Το τρίτο μέρος της
τριλογίας είναι αρκετά καλό και σίγουρα επικό με την φοβερή αυτή μάχη αλλά
αποδεικνύει κιόλας ότι άνετα θα μπορούσε το βιβλίο να είχε γίνει δύο ταινίες
και όχι τρεις. Ακολουθεί ωστόσο αρκετά πιστά το βιβλίο (πιο πιστά από τον
Άρχοντα μάλιστα) και διατηρεί αρκετά το κλίμα του. Να τα πάρουμε με τη σειρά.
Η εφόρμηση του Νοσφιστή
στη Λιμνούπολη είναι ότι θα περίμενε κανείς με τη βοήθεια των σύγχρονων εφέ. Ο
δράκος ρημάζει την πόλη και πεθαίνει από το μαύρο βέλος όπως ακριβώς έπρεπε. Ο
αφέντης της πόλης πεθαίνει εκεί (μια μικρή παρέκκλιση από το βιβλίο) αλλά
δεδομένης της κατάστασης είναι ταιριαστό.
Οι επόμενες εξελίξεις
είναι πιστές στο βιβλίο αν και η μετακίνηση όλων των ανθρώπων στην παλιά πόλη
του Ντέηλ δεν περιλαμβάνεται, μόνο όσοι ήταν ικανοί να φέρουν όπλα πήγαν,
γίνεται για δραματικό εφέ στην μετέπειτα μάχη. Ο βοηθός του άρχοντα
χρησιμοποιείται για την πρόκληση γέλιου ( δεν θα έλεγα ότι μοιάζει με το
Γκρίμα, είναι φιλάργυρος και κοιτάει το συμφέρον του αλλά δεν έχει την μοχθηρία
και τα απώτερα κίνητρά του ).
Ερχόμαστε στο Θόριν και
την αρρώστια του χρυσού. Έχει δοθεί υπερβολικά νομίζω, στο βιβλίο αναφέρεται η
προσκόλληση στο θησαυρό – κάτι που σε γενικές γραμμές ισχύει για κάθε νάνο – αλλά
αυτό που τον ενδιαφέρει κυρίως είναι η Ιερή Πέτρα γι’ αυτό και τελικώς για
αυτήν διαπραγματεύεται. Η σκηνή στο τείχος είναι κατευθείαν από το βιβλίο και η
επέμβαση του Γκάνταλφ (όπου ξαναβλέπουμε την δυναμωμένη μαγικά φωνή). Η σκηνή
της μεταστροφής τραβάει πολύ και με άφησε με την αίσθηση ότι έγινε μόνο και
μόνο για το εφέ που είχαν στη διάθεσή τους.
Να πω μια κουβέντα εδώ
για τις ερμηνείες, νομίζω ότι είναι εντός χαρακτήρα από όλους τους ηθοποιούς με
τους βετεράνους να ξεχωρίζουν. Αλλά και πάλι ο βασιλιάς των Ξωτικών ( του
οποίου ολόκληρο Χόμπιτ δεν περιλαμβάνει το όνομα και αναφέρεται πρώτη φορά στο
συμβούλιο του Ελρόντ όσον αφορά τα βιβλία ) μου φάνηκε κάπως υποτονικός αν και
όχι τόσο όσο στη δεύτερη ταινία.
Η σύγκρουση στο Ντολ Γκολντούρ
είναι επίσης στο κλίμα του βιβλίου. Αναφέρεται στον επίλογο αν και δεν
περιγράφεται. Η δύναμη της Γκαλάντριελ δεν πρέπει να μας ξαφνιάζει μιας και
κατέχει το ένα από τα τρία δακτυλίδια ( το Nenya ) όπως λέει και ο μάγος βασιλιάς της
Άγκμαρ. Η μεταμόρφωση δεν ήταν ό,τι καλύτερο, θέλανε μάλλον κάτι που να
παραπέμπει σε εκείνη που βιώνει στο Λοθλόριεν αλλά δεν τους πέτυχε.
Το ταξίδι του Λέγκολας με
την Τόριελ δεν πιστεύω ότι είχε να κάνει με το ερωτικό τρίγωνο. Πιο πολύ ήταν γέμισμα
ανάμεσα στα επεισόδια της ιστορίας. Εδώ υπήρξε ένα δάνειο από άλλο χαρακτήρα, ήταν
η γυναίκα του Ελρόντ που συνελήφθη από τα Ορκ και όταν την ελευθέρωσαν οι γιοι της
έφυγε για τη Δύση.
Η έξοδος των Ορκ από το
Γκούνταμπαντ ήταν όπως σωστά ειπώθηκε μια επανάληψη της Μίνας Μόργκουλ, ίσως
επειδή έλειπε η στοιχειωμένη ατμόσφαιρα της καταραμένης πόλης ή ο μάγος βασιλιάς
από πάνω δεν είχε την ίδια ατμόσφαιρα. Σεναριακά εξηγεί τον αιφνιδιασμό που θα
προκαλέσουν τα Ορκ αλλά θα μπορούσε να λείπει.
Και ερχόμαστε στη μεγάλη
μάχη που έδωσε το όνομά της στην ταινία. Κάποιοι τη βρήκαν χλιαρή αλλά εγώ νομίζω
ότι ήταν όπως θα έπρεπε. Το testudo
των νάνων ήταν φοβερή σκέψη
και η επίθεση αιφνιδιασμός των ξωτικών. Η έξοδος των νάνων από το βουνό στη μάχη
ήταν μέσα στο πνεύμα και η συσπείρωση των μαχητών γύρω τους. Είχαμε και κάποιες
σκηνές αποσυμπίεσης της έντασης όπως τα δυο ξαδέρφια που πιάσανε κουβεντούλα μέσα
στη μάχη και το τρολ που έριξε με το κεφάλι ένα κομμάτι τείχους και σωριάστηκε
κάτω. Ο θάνατος του Φίλι και του Κίλι μπορεί να μην ήταν κυριολεκτικά υπερασπιζόμενοι
τον Θόριν αλλά εντάξει πολεμούσαν μαζί του. Στο τέλος σκοτώθηκαν, αν και φοβήθηκα
ότι δεν θα γινόταν για χάρη της ερωτικής ιστορίας.
Μιας και φτάσαμε σ’ αυτό
το θέμα χαίρομαι που δεν είχαμε ένα χαρούμενο τέλος και πιστεύω ότι θα ήταν ακόμα
πιο καλά κλεισμένο το θέμα αν είχε σκοτωθεί και η Τόριελ εκεί που την πέταξε στους
βράχους ο Αζόγκ ( ο οποίος παραείχε τον
απέθαντο πια ).
Οι προσωπικές μονομαχίες έχουν
αρχίσει να με ενοχλούν και όχι μόνο στο Χόμπιτ, έχουν αρχίσει να γίνονται πολύ
σαν τις ταινίες των πολεμικών τεχνών, όλο άλματα και χτυπήματα στον αέρα.
Η σκηνή του θανάτου του Θόριν
είναι από το βιβλίο (όπου μάλιστα λέει ότι ο Μπίλμπο έκλαψε ως που βράχνιασε ) και
δεν νομίζω ότι δεν τη δώσανε καλά, ο αποχαιρετισμός του Μπίλμπο με τους νάνους επίσης
καλός αλλά εκεί η αμηχανία δε χρειαζόταν.
Το φινάλε ήταν πολύ σύντομο
ίσως επειδή είχε γίνει κριτική στον Τζάκσον για το φινάλε στον άρχοντα που ήταν
αρκετά μεγάλο. Η συζήτηση Λέγκολας Θάντουριλ ήταν περιττή και η μόνη χρησιμότητα
για να μας θυμίσει άλλη μια φορά ότι συνδέεται με τον άρχοντα και να δικαιολογήσει πως ο Λέγκολας και ο Άραγκορν
έγιναν φίλοι κάτι που είναι εξήντα χρόνια αργότερα άρα δεν χρειαζόταν και
δικαιολόγηση.
Ένα αρνητικό που πρέπει
να επισημάνω είναι η χαλαρή σύνδεση με τις προηγούμενες ταινίες, ενώ στον άρχοντα
είχαμε πολλές φορές φλας μπακ σε σκηνές από τα προηγούμενα, εδώ δεν έχουμε παρά
μόνο στο σημείο που ο Μπίλμπο θυμάται την πέτρα.
Η τελευταία σκηνή ήταν
απολύτως ταιριαστή και μάλιστα θα θυμάστε ότι τον χάρτη στο τελευταίο πλάνο τον
κοιτάζει ο Γκάνταλφ στην αρχή του άρχοντα.
2 σχόλια:
to ειδες ????
Βαρεθηκα τοσο πολύ !!!!!!!Εμαθα απεξω ολες τις λειτουργιες του κινητου μου.......
σημερα θα πανε οι κορες μου να το δουνε.....
Γιατί βαρέθηκες; Μια χαρά ταινία ήταν,
Για τις κόρες δεν ξέρω αν είναι πρέπον, έχει βια και μερικά τρομακτικά πράγματα.
Δημοσίευση σχολίου