9.
Αποκαλύψεις
Φτάσανε
στο αεροδρόμιο και ο Άγγελος πήγε να παραδώσει το αυτοκίνητο και να
τακτοποιήσει το λογαριασμό. Η Νάντια ανέλαβε να βγάλει εισιτήρια για το νέο
τους προορισμό. Η Αλεξία πήρε την Ντιάνα και πήγαν στις τουαλέτες, η κοπέλα
ήθελε να ντυθεί μιας και ήταν ακόμα με τις πυτζάμες της αλλά και να φροντίσει
την νέα της φίλη. Ο Γουίλλιαμ είχε ένα πιο δύσκολο έργο, να βρει νομιμοποιητικά
έγγραφα για να ταξιδέψει η Ντιάνα.
Η
Αλεξία έκλεισε την πόρτα πίσω της και ακούμπησε το σακίδιό της πάνω σε έναν
νιπτήρα. Το άνοιξε και έβγαλε ρούχα. Ντύθηκε γρήγορα και μετά στράφηκε στην
Ντιάνα. Τη βοήθησε να καθαρίσει από πάνω της τη σκόνη και μετά να ντυθεί. Είχαν
περίπου το ίδιο σώμα και έτσι τα ρούχα της έκαναν για τη δουλειά.
-Ευχαριστώ,
είπε η Νάντια καθώς φορούσε ένα μπλε φούτερ της Αλεξίας και μετά το βλέμμα της
στάθηκε στο σακίδιο. Η Αλεξία κοίταξε και εκείνη το σακίδιο και κατάλαβε πως
ήταν το βιβλίο του παππού της που είχε τραβήξει την προσοχή.
-Το
θυμάμαι αυτό το βιβλίο, μονολόγησε και η φωνή της χρωματίστηκε από νοσταλγία.
Το είδα ξανά πριν από χρόνια. Πριν πεθάνουν οι γονείς μου.
-Ήσουν
μόνο έξι τότε.
-Θυμάμαι
κάθε στιγμή της ύπαρξής μου, είπε η Ντιάνα. Από τη στιγμή της γέννησής μου. Έχω
και μια αόριστη αίσθηση ζεστασιάς και ασφάλειας που νομίζω ότι είναι από τη
μήτρα. Πολλές αναμνήσεις μου δεν τις κατάλαβα παρά αργότερα αφού όταν συνέβησαν
δεν ήξερα τι σήμαιναν αλλά τις έχω, όλες.
-Θυμάσαι
τον Γουίλλιαμ από τότε;
-Ναι.
Ήταν όταν ήμουν μερικών μηνών. Ήρθε σπίτι μας, με πήρε στα χέρια του και με
τύλιξε με τον μανδύα του. Ευχήθηκε να περπατήσω σε κάθε μονοπάτι της γνώσης, να
αγαπήσω και να αγαπηθώ.
-Ήταν
όπως είναι και τώρα;
-Ναι.
Δεν θα τον άλλαζαν λίγα χρόνια αφού δεν το έκαναν αιώνες.
-Αιώ......
η λέξη της έμεινε στη μέση από μια αναπάντεχη ερώτηση της Ντιάνα.
-Είσαι
ερωτευμένη μαζί του;
Η
Αλεξία έμεινε άφωνη. Ύστερα το σκέφθηκε.
-Όχι,
είπε αργά. Δεν είμαι, δεν θα μπορούσα να τον αγαπήσω. Όχι ότι δεν είναι ένας
καλός και ευγενικός άνδρας. Αλλά είναι αφοσιωμένος σε έναν αγώνα στον οποίο εγώ
μπλέκτηκα άθελά μου και συνεχίζω γιατί δεν θέλω να επωφεληθεί αυτό το κάθαρμα ο
Γερμανός από το θάνατο του παππού μου.
-Ναι,
καταλαβαίνω.
-Εξ'
άλλου υπάρχει πάντα η πιθανότητα να μην είναι μόνος. Να υπάρχει κάποια στη ζωή
του, είπε η Αλεξία.
Βγήκαν
από τις τουαλέτες και προχώρησαν στο σημείο που είχαν εκ των προτέρων
συνεννοηθεί να βρεθούν. Ο Άγγελος και η Νάντια βρίσκονταν ήδη εκεί έχοντας
ολοκληρώσει την δουλειά τους ο καθένας. Πλησίασαν τη στιγμή που κατέφτανε ο
Γουίλλιαμ. Φαινόταν ευχαριστημένος από κάτι και τους είπε τι ήταν αυτό.
-Σε
μια ώρα περίπου θα έχουμε ένα διαβατήριο και για' σενα. Θα έρθει από την Αθήνα.
Ως τότε ας ξεκουραστούμε λίγο.
-Τι
μας περιμένει στη Φλωρεντία; ρώτησε ο Άγγελος καθώς κάθονταν σε μια σειρά από
καθίσματα κοντά στο γυάλινο τοίχο του τέρμιναλ. Πάλι κάποια κατακόμβη;
-Δεν
ξέρω, είπε ο Γουίλλιαμ κοιτώντας έξω την πίστα του αεροδρομίου όπου ένα
τεράστιο Boeing 777 απογειωνόταν με θόρυβο προς τον γεμάτο μολυβένια σύννεφα
ουρανό. Το κλειδί που τώρα ψάχνουμε ανήκε στον Ορμίσδα γιο του Αρταφέρνη.
Έμεινε για αιώνες στην κατοχή της οικογενείας του. Στις 26 Ιουνίου του 363 ωστόσο ο τελευταίος
απόγονός του σκοτώθηκε στην ίδια μάχη που κόστισε τη ζωή στον αυτοκράτορα
Ιουλιανό, τον επονομαζόμενο Παραβάτη. Το κλειδί πέρασε στην κατοχή ενός άλλου
Πέρση, του Αχαιμενίδη πρίγκηπα Οσρόη. Η οικογένειά του το κράτησε ως την πτώση
της Νινευή το 627 στα Βυζαντινά στρατεύματα και τότε πέρασε στα χέρια του
Αρκάδιου Μελιχρού, τουρμάρχη του στρατού του Ηράκλειου.
-Σε
ελληνικά χέρια λοιπόν.
-Ναι,
θεωρούσαμε πολύ επικίνδυνο κάτι τέτοιο αλλά δεν κράτησε για πολύ. Ο Αρκάδιος
σκοτώθηκε στην Ιερουσαλήμ δέκα χρόνια αργότερα όταν πέρασε στα χέρια των
Αράβων.
-Και
το κλειδί;
-Το
κλειδί πέρασε στα χέρια ενός Άραβα, του εμίρη Χαλίλ Αζίζ Ιμπν Μανσούρ. Έμεινε
στην κατοχή της οικογένειάς του ως την πρώτη σταυροφορία.
-Μετά
τι απέγινε;
-Αυτό
πάμε να μάθουμε στην Φλωρεντία. Στο μουσείο Ουφίτσι υπάρχει ένα χειρόγραφο που
έγραψε ένας πολεμιστής που πήρε μέρος στην πρώτη σταυροφορία. Η σταυροφορία
ήταν επιτυχής και οδήγησε στην ανάκτηση της Ιερουσαλήμ. Ίσως βρούμε τα ίχνη του
κλειδιού εκεί.
-Άρα
δεν είναι επικίνδυνο το ταξίδι στη Φλωρεντία, είπε διστακτικά η Νάντια.
-Ειδικά
αν μας έχει χάσει ο Γκράιτς δεν θα είναι.
-Πως
κατάφερες να μου βρεις διαβατήριο; ρώτησε η Αλεξία. Και τώρα στη Ντιάνα;
-Στη
μακρά μου πορεία σαν Φύλακας έκανα πολλές γνωριμίες και σε πολλά και
διαφορετικά μέρη, είπε ο Γουίλλιαμ.
-Πόσο
μακρά; ρώτησε η Αλεξία. Πριν είπες "θεωρούσαμε πολύ επικίνδυνο κάτι τέτοιο"
και όταν μας είπες για τους Φύλακες είπες κάτι για την εποχή σου. Πόσο καιρό
είσαι Φύλακας; Αιώνες σίγουρα. Αλλά πόσους;
-Σου
είπα και στο ξενοδοχείο, είμαι πιο μεγάλος από όσο φαντάζεσαι.
-Πόσο
είσαι;
Ο
Γουίλλιαμ κοίταξε πάλι έξω και μετά τους ξανακοίταξε. Το βλέμμα του σταμάτησε
στα γαλανά μάτια της Ντιάνα. Ύστερα κοίταξε την Αλεξία.
-Είμαι
κάτι παραπάνω από είκοσι επτά αιώνων, είπε απλά.
Ο
Άγγελος, η Νάντια και η Αλεξία τον κοιτούσαν με έκπληξη, μόνο η Ντιάνα δεν
έδειχνε να εκπλήσσεται. Ο Γουίλλιαμ ήρθε κοντά τους και κάθισε σε ένα κάθισμα.
-2700
ετών; είπε η Αλεξία αδυνατώντας να το πιστέψει.
-Και
κάτι παραπάνω, αν και με τις αλλαγές στη χρονολόγηση και την ανακρίβεια που
υπήρχε εκείνη την εποχή στις μεθόδους χρονολόγησης δεν είμαι σίγουρος για το
πόσο είναι αυτό το παραπάνω.
-Είσαι
αθάνατος;
-Όχι
Αλεξία, ο χρόνος δεν επιδρά πάνω μου για κάποιο λόγο. Συμβαίνει σε όλους τους
Φύλακες αλλά σε' μενα πολύ περισσότερο. Δεν είμαι όμως αθάνατος, είναι αλήθεια
ότι έχω πολύ μεγαλύτερη αντοχή από άλλους σε αρρώστιες και τραυματισμούς αλλά
είμαι θνητός.
-Και
είσαι Φύλακας τόσους αιώνες;
-Σχεδόν.
Γεννήθηκα στο λαό των Ρας, αυτόν που η ιστορία γνωρίζει ως Ετρούσκους επειδή
έτσι μας αποκαλούσαν οι Ρωμαίοι που μας εξόντωσαν. Ήμουν ένας νεαρός
πολεμιστής όταν το μεγαλύτερο μέρος του
λαού μου εξοντώθηκε και όσοι επέζησαν έγιναν σκλάβοι και σιγά σιγά αφομοιώθηκαν με τους υπόλοιπους και
χαθήκαμε από την ιστορία. Στην αρχή ζούσα με την ελπίδα ότι θα μπορούσα να τους
ξεσηκώσω και να κερδίσουμε πάλι την ελευθερία μας αλλά κατάλαβα γρήγορα ότι δεν
μπορούσε να γίνει αυτό. Τότε αποφάσισα να εκδικηθώ τους Ρωμαίους. Άρχισα να
δολοφονώ αξιωματικούς και στρατιώτες, περίπολοι ολόκληροι εξαφανίζονταν. Μια
νύχτα μπήκα στην έπαυλη ενός συγκλητικού με σκοπό να τον στείλω στον άλλο κόσμο
αλλά έπεσα πάνω στην κόρη του, ένα κοριτσάκι πέντε ετών που με κοίταζε αθώα και
μου πρόσφερε μάλιστα το μέλι που είχε στα χέρια της. Δεν μπορούσα να σκοτώσω
ποτέ παιδιά και αν δεν το έκανα πάλευα μάταια. Έτσι παραιτήθηκα από την
προσπάθεια και έφυγα όσο πιο μακριά από τη Ρώμη μπορούσα. Πέρασα τα επόμενα
χρόνια μελετώντας και φροντίζοντας τη μόρφωσή μου. Ταυτόχρονα έγινα ένας
τρομερός πολεμιστής μιας και για να ζήσω πολεμούσα σαν μισθοφόρος. Ειδικά αν
ήταν εναντίον της Ρώμης, είχα την ελπίδα ότι όπως μας εξόντωσαν οι Ρωμαίοι
κάποιοι θα το έκαναν σε εκείνους.
-Αλλά
η Ρώμη δεν έπεσε για αιώνες.
-Δεν
πέρασα όλους αυτούς τους αιώνες με το μίσος θα με είχε καταβροχθίσει εκ των έσω
σαν σαράκι αν το είχα κάνει.
-Αλλά;
-Τότε
έγινα Φύλακας. Έμαθα να βλέπω τα γεγονότα με την προοπτική της ιστορίας και
επιτέλους είχα έναν σκοπό να υπηρετήσω. Συνέχισα να πολεμώ για να σταματήσω την
επέκταση της αυτοκρατορίας αλλά πρώτα από όλα ήμουν Φύλακας. Πολέμησα ωστόσο με
τους Καρχηδόνιους και τον Πύρρο κατά των Ρωμαίων. Βλέποντας ότι δεν μπορούσε
τίποτα να σταματήσει την επέκταση της Ρώμης έφυγα στο βορρά, βρήκα καταφύγιο
ανάμεσα στους Κέλτες, σε μια περιοχή που οι Ρωμαίοι ονόμαζαν Καληδονία και
εσείς ξέρετε ως Σκωτία, εκεί δεν έφτασε ποτέ η εξουσία της Ρώμης. Πολέμησα με
τους Γαλάτες και μετά με τους Βρετανούς κατά του Καίσαρα. Μετά ήρθε η Pax
Romana, για μια φορά ο κόσμος ήταν ειρηνικός, το μυστικό μας κρυμμένο καλά. Η
αυτοκρατορία εκχριστιανίστηκε και τότε ήρθαν οι βαρβαρικές επιδρομές. Ο κόσμος
που ήξερα διαλύθηκε. Για πολλά χρόνια έμεινα με τη φαμίλια που με υιοθέτησε
στις τάξεις της αν και κατά διαστήματα έφευγα για να μην παρατηρήσει κάποιος
ότι δεν γερνώ. Πολέμησα σε αναρίθμητους πολέμους και ήμουν παρών σε γεγονότα
που έμειναν στην ιστορία.
Ο
Γουίλλιαμ σταμάτησε να μιλάει και κοίταξε έξω στο σκοτάδι αφήνοντάς τους χρόνο
να αφομοιώσουν όλα όσα τους είχε πει.
-Έζησες
μόνος όλους αυτούς τους αιώνες; ρώτησε η Νάντια.
-Μόνος;
Όχι, ποτέ, πέρα από μερικούς μήνες που έζησα ναυαγός στον τότε νέο κόσμο.
-Εννοούσα
αν είχες οικογένεια.
-Τους
τελευταίους αιώνες όχι. Αλλά στο παρελθόν είχα πολλές φορές σύζυγο, κάποιες και
παιδιά.
-Δεν
νιώθεις μόνος; ρώτησε η Αλεξία.
-Δεν
θα προσποιηθώ ότι είναι εύκολο, αλλά ούτε και τόσο δύσκολο όσο νομίζεις. Είχα
πολλά να κάνω.
-Θα
έχεις προσωπική άποψη για πολλά γεγονότα, είπε ο Άγγελος. Αυτό θα σε
διευκολύνει στο έργο σου.
-Ναι,
και αυτό που ψάχνουμε τώρα ξέρω ότι υπάρχει γιατί πολέμησα μαζί με το συγγραφέα
του στις Σταυροφορίες.
Μια
γυναικεία φωνή ανήγγειλε από τα μεγάφωνα την άφιξη της πτήσης από Αθήνα και ο
Γουίλλιαμ χαμογέλασε.
-Ώρα
να πάω για το διαβατήριο σου Ντιάνα. Περιμένετέ με εδώ.
Επέστρεψε
μετά από λίγα λεπτά και έδωσε στην Ντιάνα ένα διαβατήριο.
-Τώρα
δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα για να ταξιδέψεις.
Κάθισε
και πάλι κοντά τους μιας και η πτήση τους για την πάλαι ποτέ πρωτεύουσα των
Μεδίκων αργούσε ακόμα. Χάθηκε στις σκέψεις του. Η αναφορά του στα γεγονότα της
μακράς ζωής του είχε ξυπνήσει αναμνήσεις. Αναρωτήθηκε πως θα ήταν η ζωή του αν
δεν είχε συναντηθεί με εκείνον που είχε αλλάξει το ρουν της, τον όγδοο Φύλακα,
εκείνον που δεν εγκατέλειπε ποτέ το θησαυρό γνώσεως που προστατεύανε.
Ένα
χέρι που ακούμπησε στον ώμο του τον επανέφερε στην πραγματικότητα. Κοίταξε τη
Ντιάνα που είχε έρθει δίπλα του. Οι υπόλοιποι είχαν αποκοιμηθεί στα καθίσματά
τους.
-Νιώθεις
μόνος;ρώτησε απαλά η κοπέλα.
-Μερικές
φορές.
-Τώρα
δεν θα είσαι μόνος.
Ο
Γουίλλιαμ σηκώθηκε όρθιος.
-Τι
εννοείς;
-Δεν
θα είσαι ποτέ μόνος. Θα είμαι εγώ μαζί σου, είπε η Ντιάνα και τον αγκάλιασε. Τα
χείλη της χάιδεψαν τα δικά του. Πάντα θα είμαι.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου