-Η φιλοσοφική
αντιμετώπιση του Ράσελ ήταν τελείως διαφορετική. Σύμφωνα με το δικό του μοντέλο
θεώρησης των πραγμάτων…
Η φιλοσοφία ήταν ανιαρό
μάθημα για τον Φίλιππο, ευτυχώς που ήταν μόνο μια φορά την εβδομάδα. Καθόταν
στο θρανίο του κοιτώντας τον καθηγητή προσπαθώντας να κρύψει την ανία του. Τον
γλίτωσε το ξερό χτύπημα του κουδουνιού που σήμανε το τέλος της σχολικής μέρας.
Σηκώθηκε και άρχισε να
μαζεύει τα πράγματά του. Στο διάδρομο βρήκε να τον περιμένει η Αγγελική.
-Τι θα κάνουμε; τη
ρώτησε.
-Κάτσε να μαζευτούν και
οι υπόλοιποι και θα δούμε.
Ήταν Παρασκευή και τις
Παρασκευές δεν γυρνούσαν νωρίς από το σχολείο, είχαν κάποια φροντιστήρια το
απόγευμα και επέστρεφαν με το τελευταίο ΚΤΕΛ. Αυτό ίσχυε για τους οκτώ μαθητές
λυκείου και δύο του γυμνασίου. Οι άλλοι δύο του γυμνασίου και οι έξι του
δημοτικού θα επέστρεφαν κανονικά το μεσημέρι.
-Πάμε να τους βρούμε.
Βρήκαν τον Ρωμανό με τη
Χριστίνα στην αγκαλιά του και τον Αλέξη παραδίπλα στο μεγάλο χολ της εισόδου
και περίμεναν να μαζευτούν όλοι.
-Σουβλάκια ή πάμε για Mac Donald;
-Δεν ξέρω, θα πάω μια
βόλτα στο πάρκο να ξεθολώσω, είπε η Οφήλια, θα σας δω στο φροντιστήριο μετά.
-Εσείς; είπε ο Αλέξης
στον Φίλιππο και την Αγγελική.
Ο Φίλιππος πήγε να
συμφωνήσει αλλά μια διακριτική σπρωξιά από την αδερφή του τον σταμάτησε.
-Θα δούμε, είπε.
Ενώ ο Αλέξης πληροφορούσε
τους υπόλοιπους για την πρότασή του ο Φίλιππος στράφηκε στην Αγγελική.
-Τι; Έχεις άλλη ιδέα;
Η Αγγελική ένευσε προς το
μέρος της Οφήλια.
-Ε τι συμβαίνει με την
Οφήλια;
-Να πάμε μαζί της, είπε η
Αγγελική.
-Ας έρθει μαζί μας.
-Φίλιππε! έκανε
επιτακτικά αν και χαμηλόφωνα η Αγγελική. Η Οφήλια προφανώς κάνει οικονομία,
ξέρω ότι τα οικονομικά τους δεν είναι καλά.
-Κανένα πρόβλημα, είπε ο
Φίλιππος, θα την κεράσουμε. Χωρίς να γίνει λόγος…
-Όχι! τον έκοψε η αδερφή
του. Άσε την να κρατήσει την στάση που εκείνη θέλει. Εξάλλου είναι μια ευκαιρία
για να την δεις χωρίς πολύ κόσμο τριγύρω.
-Σωστό και αυτό.
-Και όταν είστε μαζί θα
μπορείς να την προσέχεις και να την φροντίζεις, είπε η Αγγελική με ένα
χαμόγελο.
-Μάλλον θα πάω καμιά
βόλτα να ξεσκάσω, είπε ο Φίλιππος.
Η Φωτεινή Φούμη
ανοιγόκλεισε τα μάτια της συνειδητοποιώντας ότι στεκόταν πάνω από μισή ώρα
ακουμπισμένη στο νεροχύτη με το βλέμμα της απλανές στα ντουλάπια και το μυαλό
της χαμένο σε σκέψεις. Όσο ήταν τα παιδιά στο σπίτι είχε καταφέρει να κρύψει
την ταραχή της αλλά μετά είχε αφεθεί σε έναν κυκεώνα σκέψεων.
Είχε όμως τελικά
καταλήξει σε μια απόφαση. Για τα παιδιά της θα ήταν πάντα η αγαπημένη τους
μητέρα, αν είχε παίξει σε μια πορνοταινία στα νιάτα της δεν θα είχε καμία
σημασία. Ο Στέφανος θα εκπλησσόταν αλλά δεν θα κλόνιζε τη σχέση τους. Εκεί που
θα γινόταν σάλος, ο οποίος πιθανότατα θα τους ανάγκαζε και να αλλάξουν τόπο
διαμονής, ήταν το χωριό. Δεν θα έπαυαν να το συζητούν και να την κουτσομπολεύουν,
να χλευάζουν εκείνη και το Στέφανο και σίγουρα αυτό θα προκαλούσε καυγάδες που
μπορεί να έμπλεκαν το σύζυγό της.
Αλλά δεν θα υπέκυπτε σε
έναν αισχρό εκβιασμό από τον Ντούντα, ανάθεμα στην ώρα που είχε ανακαλύψει αυτό
το μυστικό της! Ξεκίνησε να πάει να τον βρει και να του πει τι είχε αποφασίσει.
-Εντάξει τελειώσαμε, ας
τα μεταφέρουμε όλα στα αυτοκίνητα. Μιχάλη, πήγαινε να ενημερώσεις τον δήμαρχο
ότι ολοκληρώσαμε και είμαστε έτοιμοι να φύγουμε.
Ο Μιχάλης ένευσε στον
Μαξιμίλιαν ότι άκουσε και βγήκε από την εκκλησία με προορισμό το κοινοτικό
γραφείο.
-Δεν είναι δήμαρχος, μόνο
κοινοτάρχης, είπε με ένα χαμόγελο η Ηρώ.
-Το ίδιο μας κάνει, είπε
ο Μαξιμίλιαν γελώντας.
Βγήκαν από την εκκλησία,
τώρα το χιόνι σχημάτιζε ένα παχύ στρώμα παντού.
-Μαξιμίλιαν, είπε ο
Κρίστιαν, να πάω μπροστά να δω το δρόμο;
-Ναι, είπε ο Μαξιμίλιαν,
αλλά να προσέχεις ε; Δυνάμωσε το χιόνι.
-Πάντα.
-Ναι ξέρω.
-Τι δεν οδηγώ εγώ
προσεκτικά; Με πληγώνεις!
Ο Κρίστιαν ανέβηκε στη
μηχανή και έφυγε γκαζώνοντας στην εθνική οδό μόλις προσπέρασε το ΚΤΕΛ που είχε
φέρει τους νεότερους από τους μαθητές πίσω.
Η Φωτεινή χαιρέτησε την
Πηνελόπη, την γραμματέα του Ντούντα, και μόνη υπάλληλο στο κοινοτικό γραφείο
και μετά τη ρώτησε αν μπορούσε να μιλήσει με τον Ντούντα. Εκείνη σηκώθηκε και
πήγε στο γραφείο του και ανήγγειλε την επισκέπτρια. Τα μάτια του κοινοτάρχη
έλαμψαν και μετά κρύβοντας τη χαρά του κοίταξε έξω από το παράθυρο.
-Ο καιρός χειροτερεύει,
καλύτερα να πας σπίτι Πηνελόπη.
-Ευχαριστώ κύριε πρόεδρε.
Καλό απόγευμα.
-Στο καλό, μόλις είσαι έτοιμη
να φύγεις πες στην κυρία να περάσει.
-Εντάξει.
Η γραμματέας δεν
χρειάστηκε παρά δύο με τρία λεπτά για να μαζέψει το γραφείο της και να πάρει τα
πράγματά της, μετά ένευσε στην Φωτεινή να περάσει μέσα.
-Φαντάζομαι ήρθες να μου
πεις ότι θα μου πουλήσεις το οικόπεδο.
-Κάθε άλλο, είπε η
Φωτεινή, Θα το κρατήσω αυτό το οικόπεδο όσα και να πεις, ό,τι και να κάνεις!
-Αλήθεια; Και η ταινία;
-Η οικογένειά μου θα
καταλάβει.
-Ο Στέφανος θα σε κοιτάει
με άλλο μάτι σίγουρα. Και θα αναρωτιέται αν σε έχουν γλείψει και άλλοι και…
Η Φωτεινή χαστούκισε τον
Ντούντα.
-Άφησέ μας ήσυχους
καθίκι, δεν θα υποκύψω στον εκβιασμό.
-Δεν έπρεπε να το κάνεις
αυτό, είπε μανιασμένα ο Ντούντας. Τώρα θα πάρω όχι μόνο αυτό που θέλω αλλά και
θα σε εξευτελίσω σε όλο το χωριό.
-Έχουμε πρόβλημα, είπε ο
Κρίστιαν σταματώντας μπροστά στον Μαξιμίλιαν με ένα εντυπωσιακό φρενάρισμα που
αντί για σκόνη σήκωσε ένα σύννεφο από νιφάδες χιονιού. Ο δρόμος άρχισε να
κλείνει, δεν θα μπορέσουμε να περάσουμε.
-Αυτό αλλάζει τα σχέδιά
μας λίγο, είπε ο Μαξιμίλιαν. Θα πρέπει να παραμείνουμε εδώ. Αφήστε τον
εξοπλισμό στα αυτοκίνητα, πάρτε μόνο τα πράγματά σας. Θα γυρίσουμε στον ξενώνα.
-Να ενημερώσουμε τον
Μιχάλη, είπε ο Κρίστιαν, τι θα πει στον δήμαρχο.
Ο Μαξιμίλιαν έβγαλε το
κινητό από μια τσέπη του μπουφάν που φορούσε και πληκτρολόγησε τον αριθμό του
φίλου του ενώ δίπλα του η Ηρώ παρά το κρύο ένιωθε μια πρωτόγνωρη ζεστασιά, δε
θα χρειαζόταν να αποχωριστεί ακόμα τον Μαξιμίλιαν.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου