Νυχτερινή Πένα

Κεφάλαιο 3

 

Ο Πέτρος σήκωσε το χέρι του και χτύπησε συνθηματικά την πόρτα του δωματίου 213. Ενώ περίμενε να του ανοίξουν, σκέφτηκε με ένα χαμόγελο ότι όλα είχαν αρχίσει κάπως έτσι, με ένα χτύπημα στην πόρτα. Ήταν τρία σχεδόν χρόνια νωρίτερα, μόλις είχε τελειώσει το γυμνάσιο και θα πήγαινε στο λύκειο όταν συνέβη.

 

Ήταν έτοιμος να πάει να βρει τους φίλους του για μπάλα όταν η μητέρα του του ζήτησε πρώτα να της κάνει μια χάρη. Του ζήτησε να πάει ένα κιβώτιο με πράγματα σε μια γειτόνισσα. Ο Πέτρος δεν είχε αντίρρηση και έτσι σταμάτησε στο σπίτι της γνωστής της μητέρας του. Χτύπησε την πόρτα, την βρήκε ανοιχτή και μπήκε στο σπίτι. Άκουσε φασαρία από το πλυσταριό και προχώρησε προς τα εκεί.

Έμεινε με ανοιχτό το στόμα όταν βρήκε την γειτόνισσα να απολαμβάνει ένα ντους για να δροσιστεί. Είχε ξαναδεί γυμνές γυναίκες στα περιοδικά που κυκλοφορούσαν κρυφά από χέρι σε χέρι στο σχολείο, αλλά ποτέ καμία ζωντανά έτσι. Και μπορεί να μην ήταν μοντέλο ή πιτσιρίκα αλλά ήταν εκεί, μπροστά του, να την αγγίξει αν ήθελε. Κοίταξε τα τεράστια στήθη της, όχι τελείως στητά μιας και δεν ήταν και νέα, και τα οπίσθιά της. Δεν είχε τις τέλειες αναλογίες με την μέση δακτυλίδι, αλλά εκείνη την στιγμή δεν τον ενδιέφερε καθόλου. Ένιωσε την υπέροχη αίσθηση της σεξουαλικής διέγερσης και συνέχισε να την κοιτάζει αχόρταγα. Τότε η γυναίκα γύρισε.

-Α, Πέτρο! Άσε το κουτί στο τραπεζάκι εκεί πέρα.

Ο Πέτρος το έκανε και επέστρεψε για να βρει την Δήμητρα να έχει βγει από το ντους.

-Μπράβο, σε ευχαριστώ, είπε η Δήμητρα και του έριξε μια ματιά από πάνω μέχρι κάτω.

Τον πλησίασε.

-Βλέπεις κάτι που σου αρέσει;

Ο Πέτρος ένευσε.

-Κάτι πιο συγκεκριμένο;

-Τα μπαλκόνια σου, είπε ο Πέτρος και η φωνή του βγήκε βραχνή, και…

-Θα ήθελες να πιάσεις;

Ο Πέτρος έμεινε με ανοιχτό το στόμα για δεύτερη φορά, πρώτα δεν πίστευε στα μάτια του, τώρα δεν πίστευε στα αυτιά του.

-Τι…

-Ό,τι θέλεις, αλλά μετά θα πιάσω και εγώ.

Να πιάσει και εκείνη; Τι να πιάσει; αναρωτήθηκε ο Πέτρος αλλά η σκέψη χάθηκε μέσα στην έξαψη που του προκαλούσε η πρότασή της. Άπλωσε το χέρι του στο στήθος της και άγγιξε την θηλή του δεξιού της στήθους, την άγγιξε με το δάκτυλο και μετά με το κέντρο της παλάμης. Ένιωσε την θηλή να ερεθίζεται στο άγγιγμά του και έκανε μια κυκλική κίνηση με το χέρι του. Η Δήμητρα πήρε το χέρι του και έκλεισε τα δάχτυλά του πάνω στο στήθος της.

-Ωραίο ε; του είπε. Σειρά μου τώρα…

Το χέρι της χάιδεψε το σφιχτό στομάχι του πάνω από τη μπλούζα και κατέβηκε στην μέση του. Πέρασε μέσα από το σορτς που φορούσε και χούφτωσε τον ανδρισμό του. Ο Πέτρος βόγκηξε καθώς τον διέτρεχε ένα πρωτόγνωρο κύμα ευχαρίστησης.

Η Δήμητρα τράβηξε το χέρι της και έπιασε το σορτς και το εσώρουχο και τα κατέβασε αποκαλύπτοντας στον Πέτρο μια στύση που παρόμοια δεν είχε ξαναδεί.

Η Δήμητρα έπιασε την μπλούζα του και την σήκωσε για να την βγάλει. Ο Πέτρος έμεινε γυμνός απέναντι στην γυμνή γυναίκα που έκλεισε την απόσταση ανάμεσά τους και τον αγκάλιασε. Τον φίλησε στα χείλη και μετά η γλώσσα της τρύπωσε να βρει την δική του ενώ το χέρι της κατέβηκε και πάλι να παίξει με τον ανδρισμό του.

Ο Πέτρος την αγκάλιασε και τα χέρια του κατέβηκαν στα οπίσθιά της. Τα έσφιξε στα χέρια του καθώς ο ερεθισμός του μεγάλωνε.

-Σου αρέσουν; του είπε η Δήμητρα.

-Τα κωλομέρια σου είναι καυτά, είπε ο Πέτρος, με την συγκροτημένη σκέψη του να χάνεται γοργά καθώς η Δήμητρα συνέχιζε το εκμαυλιστικό χάδι της.

-Τι θέλεις; του ψιθύρισε ενώ τα δάκτυλά της τυλίγονταν γύρω από τον ανδρισμό του. Τι θέλεις να τους κάνεις;

-Θέλω… είπε ο Πέτρος βαριανασαίνοντας. Να… Θέλω να σε ξεσκίσω… Να σε πηδήξω…

Η φωνή του έσβησε σε ένα γουργουρητό ηδονής καθώς η Δήμητρα τον έφτανε στην εκσπερμάτωση.

Τον οδήγησε στο δωμάτιο της και τον ξάπλωσε στο μεγάλο κρεβάτι που βρισκόταν εκεί. Ανέβηκε πάνω του ιππαστί και έγειρε μπροστά φέρνοντας τα στήθη της στα χείλη του. Εκείνος τα φίλησε πρόθυμα.

 

Από εκείνη την ημέρα έγιναν εραστές, όλο το καλοκαίρι ο Πέτρος κοιμόταν με την γειτόνισσα. Τον μύησε σε κάθε ερωτική πράξη και παιχνίδι και τον άφηνε να κάνει ό,τι ήθελε αρκεί να έφταναν σε οργασμό.

Ο Πέτρος έπαψε να κοιτάζει τις συμμαθήτριές του και επικεντρώθηκε στις μεγαλύτερες γυναίκες με αποκορύφωμα το γάμο μιας ξαδέρφης του όταν την ίδια νύχτα κοιμήθηκε και με τις δύο κουμπάρες.

Όταν η Δήμητρα μετακόμισε στη Θεσσαλονίκη δεν τον πείραξε καθόλου, είχε ήδη βρει την αντικαταστάτριά της…

 

Η πόρτα άνοιξε διακόπτοντας τις αναμνήσεις του. Η Ελευθερία Χατζή τού χαμογέλασε και παραμέρισε για να περάσει. Έκλεισε την πόρτα και τον αγκάλιασε. Εκείνος έσπευσε να λύσει την ρόμπα της.

-Ορεξάτος μου ήρθες, είπε η καθηγήτρια, αλλά μου αρέσει.

Η ρόμπα έπεσε αποκαλύπτοντας το γυμνό σώμα της και ο Πέτρος την αγκάλιασε βάζοντας τα χέρια του στους γοφούς της.

-Μου αρέσει που ξέρεις τι θέλεις, είπε η Ελευθερία ενώ ξεκούμπωνε το παντελόνι του.

 

-Άντε παιδιά, φορτώστε τα πράγματά σας και επιβιβαστείτε, είπε ο Μπερτάτος, ο καθηγητής που ήταν επικεφαλής της εκδρομής.

Οι μαθητές με γέλια και πειράγματα – και με μερικές χιονόμπαλες προς κάθε κατεύθυνση -  άρχισαν να φορτώνουν τα πράγματά τους στα δύο πούλμαν και μετά να μπαίνουν. Ο Γουίλλιαμ έβαλε το σακίδιό του στο χώρο των αποσκευών και μετά έκανε το ίδιο με της Ιωάννας.

-Ευχαριστώ, είπε η κοπέλα, είσαι πολύ ευγενικός.

Ο Γουίλλιαμ ένευσε ότι δεν ήταν τίποτα και η κοπέλα τού χάρισε ακόμα ένα χαμόγελο. Ύστερα μια λάμψη πέρασε από τα μάτια της. Αγκάλιασε τον Γουίλλιαμ και του είπε βιαστικά:

-Αγκάλιασέ με.

Ο Γουίλλιαμ το έκανε. Η Ιωάννα έσκυψε και έβαλε το πρόσωπό της στον λαιμό του για να κρύψει το χαμόγελό της. Ο ντροπαλός φίλος της είχε βάλει τα χέρια του στη μέση της αλλά με έναν τρόπο που φανέρωνε ότι δεν ήθελε να νομίζει ότι εκμεταλλεύεται την κατάσταση για να της βάλει χέρι. Και αυτό βέβαια τον έκανε ξεχωριστό, δεν θα ήταν πολλοί που θα το έκαναν αυτό, το ήξερε εκ πείρας.

Ξαφνικά ένιωσε μια τρυφερότητα για τον Γουίλλιαμ και την ευγένειά του. Όπως τον είχε αγκαλιάσει τον χάιδεψε απαλά στο πίσω μέρος του λαιμού.

Την επόμενη στιγμή ένα χέρι χτύπησε με δύο γρήγορα μπατσάκια τον πισινό της και η κοπέλα τινάχτηκε ξαφνιασμένη.

-Εντάξει, έπαιξες μαζί του, είπε ο Δημήτρης, πάμε. Γουίλ, ελπίζω να το ευχαριστήθηκες.

-Και αν αποφάσισα να μείνω μαζί του; Αν αποφάσισα ότι είναι καλύτερος από σένα;

-Ποιος; Αυτός;

-Ναι, ο Γουίλλιαμ. Γιατί; Αμφιβάλλεις;

-Χμμ… Όχι, εκτός και αν θέλεις ένα λούτρινο και όχι έναν άνδρα πραγματικό. Δεν θα βογκήξεις μαζί του στο κρεβάτι.

Η Ιωάννα τον κοίταξε σαν να τον έβλεπε πρώτη φορά.

-Αυτό είναι όλο; Το σεξ και το να περνάς καλά;

-Πόση ώρα έμεινες μαζί του και σε χάλασε κιόλας; Τι νομίζεις ότι είσαι; Ηρωίδα του Σαίξπηρ; Η Ιουλιέτα;

-Είσαι τελείως κρετίνος; είπε ο Γουίλλιαμ. Πώς της φέρεσαι έτσι;

-Της φέρομαι όπως θέλω, την πηδάω όταν θέλω και στην τελική αν την θες, χάρισμά σου. Είναι ούτως ή άλλως από δεύτερο χέρι.

Η Ιωάννα έκανε ένα βήμα μπροστά και τον χαστούκισε. Ο Δημήτρης εξεπλάγη για μια στιγμή και μετά σήκωσε το χέρι του με σκοπό να της το ανταποδώσει αλλά τον πρόλαβε ο Γουίλλιαμ και άρπαξε το χέρι του.

-Θέλεις να τα βάλεις μαζί μου αντί για εκείνη;

-Νομίζεις ότι έχεις πιθανότητες απέναντί μου; είπε ο Δημήτρης.

-Μάγκες, κόψτε το, είπε ένας συμμαθητής τους επιτακτικά. Ο Μπερτάτος σας κοιτάει.

Ο Δημήτρης τράβηξε το χέρι του και έκανε έναν μορφασμό. Προχώρησε να ανέβη στο πούλμαν.

Η Ιωάννα στράφηκε στον Γουίλλιαμ.

-Σε ευχαριστώ, είσαι πραγματικά ευγενής.

Ο Γουίλλιαμ χαμογέλασε.

-Δεν κάνει τίποτα, έπρεπε να του τη ρίξω την ανάποδη και ας φώναζε ο Μπερτάτος. Λυπάμαι για αυτό που έγινε ωστόσο, δεν έπρεπε να είσαι με έναν τέτοιο άνθρωπο αλλά δεν ήταν και αυτός τρόπος για να τελειώσει.

Η Ιωάννα ένευσε.

-Ας ανέβουμε, είπε ο Γουίλλιαμ και προχώρησαν προς το πούλμαν. Η κοπέλα ανέβηκε πρώτη και εκείνος ακολούθησε.

 

Ο Μιχάλης στάθηκε για μια στιγμή στην είσοδο του νοσοκομείου με το μυαλό του να πηγαίνει πίσω δεκαοκτώ περίπου χρόνια, την τελευταία φορά που είχε σταθεί στο ίδιο σημείο. Κούνησε το κεφάλι του με ένα χαμόγελο και προχώρησε στο εσωτερικό.

Πλησίασε την κοπέλα στο γραφείο υποδοχής και είπε:

-Καλημέρα, έχετε μια ασθενή, την κυρία Μαρίνα Φαβιέρου;

-Μισό λεπτό να το κοιτάξω.

Ο Μιχάλης έριξε μια ματιά γύρω του όσο η κοπέλα κοιτούσε στον υπολογιστή για την Μαρίνα. Δεν είχαν αλλάξει και πολλά στον χώρο μέσα στα χρόνια που είχαν περάσει.

-Ναι, είναι στο δωμάτιο 111, κύριε.

Ο Μιχάλης την ευχαρίστησε και προχώρησε στον ανελκυστήρα. Τον κάλεσε και μπήκε μόλις άνοιξε η πόρτα. Καθώς ανέβαινε στον πρώτο όροφο σκεφτόταν τι μπορεί να είχε γίνει.

Βρήκε την Μαρίνα ξαπλωμένη στο κρεβάτι. Δεν φαινόταν να έχει κάτι και μόλις τον είδε χαμογέλασε.

-Μιχάλη!

-Πώς είσαι;

-Καλά είμαι, δεν έπαθα τίποτα. Ο Νίκος;

-Δεν μπορεί να φύγει από την δουλειά, το χιόνι έχει πνίξει όλη την βόρεια Ελλάδα. Άσε που σε λίγο αν συνεχίσει έτσι, δεν θα μπορούν να βγουν έξω ακόμα και να θέλουν.

-Και έμεινες εσύ να φροντίσεις την Λυδία. Το απόγευμα θα με αφήσουν να βγω από ό,τι λένε, είπε η Μαρίνα. Μέχρι τότε σε πειράζει να κρατήσεις την Λυδία; Να πας να την πάρεις από το νηπιαγωγείο και να μείνεις μαζί της ως που να βγω από το νοσοκομείο;

Ο Μιχάλης κατάλαβε ότι η Μαρίνα βρισκόταν σε σύγχυση ως προς την συνέχεια των γεγονότων. Νόμιζε ότι είχε αφήσει την Λυδία στο σχολείο της πριν το ατύχημα.

-Κανένα πρόβλημα, είπε, το πολύ πολύ να την κακομάθω λίγο!

-Ευχαριστώ πολύ, συγγνώμη που σε ταλαιπωρώ.

Ο Μιχάλης πήγε κοντά της.

-Μην το σκέφτεσαι, γι’ αυτό είναι οι φίλοι.

Έσκυψε και την φίλησε στο μέτωπο.

-Ξεκουράσου τώρα.

Την άφησε και βγήκε από το δωμάτιο. Πήγε στον σταθμό των νοσοκόμων στον όροφο και είπε στην προϊσταμένη:

-Μπορώ να μιλήσω με την γιατρό που είδε την κυρία Φαβιέρου;

-Εγώ είμαι, είπε μια γυναίκα πλησιάζοντας.

Φορούσε την πράσινη στολή χειρουργείου και έδειχνε κουρασμένη. Το νοσοκομείο εφημέρευε και με τον καιρό να βοηθάει στην δημιουργία ατυχημάτων είχε μια γεμάτη και κουραστική βάρδια.

-Τι έχει;

-Βγήκε σώα από το τροχαίο ατύχημα, απλά είναι σοκαρισμένη από το γεγονός και την δύναμη της πρόσκρουσης. Την κρατάμε προληπτικά για λίγο, αν δεν υπάρξει κάποιος λόγος ανησυχίας θα πάρει εξιτήριο το απόγευμα.

-Έχει μια σύγχυση ως προς τη σειρά των γεγονότων, νομίζει ότι είχε αφήσει την κόρη της στο νηπιαγωγείο πριν το ατύχημα. Ξέρουμε όμως ότι δεν έγινε αυτό. Δεν την έχετε εδώ, έτσι;

Η γιατρός τον κοίταξε.

-Δεν την έχουμε στο νοσοκομείο. Σίγουρα ήταν στο αυτοκίνητο; Δεν βρέθηκε άλλο άτομο, ζωντανό ή νεκρό.

Ο Μιχάλης την άκουσε σκεπτικός αλλά δεν πτοήθηκε.

-Το μόνο λογικό συμπέρασμα είναι ότι όσο η Μαρίνα ήταν αναίσθητη από το τρακάρισμα, η Λυδία κατάφερε να λυθεί και να απομακρυνθεί από το αυτοκίνητο. Το θέμα είναι να βρω που πήγε. Θα σας παρακαλούσα να μην της πείτε τίποτα προς το παρόν ως που να βρω τη Λυδία.

-Βεβαίως, εύχομαι το καλύτερο, είπε η γιατρός. Αλλά κάνετε γρήγορα. Όσο θα περνάει η ώρα θα συνέρχεται από το σοκ και θα αρχίσει να τα βάζει και πάλι με τη σειρά. Τότε θα αντιληφθεί ότι λείπει η κόρη της.

Ο Μιχάλης ένευσε και στράφηκε να φύγει.

-Εύχομαι να τη βρείτε.

-Ευχαριστώ, είπε ο Μιχάλης καθώς πήγαινε προς το ασανσέρ. Το κρύο έκανε το πόδι του να πονάει αλλά αυτό έπρεπε να περιμένει. Έπρεπε να βρει ένα μικρό αγγελούδι που ήταν εκεί έξω μόνο του.