Νυχτερινή Πένα

Κεφάλαιο 21

 

Ο Μιχάλης κοίταξε το ρολόι του και μετά τον δρόμο μπροστά τους. Δεν θύμιζε πια σε τίποτα την επαρχιακή οδό. Πιο πολύ παρέπεμπε σε εικόνες του μακρινού βορρά όπου πολλές φορές τα αυτοκίνητα κινούνται πάνω σε συμπαγή πάγο.

Μετά έτριψε το γόνατό του, το τραύμα του πονούσε πάντα σε τόσο ακραίες θερμοκρασίες ακόμα και αν ήταν ξεκούραστος. Πράγμα που δεν ήταν σήμερα.

-Παλιό τραύμα; ρώτησε ο Νικήτας.

-Αρκετά παλιό τώρα πια, είπε ο Μιχάλης, αλλά από αυτά που θα τα κουβαλώ μέχρι να πεθάνω.

-Σε επηρεάζει το κρύο;

-Η υγρασία είναι χειρότερη αλλά τώρα δεν έχουμε και απλό κρύο.

-Για τώρα όμως τα βάσανά σου τελειώνουν, είπε ο Νικήτας με ένα χαμόγελο. Νομίζω ότι το βρήκαμε.

 

Μέσα στο πούλμαν επικρατούσε ησυχία. Οι περισσότεροι είχαν αποκοιμηθεί κουκουλωμένοι για ζεστασιά, με μπουφάν και παλτό. Και όσοι δεν είχαν δεν μιλούσαν για να μην τους ξυπνήσουν αλλά και προσπαθώντας και οι ίδιοι να αποκοιμηθούν.

Ο Γουίλλιαμ και η Βελίκα δεν κοιμούνταν, είχαν μείνει αγκαλιασμένοι με τον νου τους στην Ιωάννα, που έδειχνε να είναι καλύτερα με τα αντιπυρετικά που είχε πάρει, αλλά και την Τάνια που είχε αποκοιμηθεί και είχε βυθιστεί σε έναν ανήσυχο ύπνο γεμάτο εφιάλτες αν έκριναν από την έκφρασή της. Για εκείνη την κοπέλα το κρύο έξω ήταν λιγότερο από αυτό που ένιωθε μέσα της.

Ο Γουίλλιαμ είχε μεταφέρει στην Βελίκα τα όσα είχαν γίνει στο ταξίδι τους στο καταφύγιο αποφεύγοντας τις λεπτομέρειες για το παρελθόν της Τάνιας που είχε μάθει. Είχε περιοριστεί να πει στην αγαπημένη του ότι ήταν ένα παρελθόν άσχημο που την βάραινε τώρα.

Ο Αλέξης κρατούσε στην αγκαλιά του την Αλεξία. Εκείνη είχε αποκοιμηθεί κολλημένη πάνω του, τόσο για ζεστασιά όσο και γιατί έτσι ένιωθε ασφαλής. Ένιωθε την απαλή της ανάσα να χαϊδεύει τον λαιμό του και τα χέρια της που τον αγκάλιαζαν με αγάπη και ήταν έτοιμος να κάνει τα πάντα για να την προστατέψει από οποιονδήποτε κίνδυνο.

Τα φώτα που έπεσαν στα μάτια του τον ανάγκασαν να τα μισοκλείσει αλλά ταυτόχρονα τον ειδοποίησαν ότι μάλλον είχε καταφτάσει βοήθεια. Είδε το τζιπ να σταματάει κοντά στον πούλμαν και την επόμενη στιγμή άκουσε δύο πυροβολισμούς στον αέρα που έκαναν τους λύκους να το βάλουν στα πόδια.

Είδε δύο άνδρες να αφήνουν το τζιπ και να πλησιάζουν και άνοιξε την πόρτα. Ο προπορευόμενος άντρας ανέβηκε τα σκαλοπάτια και στάθηκε δίπλα στην θέση του οδηγού.

-Ωραία είστε εδώ, είπε, ήσυχα και ρομαντικά. Αλλά επειδή κάνει κρύο λέω να σας πάμε σπίτια σας.

-Πώς; Δεν χωράμε στο τζιπ και δεν έχετε φαντάζομαι ρεζέρβα για το πούλμαν, είπε ο Αλέξης.

-Και να είχαμε, δύσκολα ξεκολλάει αυτό από το χιόνι τώρα και δεν είμαστε επαγγελματίες οδηγοί για να το οδηγήσουμε. Αλλά θα σας πάμε σπίτι με έναν πιο γρήγορο και αποτελεσματικό τρόπο. Πάρτε τα πράγματά σας.

-Έχουμε μια κοπέλα που είναι άρρωστη.

-Μην ανησυχείς, έχουμε χώρο.

Ο άνδρας κατέβηκε από το πούλμαν και άρχισε να μιλάει στο κινητό του. Ένας δεύτερος ανέβηκε στηριζόμενος σε ένα μπαστούνι. Στάθηκε και κοίταξε τους μαθητές.

Μετά προχώρησε στον διάδρομο του πούλμαν με κάποια δυσκολία λόγω της κατάστασης του ποδιού του. Κοιτούσε τους μαθητές εξεταστικά χωρίς να δείχνει ωστόσο ότι κάποιος ή κάποια είχε ειδική σημασία για εκείνον. Ο Νικήτας τον πρόφτασε λίγο πριν φτάσει στη γαλαρία.

-Μας στέλνουν ένα Chinook, είπε και πρόσθεσε: Την βρήκες;

-Όλα καλά, είπε ο Μιχάλης με ένα χαμόγελο.

-Μιχάλη;

Ο Μιχάλης γύρισε και αντίκρισε τον Γουίλλιαμ που τον κοίταζε χωρίς να πιστεύει στα μάτια του.

-Γεια σου, Γουίλ.

-Τον ξέρεις; ρώτησε ο Νικήτας.

-Ναι, είπε ο Μιχάλης, είναι γιος ενός στενού φίλου.

-Αυτό ήταν που πριν…

-Ναι, είδα το όνομά του στην λίστα με τα ονόματα μαθητών.

Ο Μιχάλης κοίταξε την Βελίκα και μετά τον Νικήτα που ανασήκωσε τους ώμους. Ο Γουίλλιαμ είπε:

-Ήρθες να με βρεις;

-Όχι εσένα, μέχρι πριν λίγο δεν ήξερα ότι ήσουν και εσύ εδώ.

Ο Γουίλλιαμ στράφηκε στη Βελίκα.

-Είναι φίλος του πατέρα μου από όταν πηγαίνανε σχολείο. Μιχάλη, είδα λύκους… Όπως τους είχες περιγράψει.

Ο Μιχάλης έγνεψε και κοίταξε την Ιωάννα. Η κοπέλα είχε ανοιχτά τα μάτια της αλλά φαινόταν πολύ καταπονημένη. Εκείνος ακούμπησε το χέρι του στο μέτωπό της.

-Έχεις πυρετό, είπε, αν και δεν θα πρέπει να είναι πολύς.

-Πήρα αντιπυρετικά.

-Καλά έκανες. Σε λίγο θα έχεις και ιατρική φροντίδα.

Ο ήχος ενός ελικοπτέρου που πλησίαζε άρχισε να ακούγεται.

-Και πιο σύντομα από ό,τι υπολόγιζα.

Ο Μιχάλης ακολούθησε τον Νικήτα έξω από το πούλμαν.

-Ποιο είναι το σχέδιο από εδώ και μπρος;

-Πας μαζί τους και θα έρθω εκεί.

-Και να σε αφήσω να επιστρέψεις μόνος;

-Μην ανησυχείς για εμένα, θα σε δω εκεί σε λίγο.

 

Οι φωνές και οι συζητήσεις στον ισόγειο χώρο του σχολείου δεν άφηναν πολλούς ήχους από έξω να φτάσουν ως εκεί. Ο χώρος δεν ήταν πολύ μεγάλος και ήταν γεμάτος κατά πολύ με αποτέλεσμα να αντηχεί παρότι κανένας δεν μιλούσε μεγαλοφώνως.

Με τον τρόπο αυτό κανένας δεν είχε πάρει είδηση τους μαθητές που είχαν καταφτάσει ως τη στιγμή που αυτοί έτρεξαν σε γονείς και οικείους προκαλώντας μια νέα αναστάτωση, αν και αυτή τη φορά ευχάριστη.

Ο Γουίλλιαμ στάθηκε παράμερα και η Βελίκα στάθηκε δίπλα του. Ήταν οι δύο που δεν είχαν συγγενείς να τους περιμένουν. Ο Γουίλλιαμ ένιωσε το χέρι της να αγγίζει το δικό του και το κράτησε.

Η Τάνια στάθηκε δίπλα τους.

-Η μητέρα μου δεν είναι εδώ, είπε, δεν μπορεί να μην έχει φτάσει ακόμη.

-Μπορεί να αναζήτησε βοήθεια κάπου, είπε ο Γουίλλιαμ.

-Δεν το νομίζω, είπε η Τάνια.

Κοίταξε τον Μιχάλη που συζητούσε με τον Μπερτάτο και τους γονείς της Ιωάννας εξηγώντας τους ότι είχαν μεταφέρει με το ελικόπτερο την κοπέλα στο νοσοκομείο αλλά οι γιατροί ήταν σίγουροι ότι δεν είχε τίποτα περισσότερο από μια ίωση.

-Αυτός είναι ο γνωστός σου που είχε δει λύκους, ε; ρώτησε τον Γουίλλιαμ.

-Ναι, απάντησε εκείνος. Ο Μιχάλης ήταν συμμαθητής του πατέρα μου στο λύκειο και διατήρησαν και μετά την φιλία τους. Υπηρέτησε στον στρατό στα μέρη αυτά και ξέρει την περιοχή. Αν και όχι μόνο από αυτό…

-Να και η μάνα μου, είπε η Τάνια και μετά αναφώνησε: Να πάρει!

-Τι έγινε;

-Τα μαλλιά της… άλλαξε τα μαλλιά της.

-Και;

-Γιατί να αλλάξει τα μαλλιά της;

-Ανακατεύτηκαν;

-Ακριβώς, πηδήχτηκε με τον τύπο στη μηχανή. Να πάρει!

Η Χατζή δεν είχε προσέξει την κόρη της. Το βλέμμα της ήταν στραμμένο στον Μπερτάτο, είχε αντιληφθεί ότι είχαν επιστρέψει οι μαθητές που είχαν μείνει πίσω και καταλάβαινε τον μπελά στον οποίο θα βρισκόταν πολύ σύντομα.

-Κυρία Χατζή, είπε ο Μπερτάτος, έχετε κάποιες εξηγήσεις να δώσετε.

-Σίγουρα πράγματα, είπε ο Αχιλλέας Δενδρινός. Αφήσατε τα παιδιά μας…

-Έκανα αυτό που θεώρησα καλύτερο. Η ώρα περνούσε και δεν ερχόταν βοήθεια. Βρέθηκε ένα μεταφορικό μέσο και θεώρησα καλύτερο να προσπαθήσω να βρω βοήθεια Τα παιδιά ήταν ασφαλή μέσα στο πούλμαν.

Η Χατζή σταμάτησε για μια στιγμή και μετά είπε με επιδεικτική στενοχώρια.

-Δεν ήθελα να τους αφήσω αλλά δεν έβλεπα να έρχεται βοήθεια και ακόμα δεν έχετε βρει βοήθεια από όσο κατάλαβα.

-Αυτό είναι αλήθεια, είπε ο Μπερτάτος σφιγμένα.

-Δυστυχώς δεν κατάφερα να βρω ούτε εγώ.

-Και πάλι, είπε ο Αχιλλέας Δενδρινός, έπρεπε να γυρίσετε κοντά τους. Όχι να έρθετε εδώ.

-Στην θέση σας θα ρώταγα τα παιδιά μου τι κάνανε αυτές τις μέρες στη σουίτα που είχαν νοικιάσει οι δυο τους, πέταξε η Χατζή αρπάζοντας την ευκαιρία να μετατοπίσει την προσοχή σε άλλον από τον εαυτό της και χρησιμοποιώντας αυτό που ήξερε ότι θα προκαλούσε σάλο.

Η Αλεξία έχασε το χρώμα της και θα είχε σωριαστεί στο δάπεδο αν ο Αλέξης δεν την συγκρατούσε.

-Τι εννοείτε; απόρησε ο Δενδρινός.

-Η μάνα σου πέρασε κάθε όριο, είπε ο Γουίλλιαμ.

-Είναι αλήθεια, είπε η Τάνια δυστυχισμένα, και το ξεστόμισε έτσι…

-Αυτό ήταν που ήξερες;

-Ναι.

-Πρέπει να βοηθήσουμε την Αλεξία, είπε η Βελίκα, δεν της αξίζει τέτοιος διασυρμός.

Πλησίασαν γρήγορα και οι τρεις. Μπροστά τους βρέθηκε ο Αυγερινός που απολάμβανε την θέση στην οποία είχαν βρεθεί ο Αλέξης με την Αλεξία.

-Πού πας φυτό; είπε. Να βοηθήσεις; Έχεις και εσύ λόγο να δώσεις για την παράνομη οπλοκατοχή σου και την χρήση της. Να, ήρθε και η αστυνομία…

Ο Γουίλλιαμ έριξε μια ματιά στην είσοδο και είδε να μπαίνουν δύο ένστολοι αστυνομικοί μαζί με έναν άνδρα με πολιτικά. Αναρωτήθηκε αν τους είχε καλέσει ο Αυγερινός και αν μπορούσε να βγάλει την κοπέλα που αγαπούσε από την δύσκολη θέση.

-Το μαχαίρι είναι δικό μου, είπε βιαστικά.

-Ναι, καλά, είπε ο Αυγερινός. Λοιπόν, Στάνιτς, καιρός να μου ανοίξεις τα πόδια…

Διέκοψε την φράση του για να ξεφωνίσει από τον πόνο καθώς ο Γουίλλιαμ του έριχνε μια γερή γροθιά.

-Μου επιτέθηκε! φώναξε ο Αυγερινός. Αστυνομία!

Οι αστυνομικοί κινήθηκαν προς το μέρος του Γουίλλιαμ αλλά μια φωνή τους σταμάτησε.

-Αφήστε τον! Έκανε πολύ καλά!