Νυχτερινή Πένα

Η συγγραφική τέχνη είναι μια μοναχική τέχνη. Για να μπορείς να γράψεις πρέπει να μπορείς να μείνεις μόνος. Δεν χρειάζεται να είσαι μόνος αλλά χρειάζεται να μπορείς να το κάνεις για να γράψεις. Επίσης χρειάζεται να έχεις ένα χώρο αφιερωμένο για το έργο αυτό, ένα είδος καταφυγίου στο οποίο αποσύρεσαι για να γράψεις αφήνοντας τον κόσμο για να μεταφερθείς στους κόσμους της φαντασίας σου. Φυσικά μπορεί να είναι το καταφύγιο αυτό καταμεσής της πόλης, δεν χρειάζεται να είναι σε ερημιά, η μετακίνηση δεν είναι σωματική, είναι πνευματική.

Σήμερα θα μιλήσω για το δικό μου συγγραφικό καταφύγιο. Δεν είναι κάπου αλλού εκτός από το σπίτι μου. Είναι στο σπίτι μου αλλά εκεί ξεχνώ τη δουλειά και ό,τι άλλο με απασχολεί πέρα από το έργο μου και ασχολούμαι με αυτό. Από τι αποτελείται αυτό το καταφύγιο;

Είναι μια μεγάλη βιβλιοθήκη με ένα επίσης μεγάλο και άνετο γραφείο. Στα ράφια και τα ντουλάπια της έχω όσα μου χρειάζεται για να γράψω. Από τα ολοκληρωμένα έργα μου που είναι εκεί για να με ενθαρρύνουν να συνεχίζω πάντα και ως σημείο αναφοράς σε έργα που αποτελούν σειρά ή έχουν συνέχειες, ως τα βιβλία που περιέχουν πληροφορίες που χρειάζομαι, ας πούμε έχω ένα βιβλίο για τα όπλα της αρχαιότητας ή για τα κάστρα. Φυσικά εδώ βρίσκονται και οι σημειώσεις μου για τρέχοντα ή μελλοντικά έργα. Τέλος εδώ βρίσκονται και τα εργαλεία μου, στυλό, ανταλλακτικό, διορθωτικό, πανάκια για τα γυαλιά μου και το ρολόι τσέπης μου που αναπαύεται πάνω στο γραφείο όταν δεν βρίσκεται στην τσέπη μου.

Πάνω στο γραφείο ακόμα βρίσκεται το λάπτοπ που υλοποιεί όλα αυτά τα έργα μου στην τελική τους μορφή και ένας χάρτης της Έρεμορ είναι κολλημένος στην ξύλινη πλάτη του γραφείου, με εμπνέει και ταυτόχρονα ξέρω ανά πάσα στιγμή που βρίσκονται οι ήρωές μου.

Μετά από το γραφείο έχω και ακόμα ένα καταφύγιο, αυτό είναι άυλο και είναι ένα στέκι για συγγραφείς. Πρόκειται για το sff, το συγγραφικό φόρουμ. Αλλά για αυτό θα μιλήσουμε μια άλλη φορά.