Νυχτερινή Πένα

1.

Αλλεπάλληλα Περιστατικά

 

1.

 

Ο Νιουτ Σλέσιγκερ βλαστήμησε για πολλοστή φορά εκείνη τη μέρα καθώς ανακαθόταν δίπλα στον ηλιακό συλλέκτη DC 107. Ήταν ο εικοστός στον οποίο δούλευε σήμερα στο Κιν Ροκ της Νεβάδα, σε μια απέραντη έκταση που δεν είχε τίποτα άλλο από ασπριδερή άμμο και ατελείωτες σειρές με ηλιακούς συλλέκτες που συνδέονταν με το κοντινό κέντρο μετατροπής της ηλιακής σε ηλεκτρική ενέργεια.

Κανονικά δεν ήταν μια δύσκολη δουλειά, η συντήρηση που έπρεπε να κάνει ήταν σχετικά απλή, να σφίξει κάποια βίδα που είχε χαλαρώσει, να αλλάξει κάποιο καλώδιο, στη χειρότερη να αλλάξει κάποια από τις κυψέλες συγκέντρωσης της ηλιακής ακτινοβολίας. Σήμερα όμως τίποτα δεν πήγαινε καλά. Είχε ελέγξει είκοσι συλλέκτες και ενώ όλοι έδειχναν να λειτουργούν κανονικά, στο κέντρο φαινόταν καθαρά η μειωμένη απόδοσή τους.

Ο ασύρματος που κρεμόταν στην μέση του έτριξε με στατικό ηλεκτρισμό πριν ακουστεί η φωνή από το κέντρο:

-Συνεργείο επτά, ποια είναι η κατάσταση;

-Εδώ συνεργείο επτά, είπε ο Νιουτ παίρνοντας στο χέρι του τον ασύρματο. Είμαι στη σειρά J 36, όλοι οι συλλέκτες φαίνονται εντάξει.

-Και η απόδοσή τους έπεσε ακόμα ένα τοις εκατό, τι στα κομμάτια συμβαίνει;

-Δεν ξέρω, και ανάθεμα αν ξέρει κανένας άλλος.

 

 

2.

Ο δόκτωρ Ιτάο Κασιράγκι δεν ήξερε αλλά είχε αρχίσει να έχει μια καλή ιδέα για το τι μπορεί να πήγαινε στραβά. Από το πρωί είχε διεξάγει το ίδιο πείραμα τρεις φορές. Καμία δεν είχε εξελιχθεί όπως θα έπρεπε αλλά μετά την πρώτη αποτυχία είχε διεξάγει τις άλλες προσπάθειες ελέγχοντας συγκεκριμένες παραμέτρους κάθε φορά.

Τώρα όπως αιωρείτο μπροστά από τον πάγκο του εργαστηρίου του στην σχεδόν μηδενική βαρύτητα του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού διάβαζε την αναφορά του υπολογιστή για την τελευταία του απόπειρα στο πείραμα υδροπονικής που ήθελε να εκτελέσει. Δεν υπήρχε αμφιβολία. Αιτία του κακού ήταν η φωτεινότητα, το φως που λάμβαναν τα φυτά δεν ήταν αυτή που έπρεπε. Το πρόβλημα ήταν ότι αυτό δεν ήταν δυνατόν, ή δεν έπρεπε να είναι δυνατόν. Κοίταξε συλλογισμένος την πηγή του φωτός του πειράματος έξω από το ενισχυμένο παράθυρο με πάχους τριών ιντσών γυαλί.

Ο ήλιος έδυε μόλις πίσω από τη γη.

 

3.

Σταθμός Αστρονομικής Παρατήρησης Καλάνι, Νουναβούτ, Καναδάς

Ο Γουίλλιαμ Κένινγκ άνοιξε τα μάτια του και τεντώθηκε. Καθώς τα μάτια του προσαρμόζονταν στο μισοσκόταδο του δωματίου αντίκρισε την συνάδερφό του δόκτορα Μαριάν Ζαλάρ να περιορίζει το πλούσιο στήθος της στον δαντελένιο της στηθόδεσμο. Έκλεισε τα μάτια του για να μην την φέρει σε δύσκολη θέση ευχαριστώντας τις κουβέρτες που τον προφύλασσαν από το κρύο και έκρυβαν την αντίδρασή του στο πικάντικο θέαμα.

Ξανάνοιξε τα μάτια του και δεν τα έκλεισε μιας και η αστροφυσικός από το Κεμπέκ είχε φορέσει και μια μπλούζα και δεν θα υπήρχε πρόβλημα να τη δει έτσι.

-Καλημέρα Μαριάν, είπε ο Γουίλλιαμ. Τι ώρα είναι;

-Μόλις έξι το πρωί.

-Θα είναι σκοτάδι ακόμα έξω, γιατί σηκώθηκες;

-Κάτι δεν πάει καλά με τα δεδομένα. Ο Μιτς που είναι βάρδια με ξύπνησε. Μπορείς να ξυπνήσεις και τους άλλους;

Ο Γουίλλιαμ συνειδητοποίησε ότι εκείνη τον είχε σκουντήσει για να τον ξυπνήσει. Ανασηκώθηκε και την κοίταξε καθώς εκείνη έβγαινε από το θάλαμο με τις κουκέτες. Τον είχε ξυπνήσει πριν ντυθεί καλά - καλά, είτε βιαζόταν πολύ, είτε το είχε κάνει επίτηδες και δεν της ήταν αδιάφορος.

Σηκώθηκε από το κρεβάτι και άρχισε να ντύνεται. Εντόπισε γρήγορα τον έναν από τους τεχνικούς τους να ετοιμάζεται και αυτός να σηκωθεί.

Στο σταθμό βρίσκονταν επτά άτομα, πέντε επιστήμονες συμπεριλαμβανομένου και εκείνου, και δύο τεχνικοί. Ήταν πέντε άνδρες και δύο γυναίκες. Έριξε μια ματιά και είδε ότι από το θάλαμο ύπνου έλειπαν ο Μιτς και ο Τζακ, οι δύο άνδρες που είχαν αυτήν την βάρδια. Η Μαριάν είχε ήδη σηκωθεί και έβλεπε ότι ο Λουί ντυνόταν. Του έμεναν λοιπόν αν ξυπνήσει τον Μπιλ και την Ντιάνα. Της οποίας η κουκέτα ήταν άδεια, διαπίστωσε εκείνη τη στιγμή.

Χαμογέλασε. Δεν ήταν δύσκολο να τη βρει. έσκυψε στην από κάτω κουκέτα και ξεσκέπασε τον Μπιλ και, όπως το περίμενε, η Ντιάνα βρισκόταν στην αγκαλιά του. Το ότι και οι δύο ήταν γυμνοί, όπως τους είχε γεννήσει η μητέρα τους, δεν άφηνε κανένα ερωτηματικό για το τι έκαναν πριν κοιμηθούν.

Άπλωσε το χέρι του και σκούντησε τον Μπιλ. Αντί για εκείνον ξύπνησε η Ντιάνα.

-Καλημέρα Γουίλ, είπε νυσταγμένα, τι έγινε; Γιατί το πρωινό ξύπνημα;

-Ο Μιτς σήμανε το συναγερμό.

Άφησε την Ντιάνα να ξυπνήσει τον αγαπημένο της και εκείνος πέρασε στην αίθουσα που ήταν ο εξοπλισμός τους αλλά και ο χώρος που περνούσαν όλη την ημέρα όταν δεν κοιμούνταν. Βρήκε τον Μιτς και την Μαριάν σκυμμένους πάνω από μια οθόνη γεμάτη δεδομένα.

-Τι πρόβλημα έχουμε; ρώτησε.

-Τα δεδομένα είναι όλα λάθος, είπε ο Μιτς. Ο Τζακ έτρεξε ήδη διαγνωστικά και δεν είναι πρόβλημα λογισμικού, ο υπολογιστής τα επεξεργάζεται σωστά. Είτε δεν τα λαμβάνουμε σωστά ή δεν ξέρω τι να πω. Τρελάθηκαν οι νόμοι της φυσικής.

-Πάω να δω την κεραία τότε, είπε ο Γουίλλιαμ.

-Ντύσου καλά, είπε ο Μπιλ μπαίνοντας στην αίθουσα, έχει -16 έξω. Και μην ξεχάσει το όπλο.

-Αυτό σίγουρα.

Ο Γουίλλιαμ έβαλε ένα βαρύ αντιανεμικό μπουφάν με κουκούλα και μετά παίρνοντας το ντουφέκι του βγήκε έξω. Στάθηκε και κοίταξε τον ουρανό. Πάντα τον μάγευε ο έναστρος ουρανός, από τότε που θυμόταν τον εαυτό του. Αλλά τώρα δεν ήταν μόνο αυτό, η απεραντοσύνη των άστρων που φαίνονταν σε όλη τους τη μεγαλοπρέπεια χωρίς τα φώτα κάποιας πόλης να τα επισκιάζουν, ήταν και το βόρειο σέλας που δέσποζε στον ορίζοντα, πιο έντονο και εκτεταμένο από ποτέ.

-Κάτι δεν πάει καλά. Καθόλου καλά, μουρμούρισε.

Προχώρησε προς την μεγάλη δορυφορική κεραία μερικά μέτρα από το σταθμό. Ήταν σταθερή, δεν είχε κινηθεί ή χτυπηθεί και οι συνδέσεις της ήταν εντάξει. Αλλά αν δούλευε εντάξει τι συνέβαινε εκεί έξω;

Κοίταξε τον ουρανό και πάλι σαν να περίμενε από εκεί την απάντηση. Πήρε το δρόμο για το σταθμό πάλι χωρίς να βιάζεται. Του άρεσε εδώ έξω, ποτέ δεν ήταν άνθρωπος του πλήθους και οι πόλεις με τα εκατομμύρια των ανθρώπων τον έκαναν να νιώθει άβολα πολλές φορές.

Άκουσε βήματα, ήταν σχεδόν ανεπαίσθητα αλλά είχε μάθει να τα ακούει. Δεν ήταν άνθρωπος, ήταν ζώο μπορούσε να καταλάβει ότι ήταν τετράποδο αυτό που πλησίασε. Κατέβασε το όπλο από τον ώμο του και έριξε μια ερευνητική ματιά γύρω. Είτε λύκος, είτε αρκούδα ήταν κίνδυνος. Η νηνεμία βοηθούσε να ακούει καλά και σύντομα αντιλήφθηκε ότι δεν ήταν ένα μόνο ζώο. Έπεσε στα γόνατα και έφερε το τυφέκιο στον ώμο του.

Ευτυχώς δεν χρειαζόταν. Αυτά τα ζώα που πλησίαζαν ήταν σκύλοι, χιονόσκυλα για την ακρίβεια που έσερναν έλκηθρα. Ένα έλκηθρο πλησίαζε, άρχισε να διακρίνει τον μακρόστενο όγκο του και μετά και τις φιγούρες που κινούνταν μαζί του. Σηκώθηκε όρθιος και κρέμασε το όπλο του στον ώμο καθώς ο προπορευόμενος άντρας έφτανε κοντά του.

-Έννις! είπε ο Γουίλλιαμ. Χαίρομαι που σε βλέπω.

Ο Ινουίτ χάρισε ένα χαμόγελο στον επιστήμονα. Εκείνος και οι δικοί του περνούσαν από την περιοχή κάποιες φορές στις μετακινήσεις τους και μιας και ο Γουίλλιαμ ήταν σχεδόν μόνιμα στο σταθμό είχανε γνωριστεί. Ο Έννις έδειξε το Βόρειο Σέλας.

-Δεν το έχω ξαναδεί έτσι. Δεν μου αρέσει.

-Δεν μπορώ να πω ότι δεν μου προκαλεί και εμένα κάποια ανησυχία. Προς τα πού πάτε;

-Νότια.

-Καλό ταξίδι και καλό κυνήγι, είπε ο Γουίλλιαμ, θα σας δω στην επιστροφή.