Από παιδί με χαρακτήριζε η ζωηρή φαντασία, όχι του στυλ
να έχω φανταστικό φίλο ή να βλέπω παράξενα πράγματα στις σκιές αλλά με το να
έχω την έμπνευση να στήνω πλοκές και ιστορίες με κάθε ευκαιρία, να τις παίξω με
τα στρατιωτάκια μου ή με φίλους ή να τις διηγηθώ και φυσικά αργότερα να τις
γράφω.
Μεγάλωσα σε έναν κόσμο όπου ήμουν ο μόνος που ήξερα τα
βιβλιοπαιχνίδια στον περίγυρό μου, και που ελάχιστοι είχαν μια ιδέα του τι
είναι φανταστικό. Διαπίστωσα ακόμα μεγαλώνοντας ότι η φαντασία ήταν από
ανεπιθύμητη έως παρεξηγήσιμη, αν δεν ήσουν προσγειωμένος απόλυτα στην
πραγματικότητα με στόχο την καλή δουλειά με καλές απολαβές δεν σε θεωρούσαν
φυσιολογικό. Το αποτέλεσμα; Να με κοιτάζουν πολλοί λοξά ακούγοντας για
μυθιστορήματα και μάλιστα φαντασίας. Από την πλευρά μου εγώ δεν έκανα ποτέ πίσω
και κανέναν συμβιβασμό. Ήμουν και παραμένω οπαδός της φαντασίας και εκείνη
υπηρετεί το περισσότερο του έργου μου.
Εσείς
πόσο ρεαλιστές είστε; Πατάτε και με τα δύο πόδια στη γη ή ταξιδεύτε πρόθυμα και
στους κόσμους της φαντασίας; Λογοτεχνικά την προτιμάτε;
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου