Νυχτερινή Πένα

Κεφάλαιο 12

 

Ο Γουίλλιαμ κοίταξε το χιόνι που στοιβαζόταν στις άκρες του δρόμου και γινόταν όλο και περισσότερο. Η Βελίκα κοιμόταν ακόμα στην αγκαλιά του με τα χέρια της τυλιγμένα γύρω από το σώμα του. Πήρε το βλέμμα του από το τοπίο έξω και κοίταξε και πάλι την αγαπημένη του. Σε άλλες περιπτώσεις δεν θα άφηνε το εντυπωσιακό σκηνικό που ο καιρός έστηνε έξω, αλλά τώρα δεν μπορούσε να χορτάσει να κοιτάζει την αγαπημένη του.

Θα έπρεπε να μιλήσουν, υπήρχαν πολλά που έπρεπε να ειπωθούν αλλά θα έπρεπε να το κάνουν μακριά από τα αδιάκριτα αυτιά των συμμαθητών τους. Δεν τον ένοιαζε για τον ίδιο, είχε μάθει από μικρός να κάνει αυτό που πρέπει και θεωρεί σωστό και να αδιαφορεί για τις κακόβουλες κριτικές. Δεν ήθελε όμως να κάνει στόχο την Βελίκα. Η αγαπημένη του ήταν πολύ πιο δυνατή από ό,τι πίστευαν οι περισσότεροι αλλά είχε και εκείνη το αδύνατο σημείο της και δεν ήθελε να το εκμεταλλευτούν οι κακοήθεις σαν την Τάνια.

Στη σκέψη της πρόστυχης συμμαθήτριάς τους, την αναζήτησε αλλά απέστρεψε αμέσως με αηδία το βλέμμα. Ο τρόπος που καθόταν καβαλικευτά στα πόδια του Πέτρου δεν άφηνε αμφιβολία για το τι κάνανε. Δεν απέρριπτε τα ερωτικά παιχνίδια, ακόμα και τις ολοκληρωμένες σχέσεις, αλλά αυτά θα έπρεπε να γίνουν με την μία που θα ήταν εκλεκτή, όχι για διασκέδαση ή κορεσμό των ενστίκτων με οποιοδήποτε άτομο.

Κοίταξε την αγαπημένη του και πάλι. Η Βελίκα είχε μόλις ξυπνήσει και τον κοιτούσε. Έκανε αυτό που του βγήκε φυσικά, έσκυψε να την φιλήσει. Τα χείλη του άγγιξαν τα δικά της και την επόμενη στιγμή ολόκληρος ο κόσμος φάνηκε να εκρήγνυται.

Ακούστηκε ένας εκκωφαντικός ήχος σαν έκρηξη και το πούλμαν δονήθηκε σαν να ήταν παιχνίδι στα χέρια ενός ζωηρού παιδιού. Τα φρένα στρίγκλισαν καθώς ο οδηγός προσπαθούσε να ελέγξει το όχημα. Με έντονη προσπάθεια κατάφερε να το φέρει στην άκρη του δρόμου με την μπάντα χτυπώντας στον σωρό χιόνι που ήταν στοιβαγμένος εκεί.

Ο Γουίλλιαμ αιφνιδιάστηκε και τινάχτηκε μπροστά αλλά κράτησε την Βελίκα στην αγκαλιά και άφησε μια κραυγή πόνου καθώς ο ώμος του βρήκε στο κάθισμα μπροστά του.

-Είσαι καλά; ρώτησε η Βελίκα.

-Ναι, δεν είναι τίποτα. Εσύ;

-Εντάξει είμαι, τι έγινε;

-Δεν ξέρω.

Ο Γουίλλιαμ βοήθησε την αγαπημένη του να καθίσει στη θέση της πάλι και σηκώθηκε όρθιος. Μπορούσε να δει τους υπόλοιπους να αναρωτούνται τι έγινε, είχαν τρομάξει όμως την είχαν βγάλει καθαρή. Μετά είδε την Ιωάννα που είχε πέσει από το κάθισμά της και προσπαθούσε να σηκωθεί.

 

Πιο πίσω ο Αλέξης συγκράτησε την Αλεξία κρατώντας την στην αγκαλιά του και η κοπέλα, παρότι τρόμαξε, δεν έπαθε τίποτα από την απότομη αυτή κίνηση. Αντίθετα η Τάνια που χαριεντιζόταν ακόμα με τον Πέτρο, τινάχτηκε στο διάδρομο και βρέθηκε ξαπλωμένη ανάμεσα στα καθίσματα.

-Τι κάνεις, ρε ηλίθιε; ούρλιαξε στον οδηγό. Θες να μας σκοτώσεις;

Είδε τον Αλέξη να χαμογελάει ειρωνικά και μάνιασε.

-Μη γελάς εσύ, μην ανοίξω το στόμα μου και δεν ξέρεις πού να κρυφτείς με την πουτανίτσα σου.

Ο Αλέξης στένεψε τα μάτια, ήταν έτοιμος να της επιτεθεί και εκείνη τον κοίταξε προκλητικά.

-Συγγνώμη αλλά την τελευταία φορά που κοίταξα, εσύ ήσουν η πουτανίτσα του, είπε ο Δημήτρης προκαλώντας γέλια που έκαναν την Τάνια να κοκκινίσει.

Ο Αλέξης γέλασε αλλά το βλέμμα του ήταν στην Τάνια σαν να την προκαλούσε να συνεχίσει και να υποστεί τις συνέπειες. Ο Μπερτάτος στάθηκε στο μπροστινό μέρος του πούλμαν.

-Για σταματήστε λίγο, ξεκίνησε και μετά έβαλε φωνή, είπα σταματήστε! Μπορείτε να κατέβετε αλλά προσοχή, είμαστε πάνω στον δρόμο. Και ήσυχα, ε; Να δούμε τι θα κάνουμε.

 

Ενώ κατέβαιναν οι συμμαθητές του, ο Γουίλλιαμ βοήθησε την Ιωάννα να σηκωθεί όρθια. Η κοπέλα έκανε ένα βήμα και κλονίστηκε. Ο Γουίλλιαμ έσπευσε να την πιάσει και να την βοηθήσει να καθίσει.

-Ζαλίστηκα, είπε η Ιωάννα, από την απότομη πτώση υποθέτω.

-Θέλεις να σε βοηθήσω να βγεις έξω;

-Αν δεν σου κάνει κόπο.

Ο Γουίλλιαμ ένευσε αρνητικά και την βοήθησε να σηκωθεί από την θέση της. Πέρασε το χέρι του γύρω από την μέση της και η κοπέλα στηρίχτηκε πάνω του. Κατέβηκαν από το πούλμαν και αναζήτησε ένα σημείο όπου θα μπορούσε να την βάλει να καθίσει. Διέκρινε ένα τέτοιο μέρος κάτω από ένα δέντρο του οποίου το πυκνό φύλλωμα είχε κρατήσει τον χώρο γύρω από τον κορμό του άδειο από χιόνι και στεγνό.

Ο Γουίλλιαμ βοήθησε την Ιωάννα να καθίσει κρατώντας την πρακτικά στην αγκαλιά του προσεκτικά. Εκείνη τον ευχαρίστησε.

-Ευχαριστώ, Γουίλ, η Βελίκα είναι πολύ τυχερή κοπέλα.

Ο Γουίλλιαμ σταμάτησε όπως έκανε να ανασηκωθεί:

-Είναι τόσο φανερό;

-Για όποιον έχει μάτια και βλέπει, για τους συμμαθητές μας, όχι. Εκείνοι δεν μπορούν να καταλάβουν την αγάπη και την τρυφερότητα. Για εκείνους τρυφερότητα είναι να πιάνεις το στήθος της κοπέλας και αγάπη το να την ρίχνεις στο κρεβάτι. Μην αλλάξεις, Γουίλ, σε παρακαλώ!

 

Η Τάνια έβραζε. Ήθελε να ξεσπάσει σε κάποιον, να κάνει κάποιον να πονέσει. Παρά την οργή της για τον εξευτελισμό που είχε υποστεί, καταλάβαινε ότι θα ήταν ανόητο να επιτεθεί στον Αλέξη και να χαραμίσει μια τόσο καλή πηγή πλουτισμού μόνο και μόνο για να εκδικηθεί. Έψαξε ένα άλλο θύμα και δεν άργησε να το βρει.

Πλησίασε την Βελίκα που είχε σταθεί λίγο πιο πέρα από το πούλμαν και κοιτούσε τον Γουίλλιαμ.

-Έχεις τόση λίγη αυτοεκτίμηση που δεν σε πειράζει να τον μοιράζεσαι με άλλη, ε; είπε με έναν σαρκαστικό τόνο. Γιατί μη μου πεις ότι απλά θα την βοηθήσει, του έχει φόρα παρτίδα τις βυζάρες της. Αλλά υποθέτω θες να τις χαρεί μιας και δεν έχεις τίποτα εσύ…

Η Βελίκα στράφηκε και κοίταξε την Τάνια. Δεν επέτρεψε στον εαυτό της να επηρεαστεί.

-Ο Γουίλλιαμ και εγώ μοιραζόμαστε κάτι που εσύ δεν μπορείς να καταλάβεις. Δεν είναι μόνο το σεξ ανάμεσα σε έναν άνδρα και σε μια γυναίκα.

-Ναι, καλά! Και εκεί στην στάση σού έπαιρνε μέτρα για παλτό; Δεν σου χάιδευε το κωλαράκι σου, ε;

Η Βελίκα κοκκίνισε αλλά δεν υποχώρησε:

-Εκεί πίσω του έσωσα την ζωή, ανόητη. Αν δεν τον είχα ζεστάνει θα τον είχε σκοτώσει η υποθερμία μετά από την επίθεση που του έκανε ο Αυγερινός.

-Τον έσωσες, ε; Γι’ αυτό τον θεωρείς σίγουρο.

-Δεν τον θεωρώ σίγουρο, τον ξέρω όμως. Ξέρω ότι δεν θα προδώσει αυτό που νιώθει απλά για το σεξ και ότι, όταν θα έρθει η ώρα να με κάνει δική του, θα είναι όμορφο και θα με σεβαστεί. Δεν θα είναι σαν βιασμός.

Η Τάνια έκανε ένα βήμα πίσω χλομιάζοντας. Ύστερα απομακρύνθηκε και η Βελίκα πήγε κοντά στον Γουίλλιαμ και την Ιωάννα. Της άρεσε το πώς βοηθούσε ο αγαπημένος της την κοπέλα, δεν ζήλευε, χαιρόταν που ήταν τόσο ευγενικός και γενναιόδωρος.

 

-Τι κάνουμε τώρα; ρώτησε ο Μπερτάτος.

-Δεν μπορώ να σας εγγυηθώ τίποτα, κύριε καθηγητά, είπε ο οδηγός. Δεν έχω άλλη ρεζέρβα και δεν ξέρω πότε και αν θα έρθει η οδική βοήθεια.

Ο Μπερτάτος έριξε μια ματιά γύρω. Το χιόνι πλήθαινε όσο περνούσε η ώρα. Κινδύνευαν να αποκλειστούν, ήδη σε κάποια σημεία του δρόμου είχαν αρχίσει να εμφανίζονται λευκά μπαλώματα χιονιού. Έσφιξε τα χείλη. Πλησίασαν και ο υπόλοιποι καθηγητές όπως και ο οδηγός του δεύτερου πούλμαν.

-Μπορούμε να συνεχίσουμε με το ένα πούλμαν; ρώτησε τους δύο οδηγούς.

-Όχι, είπε ο οδηγός του δεύτερου πούλμαν. Στο σύνολο είστε περίπου 80 άτομα και τα πούλμαν είναι τα μεγάλα, έχουν έτσι και κενές θέσεις όντας δύο. Αλλά αν σας πάρουμε στο ένα, θα πρέπει να έχουμε 18 άτομα περίπου όρθια, κάτι που είναι ρίσκο με τον καιρό αυτό, ή 18 άτομα να μείνουν και να περιμένουν.

Ο Μπερτάτος το σκέφτηκε. Κατέληξε γρήγορα στο συμπέρασμά του. Καλύτερα να διακινδύνευαν κάποιοι αλλά να ήταν ασφαλείς οι περισσότεροι. Το θέμα ήταν, ποιοι θα ήταν που θα το διακινδύνευαν;

-Για ακούστε, είπε δυνατά, θέλω μερικούς εθελοντές.

Εξήγησε την κατάσταση και κατέληξε:

-Ποιοι θέλουν και μπορούν να μείνουν πίσω;