Νυχτερινή Πένα

Κεφάλαιο Τριακοστό Όγδοο

 

Ο Μιχάλης προχώρησε στην άμμο και κάθισε σε έναν σωρό από δίχτυα μπήγοντας το μπαστούνι του στην άμμο. Κοίταξε τον ήλιο που έδυε στο βάθος και μετά τα νερά που έμοιαζαν από το φως με λιωμένο χρυσό. Λίγοι λουόμενοι είχαν τολμήσει να μπουν στην κρύα θάλασσα εκεί μπροστά του και ήξερε πολλούς από αυτούς.

-Μιχάλη μου!

Μια λεπτή φιγούρα έπεσε στην αγκαλιά του με φόρα που παραλίγο να τον ανατρέψει. Ο Μιχάλης την κράτησε και της έδωσε ένα τρυφερό φιλί στα ανάκατα μαλλιά της. Στον ένα χρόνο που είχε περάσει, η Θάλεια είχε ψηλώσει ένα κεφάλι. Τώρα που δεν υποσιτιζόταν, το κοριτσάκι είχε αρχίσει να ψηλώνει και να παίρνει τα πάνω του.

-Έλα να κολυμπήσουμε!

-Δεν έχω βάλει μαγιό.

-Μα γιατί;

-Να σου πω την αλήθεια; Αλλά να μείνει μυστικό. Εντάξει;

-Ναι, πες μου, είπε ψιθυρίζοντας συνωμοτικά το κοριτσάκι.

-Κρυώνω!

Η Θάλεια γέλασε και έτρεξε στο νερό. Ο Μιχάλης είχε κανονίσει να έρθουν με την οικογένειά της για διακοπές. Κοίταξε το κοριτσάκι που βούταγε στη θάλασσα. Πάντα τον αποκαλούσε με το όνομά του και την κτητική αντωνυμία, μια ένδειξη οικειότητας και αγάπης.

Η μεγάλη της αδερφή μιλούσε με τη Φωτεινή, είχαν γίνει φίλες και αυτό ήταν σημαντικό όχι μόνο για την Αθηναία κοπέλα που δεν είχε φίλες ως τώρα αλλά και για την ντόπια που σε λίγο θα έφευγε για την Αθήνα για να σπουδάσει. Είχε επιτύχει στις εξετάσεις και είχε περάσει στην σχολή της Ιατρικής στην Αθήνα. Δεν θα ήταν χωρίς παρέα βέβαια μιας και ο Αλέξης θα πήγαινε επίσης στην Αθήνα και στην ίδια σχολή μάλιστα.

Μια ακόμα κοπέλα προστέθηκε στην παρέα και ο Μιχάλης χαμογέλασε. Την επόμενη στιγμή δύο απαλά χέρια κάλυψαν τα μάτια του.

-Ποιος; τον ρώτησε μια οικεία και αγαπημένη φωνή.

-Η πιο όμορφη γυναίκα στον κόσμο, απάντησε ο Μιχάλης και τα μάτια του ελευθερώθηκαν καθώς η Κλερ τον άφηνε γελώντας.

Κάθισε δίπλα του και ο Μιχάλης πέρασε το χέρι του γύρω από τους ώμους της. Εκείνη έγειρε το κεφάλι της στον ώμο του. Είδε την Θάλεια που έκανε άλλο ένα μακροβούτι. Επιστρέφοντας από το Λονδίνο το προηγούμενο φθινόπωρο, είχε μάθει τι είχε συμβεί κατά την απουσία της και λίγο μετά είχε γνωρίσει το κοριτσάκι και την οικογένειά του.

-Δελφίνι έχει γίνει, σχολίασε.

Ο Μιχάλης κοίταξε τη μικρή του φίλη αλλά το βλέμμα του τράβηξε μια κοπέλα που είχε πλησιάσει την Φωτεινή. Δεν είχε καταφέρει ακόμα να την συνηθίσει με την καινούρια της εμφάνιση με τα μακριά μαλλιά της. Η Ελπίδα είχε παλέψει σκληρά για τη ζωή της αλλά είχε βγει νικήτρια.

Την ίδια μέρα που είχε καταρρεύσει στο σχολείο, είχε μεταφερθεί στην Αθήνα και από εκεί στη Βοστώνη. Ο Μιχάλης είχε ζητήσει από έναν γιατρό εκεί, τον Άλφρεντ Κένερ, βοήθεια. Εκείνος ήταν ειδικός στην κατάσταση της Ελπίδας και ο Μιχάλης τον είχε γνωρίσει όταν είχε σώσει το νοσοκομείο του από τη χρεωκοπία ανακαλύπτοντας μια μεγάλη απάτη.

Ο Άλφρεντ είχε αναλάβει πρόθυμα την περίπτωση της Ελπίδας. Είχε βρεθεί δότης για μεταμόσχευση νωτιαίου μυελού και η κοπέλα είχε τελικά νικήσει τη λευχαιμία. Τώρα ανυπομονούσε να περάσει το διάστημα ασφαλείας από τις θεραπείες για να μην έχει φόβο παρενεργειών και να χαρίσει στον αγαπημένο της Ρωμανό ένα παιδί.

Ο Ρωμανός την είχε ακολουθήσει στην Αθήνα και στη Βοστώνη αδιαφορώντας για το αν θα έχανε τη χρονιά του λόγω απουσιών. Η Δέσποινα είχε εκνευριστεί τόσο πολύ που όχι μόνο τον είχε καταραστεί αλλά έκανε ό,τι μπορούσε για να δυσκολέψει την Δωροθέα που έτσι δεν μπορούσε να τον βοηθήσει οικονομικά.

Ο νεαρός ερωτευμένος όμως βρήκε έναν απρόσμενο σύμμαχο. Η Κλερ που βρισκόταν στην ίδια θέση με την Ελπίδα, είχε συγκινηθεί από την αυτοθυσία του και είχε καλύψει τα έξοδά του ενώ ο Αθάνατος είχε κανονίσει να κάνει εκεί μαθήματα για να μην χάσει τη χρονιά.

Είχε δώσει πανελλήνιες και είχε επιτύχει οπότε σύντομα θα έφευγε και εκείνος για την Αθήνα. Η Ελπίδα θα τον ακολουθούσε, εκείνη είχε μπει στη σχολή της χωρίς εξετάσεις εξαιτίας της κατάστασης της υγείας της.

-Τι σκέφτεσαι; ρώτησε απαλά η Κλερ τον αγαπημένο της.

-Πώς ήταν τα πράγματα, πόσο καλά κατέληξαν τελικώς.

-Βάλαμε και εμείς το χέρι μας, κάναμε κάποιο καλό εδώ.

Ο Μιχάλης έγνευσε.

Είχαν βοηθήσει τον Ρωμανό με την Ελπίδα όσο ήταν στην Βοστώνη όπου πήγαιναν συχνά μιας και ο Ράινχαρντ, όσο ανάρρωνε, είχε ζητήσει τη βοήθεια του Μιχάλη στην διδασκαλία. Το ζευγάρι τούς είχε ζητήσει να τους παντρέψουν και είχαν δεχθεί, κάτι που είχε κάνει την Δέσποινα να πάθει κρίση. Αυτή τη φορά ήταν κυριολεκτική. Είχε πάθει εγκεφαλικό που την είχε αφήσει παραπληγική στέλνοντάς την σε ειδικό κέντρο αποκατάστασης.

-Το πιο μεγάλο καλό το έκανες σε μένα, είπε η Κλερ, και όσο σκέφτομαι ότι κινδύνευσα να σε χάσω από την κακία της ηλίθιας σκύλας.

-Πάει πέρασε, όχι ότι θα έπιανε ποτέ το σχέδιό της, ο Ντάνιελ ερχόταν να με σώσει με ενισχύσεις.

-Ευτυχώς δεν χρειάστηκε, πού βρίσκεται τώρα;

-Στην θάλασσα των Σαργασσών, ψάχνει μια Ισπανική καραβέλα από την εποχή της ανακάλυψης του νέου κόσμου. Πλέει σε πελάγη ευτυχίας, από τη μια πλευρά καινούρια έρευνα, από την άλλη η Φοίβη.

-Χαίρομαι που έγινε αυτό μεταξύ τους, της αξίζει μια σωστή σχέση, είπε η Κλερ, η πρόστυχη μάνα της;

-Στην Αθήνα, έχει περιοριστεί πολύ τώρα που δεν έχει τόσα λεφτά αλλά εξακολουθεί να είναι ακόρεστη σεξουαλικά.

-Σίγουρα είχε καλό γούστο αφού ήθελε εσένα, τον πείραξε η Κλερ.

-Εμένα δεν θα με είχε ακόμα και αν δεν είχα εσένα, αγάπη μου, της είπε.

-Τι έγινε, πιτσουνάκια μου; Εσείς δεν θα μπείτε στη θάλασσα;

Ο Γιώργος είχε σταθεί δίπλα τους. Ο Μιχάλης τού έριξε ένα πλάγιο βλέμμα που τον έκανε να γελάσει.

-Καλά, καλά ξέρω.

-Η Δωροθέα;

-Τώρα έρχεται, είπε ο Γιώργος, όσο πλησιάζει η μεγάλη μέρα έχει ετοιμασίες να κάνει.

Ο Μιχάλης έγνευσε. Ο Γιώργος και η Δωροθέα επρόκειτο να παντρευτούν, εξάλλου αυτός ήταν ο λόγος που βρισκόταν και ο ίδιος στο νησί. Η Κλερ φίλησε τον Μιχάλη και είπε:

-Εγώ λέω να βουτήξω.

-Φυσικά, αγάπη μου.

Προχώρησε προς τη θάλασσα και ο Μιχάλης την κοίταξε. Πήρε μια βαθιά ανάσα από το δροσερό θαλασσινό αεράκι. Είχε τη  γυναίκα που αγαπούσε και βρισκόταν ανάμεσα σε φίλους, τι άλλο να ζητούσε;

Χαμογέλασε.

Όλα ήταν καλά.

 

Τέλος