Νυχτερινή Πένα

Κεφάλαιο 15

 

-Σήμερα το πρωί έγινε μια επίθεση στην Ευρώπη. Αν πρόκειται για τρομοκρατική επίθεση, ο επόμενος στόχος είναι σε σένα. Πρέπει να τον προστατέψεις μέχρι να φτάσω εγώ και μερικοί δικοί μου.

-Γιατί όχι οι ντόπιοι αστυνομικοί;

-Γιατί από την αστυνομία εκεί προήλθε η πληροφορία για τον στόχο εδώ. Μέχρι να βρούμε την διαρροή δεν ξέρουμε ποιον μπορούμε να εμπιστευθούμε. Εσένα σε ξέρω και σε εμπιστεύομαι και έχεις την άδεια να κάνεις ό,τι χρειαστεί για να προστατέψεις τον στόχο. Έχεις το όπλο που σου έδωσα τότε με τον Μανδράκο;

-Ναι.

-Στο μέηλ σου έχεις ήδη την εξουσιοδότηση για την κάθε απαραίτητη ενέργεια.

-Με υπογραφή σου;

-Με υπογραφή του Γέρου.

-Τι πράγμα;

Στην πολιτική ζωή της χώρας με το προσωνύμιο ο Γέρος ήταν γνωστός ο Ιάκωβος Κομνηνός, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης. Ο Μιχάλης είχε βοηθήσει τον Ραξή να διαλευκάνει την δολοφονία του γιου του πριν μερικά χρόνια και ο Γέρος τον εμπιστευόταν. Προφανώς και σε ένα θέμα σημαντικό για την χώρα.

-Εντάξει, είπε ο Μιχάλης, αλλά εγώ δεν οδηγώ, και εδώ έχουμε χιόνι.

-Αυτό το τακτοποίησα, θα έχεις έναν οδηγό και ένα τζιπ.

-Αυτόν μπορώ να τον εμπιστευτώ;

-Ναι, είναι της υπηρεσίας, θα τον έστελνα μόνο αλλά δεν ξέρει την περιοχή όπως εσύ.

-Ωραία, πες μου όσα πρέπει να ξέρω.

 

Η Ελευθερία Χατζή είχε αρχίσει να μετανιώνει για την επιλογή της να μείνει πίσω, όταν την έκανε την έκανε με την πεποίθηση ότι δεν θα αργούσε ο οδηγός να βρει βοήθεια και να επιστρέψει. Έτσι θα φαινόταν καλή στα μάτια των συναδέλφων της και θα μπορούσε ίσως να βοηθήσει την κόρη της να στριμώξει τον Δενδρινό, αλλά η ώρα περνούσε και δεν είχε γίνει τίποτα.

Άκουσε μηχανή να πλησιάζει και βγήκε και εκείνη από το πούλμαν να δει αν είχε έρθει βοήθεια. Κατέβηκε στον δρόμο πάνω στην ώρα για να δει μια μοτοσικλέτα μεγάλου κυβισμού να σταματάει δίπλα στο ακινητοποιημένο όχημά τους. Την οδηγούσε ένας άνδρας ντυμένος κατάλληλα για τον καιρό.

-Χρειάζεστε βοήθεια; ρώτησε.

-Ναι, είπε η καθηγήτρια, αλλά δεν βλέπω να έρχεται.

-Με αυτόν τον καιρό εδώ, μπορεί να μην έχουν σήμα τα κινητά σας. Μπορώ να πάρω κάποιον μέχρι τις Σέρρες για να αναζητήσετε εκεί κάποιον να σας βοηθήσει.

Η Ελευθερία δεν δίστασε. Έκανε νόημα στον Αλέξη και τον Γουίλλιαμ να πλησιάσουν.

-Θα έστελνα έναν από εσάς αλλά είσαστε και οι δύο ανήλικοι και πολύ φοβάμαι ότι δεν θα σας πιστέψουν. Γι’ αυτό θα πάω εγώ. Δεν μου αρέσει καθόλου αλλά δεν έχουμε εναλλακτική. Θα αφήσω εσάς τους δύο υπεύθυνους εδώ πέρα.

Έκανε μερικά βήματα στο χιονισμένο έδαφος.

-Δεν μου αρέσει, καθόλου δεν μου αρέσει να σας αφήσω.

-Δεν θα πάθουμε τίποτα, είπε Αλέξης. Και κάποιος πρέπει να πάει να μας βρει βοήθεια.

Η Ελευθερία έσφιξε τα χείλη σαν να πάλευε με τον εαυτό της και τελικά πήρε μια δύσκολη απόφαση. Επέστρεψε μέσα στο πούλμαν για να ενημερώσει και τους υπόλοιπους μαθητές για το τι θα έκανε, μιας και δεν υπήρχε άλλη λύση και βγήκε πάλι. Ανέβηκε στη μηχανή και ο οδηγός έβαλε μπρος. Καθώς εκείνη απομακρυνόταν ο Γουίλλιαμ στράφηκε στον Αλέξη.

-Τώρα σίγουρα πρέπει να οργανωθούμε, θα πρέπει να τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας.

Είδε την Βελίκα να πλησιάζει με την Ιωάννα. Η κοπέλα ήταν χλομή και φαινόταν να είναι χειρότερα.

-Έκανε εμετό, είπε η Βελίκα, και πρέπει να έχει πυρετό.

Την επόμενη στιγμή με έναν αναστεναγμό η Ιωάννα έχασε τις αισθήσεις της και σωριάστηκε στο χιονισμένο έδαφος μπροστά στην πόρτα του πούλμαν.

 

Ο Μιχάλης πλησίασε την Μαρίνα που καθόταν κοντά στο τζάκι και κοίταζε τις φλόγες που έδιναν φως και κρατούσαν το σπίτι μια όαση θαλπωρής μέσα στην χιονοθύελλα.

-Πρέπει να φύγω, της είπε απαλά.

-Που θα πας με τέτοιο καιρό;

-Είναι κάτι που πρέπει να κάνω. Πιθανότατα θα γυρίσω το πρωί.

Η Μαρίνα και σηκώθηκε από τη θέση της.

Τον ξεπροβόδισε ως την πόρτα και εκεί τον αγκάλιασε:

-Να προσέχεις, Μιχάλη.