Νυχτερινή Πένα

Κεφάλαιο 7

 

Ο Νίκος δούλευε πυρετωδώς. Είτε εργαζόταν στον υπολογιστή είτε μιλούσε στο τηλέφωνο, ο ρυθμός δεν έπεφτε ποτέ. Και ήταν αναμενόμενο, η κακοκαιρία είχε αγκαλιάσει ολόκληρη την Μακεδονία και είχε σκεπάσει το σύνολό της με τα παγωμένα πέπλα της. Πάλευαν σκληρά για να κρατήσουν ανοιχτές τις κεντρικές οδικές αρτηρίες, την Εγνατία και το βασικό σύστημα των εθνικών οδών.

Μόλις άνοιγαν έναν οδικό κόμβο, κάποιος άλλος χρειαζόταν να καθαριστεί από τα εκχιονιστικά επειδή είχε στοιβαχτεί μεγάλη ποσότητα χιονιού ή γιατί κάποιο άλλο εμπόδιο είχε κλείσει τον δρόμο.

Ήταν ένας αγώνας αντοχής και ισορροπίας. Έπρεπε να καταφέρνουν να εκτελούν το έργο τους με τα μέσα που διέθεταν προσπαθώντας να επιτύχουν το μέγιστο δυνατό αποτέλεσμα χωρίς να εξαντλήσουν το προσωπικό ή να φθείρουν τον εξοπλισμό πριν περάσει αυτή η χιονοθύελλα. Μετακινούσαν το προσωπικό και τα μέσα από το ένα σημείο στο άλλο πασχίζοντας να καλύψουν όλες τις ανάγκες.

Παρά την επείγουσα κατάσταση που αντιμετώπιζαν και τις δυσκολίες που είχαν, ο Νίκος δεν μπορούσε να κρατήσει το μυαλό του μόνο στη δουλειά που έπρεπε να κάνει. Αναρωτιόταν τι είχε γίνει με τη Λυδία, άραγε ήταν καλά, την είχε βρει ο Μιχάλης ή κάτι τραγικό περίμενε την οικογένειά του;

Δεν μπορούσε να αφήσει την θέση του έστω και για μερικά λεπτά, να κάνει τα τηλεφωνήματα που ήθελε, δεν ήθελε να αναστατώσει την Μαρίνα, δεν ήξερε αν εκείνη είχε νεότερα και το να της πει ότι ούτε ο ίδιος δεν είχε ιδέα πού βρισκόταν η κορούλα τους, θα της έκανε κακό.

-Μπαμπά! Έκπληξη!

Ο Νίκος σήκωσε το κεφάλι του για να δει την Λυδία να πέφτει στην αγκαλιά του με την συνηθισμένη της ορμή ενώ ο Μιχάλης την ακολουθούσε στηριζόμενος στο μπαστούνι του. Ο Νίκος έσφιξε πάνω του το κοριτσάκι που γελούσε και μιλούσε ανεπηρέαστο προφανώς από την περιπέτειά του.

Ο Νίκος άφησε την κόρη του και στράφηκε στον Μιχάλη. Ήθελε να του πει πόσα σήμαινε για εκείνον και την Μαρίνα αυτό που είχε κάνει αλλά δεν μπορούσε να βρει τα λόγια. Στο τέλος σηκώθηκε όρθιος και αγκάλιασε τον φίλο του λέγοντας απλά:

-Ευχαριστώ, Μιχάλη, αυτό που έκανες δεν θα το ξεχάσω ποτέ.

-Έκανα αυτό που έπρεπε, να αφήσω τον μικρό μας σίφουνα να χαθεί;

Έπιασε την Λυδία από το χέρι.

-Έλα, πρέπει να αφήσουμε τον μπαμπά να δουλέψει, εμείς θα φτιάξουμε στο σπίτι έναν χιονάνθρωπο για να τον υποδεχτεί.

-Πάμε!

-Πού ήταν; ρώτησε ο Νίκος κοιτώντας την κόρη του με βλέμμα που ξεχείλιζε από αγάπη.

Ο Μιχάλης του εξήγησε.

-Τον άφησες έτσι τον άνθρωπο;

-Όχι, φρόντισα να βρει ένα καταφύγιο, απόψε δεν είναι για να μείνει έξω κανείς.

-Όλα τα σκέφτεσαι, ε; Μίλησες με την Μαρίνα;

-Θα πάμε και από’ κει.

 

Ο Αλέξης κοιτούσε από το παράθυρο έξω το χιονισμένο τοπίο που περνούσε. Η Αλεξία είχε γείρει στην αγκαλιά του και είχε αποκοιμηθεί. Όποιος τους έβλεπε δεν θα υπέθετε κάτι κακό, ήταν αδέρφια. Το ότι ήταν κάτι περισσότερο το είχαν κρύψει από όλους.

Τρία χρόνια είχαν καταφέρει να το κάνουν αυτό. Να κρύψουν από όλους τι ένιωθαν και τι συνέβαινε ήδη μεταξύ τους. Ακόμα μερικοί μήνες και μετά θα ήταν ενήλικοι. Την έτρεμε την μέρα εκείνη. Θα μπορούσε πια να ζήσει με την Αλεξία αλλά αυτό θα διέλυε την οικογένειά τους.

Το μυαλό του πέταξε πίσω σε εκείνες τις μέρες.

Είχε αρχίσει ήδη ενεργά τη σεξουαλική του ζωή με μια κοπέλα μια τάξη μεγαλύτερη και άρχισε να προσέχει την Αλεξία σαν γυναίκα, πώς γέμιζαν τα στήθη της, πως στρογγύλευαν οι γοφοί της. Και δεν ήταν μόνο η σωματική έλξη, η Αλεξία ήταν ο πιο κοντινός του άνθρωπος, εκείνη ήξερε τα μυστικά του και έλεγε τα δικά της σε εκείνον. Το γέλιο της γέμιζε τον ίδιο ευτυχία.

Δεν ένιωθε το ίδιο για την Δάφνη, την κατά ένα χρόνο μικρότερη αδερφή τους, παρότι εκείνη είχε πιο ανεπτυγμένο και θηλυκό σώμα από την Αλεξία.

Θυμόταν φυσικά και την πρώτη φορά που εκείνος και η Αλεξία έγιναν εραστές.

 

Ήταν ένα ζεστό καλοκαιρινό απόγευμα, ήταν οι δυο τους μόνοι στο σπίτι και κολυμπούσαν στην πισίνα τους. Έκαναν αγώνα ως την άκρη, όποιος έφτανε πρώτος πήγαινε στο ντουζ πρώτος. Η Αλεξία έφτασε πρώτη στη σκάλα και άπλωσε το χέρι της να πιαστεί από αυτήν, ελάχιστα πίσω της ο Αλέξης για να μη χάσει τον αγώνα την έπιασε από τη μέση και την τράβηξε πίσω. Αντί να την έλξει προς το μέρος του το έκανε εκείνη καθώς κρατιόταν από σταθερό σημείο και βρέθηκαν στο τοίχωμα της πισίνας με την Αλεξία να είναι με την πλάτη στα πλακάκια. Ο Αλέξης έπεσε πάνω της και εκείνη τον αγκάλιασε σφιχτά με τα χέρια της.

-Τώρα δεν μπορείς να φύγεις, είπε γελώντας, παραδέξου την ήττα σου και άσε με να πάω πρώτη!

Ο Αλέξης καταδύθηκε αλλά η Αλεξία δεν τον άφησε, αντίθετα τύλιξε τα πόδια της στη μέση του για να μην της γλιστρήσει. Βγήκαν στην επιφάνεια μαζί σε απόσταση αναπνοής.

-Δεν ξεφεύγεις, είπε η Αλεξία γλυκά, έχασες.

Αλλά ο Αλέξης δεν σκεφτόταν αυτό πια. Είχε συναίσθηση του στήθους της κόντρα στο στέρνο του, της καμπύλης των γοφών της στο τελείωμα της οποίας βρίσκονταν τα χέρια του όπως την κρατούσε, των ποδιών της στα πλευρά του. Τα χείλη της μισάνοιχτα σχεδόν να αγγίζουν τα δικά του. Ένιωσε τον ανδρισμό του να σκληραίνει και τον ένιωσε και η Αλεξία που ενστικτωδώς πίεσε το σώμα της πάνω του. Ο Αλέξης κατέβασε τα χέρια του στους γοφούς της και η Αλεξία έσφιξε τα πόδια της γύρω του. Ένα ρίγος την διαπέρασε.

-Αλέξη… ψιθύρισε και η φωνή της βγήκε βραχνή. Τι μου συμβαίνει;

-Δεν νιώθεις καλά; ρώτησε ο Αλέξης περίεργος για το τι ένιωθε εκείνη.

-Νιώθω περίεργα. Τα στήθη μου είναι κάπως… Ξέρεις τι μου συμβαίνει;

Ο Αλέξης δίστασε να απαντήσει. Η Αλεξία πίεσε το σώμα της πάνω του και ένα ελαφρύ βογγητό ξέφυγε από τα χείλη της. Επανέλαβε την κίνηση και ένα κύμα ευχαρίστησης την διέτρεξε.

-Είσαι ερεθισμένη, είπε ο Αλέξης, πάμε στο ντους, τώρα πρέπει να κάνεις εσύ πρώτη, σίγουρα.

-Τι είμαι;

Ο Αλέξης έβαλε το ένα χέρι του ανάμεσα στα σώματά της και την χάιδεψε ανάμεσα στα πόδια, πάνω από το μαγιό αλλά με έναν τρόπο που η κοπέλα ένιωσε έντονα το χάδι. Άφησε ένα βογγητό ευχαρίστησης.

-Αλέξη! είπε, είναι υπέροχο!

Πήγαν μαζί στο ντους και από εκεί στο κρεβάτι της. Πέρασαν όλη τη νύχτα κάνοντας έρωτα.

 

Η Αλεξία αναδεύτηκε στον ύπνο της επαναφέροντας τον Αλέξη στο παρόν. Την κράτησε πιο καλά στην αγκαλιά του. Από τότε είχαν σχέση αποκλειστική και αν ο ίδιος χρησιμοποιούσε και την Τάνια ήταν για να μην υποψιαστεί κανείς την αλήθεια ως την ώρα που θα αποκαλυπτόταν αναγκαστικά.

Δεν ήξερε ότι αυτή η ώρα είχε φτάσει.

 

-Μωρό μου!

Η Μαρίνα αγκάλιασε την κόρη της με δάκρυα χαράς και ο Μιχάλης τις άφησε και βγήκε από το δωμάτιο. Στάθηκε στο διάδρομο, κοιτώντας από ένα παράθυρο το χιόνι. Εκεί τον συνάντησε η γιατρός.

-Τη βρήκατε, βλέπω, χαίρομαι. Θα την εξετάσουμε και εκείνη για παν ενδεχόμενο.

-Εντάξει, είπε ο Μιχάλης, θα περιμένω να την πάρω σπίτι.

-Πού την βρήκατε;

Ο Μιχάλης εξήγησε εν συντομία.

-Είστε εξοικειωμένος με την πόλη και με το νοσοκομείο αυτό, είπε η γιατρός, αλλά δεν είστε από εδώ, φαίνεται και από τον τρόπο που μιλάτε.

-Έμεινα λίγο καιρό εδώ και χρειάστηκα και το νοσοκομείο. Μάλιστα, τώρα που το σκέφτομαι, αναρωτιέμαι αν υπάρχει ο φάκελός μου από τότε. Θα ήταν ενδιαφέρον να δω κάποιες εξετάσεις μου τι τιμές είχαν πριν από αυτό.

Έδειξε με το βλέμμα το μπαστούνι του.

-Για πότε μιλάμε;

-Το 2000.

-Καταστρέφουμε το αρχείο στην εικοσαετία, άρα είναι ακόμα εκεί κάτω. Μπορείτε να δείτε, όσο εγώ θα εξετάζω την δεσποινίδα από’ δω. Αλλά θα πρέπει να το κάνετε μόνος σας, η κοπέλα κάτω έχει πολλή δουλειά.

-Κανένα πρόβλημα, είπε ο Μιχάλης, τα αρχεία και το διάβασμα είναι η ειδικότητά μου.

 

-Τι σημαίνει Срећан Медо; ρώτησε ο Γουίλλιαμ καθώς το πούλμαν συνέχιζε το ταξίδι του.

-Καλό αρκουδάκι, είπε η Βελίκα.

-Έπρεπε να το φανταστώ, γέλασε ο Γουίλλιαμ, τι πιο κατάλληλο. Και αυτό που του τραγούδησες; Ήταν πολύ όμορφο.

-Είναι ένα νανούρισμα, δεν ξέρω αν μπορώ να στο μεταφράσω. Σκέφτηκα ότι θα το ηρεμούσε ο γαλήνιος ρυθμός.

-Ήταν όμορφο, και μάλλον το ησύχασες, έχεις πολύ γλυκιά φωνή.

Ο Γουίλλιαμ δαγκώθηκε μόλις τελείωσε την φράση του. Παρότι σήμερα είχε μιλήσει με την Βελίκα περισσότερο από όλη την σχολική χρονιά μαζεμένη, η γνωριμία τους ήταν ακόμα σε σημείο που ένα τέτοιο σχόλιο θα μπορούσε να παρεξηγηθεί. Δεν το είχε πει με σκοπό να την φλερτάρει, είχε πει ακριβώς αυτό που είχε σκεφτεί.

Κάτι που έκανε πολύ συχνά. Με τη διπλωματία να μην είναι το ισχυρό του σημείο και το φλερτ να αποτελεί άγνωστη έννοια, είχε συνηθίσει να λέει αυτό που σκέφτεται χωρίς να το ωραιοποιεί. Το ότι περνούσε επίσης πολύ χρόνο με βιβλία και όχι με τους συνομήλικούς του δεν βοηθούσε επίσης.

Η Βελίκα δεν το σχολίασε. Κοίταξε έξω το χιόνι και είπε:

-Μου το τραγουδούσαν όταν ήμουν μικρή. Σε εποχές που ήταν όμορφες… Δεν μπορώ να πω ότι η ζωή μου δεν είναι καλή αλλά μου λείπει ο μπαμπάς μου…

-Σε καταλαβαίνω, συγγνώμη που σου θύμισα πράγματα που δεν θες να σκέφτεσαι.

-Δεν πειράζει, είσαι ευγενικός και καταλαβαίνω ότι το ενδιαφέρον σου είναι γνήσιο, δεν έχει σκοπό… σαν του Αυγερινού. Για άλλες κοπέλες βέβαια… Εμένα με απεχθάνεται γιατί είμαι ξένη.

-Έχει σημασία; Χώρια που δεν είσαι ξένη, η μητέρα σου είναι Ελληνίδα, δεν είναι;

-Ναι, η μητέρα μου είναι από την Αθήνα. Ο πατέρας μου ήταν ξένος. Γι’ αυτό χτυπηθήκατε με τον Αυγερινό;

-Όχι, είπε ο Γουίλλιαμ, είπε κάτι πιο άσχημο για εσένα.

-Τι;

-Δεν χρειάζεται να το επαναλάβω… αρκεί που τον τιμώρησα γι’ αυτό.

-Επειδή με πρόσβαλε;

-Ναι.

-Είναι πολύ ευγενικό, ιπποτικό.

-Έτσι με μεγάλωσαν. Ξέρεις, πριν πολλά χρόνια ο πατέρας μου με τον πιο στενό του φίλο χτυπήθηκαν με δύο άλλους γιατί πρόσβαλαν μια καθηγήτριά του. Εκείνη που αργότερα έγινε η μητέρα μου.

-Πολύ γενναίο εκ μέρους τους, και ιπποτικό. Πήρες και εσύ από τον πατέρα σου.

-Ναι, δεν θα άφηνα τον Αυγερινό να σε προσβάλει. Κανέναν, εδώ που τα λέμε.

Η Βελίκα τον κοίταξε στα μάτια. Ο Γουίλλιαμ καταπολέμησε την έμφυτη τάση του να χαμηλώσει τα μάτια του και ανταπέδωσε το βλέμμα. Η κοπέλα έπιασε το χέρι του στα δικά της και μετά το ακούμπησε στο στήθος της. Ο Γουίλλιαμ ένιωσε τον χτύπο της καρδιάς της κάτω από το χέρι του.

-Σε ευχαριστώ, είπε η Βελίκα, σου ορκίζομαι ότι μια μέρα θα είναι πιο έμπρακτο αυτό το ευχαριστώ.

Ο Γουίλλιαμ δεν απάντησε. Δεν μπορούσε. Ένιωθε την καρδιά της να χτυπάει και ήξερε μόνο ένα πράγμα. Ήταν ερωτευμένος με την Βελίκα Στάνιτς τώρα και για πάντα.