πως είχε κατακτήσει τον παράδεισο, ήταν με εκείνον που την
αγαπούσε και μόλις είχε ολοκληρώσει την πρώτη της παράσταση με τρομερή όπως
φαινόταν επιτυχία, Άφησε την αγκαλιά του Τόμας και υποκλίθηκαν στο κοινό μαζί
με τους υπόλοιπους ηθοποιούς που ξαναβγήκαν στη σκηνή.
Το χειροκρότημα
καταλάγιασε μετά από αρκετά λεπτά και τότε ο Ράινχαρτ ανέβηκε στη σκηνή. Πλησίασε
τη Νιόβη και της έσφιξε το χέρι σαν αρχηγού της αδελφότητας.
-Έχουμε πολλά χρόνια που
κάνουμε τον μαραθώνιο αλλά πρώτη φορά είδαμε τέτοια παράσταση. Είναι ξεκάθαρο
ότι είστε οι νικητές στο διαγωνισμό θεατρικού έργου και βέβαια αυτό σας φέρνει
και πρώτους στο μαραθώνιο. Συγχαρητήρια!
Το κοινό ξέσπασε και πάλι
σε χειροκρότημα ενώ τα μέλη της αδελφότητας συγκεντρώνονταν στη σκηνή για να
γιορτάσουν τη νίκη τους.
-Κύριε Πάνκχερστ, είπε ο
Ράινχαρτ. Χάσατε μετά από τρεις συνεχείς νίκες, νομίζω ότι οφείλετε να
συγχαρείτε τους αντιπάλους σας.
Ο Πάνκχερστ δεν μπορούσε
να κάνει αλλιώς. Ανέβηκε στη σκηνή και έδωσε το χέρι του στη Νιόβη.
-Συγχαρητήρια, είπε ξερά
και ενώ το κοινό χειροκροτούσε και πάλι κατέβηκε από τη σκηνή κόκκινος από οργή
και με το βλέμμα του να στάζει φαρμάκι.
Ενώ όλοι γιόρταζαν τη
νίκη τους η Νιόβη ξαναγύρισε στην αγκαλιά του Τόμας και τον φίλησε με πάθος. Ο
Μαξιμίλιαν που ήταν κοντά τους χαμογέλασε, Ένιωσε κάποιον να τον σκουντάει και
στράφηκε για να αντικρίσει την Μέλοντι.
-Ζηλεύεις;
Ο Μαξιμίλιαν γέλασε.
-Γιατί;
Αντί απάντησης η Μέλοντι
τον αγκάλιασε και τον φίλησε με πάθος.
Πέρασε από μεσάνυχτα για
να αρχίσουν να κοπάζουν οι εορτασμοί και να αποσυρθούν στα δωμάτιά τους τα μέλη
της αδελφότητας. Η Νιόβη συνόδεψε τον Τόμας στη εξώπορτα.
-Νομίζω ότι κάπου εδώ
λέμε καληνύχτα, είπε η κοπέλα. Σίγουρα δεν μπορώ να σε μεταπείσω να μείνεις εδώ
απόψε;
Ο Τόμας έσκυψε και τη
φίλησε.
-Πρέπει να σηκωθώ πρωί. Καληνύχτα.
Την ξαναφίλησε, η Νιόβη
ανταποκρίθηκε θερμά, κόλλησε το σώμα της στο δικό του και τύλιξε τα χέρια της
γύρω από το λαιμό του. Χάιδεψε τα μαλλιά του ενώ το φιλί τους βάθαινε, γινόταν
πιο παθιασμένο πιο ερωτικό. Ο Τόμας τραβήχτηκε και την κοίταξε.
-Ξέρεις πόσο σε θέλω, άρχισε
αλλά η Νιόβη δεν τον άφησε να συνεχίσει.
-Είμαι ευτυχισμένη απόψε,
είπε, το έργο πήγε υπέροχα, η πρεμιέρα μου σαν ηθοποιός ήταν παραπάνω από κάθε
μου φαντασία και νικήσαμε στο μαραθώνιο... Και το πιο σημαντικό, έχω εσένα στη
ζωή μου. Μείνε κοντά μου αυτήν την υπέροχη νύχτα.
Τον ξαναφίλησε κάνοντας
τον πόθο του για εκείνη να δυναμώσει σαν φωτιά σε δυνατό αέρα και να πάρει τον
έλεγχο. Ο Τόμας τη φίλησε στέλνοντας ρίγη ευχαρίστησης να διατρέξουν το σώμα
της και να την πάρουν μακριά από την πεζή πραγματικότητα σε έναν κόσμο άλλο που
μόνο οι ερωτευμένοι μπορούν να διαβούν τις πύλες του. Τη σήκωσε στην αγκαλιά
του και τη μετέφερε στο δωμάτιό της. Εκεί την απίθωσε απαλά πάνω στο κρεβάτι
της και την ξαναφίλησε με πάθος.
Δεν άναψαν φως, δεν
χρειαζόταν για να βαδίσουν το μονοπάτι που ακολουθούν οι εραστές από καταβολής
κόσμου.
Η Ντήντρα περίμενε να
ησυχάσουν όλοι για να αφήσει το δωμάτιό της και να πάει κοντά στον Μιχάλη. Απόψε
το είχε ανάγκη περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Είχε δει το βλέμμα του Πάνκχερστ
και ήξερε πως δεν προμήνυε τίποτα καλό. Ήξερε πως δεν υπήρχαν όρια στην κακία
του και αυτό την γέμιζε με τρόμο που έπαιρνε εφιαλτικές μορφές στα όνειρά της.
Άνοιξε με προσοχή την
πόρτα του δωματίου του Μιχάλη που κοιμόταν ήδη. Πλησίασε κοντά προσέχοντας να
μην κάνει θόρυβο και μετά χώθηκε δίπλα του στο κρεβάτι. Ήταν ζεστά εδώ και
ένιωθε ασφαλής. Στον ύπνο του ο Μιχάλης την αγκάλιασε και εκείνη αποκοιμήθηκε
με το κεφάλι της στο στέρνο του. Ήταν ευτυχισμένη.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου