Νυχτερινή Πένα

 

3.

Μια Ομάδα Για Μια Επικίνδυνη Αποστολή

 

1.

Χιούστον                                                             

12 Δεκεμβρίου

11:23

Το πλήθος σηκώθηκε όρθιο και ξέσπασε σε χειροκροτήματα καθώς ο νεαρός παίχτης της γηπεδούχου ομάδας έκανε το γύρο του γηπέδου και ακουμπούσε τη βάση κερδίζοντας πολύτιμους βαθμούς αλλά και το παιχνίδι για την ομάδα του. Οι συμπαίκτες του έτρεξαν να τον αγκαλιάσουν με πρώτο έναν νεαρό που του έμοιαζε όσο και το είδωλό του στον καθρέφτη. Οι πανηγυρισμοί συνεχίστηκαν στον πάγκο και τα αποδυτήρια αλλά και στο χώρο στάθμευσης αυτοκινήτων που τους περίμενε ένας άνδρας στον οποίο οι δύο δίδυμοι έμοιαζαν.

-Τα καταφέρατε και οι δύο πολύ καλά, μπράβο σας! είπε.

-Ο Τζος έκανε γύρο, είπε ο ένας έφηβος.

-Το ξέρει Μπιλ, είπε ο άλλος. Τον είδε τον αγώνα.

Ο άνδρας χαμογέλασε και ανακάτωσε τα μαλλιά του γιου του.

-Μπείτε μέσα, είπε καθώς άνοιγε την πόρτα ενός παλιού και ταλαιπωρημένου αλλά πάντα αξιόπιστου τζιπ

Δύο ένστολοι πλησίασαν τον άνδρα, φορούσαν και οι δύο την επίσημη μπλε στολή της αεροπορίας.

-Ο σμηναγός Κάρτερ;

-Ο ίδιος, απάντησε ο άνδρας.

-Δυστυχώς η άδεια σας ανακαλείται σερ, πρέπει να παρουσιαστείτε άμεσα στον κύριο Κάλθορπ.

-Τον αρχηγό αποστολών;

-Μάλιστα.

Καθώς οι δύο άνδρες απομακρύνονταν έριξε μια ματιά γύρω. Είδε πιο πέρα μια εντυπωσιακά όμορφη γυναίκα που στεκόταν σαστισμένη με τα κλειδιά του αυτοκινήτου της στο χέρι.

-Έλι! φώναξε και η γυναίκα γύρισε προς το μέρος του και τον κοίταξε. Εκείνος άφησε το αυτοκίνητό του και πλησίασε τη γυναίκα.

-Σε ανακαλέσανε και’ σενα; ρώτησε καθώς έφτανε κοντά.

-Ναι, κάτι θα συμβαίνει επείγον, είπε η γυναίκα.

-Σου είπαν τίποτα;

-Μόνο να παρουσιαστώ στον Κάλθορπ. Τι μπορεί να είναι τόσο επείγον; ρώτησε η γυναίκα. Το όνομά της ήταν Ελιζαμπέτα Λέητον, αλλά οι συνάδελφοι τη φώναζαν απλά Έλι. Όπως και ο Άλαν Κάρτερ ήταν πιλότος της NASA παρότι εκείνη σαν νεότερη είχε ακόμη το βαθμό του υποσμηναγού.

-Έχουν και άλλα πληρώματα, είπε ο Άλαν, για να ανακαλούν εμάς κάτι τους έχει ανησυχήσει.

-Λες να συμβαίνει κάτι στο Σταθμό;

-Δεν νομίζω. Θα μάθουμε σύντομα, θα πάω τα παιδιά σπίτι και θα πάω στο κέντρο.

-Θα σε δω εκεί.

Ο Άλαν επέστρεψε στο αυτοκίνητό του και κάθισε στη θέση του οδηγού. Οι δύο γιοι του ανέλυαν τον αγώνα που μόλις είχαν παίξει αλλά μόλις μπήκε, ο Μπιλ ρώτησε:

-Τι έγινε; Γιατί σε θέλανε οι αξιωματικοί;

-Υποσμηναγός ήταν ο ένας και αρχισμηνίας ο άλλος, διόρθωσε ο Τζος που ονειρευόταν να ακολουθήσει τα βήματα του πατέρα του.

-Καλά – καλά, έκανε ανυπόμονα ο Μπιλ, τι θέλανε;

Ο Άλαν χαμογέλασε. Οι δυο γιοι του ήταν τελείως διαφορετικοί, ο Τζος υπομονετικός και μεθοδικός, ο Μπιλ αυθόρμητος και ανυπόμονος.

-Δεν ξέρω, απλά με καλέσανε να επιστρέψω στο διαστημικό κέντρο. Δεν μου είπαν γιατί.

 

Η Ελεωνόρ είχε την ίδια απορία καθώς οδηγούσε προς το σπίτι της με την έφηβη κόρη της στο πλευρό της. Ο Άλαν είχε δύο γιους, εκείνη είχε μια μοναχοκόρη που τη λάτρευε. Η Έημι της είχε μοιάζει, όχι μόνο φυσιογνωμικά αλλά και από πλευράς χαρακτήρα, ήταν γεμάτη ζωή και δεν έπαιρνε ποτέ στα σοβαρά απαγορεύσεις που είχαν να κάνουν με τα στερεότυπα ή τις προκαταλήψεις.

Αυτός ήταν ο λόγος που βρίσκονταν στο γήπεδο τώρα, η Έημι λάτρευε το μπέιζμπολ και παρακολουθούσε τους αγώνες παρότι δεν μπορούσε να παίξει στη σχολική ομάδα αν και ευελπιστούσε ότι θα το έκανε αργότερα στο πανεπιστήμιο.

-Σε καλέσανε πίσω; ρώτησε τώρα τη μητέρα της.

-Ναι.

-Γιατί; Δεν είσαι σε άδεια;

-Κανονικά είμαι, αλλά προφανώς κάτι άλλαξε. Και δεν είναι κάτι που θα μπορούσε να αφορά τρέχουσα αποστολή αφού δεν είμαι σε κάποιο αναπληρωματικό πλήρωμα. Δεν θα ήθελα να σε αφήσω μόνη.

Η Έημι χαμογέλασε, το χαμόγελο τόνιζε ακόμα περισσότερο τις μεταξύ τους ομοιότητες,

-Δεν πειράζει, δεν είμαι και μωρό πια.

 

2.

Παραλία Σάντα Μόνικα

12 Δεκεμβρίου

18:15

Οι περισσότεροι είχαν αφήσει την παραλία αλλά εκείνος όχι, η θέα του ατέρμονου ωκεανού ήταν το μόνο πράγμα που μπορούσε να του επιφέρει γαλήνη έστω και για λίγο. Σαν να μπορούσε να σβήσει την οδύνη, να την πάρει μαζί του και να την καταχωνιάσει στα βάθη του αφήνοντάς τον να βρει τη γαλήνη. Άφηνε τον απαλό κυματισμό να τον ηρεμεί και τον ήχο του να αποκοιμίζει τον πόνο.

Μια νεαρή με ένα ανύπαρκτο μπικίνι πέρασε από μπροστά του λικνίζοντας το κορμί της με προσμονή αλλά ο άνδρας την κοίταξε αδιάφορα. Όταν έχεις δει τους χειρότερους εφιάλτες σου να γίνονται πραγματικότητα, και η πιο όμορφη γυναίκα στον κόσμο σου γίνεται αδιάφορη. Αναρωτήθηκε τι θα έλεγε εκείνη αν ήξερε ότι η παρουσία της τον απέτρεπε να βγάλει κάτω από την πετσέτα θαλάσσης που βρισκόταν δίπλα του, το Γκλοκ που είχε πάντα μαζί του, τον πειρασμό να δώσει ένα τέλος στο μαρτύριό του με απότομο όσο και μόνιμο τρόπο.

Η Σύνθια δεν θα το ήθελε, ούτε η Κέλλυ, αλλά το να είναι μακριά τους δεν ήταν ένα μαρτύριο που μπορούσε να αντέξει. Κάθε μέρα χρειαζόταν αγώνας για να συνεχίσει.

Άκουσε βήματα πίσω του και στράφηκε. Η νεαρή με το μπικίνι είχε ξεμακρύνει τώρα και ήταν μόνος του εδώ, όποιος ερχόταν ήταν για εκείνον. Αντίκρισε δύο ένστολους με την μπλε στολή της αεροπορίας. Τα διακριτικά τους ήταν της 14^ης Αεροπορικής Διοίκησης με έδρα το Λόμποκ της Καλιφόρνια, δεν ήταν μια τυχαία αεροπορική διοίκηση, ανήκε στην διοίκηση διαστήματος πράγμα που σήμαινε ότι ήταν σίγουρα εδώ για εκείνον.

-Σμηναγέ Στρονγκ; είπε ο ένας.

Ο καθισμένος άνδρας κατένευσε κοιτώντας τους αδιάφορα.

-Επανέρχεστε στην ενεργό υπηρεσία, σερ, παρουσιάζεστε στο Χιούστον στο Διαστημικό Κέντρο Τζόνσον.

Δεν ήταν περίεργο που τον καλούσαν στο Διαστημικό Κέντρο, εκεί ήταν η θέση του, αλλά το ότι τον ήθελαν κάτι μετά από έναν χρόνο απουσίας. Ένευσε καταφατικά ότι κατάλαβε και πήρε το φάκελο που του έδωσαν. Άκουσε να συζητούν καθώς απομακρύνονταν.

-Πώς κατάντησε έτσι;

-Η γυναίκα και η κόρη του σκοτώθηκαν σε ένα τροχαίο δυστύχημα…

Ένα τροχαίο δυστύχημα που είχε γίνει μπροστά στα μάτια του. Ένα δυστύχημα που δεν κράτησε παρά μόνο μερικά δευτερόλεπτα αλλά αντηχούσε για πάντα στη ζωή του.

Σηκώθηκε από την άμμο. Ίσως η ενεργός υπηρεσία του προσέφερε τη λύτρωση που επιζητούσε.

 

3.

Νέα Υόρκη

Μπαρ Τζινξ

20:15

Η μουσική στο κλαμπ ήταν πιο δυνατή από το επιτρεπόμενο και στους πιο ελαστικούς κανόνες για τη λειτουργία τέτοιων χώρων αλλά ο Μάρκους Φορ δεν την πρόσεχε καν, όχι στην ένταση αλλά και στο περιεχόμενο. Το μπαρ έπαιζε κυρίως τις επιτυχίες της μόδας ή τα κομμάτια της νέας ηλεκτρονικής τάσης για κομμάτια που ήταν εξ’ ολοκλήρου σχεδιασμένα και εκτελεσμένα σε υπολογιστή χωρίς την πραγματική χρήση μουσικών οργάνων. Η προσοχή του ήταν στραμμένη εξ’ ολοκλήρου στην ημίγυμνη κοπέλα δίπλα του, είχαν καθίσει σε έναν καναπέ λίγο πιο μακριά από την πίστα χορού και την πολλή κίνηση.

-Τι θα κάνεις μετά; ρώτησε την γυναίκα.

-Λέω να πάω κάπου ήσυχα, εσύ;

-Δεν ξέρω, είπε ο Μάρκους. Εξαρτάται.

-Από τι; έκανε η γυναίκα περνώντας τη γλώσσα της από τα χείλη της.

Ο Μάρκους ήταν έτοιμος να κάνει την κίνησή του όταν δύο ένστολοι πλησίασαν και στάθηκαν πάνω από τα κεφάλια τους.

-Ο κύριος Φορ; είπε ο ένας.

-Δεν είσαι παντρεμένη ε; ρώτησε την κοπέλα ο Μάρκους.

-Δεν είμαστε αστυνομικοί κύριε Φορ, είπε ο ένας ένστολος, ο ίδιος που είχε μιλήσει και πριν, είμαστε από την 24^η Αεροπορική Διοίκηση στο Τέξας και θα σας συνοδεύσουμε εκεί.

-Πρέπει τώρα;

-Μάλιστα κύριε, είπε ο ένας αξιωματικός.

-Θα σου τηλεφωνήσω, είπε στην κοπέλα ο Μάρκους Φορ και σηκώθηκε απρόθυμα.

          

4.

Μαίρυλαντ

Νοσοκομείο Βηθεσδά

21:00

Το επισκεπτήριο είχε από ώρα τελειώσει και οι γιατροί είχαν κάνει τις τελευταίες επισκέψεις για απόψε οπότε είχε αρχίσει να απλώνεται η σχεδόν απόλυτη ηρεμία και αταραξία του νοσοκομείου. Πολλοί από τους νοσηλευόμενους είχαν καταφύγει στον ύπνο και την ανακούφιση που αυτός προφέρει.

Ο αξιωματικός που διέσχιζε τους διαδρόμους με τον φάκελο ανά χείρας μαζί με το πηλήκιό του ήξερε πως είχε έρθει αργά αλλά δεν μπορούσε να κάνει και αλλιώς. Αυτήν την ώρα είχαν έρθει οι διαταγές και μάλιστα με την επισήμανση να μην περιμένει το πρωί. Έφτασε στο δωμάτιο που αναζητούσε και κοίταξε μέσα από την ανοιχτή πόρτα, ένας άνδρας καθόταν στο κρεβάτι και είχε δίπλα του το τραπέζι για το φαγητό. Είχε ακουμπήσει εκεί ένα λάπτοπ τελευταίας γενιάς και δούλευε με το φως πάνω από το κρεβάτι του.

-Συγνώμη, είπε. Ο επισμηναγός Γκόρντον;

Ο άνδρας στο κρεβάτι σήκωσε το βλέμμα του.

-Θα είναι έτοιμη η αναφορά ως το πρωί όπως ενημέρωσα τον στρατηγό Γουέστ, είπε με ένα νεύμα στο λάπτοπ.

-Δεν είμαι από τον στρατηγό Γουέστ σερ, είπε ο νεαρός αξιωματικός. Έρχομαι από το Χιούστον. Σας χρειάζονται εκεί.

Ο άνδρας στο κρεβάτι κούνησε το κεφάλι του. Πήρε δίπλα από το λάπτοπ ένα μικρό τηλεχειριστήριο κα πίεσε ένα πλήκτρο, με έναν βόμβο μια αιωρούμενη πλατφόρμα στην άκρη του δωματίου ενεργοποιήθηκε. Ο αξιωματικός αιφνιδιάσθηκε, δεν το περίμενε αυτό. Τέτοιες πλατφόρμες είχαν ευρύτατα αντικαταστήσει τα αναπηρικά καροτσάκια την τελευταία δεκαετία αλλά ο άνδρας απέναντί του δεν φαινόταν για ανάπηρος. Εκείνος οδήγησε την πλατφόρμα κοντά στο κρεβάτι και μετά με σίγουρες κινήσεις των χεριών του μεταφέρθηκε σε αυτή.

-Έτοιμος για μετακίνηση, ελπίζω μόνο το μέσο μεταφοράς μας να μην είναι μακριά.