Νυχτερινή Πένα

Κεφάλαιο Τριακοστό

 

Ο Μιχάλης άνοιξε τα μάτια του και συνειδητοποίησε ότι αυτό που τον είχε ξυπνήσει ήταν τα απαλά χάδια της Κλερ. Την κοίταξε και εκείνη του χαμογέλασε.

-Συγγνώμη που σε ξύπνησα, είπε, αλλά ήθελα να σε χαϊδέψω, δεν μπορούσα να αντισταθώ στην παρόρμηση αυτή.

Ο Μιχάλης άπλωσε το χέρι του και την τράβηξε κοντά του. Τη φίλησε στα χείλη και εκείνη τα άνοιξε για να παίξει με την γλώσσα της. Το χέρι της που ήταν στο στέρνο του κατηφόρισε στην κοιλιά του, ακολούθησε την μακρόστενη ουλή του μέχρι την ήβη του και εκεί τα δάκτυλά της τυλίχτηκαν στον ανδρισμό του, το χάδι της ερωτικό, γεμάτο από ανεκπλήρωτη ανάγκη. Ο Μιχάλης ανακάθισε και την τράβηξε στην αγκαλιά του. Την φίλησε στο στόμα και τον λαιμό και συνέχισε να κατεβαίνει στα στήθη της και την κοιλιά της. Φιλώντας και χαϊδεύοντας συνέχισε την περιπλάνηση στο κορμί της ως που ένιωσε την αγαπημένη του να τρέμει από την προσμονή και τότε την έκανε δική του με έναν τρόπο απαλό αλλά κτητικό, τρυφερό αλλά και ηδονικό ως που έφτασαν μαζί στην κορύφωση.

-Ο καλύτερος τρόπος για να με αποχαιρετήσεις, είπε η Κλερ, κουρνιασμένη στην αγκαλιά του αγαπημένου της.

-Θέλεις να έρθω μαζί σου;

-Έχεις να κάνεις εδώ πράγματα, είπε η Κλερ με ένα χαμόγελο. Δεν θέλω να σταματήσεις τη ζωή σου για μένα.

-Να σε πάω στη Μυτιλήνη;

-Όχι, δεν χρειάζεται, θα πάω με ένα ταξί, το κανόνισα και θα παραδώσω και το αυτοκίνητο πριν φύγω.

-Εντάξει, τότε.

Η Κλερ τον φίλησε.

-Απλά να με περιμένεις να γυρίσω θέλω.

Ο Μιχάλης την κράτησε στην αγκαλιά του.

-Φυσικά.

Την φίλησε.

-Μην αργήσεις να επιστρέψεις, αγάπη μου.

-Θα έρθω όσο πιο σύντομα γίνεται.

 

Ο Ρωμανός ξύπνησε με το πρώτο φως της ημέρας αλλά δεν σηκώθηκε από το κρεβάτι. Απλά γύρισε στο πλευρό και έμεινε να κοιτάζει την Ελπίδα που κοιμόταν. Το πρόσωπό της γαλήνιο, τα χείλη της μισάνοιχτα, και η αναπνοή της σε έναν απαλό ήσυχο ρυθμό.

Την αγαπούσε τόσο πολύ που τον πονούσε, η σκέψη ότι η ασθένειά της θα μπορούσε να την νικήσει και να τη χάσει από τη ζωή του, ήταν μια σκέψη που αρκούσε για να του ανοίξει μια άβυσσο απελπισίας από την οποία δεν υπήρχε απόδραση.

Αν μπορούσε να κάνει κάτι για να χαρίσει στην Ελπίδα την υγεία της θα το έκανε αμέσως αλλά δυστυχώς δεν ήταν στο χέρι του. Η αγαπημένη του κρατιόταν στη ζωή με αληθινή μάχη.

-Σε αγαπώ τόσο πολύ, ψιθύρισε. Αν αυτό αρκούσε για να είσαι καλά, δεν θα είχες αρρωστήσει ποτέ. Αλλά δεν είναι δυστυχώς.

Άπλωσε το χέρι του και χάιδεψε το μάγουλο της Ελπίδας. Ένα χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη της καθώς η κοπέλα ξυπνούσε σιγά σιγά. Έπιασε το χέρι του και το οδήγησε στα χείλη της όπου απέθεσε ένα τρυφερό φιλί στα δάχτυλά του.

-Σε ξύπνησα… έκανε ο Ρωμανός.

-Δεν πειράζει, ήταν το πιο γλυκό ξύπνημα.

Η Ελπίδα κράτησε το χέρι του στα δικά της, και τον κοίταξε στα μάτια. Αυτό το καθαρό βλέμμα ήταν το πρώτο πράγμα που είχε ερωτευτεί πάνω της ο Ρωμανός. Το βλέμμα που δεν έκρυβε τι σκεφτόταν και τι ένιωθε, δεν ήξερε από σκοπιμότητες και υστεροβουλία.

-Τι; είπε η Ελπίδα.

-Σε αγαπώ πολύ, είπε ο Ρωμανός και την αγκάλιασε.

Η Ελπίδα αναστέναξε απαλά και έκλεισε πάλι τα μάτια της. Θα μπορούσε να μείνει έτσι για πάντα.

-Και’ γω σε αγαπώ, ψιθύρισε και αφέθηκε στο τρυφερό χάδι του Ρωμανού που χάιδευε απαλά την πλάτη της όπως την είχε στην αγκαλιά του.

 

Ο Μιχάλης συνόδεψε την Κλερ ως την Πέτρα. Εκεί αποχωρίστηκαν μετά από ένα τελευταίο τρυφερό φιλί. Εκείνη συνέχισε για την πόλη της Μυτιλήνης και ο Μιχάλης για να πάει στο λύκειο όπου είχε συμφωνήσει με τον Αθάνατο να μιλήσει για την Ιστορία.

Το κινητό του κουδούνισε καθώς πήγαινε για το σχολείο.

-Ναι.

-Τουλάχιστον το κάνεις για καμιά καυτή ύπαρξη που θα σε ανταμείψει με μια νύχτα αχαλίνωτου σεξ;

-Αλέξανδρε!

-Καλά τις ξέρω τις αρχές σου. Λοιπόν. Σου είπα η Κόρβου είναι μια αδίστακτη γυναίκα. Την αντιμετώπισα μια φορά όταν προσπάθησε να μπει στον δρόμο μου για μια επιχείρηση στα μέρη σου. Έφαγε τα μούτρα της αλλά αυτό δεν την εμπόδισε να μου προσφέρει το σώμα της.

-Το έχει συνήθειο.

-Στην έπεσε; Δεν έχει αλλάξει και πολύ λοιπόν.

-Ναι… Το φαντάζομαι. Πώς το είπες;

-Μου πρόσφερε τα καπούλια της για ιππασία και τα στήθη της για χειρολαβές. Λίγες γυναίκες περάσανε από το κρεβάτι μου πιο πρόστυχες από αυτήν. Αλλά αυτά τα ξέρεις ήδη. Να σου πω αυτό που δεν ξέρεις και που είναι ο λόγος πιθανότατα και που ήθελε την κόρη της αποχαυνωμένη και στον έλεγχο ενός άνδρα που θα ήταν συνεργάσιμος με την ίδια.

-Μπα; Υπάρχει και λόγος; Νόμιζα ότι φταίει που είναι τέτοια τσούλα.

-Για να κάνει τη μεγάλη της ζωή χρησιμοποιεί την περιουσία της.

-Αναμενόμενο.

-Αλλά δεν είναι δική της η περιουσία. Το μεγαλύτερο μέρος, και μιλάμε για το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος, είναι της κόρης της. Αλλά το διαχειριζόταν η ίδια μιας και η κόρη της ήταν ανήλικη όταν κληρονόμησε. Μάντεψε… Δεν είναι πια.

-Πολύ ωραία, είπε ο Μιχάλης με ένα σαρδόνιο χαμόγελο, αυτό θα τη βάλει στη θέση της την Κόρβου.

-Αν δεν σε ήξερα, θα σου έλεγα να πας μαζί της και να το ευχαριστηθείς, είπε ο Αλέξανδρος αλλά εσύ δεν πρόκειται…

-Όχι, ακόμα και αν δεν είχα την Κλερ, δεν θα το έκανα. Τώρα άκου, θέλω τη βοήθειά σου και σε κάτι άλλο. Πρόκειται για την Κλερ, την έχει στοχοποιήσει οικονομικά κάποιος.

-Κάτι που έχει συμβεί και στα δικά σου περιουσιακά στοιχεία, είπε ο Αλέξανδρος, αλλά όποιος το έκανε δεν ξέρει με ποιον τα έχει βάλει. Θα ανακαλύψει ότι του κόστισε ο κούκος αηδόνι.

-Εντάξει, βρες ποιος είναι πίσω από αυτό και ρήμαξέ τον, βοήθησε και την Κλερ.

-Εντάξει, μου χρωστάς όμως.

-Δεν αμφιβάλλω ότι θα έρθει η ώρα της αποπληρωμής με καμία απίθανη βόλτα πάλι στις εσχατιές του κόσμου.

-Μπορεί και πιο κοντά. Θα τα πούμε, είπε ο Αλέξανδρος.

Ο Μιχάλης χαμογέλασε, ο φίλος του δεν θα άλλαζε ποτέ, και σίγουρα κάπου θα τον έμπλεκε. Αλλά σημασία είχε ότι θα έκανε αυτό που χρειαζόταν τώρα.

Ο Μιχάλης πέρασε την πόρτα του σχολείου και συνάντησε τον Ρωμανό με την Ελπίδα, τους χαιρέτησε με ένα νεύμα και προχώρησε στην σκάλα όπου συνάντησε τη Φωτεινή. Η κοπέλα του χαμογέλασε ζεστά και εκείνος της έκλεισε το μάτι.

-Δεν το πιστεύω, αυτός ο τύπος γουστάρει την χωριάτα παρθένα; είπε η Νίκη που το πρόσεξε. Έλεος, πια! Τι της βρίσκουν;

-Το γεγονός ίσως ότι δεν τα έχει όλα στη φόρα, σχολίασε μια από την παρέα, το καλυμμένο έχει πάντα τη γοητεία του απαγορευμένου.

-Ναι, δεν ήξερα να ντυθώ σαν καλόγρια. Ποιος είναι όμως;

-Δεν ξέρω, είπε μια άλλη, αλλά λένε ότι έκανε τα νεύρα της Ράλλη κρόσσια προχθές.

-Και τι θέλει εδώ πέρα;

Το τελευταίο δεν θα αργούσαν να το μάθουν καθώς ο επισκέπτης μπήκε στην τάξη μαζί με τον Θεοδώρου. Ο καθηγητής τούς καλημέρισε και είπε:

-Σήμερα θα παραχωρήσω την έδρα στον φίλο μου από’ δω που θέλει να σας μιλήσει λίγο για την Ιστορία.

-Αμάν πια, είπε η Νίκη δυνατά, η Ιστορία και η Ιστορία. Επιτομή της βαρεμάρας.

-Τη βρίσκετε βαρετή την Ιστορία δεσποινίς; ρώτησε ο Μιχάλης με ένα χαμόγελο.

-Φυσικά. Τι με νοιάζει εμένα τι έκανε ο καθένας πριν από δύο χιλιάδες χρόνια;

-Τι σας αρέσει;

Η Νίκη τον κοίταξε κατάματα και αποφάσισε να προκαλέσει:

-Το σεξ και τα χρήματα.

-Δεν ξέρω για το σεξ, αλλά απαντήστε σε μια ερώτηση και θα γίνετε αμύθητα πλούσια. Πού είναι θαμμένος ο μεγάλος Αλέξανδρος;

-Σιγά τα λάχανα, έκανε η Νίκη, στη Βαβυλώνα.

-Στη Βαβυλώνα πέθανε, αλλά που τον θάψανε;

-Εεε…

-Κανείς δεν ξέρει. Όχι με βεβαιότητα, ο τάφος του δεν βρέθηκε ποτέ. Είναι ένα από τα μυστήρια της Ιστορίας. Το πιθανότερο είναι στην Αίγυπτο όπου ήθελε και ο ίδιος να ταφεί αλλά το που…

-Και δεν ξέρει κανείς; ρώτησε ένας μαθητής.

-Υπάρχει μια παράδοση ότι ο άγιος Σισώης είχε δει τον τάφο του, αλλά ακόμα και αν αυτό ισχύει, ο τάφος του βρίσκεται κάπου στην Νιτρία, όπου βρισκόταν η Σκήτη όπου έζησε, και ο τελευταίος που τον είδε το έκανε πριν από περίπου 1600 χρόνια.

-Γιατί; Πότε έζησε αυτός ο άγιος;

-Άφησε αυτόν τον κόσμο το 429.

-Προ ή μετά Χριστόν; πετάχτηκε ένας μαθητής.

-Σπίρτο μου είσαι, του είπε ο Δελμάρ, άγιος προ Χριστού; Για να μην αναφερθούμε στο ότι το 429 προ Χριστού όχι δεν είχε πεθάνει ο Αλέξανδρος αλλά δεν είχε καν γεννηθεί!

Γέλια ακούστηκαν και ο Θεοδώρου είπε:

-Πολύ σωστά.

Αλλά ο Μιχάλης δεν άκουγε. Σκεφτόταν.

Όπως η επιδρομή του 413.

Είχε πει κάτι και μετά όπως η επιδρομή του 413.

Ο Μιχάλης χαμογέλασε, η απάντηση ήταν τόσο απλή και αποδείκνυε ότι ακόμα και τραυματισμένος ο Ράινχαρτ είχε πλήρη διαύγεια. Είχε πει…

 

-Βλέμμυς, είπε στον αστυνομικό, και όταν εκείνος δεν κατάλαβε, του είπε όπως οι Βλέμμυες στην επιδρομή της Σκήτης το 413! Τον Βλέμμυ ήθελε να υποδείξει ο Ράινχαρτ.

Ο Ντάνιελ άκουσε τον Μιχάλη με προσοχή και μετά χαμογέλασε.

-Αυτή τη φορά θα τον μαγκώσουμε. Μια η κατάθεση του Ράινχαρτ και μια ακόμα η ομολογία του ερωτύλου στο μπαλαούρο, μας τον έδωσαν στο χέρι.

-Τι είπε αυτός;

-Προμήθευσε στον Βλέμμυ ένα φάρμακο που καταστέλλει τη συνείδηση και την ελεύθερη βούληση.

-Α δεν έκανε κακό μόνο στη Φοίβη, είναι γενικά κάθαρμα. Όσο για το Βλέμμυ… Φοβάμαι και να σκεφτώ τι θα κάνει ο Βλέμμυς με αυτό το φάρμακο και ποια αθώα θα υποστεί τις ορέξεις του.

-Τώρα άραξε και θα στον φέρουμε δεμένο σαν σαλάμι. Θες να έρθεις στο πλοίο;

-Θα πάω σπίτι και μετά θα επικοινωνήσω. Θέλω να γράψω και λίγο.

-Φυσικά, θα τα πούμε.

Ο Μιχάλης έκλεισε το κινητό και κοίταξε την ώρα. Η Κλερ θα πρέπει να κόντευε να φτάσει στο Λονδίνο. Μόλις το πρωί είχε φύγει και ήδη του έλειπε.

Δεν θα το περίμενε ποτέ ότι θα δενόταν τόσο πολύ μαζί της και τόσο γρήγορα μα να που είχε συμβεί. Μια απόδειξη ότι η γυναίκα που αγαπούσε ήταν πραγματικά μοναδική.

Από τις σκέψεις για την αγαπημένη του τον έβγαλε ένα χτύπημα στην πόρτα. Την άνοιξε αναρωτώμενος ποιος μπορεί να είχε έρθει στο σπίτι του, δεν περίμενε επισκέψεις. Ακόμα περισσότερο δεν περίμενε να βρεθεί απέναντι στην σκοτεινή κάννη ενός πιστολιού.