Νυχτερινή Πένα

Με το 2022 να πηγαίνει στο τέλος του να ευχηθώ σε όλους και όλες το νέο έτος, που σε λίγο θα καταφτάσει, να είναι γεμάτο δημιουργία και ευτυχία.

Χρόνια Πολλά!

Τι μπορεί να σου δώσει

πιο πολλά από τη δημιουργία;

Τι να σε γεμίσει

με μεγαλύτερη ικανοποίηση

και ευτυχία

αν όχι η έκφραση και η φαντασία;

Στη συνέχεια του Eclipse Of The Kai, ο Μοναχικός Λύκος πρέπει να φτάσει στο βασιλιά και να τον ενημερώσει για το χαμό όλων των υπολοίπων πολεμιστών. το ταξίδι ως την πρωτεύουσα Χόλμγκαρντ δεν είναι μια εύκολη υπόθεση όμως. Ανάμεσα στον νεαρό πολεμιστή και τον προορισμό του βρίσκονται πολλά εμπόδια, φυσικά και μη και μαζί τους ολόκληρος ο στρατός των Αρχόντων του Σκότους που έχει εισβάλει στη χώρα, θα τα καταφέρει να υπερπηδήσει όλα αυτά τα εμπόδια;

Μια περιπέτεια φαντασίας με ζωντανές περιγραφές και μια ενδιαφέρουσα κοσμοπλασία. Για τους φίλους του φάντασι και τους λάτρεις των βιβλιοπαιχνιδιών.         

Για αιώνες το μόνο που εμποδίζει τους Άρχοντες του Σκότους να κατακτήσουν την Μάγκναμουντ είναι το βασίλειο της Σάμερλαντ και οι αφιερωμένοι στο θεό Κάι πολεμιστές. Όταν ο μάγος Βόνοταρ προδίδει την Σάμερλαντ με αντάλλαγμα τη σκοτεινή δύναμη των Αρχόντων του Σκότους μια ξαφνική επίθεση καταλήγει στην σφαγή των πολεμιστών, μόνο ένας νεαρός δόκιμος επιζεί, ο Σιωπηλός Λύκος που από εκείνη τη στιγμή είναι πια ο Μοναχικός Λύκος, και στα χέρια του βρίσκεται το μέλλον της πατρίδας του καθώς ορκίζεται εκδίκηση για το χαμό των συντρόφων του.

Μια κλασσική περιπέτεια φαντασίας που κυλάει γρήγορα και ευχάριστα, με όλα τα καλά του είδους, μάγους, ξόρκια, μάχες και υπερφυσικές δυνάμεις, είναι το πρώτο μυθιστόρημα από τη σειρά για τη Μάγκναμουντ. Προτείνεται ανεπιφύλακτα ειδικά στους λάτρεις της σειράς των ομώνυμων βιβλιοπαιχνιδιών.

Πέρα τον κόσμο του Κριν που γνώρισα με τη σειρά του Dragolance, για την οποία μιλήσαμε πριν λίγες μέρες, ένας πολυαγαπημένος κόσμος είναι αυτός της Μάγκαμουντ, μάλιστα τον γνώρισα δεκαετίες πριν τον Κριν. Αυτός βέβαια δεν είναι τόσο εξ αιτίας των μυθιστορημάτων που έχουν κυκλοφορήσει με τις περιπέτειες σε αυτόν αλλά εξαιτίας των βιβλιοπαιχνιδιών.

Η Μάγκναμουντ είναι ένας κόσμος κάπου εκεί έξω που είναι στο αντίστοιχο του δικού μας ύστερου Μεσαίωνα. Πολλά έθνη κατοικούν σε αυτόν τον κόσμο, από τους Σαμερλέντιους και τους Ντουρουνέζους στο βορρά μέχρι τους κατοίκους του Τσάι στο νότο. Σαν να μην έφταναν οι διαφορές τόσων εθνών μεταξύ τους, υπάρχουν και οι Άρχοντες του Σκότους, απεσταλμένοι από τον Νααρ, την πηγή κάθε κακού, με αποστολή την καταστροφή της Σάμερλαντ και κάθε τι καλού.

Ένας κόσμος φτιαγμένος με προσοχή, κάθε λαός με τα δικά του ήθη και έθιμα και τις ιδιαιτερότητές του αλλά και με άφθονα τέρατα, κακούς και ιδιαίτερα αντικείμενα. Σε αυτόν υπάρχουν δώδεκα μυθιστορήματα και 31 βιβλιοπαιχνίδια με το 32^ο να αναμένεται.   

Πρωτόπαιξα το πρώτο βιβλίο, Αστραπές Στο Σκοτάδι, το μακρινό 1986 και είμαι ακόμα λάτρης. Το προτείνω ανεπιφύλακτα στους λάτρεις του είδους και στους λάτρεις των παιχνιδιών ρόλων.            

Σε μελλοντικές αναρτήσεις θα μιλήσουμε για τα βιβλιοπαιχνίδια αυτά αναλυτικά.    

Το τέλος της χρονιάς είναι προ των πυλών και είναι καιρός για να κάνω μια ανασκόπηση της συγγραφικής δουλειάς αυτής της χρονιάς. Είχα θέσει μια σειρά στόχων για τη χρονιά αυτή και ήταν οι εξής:

1. Μια περιπέτεια φαντασίας που θα μας μεταφέρει στην Έρεμορ και πάλι συνεχίζοντας τα Χρονικά. Γράφεται ήδη και πλησιάζει στην ολοκλήρωση.

2. Μια περιπέτεια δράσης που θέλω να δημοσιεύσω σε συνέχειες. Αυτό άλλαξε σε μια περιπέτεια συνέχεια της Επιχείρησης.

3. Την μετάφραση της ως άνω ιδέας.

4. Μια δικαστική περιπέτεια που θα ξεκινήσει από μια αγωγή σεξουαλικής παρενόχλησης και θα εξελιχθεί σε αδυσώπητη μάχη (σχεδιάζεται)

5. Την επιμέλεια του τρίτου βιβλίου των Χρονικών για να πάει για έκδοση. (εκδόθηκε)

6. Την επιμέλεια της Επιχείρησης Ιωνία για να εκδοθεί. (εκδόθηκε)

7. Την επιμέλεια του πρώτου βιβλίου των Χρονικών στα Αγγλικά (είναι σε στάδιο επεξεργασίας)

8. Ένα ιστορικό μυθιστόρημα εποχής. Εδώ υπάρχει και η σκέψη για ένα μυθιστόρημα πάνω στην Μικρασιατική Καταστροφή ένεκα των 100 ετών αλλά μου λένε γενικά ότι δεν είναι κάτι που θα πιάσει. Σχεδιάστηκε μια πλοκή για το 1922 πάντως.

9. Να δοκιμάσω κάτι καινούριο γράφοντας ένα βιβλιοπαιχνίδι (σχεδιάζεται)

10. Μια μελέτη για τα ευρώ, ένεκα των 20 ετών, και να ολοκληρώσω τα περί νομισμάτων. (γράφηκε η μελέτη)

11. Μερικά Ποιητικά Έργα (γράφτηκαν).

Με 48 περίπου ώρες στη διάθεσή μου πρέπει να ολοκληρώσω ακόμα μερικά πράγματα οπότε έχω ακόμα δουλειά να κάνω. Και μετά; Δεν επαναπαύομαι, ούτε και σταματώ. Έχω σχέδια για νέα έργα και δημοσιεύσεις στο νέο έτος. Αλλά αυτά θα τα πούμε όταν έρθει εκείνη η ώρα.

Σας αρέσουν οι βόλτες; Ναι θα μου πείτε. Αλλά αυτές που θα σας προτείνω εγώ δεν είναι σε δρόμους και πάρκα, ή στην εξοχή. Για αυτές δεν χρειάζεται να βγείτε από το σπίτι. Για να είμαι ακριβής δεν χρειάζεται να κινηθείτε καν.

Ωστόσο ενώ δεν θα κινηθείτε θα ταξιδέψετε στον πιο μαγικό χώρο που υπάρχει, αυτόν του βιβλίου. Θα βρείτε εκεί άρθρα για βιβλία, σκέψεις αλλά και βιβλιοπαρουσιάσεις. Αν αυτό σας ακούγετε μια χαρά, ε τις βολτίτσες σας πρέπει να τις κάνετε εδώ: https://voltitses.blogspot.com/

The adventure of the survivors continues in a world that is a shadow of what it was but still has many of its flaws. They meet new people and find refuge but also new dangers because many people do not forget who they were before the extinction event and carry their obsessions and tendencies while outside; the monsters still lurk.

The second series of episodes keeps the reader hooked, we meet new characters, and we lose some, and if it has a negative, it is the story's slightly slower pace of development.

Η περιπέτεια των επιζώντων συνεχίζεται σε έναν κόσμο που είναι σκιά αυτού που ήταν αλλά εξακολουθεί να έχει πολλά από τα ελαττώματά του. Γνωρίζονται με νέους ανθρώπους, βρίσκουν καταφύγιο αλλά ταυτόχρονα και νέους κινδύνους, γιατί πολλοί άνθρωποι δεν ξεχνούν το ποιοι ήταν πριν το συμβάν της εξαφάνισης και φέρουν τις εμμονές και τις τάσεις του ενώ έξω τα τέρατα παραμονεύουν ακόμα.

Η δεύτερη σειρά επεισοδίων κρατάει το ενδιαφέρον, γνωρίζουμε νέους χαρακτήρες, και χάνουμε και μερικούς, και αν έχει ένα αρνητικό είναι ο λίγο πιο αργός ρυθμός εξέλιξης της ιστορίας.

Καμπάνες ηχούν μες στη νυχτιά,

Χριστούγεννα φωνάζουν

σηκωθείτε με χαρά!

Καμπάνες ηχούν εδώ και' κει

και μαζί τους γλυκές παιδικές φωνές,

το μήνυμα να δοθεί,

γιορτή είναι σήμερα,

όλος ο κόσμος να χαρεί!

Χρόνια Πολλά σε όλους!

Ήταν μια κάπως μεγάλη ομάδα βοσκών. Για να μην κινδυνεύουν από τα αρπακτικά ή από ληστές είχαν μαζευτεί κοντά με τα ζώα τους και με τα μεγάλα ποιμενικά σκυλιά τους. Τώρα μέσα στη νύχτα ήταν καθισμένοι γύρω από τη φωτιά και συζητούσαν φυλάσσοντας τα κοπάδια τους.

-Η αποψινή νύχτα είναι περίεργη, είπε ο ένας, τόση ησυχία και γαλήνη δεν έχω ξαναδεί.

-Καλά εσύ όλο οιωνούς και σημάδια βλέπεις, τον πείραξε ένας άλλος.

-Και όμως δεν την ησυχία, δες τον ουρανό, σαν να είναι πιο κοντά μας απόψε.

Πριν ακόμα αποσώσουν την κουβέντα τους οι βοσκοί ένας άγγελος εμφανίσθηκε μπροστά τους γεμίζοντάς τους με την ουράνια δόξα του Κυρίου. Εκείνοι έπεσαν τρομαγμένοι στο έδαφος και δεν τολμούσαν να τον αντικρίσουν.

-Μην τρομάζετε! τους είπε ο άγγελος. Σας φέρνω ένα χαρμόσυνο άγγελμα, που θα γεμίσει με χαρά μεγάλη όλον τον κόσμο. Σήμερα στην πόλη του Δαυίδ γεννήθηκε για χάρη σας σωτήρας και αυτός είναι ο Χριστός, ο Κύριος. Και τούτο το σημείο είναι για να τον αναγνωρίσετε, θα βρείτε βρέφος σπαργανωμένο και ξαπλωμένο σε φάτνη.

Ξαφνικά φάνηκαν και πολλοί άλλοι άγγελοι, μια αληθινή ουράνια στρατιά, κοντά στον άγγελο που τους μίλησε και έψαλλαν μελωδικά:

Δόξα εν υψίστοις Θεώ

και επί γης ειρήνη,

εν ανθρώποις ευδοκία.

Μόλις οι άγγελοι έφυγαν στον ουρανό ένας από τους βοσκούς είπε:

-Ας πάμε λοιπόν ως τη Βηθλεέμ να δούμε αυτά που έγιναν και μας τα έκανε γνωστά ο Κύριος.

Ας πάμε και εμείς νοερά να προσκυνήσουμε τον Χριστό που γεννήθηκε για εμάς και να γιορτάσουμε τα Χριστούγεννα!

Πάνω από χίλια χρόνια πριν τη γέννηση του Χριστού όταν οι Ισραηλίτες πορεύονταν προς τη γη της επαγγελίας είχαν εμπλακεί σε πόλεμο με τους Μωαβίτες. Ο βασιλιάς εκείνων Βαλάκ είχε καλέσει έναν ονομαστό Χαλδαίο προφήτη, τον Βαλαάμ, για να τους καταραστεί. Ειδοποιημένος από άγγελο Κυρίου ο Βαλαάμ όχι μόνο δεν καταράστηκε τον Ισραήλ αλλά αντίθετα τον ευλόγησε και μέσα στην ευλογία προφήτευσε:

«Δείξω αυτώ, και ουχί νυν, μακαρίζω, και ουκ εγγίζει. Ανατελεί άστρον εξ Ιακώβ και αναστήσεται άνθρωπος εξ Ισραήλ, και θραύσει τους αρχηγούς Μωάβ».

Στους επόμενους αιώνες οι σοφοί των Χαλδαίων που μελετούσαν τα ουράνια σώματα είχαν πάντα την προσοχή τους στην έλευση ενός νέου άστρου. Σε κάθε γενιά υπήρχαν οι σοφοί που είχαν στραμμένο το βλέμμα στον ουρανό.

Τρεις από αυτούς ήταν ο Μελχιόρ, ο Γασπάρ και ο Βαλτάσαρ. Μελετούσαν με προσοχή τον ουρανό και τα μυστικά της δημιουργίας περιμένοντας ένα σημάδι. Η αναμονή τους ανταμείφθηκε όταν λίγο καιρό πριν, είδαν ένα νέο λαμπρό αστέρι και ξεκίνησαν να το ακολουθήσουν.

Φτάνοντας έξω από το αγιασμένο σπήλαιο ξεπέζεψαν και αφήνοντας τις ακολουθίες τους έξω μπήκαν μέσα να προσκυνήσουν. Προσέφεραν και δώρα από τους θησαυρούς τους. Χρυσάφι, όπως αρμόζει στον βασιλιά του παντός, λιβάνι, όπως αρμόζει στον ένα Θεό και σμύρνα το πιο πολύτιμο βοτάνι της Ασίας μα και πικρό, όπως αρμόζει σε Εκείνον που έγινε άνθρωπος για να σώσει όλους τους ανθρώπους.

On October 15th, all people disappear, or almost all. There are people left scattered who have to deal with problems of survival but also the sadness and concern for those who are lost or hope to find somewhere alive. Some are prepared for survival; some have no idea how to do it, some are ordinary everyday people, and some are not. And they all quickly find that they are not alone in the desert world; there are deadly new adversaries.

Writers have continuously published stories in sequels, and this style of episodic television series is one of the best ways to do that. I admit I picked this book up to see how the creators handle it as I have some plans for something similar, but it held my interest with its vivid characters, the fast-paced plot, and the mystery surrounding the whole affair.

It is recommended for fans of post-apocalyptic stories.

Στις 15 Οκτωβρίου όλοι οι άνθρωποι εξαφανίζονται, ή σχεδόν όλοι. Απομένουν διάσπαρτοι άνθρωποι που έχουν να αντιμετωπίσουν προβλήματα επιβίωσης αλλά και τη θλίψη και την ανησυχία για όσους χάθηκαν ή ελπίζουν να βρουν κάπου ζωντανούς. Κάποιοι είναι προετοιμασμένοι για την επιβίωση, κάποιοι δεν έχουν ιδέα πως να το κάνουν, κάποιοι είναι καθημερινοί συνηθισμένοι άνθρωποι, κάποιοι δεν είναι. Και όλοι γρήγορα διαπιστώνουν ότι δεν είναι μόνοι τους στον έρημο κόσμο, υπάρχουν θανατηφόροι νέοι αντίπαλοι.

Ανέκαθεν οι συγγραφείς δημοσίευαν ιστορίες σε συνέχειες και αυτό το στυλ τηλεοπτικού κύκλου σειράς με επεισόδια είναι ένας από τους καλύτερους για να το κάνει κανείς αυτό. Ομολογώ ότι επέλεξα αυτό το βιβλίο για να δω πως το χειρίζονται οι δημιουργοί του μιας και έχω κάποια σχέδια για κάτι παρόμοιο αλλά με κράτησαν οι ζωντανοί χαρακτήρες και η γρήγορη πλοκή όπως και το μυστήριο που περιβάλλει την όλη υπόθεση.

Συστήνεται στους λάτρεις των ιστοριών με post-apocalyptic σκηνικά. 

Το νερό φλοίσβιζε στις όχθες του μικρού νησιού στα πόδια του μεγάλου κτίσματος στο οποίο είχε δώσει το όνομά του ενώ ο αέρας φυσούσε τη δροσερή αύρα πάνω σ’ αυτό. Ο φάρος της Αλεξάνδρειας πάνω στο ομώνυμο νησί ήταν το σήμα κατατεθέν της μεγάλης πόλης και το πρώτο πράγμα που έβλεπε κανείς μπαίνοντας στο λιμάνι. Είχε ολοκληρωθεί η κατασκευή λίγα χρόνια πριν και ήδη θεωρείτο ένα από τα επτά θαύματα του κόσμου.

Αλλά ο νεαρός λόγιος που καθόταν σε ένα δωμάτιο ψηλά, με την θαλασσινή αύρα να τον δροσίζει, σκυμμένος πάνω από μια μεγάλη περγαμηνή δεν σκεφτόταν τίποτα σχετικό. Ήταν ένας από τους εβδομήντα δύο Εβραίους λόγιους που είχε επιστρατεύσει ο φαραώ Πτολεμαίος Φιλάδελφος για να μεταφράσουν τα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης από την Αραμαϊκή στην Ελληνική γλώσσα.

Όταν μοιράστηκε η δουλειά εκείνος είχε αναλάβει να μεταφράσει το βιβλίο της προφητείας του Ησαΐα. Τις προηγούμενες μέρες είχε ολοκληρώσει την μετάφραση των πρώτων έξι κεφαλαίων και σήμερα είχε ξεκινήσει από το πρωί το έβδομο.

«Ιδού η Παρθένος εν γαστρί έξει, και τέξεται υιόν, και καλέσεις το όνομα αυτού Εμμανουήλ» διάβασε και σταμάτησε.

Αυτό ήταν προφανώς λάθος του γραφέα που είχε κάνει την αντιγραφή. Το πρωτότυπο κείμενο δεν θα έλεγε παρθένος, μια παρθένος να γεννήσει; Πως θα ήταν δυνατόν; Έριξε μια ματιά στο τραπέζι γύρω του με τα σύνεργά του. Βρήκε το μαχαιρίδιο που χρησιμοποιούσαν για το ξύσιμο των περγαμηνών και το πήρε στο χέρι του. Θα έξυνε την περγαμηνή ίσα για να σβήσει τη λέξη και να γράψει το σωστό που θα έπρεπε να είναι νεανίς.

-Συμεών!

Μια φιλική φωνή τον σταμάτησε. Ήταν μια φωνή καλοσυνάτη και ζεστή αλλά με το κύρος μιας ανώτερης αυθεντίας. Ανέβλεψε και αμέσως ξανάσκυψε το κεφάλι έκθαμβος και γεμάτος δέος, γιατί αυτός που του είχε μιλήσει δεν ήταν άνθρωπος αλλά ένας άγγελος.

-Τι προστάζεις τον δούλο σου Κύριε; είπε ταπεινά.

-Μην διορθώσεις το κείμενο, αυτή η ρήση είναι ακριβής και θα εκπληρωθεί με τον Μεσσία που θα σώσει τον Ισραήλ και κάθε άνθρωπο. Και θα ζήσεις εσύ και δεν θα σε βρει ο θάνατος έως την ώρα που θα κρατήσεις στα χέρια σου τον γιο της Παρθένου κα σωτήρα του κόσμου.

Αυτά είπε ο άγγελος και έφυγε. Ο Συμεών μετάφρασε το κείμενο πιστά αφήνοντας τη σφραγίδα του στην μετάφραση που έμεινε γνωστή ως των εβδομήκοντα. Και περίμενε την εκπλήρωση της προφητείας χωρίς να δυσπιστεί ούτε για μια στιγμή. Και θα ζούσε πολλά χρόνια για να δει τον ενανθρωπήσαντα Θεό σαν βρέφος σαράντα ημερών και να αξιωθεί να τον πάρει στα χέρια του.

Διάβασα πρόσφατα στο ίντερνετ την αποδοκιμασία για το Χριστουγεννιάτικο δένδρο του δήμου Αθηναίων επειδή θυσιάστηκε ένα δένδρο γι’ αυτό. Εντάξει, ένα δένδρο θυσιάστηκε αλλά δεν είναι υποκρισία να στέκονται σε αυτό μιας και χιλιάδες άλλα καίγονται κάθε χρόνο σε πυρκαγιές ηθελημένες ή μη; Αυτό τουλάχιστον δεν χάθηκε στο βωμό του συμφέροντος οικοπεδοφάγων ή άλλων. Αυτό χρησιμοποιήθηκε σε κάτι που θα φέρει χαμόγελο σε πολλούς ανθρώπους και θα τους βάλει, έστω και για λίγο, σε ένα γιορτινό κλίμα για να ξεχάσουν λίγο το άγχος της καθημερινότητας. Δεν αξίζει αυτό ένα δένδρο; Καλή η οικολογία αλλά είναι για το καλό του ανθρώπου, δεν είναι αυτοσκοπός.

Το βιβλίο που ολοκληρώνει τη σειρά μας δίνει τις απαντήσεις στα ερωτήματα, τι έκανε ο Ρέστλιν φεύγοντας από το πλοίο στη Ματωμένη Θάλασσα της Ιστάρ και πως βρέθηκε στη Νέρακα για το εκρηκτικό φινάλε του πολέμου της Λόγχης.

Η περιπέτεια αυτή κλείνει την ιστορία και τον πόλεμο της λόγχης αλλά δεν είναι οι τελευταίες του Κριν. Θα μιλήσουμε όμως για αυτές άλλη φορά.

Η τελική μάχη πλησιάζει με τις στρατιές του σκότους να κερδίζουν συνέχεια έδαφος και να γίνονται πιο ισχυρές. Αλλά εκεί στο κατώφλι της καταστροφής, ο Τάνις και οι σύντροφοί του ανακαλύπτουν ένα πρόσωπο κλειδί και μια τελευταία ελπίδα για να νικήσουν.

Θα καταφέρουν να γλιτώσουν τον Κριν από την βασίλισσα του σκότους και αν το καταφέρουν αυτό, ποιο θα είναι το τίμημα που θα πρέπει να πληρώσουν;

Οι ήρωες είναι χωρισμένοι ακόμα και ταξιδεύουν σε ακόμα πιο απομακρυσμένα μέρη του Κριν, αλλά τώρα έχουν σκοπό να βρουν ένα όπλο κατά των ανελέητων δράκων του εχθρού. Χαμένες από αιώνες οι μυθικές Σφαίρες των Δράκων είναι ικανές να δαμάσουν και να ελέγξουν έναν δράκο. Αλλά όποιος το δοκιμάσει πρέπει να είναι προειδοποιημένος, αν η θέλησή του δεν είναι αρκετά ισχυρή θα είναι εκείνος που θα υποδουλωθεί.

Οι σύντροφοι θα βρεθούν σε νέες περιπέτειες αλλά και θα μάθουν πολλά για τον αγώνα που δίνουν και για τον εαυτό τους.

Ο Τάνις και οι σύντροφοι του βρίσκονται στο Θόρμπαντιν. Ξέρουν ότι το μόνο όπλο ικανό να σκοτώσει έναν δράκο είναι η δρακολόγχη μα το μυστικό της κατασκευής της έχει χαθεί με τους αιώνες και ακόμα δεν έχει βρεθεί μια σίγουρη λύση για τους πρόσφυγες που είναι μαζί τους. Αποφασίζουν να συνεχίσουν για την πόλη της Ταρσίς με την ελπίδα να βρουν πλοία για να τους μεταφέρουν.

Δεν έχουν όμως υπολογίσει δύο πράγματα. Η πόλη δεν είναι πια παραθαλάσσια, ο κατακλυσμός άλλαξε το πρόσωπο του Κριν, και ταυτόχρονα τους αναζητά ο εχθρός με τους δράκους και έναν πολυάριθμο στρατό να καταφτάνει στην Ταρσίς σχεδόν ταυτόχρονα με εκείνους.

Στην πόλη που δέχεται επίθεση και φλέγεται οι σύντροφοί θα χωριστούν, θα καταφέρουν να επιζήσουν και να ξαναβρεθούν μαζί;

Ο πόλεμος της λόγχης περιγράφεται σε δύο τριλογίες, Dragοlance Chronicles και The Lost Chronicles.  Η πιο καλή σειρά ανάγνωσης είναι ανάμεικτη ώστε να έχει την ιστορική σειρά. Δράκοι στο Φθινοπωρινό Δειλινό (είναι το πρώτο όπως και να έχει), Δράκοι στα Βασίλεια των Νάνων (αρχίζει από εκεί που τελειώνει το πρώτο), Δράκοι στη Χειμωνιάτικη Νύχτα, Δράκοι Ενός Μεγαλοπρεπούς Ουρανού (αυτά τα δύο βιβλία αλληλοσυμπληρώνονται κατά πολύ ) Δράκοι στην Ανοιξιάτικη Αυγή και Δράκοι του Μάγου της Κλεψύδρας.

Στο δεύτερο βιβλίο με τις περιπέτειες της ομάδας παρακολουθούμε την προσπάθεια να βρεθεί ένα άσυλο για τους αμάχους και ταυτόχρονα να δουν τι θα κάνουν με τα όσα ξέρουν τώρα για την κατάσταση. Δεν είναι λίγα τα εμπόδια που έχουν να αντιμετωπίσουν, από τις διαφορές χαρακτήρων και τον αγώνα για την εξουσία ανάμεσα σε παλιούς και νέους ηγέτες των ανθρώπων, μέχρι τον επερχόμενο χειμώνα. Και πάνω από όλα οι στρατιές του σκότους τους καταδιώκουν ενώ απειλούν να καταλάβουν ολόκληρο τον Κριν.

Η περιπέτεια συνεχίζεται το ίδιο χορταστική και κρατώντας την αγωνία. 

Ο κόσμος του Κριν βρίσκεται σε ειρήνη τα τελευταία τριακόσια περίπου χρόνια, τα έθνη των ανθρώπων, των ξωτικών και των νάνων καταφέρνουν να συμβιώνουν αν και μερικές φορές είναι στα όρια της ανοχής μεταξύ τους.

Οι θεοί έχουν χαθεί από τον Κριν μετά τον κατακλυσμό τρεις αιώνες νωρίτερα και μόνο τσαρλατάνοι κληρικοί βρίσκονται να πρεσβεύουν ψευτοθεούς. Μια ομάδα φίλων που είχε πέντε χρόνια πριν σκορπιστεί για να αναζητήσει την αλήθεια για το θέμα ξαναβρίσκεται. Αποτελείται από τους:

Τάνις Μισοξωτικό, έναν πολεμιστή με μικτή καταγωγή ανθρώπου και ξωτικού, μια καταγωγή που τον κάνει να νιώθει απόκληρος και από τους δυο λαούς. Ο διχασμός του αυτός αντιπροσωπεύεται και από τις γυναίκες που αγαπά την πολεμίστρια Κιτιάρα και την ξωτική πριγκίπισσα Λοράνα. Είναι ο άτυπος αρχηγός της ομάδας.

Στερμ Μπράιτμπλεηντ, ένας Ιππότης της Σολάμνια, ένα κάποτε τιμημένο σώμα αλλά τώρα όχι από τους περισσότερους που το θεωρούν υπεύθυνο για τον κατακλυσμό. Είναι αφοσιωμένος στις αρχές της ιπποσύνης και τον κώδικα συμπεριφοράς της, το Εγκόλπιο.

Κάραμον Μαζέρ, ένας μεγαλόσωμος πολεμιστής με τεράστια δύναμη και αγαθή καρδιά. Πρώτη του μέριμνα είναι ο αδερφός του και αν είναι καλά.

Ραίστλιν Μαζέρ, δίδυμος αδερφός του Κάραμον, ένας νεαρός μάγος με αρκετή δύναμη, ωστόσο η δοκιμασία στον Πύργο της Υψηλής Μαγείας (η εισδοχή στους κόλπους των μάγων) του κληρονόμησε μια φοβερή κληρονομιά και κατάρα.

Φλιντ Φάιρφορτζ, ένας νάνος των λόφων, εξαιρετικός μεταλλουργός και πολεμιστής, μια πατρική φιγούρα για την υπόλοιπη ομάδα.

Τάσελχοφ Μπέηρφουτ, κέντερ, (μια φυλή που οι δημιουργοί του Κριν δημιούργησαν, αφόρητα περίεργα, ψηλά σαν τους νάνους περίπου αλλά λεπτοκαμωμένα, ευφυή και ευκίνητα, είναι η φυλή μπελάς του Κριν ) άφοβος όπως όλοι του λαού του και παράτολμος και αυτό φυσικά επιφέρει μπελάδες.

Ξανασυναντιόνται αλλά πριν καλά καλά προλάβουν να μιλήσουν για το παρελθόν, βρίσκονται υπό καταδίωξη μαζί με τους νομάδες Ρίβεργουιντ και Γκόλντμουν που φέρουν ένα ραβδί με ιαματικές δυνάμεις, την πρώτη ένδειξη ίσως της επιστροφής των θεών, από μια φυλή όντων που κανείς δεν είχε δει ως τότε στον Κριν.

Κανείς δεν περίμενε ότι θα έσωζαν τον κόσμο, πόσο δε οι ίδιοι!

Είναι μια περιπέτεια φαντασίας γεμάτη με όλα τα καλά του είδους, ταξίδια, επικίνδυνα μέρη, μαγικά πλάσματα και μαγεμένα αντικείμενα, μυστήρια και ένα κακό που απειλεί τα πάντα. Το προτείνω ανεπιφύλακτα για τους λάτρεις του είδους. Είναι το πρώτο μιας τριλογίας.

Έχω ένα εσωτερικό ρολόι που δεν κάνει ποτέ λάθος, ακόμα και όταν ξυπνώ τη νύχτα ξέρω σχεδόν με ακρίβεια λεπτού. Αυτό δεν σημαίνει ότι είμαι σκλάβος του ρολογιού, ειδικά όταν γράφω μπορώ να ξεχάσω τον κόσμο γύρω μου και αυτό σημαίνει και το ρολόι και την ώρα. Εσείς πως τα πάτε με την ώρα;

Με έχουν περάσει πολλές φορές στις διακοπές για ξένο, δεν είναι μόνο τα ανοιχτά μου χρώματα, λευκό δέρμα και γαλανά μάτια, ή το ότι διαβάζω ξένα βιβλία. Είναι που είμαι φλεγματικός σαν Άγγλος, ίσως και περισσότερο. Δεν είναι εύκολο να με ταράξεις, είναι ακόμα πιο δύσκολο να με προσβάλλεις. Αυτό λοιπόν πολλές φορές μου το έχουν πει για κακό, είναι κακό να είσαι απαθής λένε. Κάθε άλλο απαντώ.

Είναι κακό να αντιδράς στα πάντα σαν να είναι νευρικό ερέθισμα, η απάθεια των ανατολίτικων πρακτικών είναι υπερβολή και σαν τέτοια σίγουρα κακή αλλά δεν υπάρχει τίποτα κακό στο να μπορείς να είσαι απαθής και υπεράνω μικροτήτων και μίζερων ανθρώπων. Το επεδίωκα πάντα και πάντα θα το επιδιώκω και όσο το κατορθώνω είμαι χαρούμενος γι’ αυτό.

Εσείς πόσο ψύχραιμοι είστε; Φλεγματικοί σαν Εγγλέζοι λόρδοι ή αρπάζεστε αμέσως σαν Ιταλοί;

Οι χάρτες είναι το τρίτο αντικείμενο που συλλέγω μετά από νομίσματα και γραμματόσημα. Πάντα με μάγευε αυτή η λεπτομερής απεικόνιση περιοχών που στις περισσότερες φορές δεν είχα καν πατήσει. Μου άρεσε να βρίσκω τη θέση μου στο χάρτη ή να παρακολουθώ σε αυτόν την πορεία ενός ταξιδιού.

Όταν άρχισα να γράφω οι χάρτες γίνανε ένα σημαντικό βοήθημα για να είναι σωστά αυτά που γράφω, να παρακολουθώ τις κινήσεις των ηρώων μου και να υπολογίζω το χρόνο των ταξιδιών τους, ακόμα περισσότερο σε ιστορίες που περιείχαν και μεγάλες μάχες και στρατηγικές όπου σχεδίαζα επί χάρτου και τις επιχειρήσεις.

Όταν άρχισα να ασχολούμαι με τα μυθιστορήματα φαντασίας η σχέση μου με τους χάρτες πήρε άλλη διάσταση, τώρα ήταν κόσμοι πλασμένοι από εμένα, οι χάρτες τους δεν υπήρχαν αν δεν τους έφτιαχνα εγώ. Οπότε άρχισα και να χαρτογραφώ, σαν ζωγράφος δεν πιάνω μία αλλά σαν χαρτογράφος δεν είμαι και άσχημος πρέπει να πω. Φτιάχνω ωραίους χάρτες.

Αυτή τη στιγμή έχω μπροστά μου τον χάρτη της Έρεμορ και αναζητώ έναν χάρτη της Μικράς Ασίας του 1922 για επόμενο έργο. Α και έναν της Αρκτικής αν σας βρίσκεται! Εσείς τι σχέση έχετε με τους χάρτες;

Από παιδί με χαρακτήριζε η ζωηρή φαντασία, όχι του στυλ να έχω φανταστικό φίλο ή να βλέπω παράξενα πράγματα στις σκιές αλλά με το να έχω την έμπνευση να στήνω πλοκές και ιστορίες με κάθε ευκαιρία, να τις παίξω με τα στρατιωτάκια μου στην αρχή ή μετά με τους φίλους ή να τις διηγηθώ και φυσικά αργότερα να τις γράφω.

Μεγάλωσα σε έναν κόσμο όπου ήμουν ο μόνος που ήξερα τα βιβλιοπαιχνίδια στον περίγυρό μου, και που ελάχιστοι είχαν μια ιδέα του τι είναι φανταστικό. Διαπίστωσα ακόμα μεγαλώνοντας ότι η φαντασία ήταν από ανεπιθύμητη έως παρεξηγήσιμη, αν δεν ήσουν προσγειωμένος απόλυτα στην πραγματικότητα με στόχο την καλή δουλειά με καλές απολαβές δεν σε θεωρούσαν φυσιολογικό. Το αποτέλεσμα; Να με κοιτάζουν πολλοί λοξά ακούγοντας για μυθιστορήματα και μάλιστα φαντασίας. Από την πλευρά μου εγώ δεν έκανα ποτέ πίσω και κανέναν συμβιβασμό. Ήμουν και παραμένω οπαδός της φαντασίας και εκείνη υπηρετεί το περισσότερο του έργου μου.

Εσείς πόσο ρεαλιστές είστε; Πατάτε και με τα δύο πόδια στη γη ή ταξιδεύτε πρόθυμα και στους κόσμους της φαντασίας; Λογοτεχνικά την προτιμάτε;            

Είμαι άνθρωπος που δεν θυμώνει ποτέ σχεδόν. Όταν θυμώσω όμως ο θυμός μου είναι τρομερός, ποιος είδε το Θεό και δεν τον φοβήθηκε! Αλλά συμβαίνει εξαιρετικά σπάνια, είμαι συνήθως ήρεμος και υπομονετικός σε βαθμό που να εκνευρίζονται οι άλλοι! Κάποτε ένας πελάτης είπε:

-Απορώ πως αντέχεις με όλα αυτά.

Ένας άλλος με αποκαλεί μόνιμα η ήρεμη δύναμη.

Παλαιότερα απορούσα πως μπορώ να είμαι τόσο ήρεμος και υπομονετικός. Η εξήγηση που δίνω είναι ότι αυτό μου το έμαθαν οι περιπέτειες της υγείας μου και η φορά που ήρθα κοντά στο θάνατο. Όταν έχεις δει το θάνατο να σε περιμένει μαθαίνεις να μην δίνεις σημασία σε πολλά, να βλέπεις πόσο μικρά και ασήμαντα είναι. Οπότε απέκτησα μια πιο ανεκτική στάση προς τον κόσμο που με κάνει πιο ήρεμο.

Εσείς είστε ήρεμοι ή αρπάζετε εύκολα;

Είχα πάντα μια πολύ καλή σχέση με τα ταχυδρομεία, από τη μια είχα ξεκινήσει από πολύ μικρός να συλλέγω γραμματόσημα από την άλλη είχα πάντα μεγάλη αγάπη για την αλληλογραφία. Είχα πολλές φιλίες δι’ αλληλογραφίας ενώ είχα και με φίλους αργότερα όταν εγώ έφυγα για να σπουδάσω ή όταν εκείνοι πήγαν αλλού για σπουδές.

Το αποκορύφωμα ήταν στο στρατό που δεν έρχονταν σχεδόν ποτέ οι ταχυδρόμοι χωρίς να έχουν κάτι για’ μένα αφού αλληλογραφούσα με την αδερφή μου αλλά και έναν στενό φίλο που σπούδαζε τότε στο Λονδίνο.

Το μόνο που δεν έγραψα ποτέ ήταν γράμμα σε αγαπημένη μιας και δεν χρειάστηκε ποτέ. Ή για να είμαι ακριβής στη δική μου αγαπημένη γιατί έγραψα για την αγαπημένη άλλου μια φορά. Ήταν στο στρατό, πάνε πια πάνω από είκοσι δύο χρόνια. Ήμουν μέσα αλλά χωρίς καθήκοντα και έγραφα όταν ήρθε ένας στρατιώτης μου και με παρακάλεσε να του γράψω ένα γράμμα στην κοπέλα του (αφού τότε πια, λιγότερο από έναν μήνα πριν απολυθώ ήξεραν όλοι ότι γράφω) μιας και εκείνος δεν ήξερε να γράφει καλά. Το έκανα πράγματι και τον βοήθησα να πει όσα ήθελε. Ήταν κάτι ωραίο και από τις λίγα καλά που είχα να θυμάμαι από το στρατό.

Αυτή η ανάρτηση είναι αποτέλεσμα μιας παρατήρησης του φίλου μου του Γιάννη σε μια προηγούμενη που μιλούσα για τα όσα έχω γράψει στα τόσα χρόνια που γράφω. Είπε λοιπόν ο φίλος μου πως θα γίνει να παρουσιαστεί αυτό το έργο στο κοινό. Η αλήθεια είναι ότι κάνω ό,τι μπορώ. Ένα μέρος αυτού του έργου έχει αναρτηθεί εδώ αλλά και ένα μέρος έχει εκδοθεί. Φυσικά το μεγαλύτερο είναι ακόμα αφανές αλλά προσπαθώ να εκδώσω και άλλα και να δημοσιεύσω και εδώ. Ας δούμε τι έχει δει το φως της δημοσιότητας ως τώρα:

Εδώ στο ιστολόγιο έχουν δημοσιευθεί τα αισθηματικά Δάκρυα, Όλοι Οι Δρόμοι Οδηγούν Στην Αγάπη, Αποφάσεις Ζωής, οι περιπέτειες Στην Άκρη Του Κόσμου, Επικίνδυνο Ταξίδι, το ιστορικό Στις Θάλασσες Του Κόσμου, τα αστυνομικά Ένας Πυροβολισμός Μέσα Στη Νύχτα, Ο Πρώτος Ένορκος, και τα φαντασίας Η Σκιά Του Σκότους, Οι Ταξιδιώτες Των Κόσμων και Τα Χρονικά Της Εσπέρια Ι – Η Συνωμοσία Της Σκιάς.

Έχουν δημοσιευθεί από το smashwords τα εξής:

Τα τρία πρώτα βιβλία των Χρονικών της Έρεμορ: Οι Ιππότες Του Όρκου, Το Δάκρυ Του Ουρανού και  Ο Θυρεός Του Λέοντος.

Η περιπέτεια Επιχείρηση Ιωνία.

Και επειδή δεν θα σταματήσω να γράφω και θέλω να μοιράζομαι τα όσα γράφω προσεχώς θα έχουμε ακόμα ένα έργο ανεβασμένο εδώ αλλά και μια νέα έκδοση. Εδώ θα ανέβει το ιστορικό ο Χρυσός Της Χαμένης Λεγεώνας και θα έχουμε την έκδοση της Επιχείρησης Ιωνία στην Αγγλική ενώ στο νέο έτος θα εκδοθεί σίγουρα το τέταρτο βιβλίο των Χρονικών.

Όταν ήμουν ακόμα φοιτητής με ρώτησε ένας από τους συμφοιτητές μου μια δύσκολη ερώτηση:

-Τι είναι μόρφωση;

-Μόρφωση, απάντησα, είναι η ικανότητα να περιγράψεις μια όμορφη κοπέλα χωρίς να γίνεις χυδαίος.

Μια απάντηση αντάξια συγγραφέα θα μου πείτε, αλλά και ρομαντικού. Διαπίστωσα από τον πρώτο καιρό της συγγραφικής μου πορείας ότι ήμουν ρομαντικός. Και μπορεί κάποια από τα αγαπημένα θέματα των ρομαντικών να μη μου αρέσουν, ηλιοβασιλέματα και λουλούδια ας πούμε, συνειδητοποίησα γράφοντας ότι είμαι αθεράπευτα ρομαντικός, βλέποντας τις επιλογές και τις αποφάσεις που έδινα στους χαρακτήρες μου, από το τι επέλεγα να γράφω.

Και είμαι ακόμα, βάζω το συναίσθημα πάνω από το σεξ, θεωρώ ότι μια σχέση δεν μπορεί να είναι μόνο σεξ, προτιμώ την τρυφερότητα από τη σεξουαλικότητα και την φιλική συζήτηση από το φλερτ,  δεν μπορώ να δεχθώ το πως είναι ο κόσμος σήμερα σε πολλά πράγματα σήμερα με το κυνήγι του πλούτου και της φήμης, μπορώ να κοιτώ τα άστρα με τις ώρες (εντάξει εδώ παίζει ρόλο και το ενδιαφέρον μου για την αστρονομία) και τα μάτια μιας κοπέλας και να χάνομαι σε αυτά… Εντάξει καταλάβατε.

Στο στρατό αυτή μου η στάση δοκιμάστηκε αφού όποιος μου μιλούσε ήταν εναντίον της αλλά επιβίωσε δίνοντάς μου ακόμα λόγους να την ασπαστώ. Εσείς είστε ρομαντικοί; Ή θεωρείτε ότι αυτά είναι μιας άλλης εποχής και στην εποχή των υπολογιστών δεν έχουν πια θέση;

Ακούγεται κάπως οξύμωρο αλλά ένα πράγμα που χρειάζεται να κάνω για πόδι μου, είναι να περπατάω παρά τον σοβαρό τραυματισμό που υπέστη. Έτσι κάθε πρωί, πριν ακόμα ξημερώσει καλά καλά, κάνω τον πρωινό μου περίπατο εκτός και αν ο καιρός δεν το επιτρέπει. Με τη συνοδεία λίγης μουσικής και με τις σκέψεις μου να γυρνάνε στη συγγραφή κάνω τη βόλτα μου και επιστρέφω. Αφοσιώνομαι τόσο πολύ στις σκέψεις αυτές που μια φορά προσπέρασα το σπίτι μου επιστρέφοντας για εκατό μέτρα πριν το συνειδητοποιήσω και κάνω πίσω γελώντας με τον εαυτό μου.

Εσείς περπατάτε; Τι κάνετε τότε; Τι σκέφτεστε;

Βλέπετε όνειρα; Ναι, πολλά, μερικές φορές, όχι, θα μου πείτε. Στην πραγματικότητα όλοι ονειρευόμαστε άλλο αν δεν τα θυμόμαστε πολλές φορές όταν ξυπνάμε. Με λίγη εκπαίδευση είναι πιο εύκολο να μπορείς να ανακαλείς τα όνειρά σου.

Τα δικά μου όνειρα είναι συνήθως μάχες, έχω δει αμέτρητες μάχες, συνήθως εκ του σύνεγγυς με αγχέμαχα όπλα αλλά μερικές φορές και με τηλεβόλα ακόμα και με λέηζερ. Τα πρώτα υπερτερούν και μετουσιώνονται σε μάχες και μονομαχίες που βρίσκονται στα φάντασι κυρίως έργα μου. Αυτό κάνει τον ύπνο μου (μαζί με το άγχος) πολύ ελαφρύ, σχεδόν σαν να είμαι ξύπνιος.

Μερικές φορές βλέπω και πλοκές στον ύπνο μου και έχω ξυπνήσει κάμποσες φορές από αυτές συγχυσμένος γιατί δεν πρόλαβε να ολοκληρωθεί η ιδέα ή γιατί έχασα κάποιο σημαντικό κομμάτι. Ωστόσο όπως και να έχει είναι μια ανεκτίμητη βοήθεια στο έργο μου.

Εσείς τι όνειρα βλέπετε;

Δεν είχα ποτέ ιδιαίτερη κλίση στις ξένες γλώσσες αλλά έμαθα Αγγλικά και Γαλλικά. Με τα πρώτα ασχολήθηκα και μετά το πτυχίο και έτσι έχω τώρα μια πολύ καλή γνώση τους. Τα δεύτερα δε μου χρειάστηκαν ποτέ και ελάχιστα θυμάμαι.

Η παθητική μου γνώση των Αγγλικών είναι σχεδόν τέλεια, διαβάζω βιβλία και παρακολουθώ ταινίες ή σειρές άνετα, αποφεύγω μάλιστα τις ταινίες σε άλλες γλώσσες γιατί δεν καταλαβαίνω τι λένε και δε θέλω να στηρίζομαι στους υπότιτλους. Η ενεργητική μου γνώση όταν πρέπει να μιλήσω ή να γράψω εγώ σε αυτήν είναι λίγο χειρότερη κυρίως επειδή αυτό το δεύτερο δεν το κάνω συχνά. Ωστόσο όπως φαίνεται ίσως η πορεία για την έκδοση να περνάει από τα Αγγλικά και το Άμαζον και έτσι άρχισα πρόσφατα να γράφω και στα Αγγλικά πάλι. Δεν τα πάω και άσχημα μάλιστα ετοιμάζομαι για την πρώτη μου έκδοση στα Αγγλικά, είναι η μετάφραση του Επιχείρηση Ιωνία. Έχει ολοκληρωθεί η μετάφραση και τώρα πρέπει να κάνω διορθώσεις και την τελική επιμέλεια.

Πέρα από τις γλώσσες που γνωρίζω καταφέρνω να αναγνωρίζω τις περισσότερες γλώσσες που ακούω άσχετα αν στις περισσότερες δεν ξέρω ούτε καν λέξη. Εσείς πως τα πάτε με τις ξένες γλώσσες;

Ο Τζακ Ρίτσερ βρίσκεται στο Κι Γουέστ άγνωστος μεταξύ αγνώστων και ζει ήσυχος όταν ένας ντετέκτιβ τον αναζητεί. Ο Ρίτσερ τον αποφεύγει για να διατηρήσει την ησυχία του αλλά όλα αλλάζουν όταν ο άνθρωπος δολοφονείται. Ποιος τον σκότωσε και γιατί; Και τι σχέση έχουν όλα αυτά με τον ίδιο;

Μια ακόμα περιπέτεια του Ρίτσερ, από όσες έχω διαβάσει είναι η πιο αδύναμη νομίζω. Όχι ότι δεν έχει αγωνία και ενδιαφέρον αλλά δεν είναι το ίδιο δυνατή περιπέτεια με τα προηγούμενα βιβλία.

Υπάρχουν πολλά είδη ναζιών και δεν με ενοχλούν όλα. Δεν με πειράζουν τα παιδικά νάζια ας πούμε. Έχω τρεις ανιψιές και η μεσαία είναι πολύ ναζιάρα. Πιο μικρή μάλιστα έκανε τόσα νάζια που σχεδόν δεν καταλάβαινα τι έλεγε. Ε αυτό το νάζι δεν με ενοχλεί, είναι λογικό να το κάνει και είναι όμορφο.

Όμως υπάρχει και το νάζι που δεν μου αρέσει και είναι το πιο συχνό. Όταν κάθεσαι σε ένα σαλόνι και η άλλη, μια γυναίκα μιας άλφα ηλικίας, κάνει ναζιάρικα στο σύζυγό της: αγαπούλα... με μια φωνή σαν νιαούρισμα ή μια κοτζάμ γυναίκα σου λέει τσα! Μετά μου τη δίνουν τα υποκοριστικά, όταν μια κοτζάμ γυναίκα σου λέει τα ποδαράκια μου ή τα δακτυλάκια μου, είναι γελοίο.

Έτσι έχουν τα πράγματα με τα νάζια. Ελπίζω να μην το ακούσω ξανά αυτό το φρικαλέο νιαούρισμα, ας το αφήσουν οι κυρίες στα μικρά παιδάκια που είναι χαριτωμένα όταν το κάνουν.

Αναμενόμενο ε; Για τι άλλο θα μιλούσα στο Μ; Παρά το τι θα περίμενε κανείς δεν αποτελείται όλη η εργογραφία μου από μυθιστορήματα. Έχω γράψει πεζά κάθε μεγέθους, από διηγήματα μερικών σελίδων έως και τις 1290 που είναι το αναθεωρημένο Δάκρυ του Ουρανού στο χειρόγραφο, ποίηση και θεατρικά, δοκίμια και βιβλία πάνω σε επιστημονικά θέματα, οικονομικά κυρίως.

Αυτή τη στιγμή μετρώ 989 έργα και τέσσερα από αυτά είναι εν εξελίξει, δύο μικρά μυθιστορήματα, ένα πιο μεγάλο και ένα που θα γίνει πολύ μεγάλο. Ευελπιστώ να τα ολοκληρώσω έως το τέλος του έτους. Φυσικά με τόσα έργα είμαι απασχολημένος με το γράψιμο σε βαθμό που ξεχνώ τον κόσμο για ώρες, ειδικά τις μέρες που δε δουλεύω. Τίποτα δεν συγκρίνεται με την αίσθηση αυτή της δημιουργίας και σίγουρα δεν θα την αντάλλασσα με τίποτα. Και τώρα τέρμα το διάλειμμα επιστροφή στο έργο μου, έχω μια στέψη να περιγράψω!

Οι λέξεις είναι το δομικό εργαλείο του συγγραφέα, με αυτές πλάθει τις ιστορίες του, με αυτές τις εκφράζει, τις ζωντανεύει και τις μεταφέρει στο κοινό του. Είναι το DNA του γραπτού λόγου, οι λίθοι που τον οικοδομούν. Είναι κάτι που με γοητεύει, να το δουλεύω και λυπάμαι πολύ όταν συναντώ ανθρώπους που δεν μπορούν να εκφραστούν με παραπάνω από καμιά εκατοστή λέξεις που είναι οι πιο καθημερινές και τετριμμένες.

Έχετε προσέξει πόσο φτωχό είναι το λεξιλόγιο πολλών ανθρώπων; Που οφείλεται αυτό; Στο ότι αντί να αγαπάνε τα βιβλία, λατρεύουν την τηλεόραση, αντί να διαβάσουν, να ανοίξουν τους ορίζοντές τους, προτιμούν να τους κλείσουν κι άλλο με τις δήθεν ψυχαγωγικές εκπομπές.

-Είσαι μεγαλόκαρδος.

Κανονικά αυτή η έκφραση είναι τιμητική να ειπωθεί για κάποιον. Στην περίπτωσή μου όμως δεν είναι για καλό και αυτό γιατί δεν αφορά την γενναιοδωρία μου και την μεγαλοψυχία μου αλλά είναι κυριολεκτική πραγματικότητα. Θυμάστε που λέγαμε στο Α για ασθένειες; Ε, έχω και μια που είναι ο τρέχον μπελάς μου και που είπα να της αφιερώσω δική της ανάρτηση. Η καρδιά μου είναι μεγαλύτερη από αυτό που θα έπρεπε με αποτέλεσμα να ανεβάζει την κυκλοφορική μου πίεση και να βάζει σε κίνδυνο τη ζωή μου.

Το μόνο καλό της κατάσταση είναι ότι η μεγάλη καρδιά είναι από του φυσικού και όχι αποτέλεσμα της πίεσης. Αυτή η κατάσταση είναι ωστόσο επικίνδυνη ειδικά υπό συνθήκες στρες και άγχους. Πως το αντιμετωπίζω; Προσπαθώ να μην το σκέφτομαι και να συνεχίζω με όσα θέλω να κάνω. Αν πιάνει; Πάντα, εκτός από όταν κουράζομαι πιο γρήγορα από όσο θα έπρεπε που μου θυμίζει την κατάστασή μου και την νύχτα καμιά φορά όταν στο σκοτάδι κοιτάζω κατάματα τους φόβους μου.

Πάνω από είκοσι χρόνια πριν όταν ξεκίνησα να δουλεύω την ιδέα που είναι τώρα η Έρεμορ, σκέφθηκα και την Ιπποσύνη. Από τότε έγινε ένα από τα πιο αγαπημένα μου θέματα. Όσο έγραφα και σκεφτόμουν τα όσα την αφορούσαν, από την εκπαίδευση και τις στολές ως τα ήθη και τα έθιμα, και το ρόλο στην ιστορία της Έρεμορ αλλά και την πλοκή, την αγαπούσα και πιο πολύ. Χρησιμοποιώ ακόμα και σαν μότο το μότο των Ιπποτών μου. Υπηρετώντας ο Ένας τον Άλλο γινόμαστε ελεύθεροι.

Αναρωτήθηκα κάποτε γιατί τελικά αγάπησα τόσο την Ιπποσύνη (πέρα του προφανούς λογοτεχνικού λόγου) και κατέληξα στο ότι είναι επειδή ενστερνίζομαι πολλά από τα ιδεώδη της. Το να έχεις ιδανικά και να μάχεσαι για αυτά, να είσαι πιστός φίλος και γενναιόδωρος, μεγαλόψυχος ακόμα και με τους εχθρούς, Να επιζητάς να βελτιώνεσαι και να αγαθοεργείς όπου είναι δυνατόν, να αγαπάς χωρίς να ποθείς, να είναι τα συναισθήματά σου αγνά και δυνατά.

Ναι μου ταιριάζει η Ιπποσύνη και μακάρι να ενστερνίζονταν πολλοί άνθρωποι ακόμα τα ιδανικά της, ο κόσμος θα ήταν σίγουρα καλύτερος.

Οι τακτικοί αναγνώστες μου θα έχουν ίσως παρατηρήσει ότι σχεδόν όποτε αναφέρομαι στον καιρό, σε κείμενο ή σε μυθιστόρημα δεν είναι αυτό που λέμε χαρά Θεού. Συνήθως είναι από κακός έως και πολύ κακός. Θυελλώδης το πιο σύνηθες.

Εκτός από τον πρακτικό μυθιστορηματικό λόγο, έχει πιο ενδιαφέρον αλλά και σασπένς να έχεις και τον καιρό να δυσκολεύει τους ήρωες σε ό,τι είναι αυτό που πρέπει να καταφέρουν, είναι και η δική μου προτίμηση. Ως γαλανομάτης αντιπαθώ το έντονο φως και δε μου αρέσει και η ζέστη. Προτιμώ βροχή ακόμα και αν ταξιδεύω ενώ αν γράφω τίποτα καλύτερο από αστραπόβροντα, με βροχή και θυελλώδη άνεμο ή χιόνι. Τότε νιώθω ακόμα πιο μεγάλη τη μαγεία αυτού που γράφω και μπαίνω πιο μέσα στην ιδέα, την ιστορία.

Η Αθήνα με υποδέχτηκε με τον καιρό που μου αρέσει, μια καταιγίδα με περίμενε μόλις βγήκα από το αεροπλάνο. Συγγραφικός καιρός. Εσείς τι καιρό προτιμάτε; Έχετε έναν καλό λόγο γι' αυτό πέρα από τη συνήθεια;

Είχα πάντα στενή σχέση με το ημερολόγιο, άρχισα να κρατώ ημερολόγιο από το 1986, ήμουν τότε λίγους μήνες μετά τα δέκα. Στην αρχή είχα έναν πολύ κλασσικό τρόπο, κρατούσα ημερολόγιο κάθε μέρα, ακόμα και αν ήταν μια γραμμή. Αυτό βέβαια δεν ήταν ιδιαίτερα πρακτικό ή ενδιαφέρον και έτσι όταν έπιασα το 1992 να το καθαρογράψω κράτησα μόνο ότι είχε ενδιαφέρον και από τότε και μετά έγραφα μόνο όταν ήθελα να κρατήσω κάτι στην μνήμη μου (και είναι αλήθεια ότι υπάρχουν πλέον πράγματα που τα θυμάμαι γιατί είναι γραμμένα στο ημερολόγιο).

Τα θέματα που με απασχολούσαν, οι εμπειρίες και τα γεγονότα ακολουθούσαν τη ροή της ζωής μου, πρώτα σαν μαθητής, έπειτα σαν φοιτητής και στρατιώτης. Όσο τακτοποιούνταν ένα - ένα τα θέματα, σπουδές, δουλειά, θέματα υγείας (όσα λύνονταν τέλος πάντων) έμεινε μόνο το γράψιμο να αποτελεί κύριο θέμα και εκεί βρίσκονται πολλά που σκέφτομαι και με απασχολούν για το θέμα αυτό. Κάποια βρίσκουν το δρόμο τους και για εδώ στο ημερολόγιο συγγραφέα.

Για τους σχολαστικούς να πω ότι έχω γεμίσει δεκαοκτώ ημερολόγια και τώρα είμαι στο δέκατο ένατο. Εσείς κρατάτε ημερολόγιο ή το βρίσκετε περιττό;

Πολλοί δεν θα αναγνώρισαν την λέξη στον τίτλο. Όχι δεν πρόκειται για κάποιο χημικό στοιχείο, είναι μια άλλη ονομασία για το γνωστότερο παιχνίδι στον κόσμο, το σκάκι.

Προσωπικά είμαι μανιώδης σκακιστής, παίζω από την παιδική μου ηλικία, τόσο παλιά που δε θυμάμαι πόσο ήμουν όταν άρχισα. Παίζοντας σε κάθε ευκαιρία και με οποιονδήποτε αντίπαλο έγινα αρκετά καλός και στη συνέχεια βελτιώθηκα ακόμα περισσότερο παίζοντας με όποιον έβρισκα. Όσο ήμουν φοιτητής και μετά στο στρατό κανένας δεν κατάφερε να με νικήσει ενώ τώρα παίζοντας στο ίντερνετ είναι πιο πολλές οι φορές που κερδίζω από εκείνες που χάνω.

Επειδή λατρεύω τόσο πολύ το σκάκι έχει κάνει την εμφάνισή του σε πολλά έργα μου. Από το Δάκρυ όπου ο Λιουέλλιν κερδίζει το Κάστρο σε μια παρτίδα σκάκι και τον Μάικ με τον Ραμίρ που είναι θρυλικοί για τις παρτίδες του ως το Ένας Φόνος Μέσα Στη Νύχτα όπου στις διακοπές ο Μακ Γκρέγκορ παίζει σκάκι. Είναι το πιο σύνηθες να εμφανιστεί σε μια ανάπαυλα ηρώων μου μιας και είναι το πιο σύνηθες και για’ μένα, αποτελεί εδώ που τα λέμε την μεγαλύτερή μου απόλαυση μετά το γράψιμο και το διάβασμα, ίσως επειδή έχει ένα κοινό με το γράψιμο, οι δυνατότητες είναι πραγματικά άπειρες. Σχεδιάζω ακόμα και ένα μυθιστόρημα που θα εξελίσσεται κατά τη διάρκεια μιας παρτίδας σκάκι. Εσείς παίζετε ή, οι γράφοντες, το έχετε χρησιμοποιήσει στο έργο σας;

Είναι το όνειρο κάθε συγγραφέα και φυσικά και το δικό μου. Μιλώντας για εκδόσεις εννοούμε την έντυπη έκδοση αν και στην σύγχρονη εποχή των υπολογιστών και του διαδικτύου είναι το ίδιο διαδεδομένες και οι ψηφιακές εκδόσεις. Από αυτές τις τελευταίες έχω να επιδείξω και εγώ κάποιες.

Εκτός από τα βιβλία που έχω ανεβάσει εδώ και μπορεί ο καθένας να διαβάσει on line ή να τα κατεβάσει και να τα διαβάσει με την ησυχία του (και βρίσκονται στα δεξιά στην ενότητα βιβλία), έχω και τέσσερα βιβλία με επίσημη έκδοση στην πλατφόρμα smashwords.

Ποια είναι αυτά τα τέσσερα βιβλία;

Τα τρία πρώτα των Χρονικών της Έρεμορ:

Οι Ιππότες του Όρκου

Το Δάκρυ του Ουρανού

Ο Θυρεός του Λέοντος

Και ένα δράσης:

Επιχείρηση Ιωνία.

Στην επόμενη ανάρτηση θα πούμε και δύο λόγια για αυτά. Φυσικά και δεν θα σταματήσω εδώ, έχω σχέδια για επόμενες εκδόσεις, από το να συμπληρώσω τα Χρονικά και την Αγγλική έκδοση της Επιχείρησης Ιωνία ως καινούρια έργα που ακόμα δεν ξεκίνησαν να γράφονται και είναι στη φάση του σχεδιασμού. Εσείς που επίσης γράφετε τι έχετε κάνει από εκδόσεις, και τι θέλετε να κάνετε; 

Σήμερα θα μιλήσουμε για ένα ιστολόγιο που μου τράβηξε την προσοχή η ονομασία του, ο βιβλιοθηκάριος. Το επισκέφθηκα από περιέργεια και ανακάλυψα πολλά κείμενα και ποιήματα. Κείμενα για το βιβλίο, παρουσιάσεις βιβλίων και παλιών εκδόσεων, σκέψεις και σχόλια, θέματα επικαιρότητας που αφορούν βιβλία και βιβλιοθήκες – ε τι βιβλιοθηκάριος θα ήταν; - αλλά και μικρές ιστορίες, παραμύθια και ποιήματα λυρικά και γλυκόπικρα.

Έχει μια μακριά πορεία στο χώρο αφού είναι ενεργός από τις αρχές του 2009 (από τα λίγα τόσο παλιά ιστολόγια που παραμένουν) και συνεχίζει την πλούσια συγγραφική του δραστηριότητα. Αν θέλετε να τον επισκεφθείτε, η βιβλιοθήκη του είναι εδώ: http://vivliothekarios.blogspot.gr/

Είπαμε, μου αρέσουν τα βιβλία και όταν δεν τα γράφω τα διαβάζω. Μου αρέσει να με συναρπάζουν και να με ταξιδεύουν στις ιστορίες τους, να αγωνιώ με τους ήρωές τους, να μισώ τους κακούς τους, να βλέπω νέα μέρη ή νέους κόσμους. Να έχω την εμπειρία αντικειμένων και καταστάσεων που στην πραγματικότητα είναι αδύνατον να αποκτήσω.

Πρόσφατα κάποιος μου είπε ότι απλά διαβάζει για να περάσει η ώρα και ότι κάνοντάς το αυτό το μυαλό του δεν σχηματίζει εικόνες από αυτό που διαβάζει, δεν εμβαθύνει στο βιβλίο. Χάνει τόσα πολλά με αυτόν τον τρόπο! Η μαγεία του βιβλίου έγκειται ακριβώς σε αυτό, ελευθερώνει την φαντασία, κάνει το μυαλό να ταξιδεύει, να σκέφτεται, το κάνει πιο δημιουργικό και εύστροφο. Και βέβαια είναι αυτονόητα τα πρακτικά οφέλη στον πλουτισμό της γλώσσας που χρησιμοποιεί κάποιος και στον τρόπο που το κάνει αυτό.

Εσείς ποια σχέση έχετε με τα βιβλία και το διάβασμα;

Η μεγαλύτερή μου απόλαυση είναι το γράψιμο. Για’ μένα δεν είναι απλά ένα χόμπι, είναι τρόπος ζωής. Τι σημαίνει αυτό; Μια σειρά από πράγματα. Όσο και να μου αρέσει η δουλειά μου και να δουλεύω πολλές ώρες αφήνω πάντα λίγο χρόνο να γράψω, έστω και λίγο. Όπως λέει και ο Οβίδιος ούτε μια μέρα χωρίς στίχο. Γραμμή στην περίπτωσή μου αλλά το καταλάβατε το νόημα.

Δεν ασχολούμαι με κοινωνικές υποχρεώσεις, κρατώ μόνο τις επαφές που είναι σημαντικές για μένα και τους ανθρώπους που αγαπώ, δεν σπαταλώ το χρόνο μου σε πάρτι ή εξόδους άνευ νοήματος.

Αξιοποιώ και αξιολογώ πολλές δραστηριότητες και εκφάνσεις της ζωής με συγγραφικό κριτήριο, με ενδιαφέρει αυτό το μέρος; Μπορεί αυτή η πληροφορία να μου φανεί χρήσιμη; Και αναλόγως πράττω, μπορεί να πάω σε μια εκδήλωση γιατί θα αποκομίσω κάτι χρήσιμο ή σε ένα ταξίδι γιατί θα δω κάτι που θα χρησιμοποιήσω σε ένα μυθιστόρημα.

Έτσι περιστρέφονται όλα γύρω από την συγγραφή και τη δημιουργία. Και δε νομίζω ότι βγήκα χαμένος, τίποτα δε συγκρίνεται με την αίσθηση αυτή της καινούριας αγεωγράφητης χώρας που είναι η νέα ιδέα που ξεκινάει η υλοποίηση της και με τίποτα δεν θα αλλάξω αυτή την απόλαυση. Ούτε την εξίσου μεγάλη ικανοποίηση να τη βλέπεις να παίρνει σάρκα και οστά λέξη με τη λέξη, σελίδα με σελίδα.

Τα βιβλία είναι για εμένα ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα στον κόσμο. Όχι μόνο για τους γνωστούς και προφανείς λόγους που όλοι ξέρουν και μπορούν να φανταστούν αλλά γιατί για εμένα αποτελούν συνιστώσα στις μεγαλύτερές μου απολαύσεις, τη συγγραφή και το διάβασμα. Το να γράφω βιβλία είναι η μεγαλύτερή μου απόλαυση, το γιατί το έχω εξηγήσει πολλές φορές.

Το να διαβάζω βιβλία είναι η απόλαυση που έρχεται δεύτερη ακριβώς μετά τη συγγραφή. Το γιατί είναι πολύ απλό, όπως μου αρέσει να λέω ιστορίες μου αρέσει να ταξιδεύω με ιστορίες που έχουν γράψει άλλοι. Γι’ αυτό και μοιράζομαι τα βιβλία που διαβάζω εδώ με όλους που με διαβάζουν προτείνοντάς τα για να τα διαβάσουν κι άλλοι ενώ τα βιβλία αυτά καθαυτά τα χαρίζω και σε άλλους για να τα διαβάσουν (εγώ δεν διαβάζω ποτέ δεύτερη φορά καθώς τα θυμάμαι, εκτός από τα πολύ αγαπημένα).

Α και για την περίπτωση που κάποιος απορεί τι απολαμβάνω μετά τα βιβλία να πω ότι είναι κάτι διαφορετικό, εμφανίζεται πολλές φορές σε ιστορίες μου και θα το βρούμε λίγο πιο κάτω στην αλφάβητο. Το επόμενο γράμμα είναι το Γ και όλοι ξέρουμε τι αρχίζει με το γράμμα αυτό έτσι;

Στο θέμα της υγείας δεν υπήρξα ποτέ τυχερός, ή τουλάχιστον δεν υπήρξα τυχερός να μην έχω περιπέτειες υγείας γιατί μπορώ να πω ότι είμαι τυχερός που ζω ακόμη μιας και έχω περάσει και μερικές αρκετά επικίνδυνες καταστάσεις που θα μπορούσαν να είχαν αποβεί μοιραίες. Ξεκίνησα στραβά πρέπει να πω, με το που γεννήθηκα!

Γεννήθηκα με στραβισμό, ένα πρόβλημα που δεν είναι μεν τραγικό αλλά μπορεί να σε ταλαιπωρήσει μια χαρά και απαιτούνται επεμβάσεις για να διορθωθεί, στην περίπτωσή μου τέσσερεις. Μια και στα δύο μάτια, οι άλλες στο αριστερό μόνο. Αυτό από μόνο του είναι σπάνιο, να χρειαστούν τόσες επεμβάσεις.

Και συνέχισα με τα σπάνια, δύο φλεγμονές, μια μόλυνση, που δεν είναι από τα συνήθη, για να ακολουθήσει ένας συνηθέστατος τραυματισμός ο οποίος όμως έκανε ζημιές που έγιναν αισθητές πολλά χρόνια μετά και έχουν σαν συνέπεια να χωλαίνω. Αν προσθέσεις και μια δύο πιο σοβαρές και πολύωρες επεμβάσεις είμαι ιατρική περίπτωση.

Ευτυχώς τα πιο συνηθισμένα μου παθήματα είναι πιο κοινά και διαχειρίσιμα, στομάχι ας πούμε και καμιά ίωση, πόνοι στο τραυματισμένο πόδι ή και στο άλλο που σηκώνει το βάρος περισσότερο τώρα. Από παυσίπονα ξέρω καλά.

Δεν λέω έχω και τις τυχερές στιγμές μου, δεν έχω σπάσει τίποτα και, παρότι όλοι στο περιβάλλον μου αρρώστησαν, δεν πέρασα τον κορωνοϊό. Φαίνεται να έχω ανοσία. Εσείς; Πως τα πάτε με την υγεία σας; 

Πριν από 33 χρόνια σαν σήμερα, μόνο που τότε ήταν Κυριακή, ολόκληρη η Ελλάδα περίμενε το αποτέλεσμα των εκλογών, το δεύτερο μέσα σε διάστημα πέντε μηνών, κάτι ασυνήθιστο για τότε. Όλοι εκτός από ένα δεκατριάχρονο αγόρι που είχε βρει κάτι άλλο διαφορετικό να ασχοληθεί. Σε ένα μπλοκ κόλλες αναφοράς είχε αρχίσει να γράφει τους χαρακτήρες για μια ιστορία με πολιτικές δολοφονίες και μια συνωμοσία για την ανάληψη της εξουσίας από έναν άνθρωπο. Ολοκλήρωσε αυτήν την διαδικασία και άρχισε να γράφει την ιστορία. Έτσι ξεκίνησε το πρώτο του μυθιστόρημα. Πήγε στο δεύτερο του οποίου η πρώτη σκηνή ήταν η τελευταία του πρώτου, και μετά στο τρίτο, με νέους χαρακτήρες αυτή τη φορά. Συνέχισε να γράφει και δε σταμάτησε έκτοτε.

Μετά από όλα αυτά τα χρόνια, και με 984 έργα ολοκληρωμένα, από διηγήματα και ποίηση ως μεγάλα μυθιστορήματα, το αγόρι που είναι πια άνδρας, συνεχίζει να γράφει. Και λέω να μη σταματήσω τώρα σύντομα, σε άλλα 30 χρόνια ίσως. 

Το μόνο πράγμα που διακόπτει την ησυχία είναι η μουσική μου, ο ήχος που κάνουν τα δάκτυλά μου καθώς πληκτρολογώ και ο πιο ανεπαίσθητος ήχος που ακούγεται όταν γράφω σε χαρτί. Καθώς γράφω τα έργα μου και σχεδιάζω τα επόμενα, κυρίως το νέο φαντασίας που λέγαμε, είμαι απόλυτα απομονωμένος από τον κόσμο της καθημερινότητας, τριγυρισμένος από βιβλία και σημειώσεις με σκέψεις μόνο συγγραφικές.

Αυτό για εμένα είναι ο Παράδεισος. Είναι απλά τελειότητα. Δεν χρειάζεται να με απασχολούν άχρηστες και περιττές σκέψεις της καθημερινότητας ή ανούσιες κοινωνικές υποχρεώσεις και οι συνήθεις ανούσιοι άνθρωποι που εντρυφούν σε αυτές. Μπορώ να έχω το μυαλό μου μόνο σε ιστορίες, πλοκές, και τους ήρωες που θα βιώσουν αυτές τις ιστορίες.

Καμία άλλη δραστηριότητα ή ασχολία δε μου έχει προσφέρει την πνευματική διέγερση, την αληθινή αυτή έκσταση, που προσφέρει το γράψιμο. Ούτε καν το έχει πλησιάσει. Αυτή η μοναδική αίσθηση είναι ακόμα μεγαλύτερη όταν ξεκινάς μια νέα δημιουργία, ένα νέο έργο. Είναι μεθυστική, εθιστική και απερίγραπτη, για να την καταλάβεις πρέπει απλά να την έχεις βιώσει. Μια μάλιστα που θα ενταθεί ακόμα περισσότερο μέσα στον επόμενο μήνα που είναι ο μήνας Νοέμβριος και όπως κάθε χρονιά θα συμμετάσχω στην πρόκληση του Νovel Writing Month προσπαθώντας να γράψω 50.000 λέξεις.

Στους συναδέλφους εύχομαι να βιώνουν την απόλαυση της δημιουργίας του γραψίματος όσο πιο συχνά γίνεται, επιπλέον καλή επιτυχία σε όλους όσους θα δοκιμάσουν την πρόκληση των 50.000 λέξεων. Στους υπόλοιπους να δοκιμάσουν και αυτοί την μαγεία των λέξεων, αν όχι σαν δημιουργοί, τότε σαν αναγνώστες.

Προτιμάτε την ποίηση ή τον πεζό λόγο; Εγώ προσωπικά είμαι λάτρης του πεζού γιατί μου αρέσουν οι ιστορίες και τα μεγάλα μυθιστορήματα που η ποίηση δεν μπορεί να δημιουργήσει, ίσως πάλι είναι θέμα του ότι αυτά είναι που γράφω και εγώ κυρίως.

Από την άλλη κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί την ικανότητα της ποίησης να περνάει μέσα σε λίγες γραμμές συναισθήματα, σκέψεις και απόψεις, ό,τι εμπνέει μια ανθρώπινη ψυχή. Αν είσαστε και εσείς από τους ανθρώπους που η ποίηση τους μαγεύει και τους ταξιδεύει σας έχω τον κατάλληλο προορισμό για ένα ταξίδι στη μαγεία των στίχων.

Ο λόγος για το αλωνάκι της ποίησης, ένα ιστολόγιο που θα βρείτε πολλά ποιήματα, λίγων ή περισσοτέρων στίχων, από πολλούς δημιουργούς με μια ευρύτατη θεματολογία που δε θα αφήσει κανέναν παραπονεμένο. Θα το βρείτε εδώ: http://alonakitispoiisis.blogspot.gr/ 

Αυτή την ερώτηση δεν την έκανα εγώ, μου την υπέβαλλε ένας αναγνώστης πριν λίγο καιρό και ήρθε η ώρα να την απαντήσω. Πρέπει να πω ότι δεν είναι κάτι στο οποίο είχα αφιερώσει ποτέ ιδιαίτερη σκέψη, ίσως γιατί πάντα μου άρεσε όπως είχα διαμορφώσει την ζωή μου. Εργάστηκα πάντα σε δουλειά που ήθελα δεν έζησα σε συνθήκες που δεν ήθελα, παρά μόνο σε λίγες περιπτώσεις και αυτές ήταν κυρίως ασθένειες. Επίσης πρέπει να πω ότι δεν έχω ιδιαίτερη κλίση στην φιλοσοφία και μην περιμένετε κάποια φιλοσοφική ανάλυση ή μεγάλη σοφία.

Η απάντηση είναι απλή τώρα που το σκέφτομαι. Αυτό που κάνει τη ζωή μου άξια να τη ζω και να την απολαμβάνω είναι αυτά τα πράγματα που περιμένω την ώρα να ασχοληθώ μετά από μια κουραστική μέρα, με το γράψιμο και το διάβασμα, με μια καλή παρτίδα σκάκι και λίγη μουσική.

Τίποτα δεν θα με ξεκουράσει περισσότερο μετά από μια κοπιαστική μέρα από το καθίσω να γράψω με τη συνοδεία λίγης μουσικής και με μια κούπα ζεστή σοκολάτα, ή χυμό το καλοκαίρι. Ένα βραδάκι είναι ευχάριστο και ιδανικό με μια καλή παρτίδα σκάκι και ένα βιβλίο.

Απλά πράγματα που με κρατούν ευτυχισμένο και κάνουν τη ζωή μου να αξίζει. 

Τα πιο πολλά ιστολόγια είναι πολυθεματικά αντικατοπτρίζοντας τις σκέψεις και τις προτιμήσεις των δημιουργών τους. Κάποια είναι γραμμένα σαν ημερολόγια, κάποια είναι ένας βωμός ναρκισσισμού όπου λατρεύεται το εγώ (ναι έχω δει και ιστολόγιο που το δήλωνε καθαρά θέμα του ιστολογίου είμαι εγώ και σε όποιον αρέσει, η αποθέωση της εγωπάθειας) και τέλος κάποια είναι και καθαρά λογοτεχνικά, ευτυχώς γιατί είναι πολύ ευχάριστο να βρίσκεις τέτοια.

Για ένα τέτοιο ιστολόγιο θα μιλήσουμε σήμερα. Είναι ένα ιστολόγιο καθαρά λογοτεχνικό το οποίο περιέχει πολλά μικρά κείμενα. Ο τίτλος του είναι 123 λέξεις και σαν να είναι ένας μέσος όρος (δεν μέτρησα να δω πόσες λέξεις είναι) τα κείμενά του είναι μικρά. Άλλα είναι εύθυμα, άλλα γλυκόπικρα, μερικά πραγματικά τραγικά, συνθέτουν έναν καμβά της ζωής με πολυάριθμες εικόνες. Για 123 λέξεις και πολλά κείμενα δεν έχετε παρά να πάτε εδώ: https://ekatonikosiefta.wordpress.com/